ابزارهای کمک به تصمیم‌گیری برای افرادی که در مورد مشارکت در کارآزمایی‌های بالینی تصمیم می‌گیرند

شواهدی را در مورد تاثیر ابزارهای مخصوصی، به نام ابزار تصمیم‌گیری مرور کردیم، هدف این بود که تصمیم‌گیری را در مورد فرآیند رضایت آگاهانه برای افرادی که برای شرکت در یک کارآزمایی بالینی مد نظر قرار می‌گیرند، بهبود دهیم. این ابزار با فرآیند استانداردی که برای رضایت آگاهانه در کارآزمایی‌های بالینی استفاده می‌شوند، مقایسه شدند. در حال حاضر شواهد کافی برای نتیجه‌گیری در مورد اثربخشی ابزار تصمیم‌گیری در فرآیند رضایت آگاهانه برای کارآزمایی‌های بالینی وجود ندارد.

در کارآزمایی‌های بالینی، یک درمان مراقبت سلامت با دیگر درمان‌ها یا عدم درمان مقایسه می‌شود. پیش از اینکه شرکت‌کنندگان، فرم رضایت‌مندی را مبنی بر موافقت مشارکت در کارآزمایی امضا کنند، باید به ایشان اطلاعاتی در مورد اینکه از آنها چه انتظاری خواهیم داشت و ایشان چه انتظاری خواهند داشت، بدهیم. این پژوهش نشان داد که این اطلاعات اغلب به اندازه‌ای که باید خوب باشد، نیست. برای مثال، اغلب افراد، اطلاعاتی را که به ایشان می‌دهیم، اشتباه می‌فهمند. ابزارهای تصمیم‌گیری، ابزاهایی که به افراد کمک می‌کند در مواردی که برایشان اهمیت دارد، فکر کنند، به تصمیم‌گیری برای درمان و غربالگری کمک می‌کند. ارائه اطلاعات در مورد مشارکت در کارآزمایی از راه ابزارهای تصمیم‌گیری می‌تواند فرآیند رضایت آگاهانه را به وسیله افزایش دانش و اطمینان از تصمیم فرد بهبود بخشد و وی را برای مد نظر قرار دادن چیزهایی که برای خودش اهمیت دارد، توانا سازد.

منابع علمی را برای یافتن مطالعاتی که در آنها شرکت‌کنندگان بالقوه کارآزمایی به طور تصادفی ابزارهای تصمیم‌گیری را در اختیار می‌گرفتند و با دیگر اطلاعات در مورد رضایت آگاهانه و یا بدون اطلاعات مقایسه می‌شدند، جست‌وجو کردیم. یک مطالعه پیدا کردیم که اطلاعاتی از دو کارآزمایی ابزار تصمیم‌گیری گزارش می‌داد و در این کارآزمایی‌ها افرادی که در کنار اطلاعات استاندارد، یک ابزار تصمیم‌گیری دریافت کردند، با افرادی که فقط اطلاعات استاندارد دریافت کردند مقایسه شدند. هنگامی که داده‌های این دو کارآزمایی با هم ترکیب شدند، نتایج غیر‐قطعی بودند و نمی‌توانستند نشان دهند که افرادی که کمک به تصمیم‌گیری دریافت کردند نسبت به افرادی که فقط اطلاعات استاندارد داشتند، آگاهی یا عدم‐قطعیت بیشتر یا کمتری در مورد تصمیم خود داشتند، یا اینکه تمایل بیشتری به مشارکت در کارآزمایی داشتند یا خیر. اما، افرادی که از این ابزار تصمیم‌گیری استفاده کردند، احساس پشیمانی کمتری درباره تصمیماتشان داشتند. در کل، شواهد با کیفیت بسیار پائینی برای پشتیبانی از این یافته‌ها وجود داشت، بدین معنی که ممکن است در مورد این نتایج عدم‐قطعیت وجود داشته باشد و در نتیجه به پژوهش بیشتری نیاز باشد.