بی‌اختیاری ادراری یک مشکل شایع و بالقوه ناتوان‌کننده است. بی‌اختیاری ادراری استرسی، شایع‌ترین نوع بی‌اختیاری است که باعث مشکلات سلامت و هزینه‌های اقتصادی، هم برای زنان مبتلا و هم برای جامعه، می‌شود. جراحی باز کولپوساسپنشن رتروپوبیک (retropubic colposuspension)، نوعی جراحی درمانی است که شامل بالا کشیدن بافت‌های نزدیک گردن مثانه و مجرای ادراری پروگزیمال در پشت استخوان‌های پوبیک قدامی است. با این روش نقص بسته شدن مجرای ادراری (deficient urethral closure) تصحیح شده و به تبع آن بی‌اختیاری استرسی از بین می‌رود.

هدف این بررسی، تعیین اثرات جراحی باز کولپوساسپنشن رتروپوبیک برای درمان بی‌اختیاری استرسی در زنان بود. هدف ثانویه، بررسی ایمنی جراحی باز کولپوساسپنشن رتروپوبیک براساس عوارض جانبی ایجاد شده به‌وسیله این پروسیجر است.

ما پایگاه ثبت تخصصی گروه بی‌اختیاری در کاکرین را جست‌وجو کردیم. جست‌وجوی ما شامل کارآزمایی‌هایی بود که از این مراکز شناسایی شده بود: پایگاه مرکزی کارآزمایی‌های بالینی ثبت شده کاکرین (CENTRAL)؛ MEDLINE؛ MEDLINE in process؛ ClinicalTrials.gov؛ WHO ICTRP. همچنین به‌طور دستی مجلات و مقالات ارائه شده را در کنفرانس‌ها (تا 5 می 2015) و فهرست منابع مقالات مربوط را جست‌وجو کردیم.

ما همه کارآزمایی‌های تصادفی و کنترل شده (RCTs) و شبه RCT را در نظر گرفتیم که در آنها زنان علامتدار یا زنانی با تشخیص یورودینامیک بی‌اختیاری ادراری استرسی یا مخلوط بررسی شده بودند که تحت درمان کولپوساسپنشن رتروپوبیک در حداقل یک گروه کارآزمایی قرار گرفته بودند.

مطالعات از نظر کیفیت روش‌شناختی یا وجود سوگیری (bias) و همچنین از نظر واجد شرایط بودن ورود به این بررسی و استخراج داده‌ها توسط دو نویسنده مطالعه مروری ارزیابی شدند. داده‌های کارآزمایی تحلیل شدند (by intervention). یک خلاصه آماری، هر جا که مناسب بود، محاسبه شد.

این مرور شامل 55 کارآزمایی بود که در کل شامل 5417 زن می‌شد. میزان بهبودی کلی برای جراحی باز کولپوساسپنشن رتروپوبیک در مقایسه با درمان‌های محافظه‌کارانه، 68.9% تا 88.0% متغیر بود. به‌نحو مشابهی، در یک کارآزمایی میزان بی‌اختیاری ادراری به‌دنبال جراحی باز کولپوساسپنشن رتروپوبیک در مقایسه با درمان آنتی‌کولینرژیک پایین‌تر بود. شواهد به‌دست آمده از 6 کارآزمایی نشان داد که میزان بی‌اختیاری ادراری بعد از جراحی باز کولپوساسپنشن رتروپوبیک نسبت به بی‌اختیاری بعد از جراحی کولپورافی قدامی (anterior colporrhaphy) پایین‌تر بود. این مزیت و منفعت طی زمان ثابت بود (خطر نسبی (RR) برای بی‌اختیاری: 0.46؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.30 تا 0.72 قبل از سال اول؛ RR: 0.37؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.27تا 0.51 در یک تا 5 سال؛ RR: 0.49؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.32 تا 0.75 در دوره‌هایی ورای 5 سال).
شواهد به‌دست آمده از 22 کارآزمایی نشان داد که در مقایسه جراحی باز کولپوساسپنشن رتروپوبیک با suburethral slings (traditional slings or trans-vaginal tape or transobturator tape) تفاوت معناداری در میزان بی‌اختیاری در تمام دوره‌های ارزیابی شده وجود ندارد (براساس ارزیابی سابجکتویو RR: 0.90؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.69 تا 1.18 در یک سال از درمان، RR: 1.18؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.01 تا 1.39 بین یک و پنج سال، RR: 1.11؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.97 تا 1.27 در پنج سال و بیشتر و براساس ارزیابی سابجکتیو RR: 1.24؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.93 تا 1.67 در یک سال از درمان، RR: 1.12؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.82 تا 1.54 برای یک تا پنج سال پیگیری، RR: 0.70؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.30 تا 1.64 در بیش از 5 سال). با این‌حال تحلیل زیرگروه در مقایسه جراحی باز کولپوساسپنشن رتروپوبیک با traditional slings نشان داد که traditional slings اثربخشی بهتری در دوره زمانی متوسط و طولانی‌مدت دارند (RR: 1.35؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.11 تا 1.64 از یک تا پنج سال پیگیری، RR: 1.19؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.03 تا1.37 ).
جراحی باز کولپوساسپنشن رتروپوبیک در مقایسه با جراحی needle suspension در این موارد میزان بی‌اختیاری ادراری پایین‌تری داشت: در سال اول بعد از جراحی (RR: 0.66؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.42 تا 1.03)، بعد از سال اول (RR: 0.56؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.39 تا0.81 ) و فراتر از پنج سال (RR: 0.32؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.15 تا0.71 ).
میزان بی‌اختیاری اداری گزارش شده توسط خود بیمار در دوره پیگیری کوتاه‌مدت، متوسط و بلندمدت نشان داد هیچ تفاوت معناداری میان جراحی باز کولپوساسپنشن رترو پوبیک و نوع لاپاراسکوپیک آن وجود ندارد، اما فاصله اطمینان وسیع بود. بی‌اختیاری در دو کارآزمایی بعد از جراحی برچ (Burch) (RR: 0.38؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.18 تا0.76) نسبت به پروسیجر «مارشال مارکتی کرانتز» (Marshall Marchetti Krantz) در یک تا پنج سال پیگیری شیوع کمتری داشت.
به طور کلی شواهد موجود، موربیدیتی یا عوارض بالاتری را با جراحی باز کولپوساسپنشن رتروپوبیک در مقایسه با تکنیک‌های جراحی دیگر نشان نداد. البته پرولاپس ارگان لگنی بعد از کولپورافی قدامی و پروسیجرهای sling شایع‌تر بود. مشکلات تخلیه ادرار بعد از پروسیجرهای sling شایع‌تر از کولپوساسپنشن باز است.

جراحی باز کولپوساسپنشن رتروپوبیک یک برنامه درمانی موثر برای بی‌اختیاری استرسی ادراری خصوصا در طولانی‌مدت است. در سال اول درمان میزان اختیاری کلی تقریبا 85 تا 90 درصد است. بعد از سال پنجم، تقریبا 70 درصد زنان می‌توانند تجربه خشک بودن را داشته باشند (یعنی نشت ادرار نداشته باشند). پروسیجرهای sling جدیدتر با دسترسی حداقل، به نظر می‌رسد در مقایسه با کولپوساسپنشن باز امیدوارکننده باشند، اما کارکرد طولانی‌مدت آنها محدود است و همچنین نیازمند مونیتورینگ دقیق عوارض جانبی است. کولپوساسپنشن باز در مقایسه با اعمال sling و کولپورافی قدامی با خطر بالایی از پرولاپس ارگان لگنی همراه است. اما خطر اختلال تخلیه ادرار در کولپوساسپنشن باز در مقایسه با جراحی sling سنتی پایین‌تر است. کولپوساسپنشن لاپاراسکوپیک با بهبودی و بازگشت (recovery) سریع‌تری همراه است، اما ایمنی نسبی و اثربخشی طولانی‌مدت آن چندان معلوم نیست. یک بررسی و تفسیر اقتصادی مختصر در 5 مطالعه شناسایی شد که براساس آن جراحی tension-free vaginal tape (TVT) و کولپوساسپنشن لاپاراسکوپیک ممکن است هزینه فایده بیشتری نسبت به کولپوساسپنشن رتروپوبیک باز داشته باشند.