سه RCT (با 1713 شرکت‌کننده) معیار انتخاب را داشتند و ما آنها را در مرور حاضر وارد کردیم. هر سه کارآزمایی به مقایسه آلمتوزوماب در برابر اینترفرون بتا (interferon beta)‐ 1a زیر‐جلدی برای بیماران مبتلا به MS از نوع عود کننده ‐ فروکش کننده پرداخته بودند. بیماران در مطالعات CARE‐MS و CAMMS223، برای اولین بار بود که تحت درمان قرار می‌گرفتند (treatment‐naive). مطالعه CARE‐MS II شامل بیمارانی با حداقل یک عود بودند، در حالی که با اینترفرون بتا یا گلاتیرامر استات (glatiramer acetate) درمان می‌شدند. آلمتوزوماب به مدت 12 یا 24 ماه به بیماران داده شد.برای برخی از پیامدها، دوره پیگیری به 36 ماه رسید. رژیم‌ها شامل موارد زیر بودند: (الف) تجویز داخل‐وریدی 12 میلی‌گرم یا 24 میلی‌گرم در روز، یک بار در روز به مدت پنج روز متوالی در ماه 0 و ماه 12 یا (ب) 24 میلی‌گرم در روز، به صورت داخل‐وریدی، یک بار در روز به مدت سه روز متوالی در ماه 12 و 24. بیماران در بازوی دیگر کارآزمایی‌ها، 44 میکروگرم اینترفرون بتا‐a1 به صورت زیر‐جلدی و سه بار در هفته بعد از تیتراسیون (titration) دوز دریافت کردند. بعد از 24 ماه، آلمتوزوماب 12 میلی‌گرم با موارد زیر همراه بود: (الف) بقای بدون عود بالاتر (نسبت خطر (HR): 0.50؛ 95% CI؛ 0.41 تا 0.60؛ دو مطالعه؛ 1248 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط)، (ب) بقای بدون پیشرفت بیماری پایدار بالاتر (HR: 0.62؛ 95% CI؛ 0.44 تا 0.87؛ دو مطالعه؛ 1191 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط)، (ج) تعداد اندکی بیشتر از شرکت‌کنندگان با حداقل یک عارضه (HR: 1.04؛ 95% CI؛ 1.01 تا 1.06؛ دو مطالعه؛ 1248 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط)، (د) تعداد کمتر شرکت‌کنندگان با ضایعات جدید یا بزرگ T2‐hyperintense در تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (magnetic resonance imaging; MRI)؛ (HR: 0.74؛ 95% CI؛ 0.59 تا 0.91؛ دو مطالعه؛ 1238 شرکت‌کننده؛ I² = 80%) و (ه) تعداد کمتر انصراف از مطالعه (HR: 0.31؛ 95% CI؛ 0.23 تا 0.41؛ دو مطالعه؛ 1248 شرکت‌کننده؛ I² = 29%؛ شواهد با کیفیت پائین). در 36 ماه، آلمتوزوماب 24 میلی‌گرم با موارد زیر همراه بود: (الف) بقای بدون عود بالاتر (45 در برابر 17؛ HR: 0.21؛ 95% CI؛ 0.11 تا 0.40؛ یک مطالعه؛ 221 شرکت‌کننده)، (ب) بقای بدون پیشرفت بیماری پایدار بالاتر (HR: 0.33؛ 95% CI؛ 0.16 تا 0.69؛ یک مطالعه؛ 221 شرکت‌کننده) و (ج) عدم وجود تفاوت آماری در نرخ شرکت‌کنندگان با حداقل یک عارضه جانبی. هیچ مطالعه‌ای نیافتیم که هریک از پیامدهای زیر را گزارش داده باشد: نرخ شرکت‌کنندگان عاری از فعالیت‌های بیماری بالینی، کیفیت زندگی، خستگی یا تغییر در تعداد ضایعات ‐MRI T2 و ‐T1 وزن‌دار شده پس از درمان. به دلیل عدم وجود داده، انجام آنالیز زیر‐گروه بر طبق نوع بیماری و ناتوانی درشروع مطالعه امکان‌پذیر نبود.

برای پیامدهای زیر در بیماران مبتلا به MS عود کننده ‐ فروکش کننده، آلمتوزوماب 12 میلی‌گرم که در 24 ماه ارزیابی شد، بهتر از اینترفرون زیر‐جلدی بتا‐a1 بود: بقای بدون عود، بقای بدون پیشرفت بیماری پایدار، تعداد شرکت‌کنندگان با حداقل یک عارضه جانبی و تعداد شرکت‌کنندگان با ضایعات جدید یا بزرگ شده T2‐hyperintense در MRI. کیفیت شواهد برای این پیامدها پائین تا متوسط بود. به نظر می‌رسد که آلمتوزوماب 24 میلی‌گرم برای بقای عاری از عود بیماری و بقای بدون پیشرفت بیماری پایدار، در 36 ماه، بهتر از اینترفرون بتا‐a1 زیر‐جلدی باشد. کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی بیشتری به منظور بررسی تاثیرات آلمتوزوماب در فرم‌های دیگر بیماری M‏S و در مقایسه با سایر گزینه‌های درمانی، مورد نیاز است. این مطالعات جدید باید پیامدهای مرتبط بیشتری را از قبیل نرخ شرکت‌کنندگان عاری از فعالیت‌های بیماری بالینی، کیفیت زندگی، خستگی و عوارض جانبی (نرخ‌های فردی، عوارض جانبی جدی و عوارض جانبی طولانی‐مدت) ارزیابی کنند. علاوه بر این، این مطالعات جدید باید سایر دوزها و مدت زمان‌های مصرف آلمتوزوماب را ارزیابی کنند.