این یک نسخه به‌روزشده از مرور کاکرین است که قبلا در سال 2017 منتشر شد.

صرع یک اختلال نورولوژیکی مزمن و ناتوان‌کننده است که تقریبا 1% از جمعیت را تحت تاثیر قرار می‌دهد. تا 30% از افراد مبتلا به صرع دارای تشنج‌هایی هستند که به دارو‌های ضد‐صرع موجود مقاوم هستند و نیاز به درمان با دارو‌های ضد‐صرع متعددی به صورت ترکیبی دارند. فلبامات (felbamate) یک داروی ضد‐صرع نسل دوم است که می‌تواند به‌عنوان درمان افزودنی همراه با دارو‌های استاندارد ضد‐صرع استفاده شود.

ارزیابی اثربخشی و تحمل‌پذیری فلبامات در مقابل دارونما (placebo)، هنگامی که به‌عنوان یک درمان افزودنی برای افراد مبتلا به صرع با شروع کانونی مقاوم به دارو استفاده می‌شود.

برای آخرین به‌روزرسانی، پایگاه ثبت مطالعات کاکرین (CRS Web)؛ MEDLINE؛ ClinicalTrials.gov و پلت‌فرم بین‌المللی ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (ICTRP)، را در 18 دسامبر 2018 جست‌وجو کردیم. هیچ محدودیتی از نظر زبان یا زمان انتشار مقاله وجود نداشت. برای جست‌وجوی گزارش‌های اضافی از مطالعات مربوطه، فهرست منابع مطالعات بازیابی‌شده را مرور کردیم. هم‌چنین برای به‌دست آوردن اطلاعات در مورد مطالعات منتشرنشده یا در حال انجام، با تولید کنندگان فلبامات و کارشناسان این زمینه تماس گرفتیم.

ما به جست‌وجوی مطالعات تصادفی‌سازی و کنترل‌ شده با دارونمای افزودنی درباره افراد مبتلا به تشنج کانونی مقاوم به دارو در هر سنی پرداختیم. این مطالعات می‌توانند دوسو‐کور، یک‌سو‐کور یا کورسازی نشده باشند و می‌توانند با طراحی گروه موازی یا متقاطع انجام شوند.

دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم مطالعات را برای ورود انتخاب و اطلاعات را استخراج کردند. در مورد اختلاف نظرات، نویسنده سوم مرور داوری کرد. نویسندگان مرور پیامدهای زیر را ارزیابی کردند: کاهش 50% یا بیش‌تر در فراوانی تشنج؛ کاهش مطلق یا درصدی در فراوانی تشنج؛ خروج از گروه درمانی؛ عوارض جانبی؛ کیفیت زندگی.

در این مرور، چهار کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌ شده را با مجموع 236 شرکت‌کننده وارد کردیم. دو کارآزمایی دارای طراحی گروه موازی بودند، سومین کارآزمایی دارای طراحی متقاطع دو‐دوره‌ای (two‐period cross‐over) و چهارمین کارآزمایی، دارای طراحی متقاطع سه‐دوره‌ای (three‐period) بودند. هر چهار مطالعه را به‌طور کلی در معرض خطر نامشخص سوگیری (bias) قضاوت کردیم. سوگیری ناشی از گزارش‌دهی ناقص از جزئیات روش‌شناسی، گزارش‌دهی ناقص و انتخابی داده‌های پیامد، و ناشی از شرکت‌کنندگان با رژیم‌های دارویی ناپایدار حین درمان آزمایشی در یک کارآزمایی است. با توجه به ناهمگونی روش‌شناسی قابل‌توجه، ناهمگونی بالینی و تفاوت‌های موجود در مقادیر پیامدی، انجام متاآنالیز داده‌های استخراج‌ شده امکان‌پذیر نبود.

فقط یک مطالعه پیامد، کاهش 50% یا بیش‌تر در فراوانی تشنج، را گزارش کرد، در حالی که سه مطالعه درصد کاهش را در فراوانی تشنج در مقایسه با دارونما گزارش کردند. یک مطالعه ادعا کرد که میانگین کاهش تشنج با فلبامات افزودنی 35.8% بود در حالی که مطالعه دیگر کاهش متوسطی را معادل 4.2% ادعا کرد. هر دو مطالعه گزارش دادند که فراوانی تشنج با دارونمای افزودنی افزایش یافته و تفاوت معنی‌داری در کاهش تشنج بین فلبامات و دارونما وجود داشت (به ترتیب، 0.0005 = P و 0.018 = P). مطالعه سوم، کاهش 14% را در فراوانی تشنج با فلبامات افزودنی گزارش کرد اما اظهار داشت که تفاوتی بین درمان‌ها معنی‌دار نبود. نتایج متضادی در رابطه با خروج از درمان وجود داشت. یک مطالعه، میزان بالاتری را برای خروج از درمان برای شرکت‌کنندگان تصادفی‌‌سازی شده با دارونما گزارش کرد، در حالی که سه مطالعه دیگر، میزان خروج بالاتری را از گروه درمانی برای شرکت‌کنندگان تصادفی‌‌سازی شده با فلبامات گزارش کردند. نکته قابل‌توجه اینکه، میزان خروج از درمان برای گروه‌های درمان با فلبامات در سراسر هر چهار مطالعه به طور منطقی پائین باقی ماند (کم‌تر از 10%)، و این نشان می‌دهد که فلبامات ممکن است به خوبی تحمل شود. شرکت‌کنندگان تصادفی‌‌سازی شده با فلبامات اغلب به دلیل عوارض جانبی از درمان خارج ‌شدند. عوارض جانبی که به‌طور پایداری توسط هر چهار مطالعه گزارش شدند، عبارت بودند از: سردرد، سرگیجه و حالت تهوع. هر سه عارضه جانبی توسط 23% تا 40% از شرکت‌کنندگان درمان‌شده با فلبامات در مقابل 3% تا 15% از شرکت‌کنندگان درمان‌شده با دارونما گزارش شدند.

ما شواهد مربوط به تمام پیامدها را با استفاده از درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) ارزیابی کردیم و قطعیت آن‌ها را بسیار پائین یافتیم، به این معنی که ما اطمینان اندکی به یافته‌های گزارش‌ شده داریم. کیفیت شواهد را به علت عدم دقت ناشی از انجام سنتز روایت‌گونه (narrative) و تعداد اندک عوارض کاهش دادیم. ما تاکید می‌کنیم که اثر واقعی فلبامات به احتمال زیاد می‌تواند تفاوت معنی‌داری با آنچه در این مرور فعلی به‌روزرسانی شده گزارش شد، داشته باشد.

با توجه به نقایص روش‌شناسی، تعداد محدود مطالعات واردشده و تفاوت‌های موجود در مقیاس‌های پیامد، هیچ شواهد موثری را برای حمایت از استفاده از فلبامات به‌عنوان یک درمان افزودنی در افراد مبتلا به صرع با شروع کانونی مقاوم به دارو نیافتیم. انجام یک کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌ شده در مقیاس بزرگ و طول دوره زمانی طولانی‌تر برای آگاهی از اقدام بالینی مورد نیاز است.