نقش آنتی‌بیوتیک‌ها و آنتی‌سپتیک‌ها در بهبود زخم‌های جراحی به روش ترمیم ثانویه

بهبود زخم‌های جراحی به روش ترمیم ثانویه چه هستند؟

اینها زخم‌های جراحی هستند که به جای بستن به روش معمول با کمک بخیه یا روش‌های دیگری که لبه‌های زخم را به هم نزدیک می‌کنند، تا زمان بهبودی باز می‌مانند تا بافت جدید رشد کند. این روش معمولا زمانی انجام می‌شود که عفونت پُر‐خطر بوده یا مقدار زیادی از بافت زخم از بین رفته باشد. زخم‌هایی که اغلب به این روش درمان می‌شوند شامل زخم‌های مزمن در شکاف بین باسن (سینوس‌های پایلونیدال) و برخی از انواع آبسه‌ها هستند.

چرا از آنتی‌بیوتیک‌ها و آنتی‌سپتیک‌ها برای درمان زخم‌های جراحی به روش ترمیم ثانویه استفاده می‌شود؟

یکی از دلایلی که اجازه می‌دهد زخم به روش ثانویه پس از جراحی بهبود یابد، این است که تصور می‌شود خطر عفونت در آن زخم زیاد است. اگر زخمی قبلا عفونی شده باشد، از آنتی‌بیوتیک‌ها یا آنتی‌سپتیک‌ها برای از بین بردن یا کند کردن روند رشد میکروارگانیسم‌های عامل عفونت و پیشگیری از بدتر شدن یا گسترش آن استفاده می‌شود. این امر ممکن است به بهبود زخم نیز کمک کند. حتی در جایی که زخم‌ها به وضوح عفونی نشده باشند، معمولا جمعیتی از میکروارگانیسم‌ها وجود دارند. تصور می‌شود که اگر این جمعیت‌ها توسط عوامل ضد‐باکتری کاهش یابند، ممکن است روند بهبودی بهتر شود. با این حال، رابطه بین عفونت و جمعیت میکروارگانیسم‌ها در زخم‌ها و بهبود زخم چندان واضح نیست.

آنچه ما به دست آوردیم

در نوامبر 2015، تا آنجایی که امکان‌پذیر بود، به دنبال یافتن مطالعاتی بودیم که هر دو یک طراحی تصادفی‌سازی و کنترل شده داشته و استفاده از یک آنتی‌بیوتیک یا آنتی‌سپتیک را در شرکت‌کنندگانی که زخم‌های جراحی آنها به روش ثانویه بهبود یافتند، بررسی کردند. ما 11 مطالعه را پیدا کردیم که در مجموع 886 شرکت‌کننده را در بر می‌گرفتند. همه آنها مقایسه‌های مختلفی را بررسی کردند. چندین نوع مختلف از زخم‌ها گنجانده شدند. مطالعات زخم‌های پس از آمپوتاسیون پای دیابتی، جراحی سینوس پیلونیدال، درمان انواع مختلف آبسه، جراحی هموروئید، عوارض پس از زایمان سزارین و بهبود منافذ ایجاد شده را توسط جراحی‌هایی مانند کولوستومی (colostomy) مورد بررسی قرار دادند.

اکثر مطالعات طیفی را از انواع مختلف درمان‌های ضد‐باکتری با درمان‌های بدون فعالیت ضد‐باکتری مقایسه کردند، اما چهار مطالعه درمان‌های مختلف ضد‐باکتری را مقایسه کردند. اگرچه برخی از کارآزمایی‌ها نشان دادند که یک درمان ممکن است بهتر از دیگری باشد، به دلیل اندازه مطالعات و روش‌های انجام و گزارش آنها، این شواهد محدود بود. همه مطالعات تعداد شرکت‌کنندگان کمی داشتند و در برخی موارد این تعداد بسیار کم بود. بسیاری از مطالعات اطلاعات مهمی را در مورد نحوه انجام خود گزارش نکردند، بنابراین تشخیص اینکه نتایج ارائه شده احتمالا درست هستند یا خیر، دشوار بود. انجام پژوهش بیشتر و با کیفیت بهتر برای کشف تاثیرات درمان‌های ضد‐میکروبی بر زخم‌های جراحی که به روش ثانویه بهبود می‌یابند، مورد نیاز است.

این ارزیابی تا نوامبر 2015 به‌روز است.