سل ریوی معمولا زمانی تشخیص داده می‌شود که افراد دارای نشانه به دنبال دریافت مراقبت درمانی در مراکز مراقبت‌های سلامت بوده، و کارکنان مراقبت‌های سلامت نقش حداقلی را در ارتقای رفتارهای جست‌وجو کننده سلامت ایفا می‌کنند. با این حال، برخی از متخصصین سیاست سلامت معتقدند که به منظور افزایش تشخیص بیماری سل، سیستم مراقبت‌های سلامت می‌توانند در تشخیص آن فعال‌تر عمل کنند.

ارزیابی اثربخشی استراتژی‌های مختلف در جهت افزایش شناسایی موارد ابتلا به سل، از طریق بهبود دسترسی (جغرافیایی، مالی، آموزشی) به تشخیص سل در مراکز ارائه خدمات مراقبت‌‌های اولیه سلامت یا در سطح جامعه.

بانک‌های اطلاعاتی زیر را برای یافتن مطالعات مرتبط تا 19 دسامبر 2016 جست‌وجو کردیم: پایگاه ثبت تخصصی گروه بیماری‌های عفونی در کاکرین؛ پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)؛ منتشر شده در کتابخانه کاکرین، شماره 12؛ 2016؛ MEDLINE؛ Embase؛ Science Citation Index Expanded؛ Social Sciences Citation Index؛ BIOSIS Previews؛ و Scopus. هم‌چنین پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (WHO ICTRP)؛ ClinicalTrials.gov، و متارجیستری از کارآزمایی‌های کنترل شده (m RCT) را برای یافتن کارآزمایی‌های در حال انجام جست‌وجو کردیم.

کارآزمایی‌های کنترل شده و تصادفی‌‌سازی شده و تصادفی‌سازی نشده از مقایسه مداخلاتی که هدف آنها بهبود دسترسی به تشخیص سل، با عدم‐مداخله یا مداخله جایگزین بود.

دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را از نظر واجد شرایط بودن و خطر سوگیری (bias) ارزیابی، و داده‌ها را استخراج کردند. مداخلات را با استفاده از خطر نسبی (RR) و 95% فاصله اطمینان (CI) مقایسه کردیم. قطعیت شواهد را با استفاده از روش درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) ارزیابی کردیم.

نه کارآزمایی کنترل‌شده و خوشه‌ای‐تصادفی‌‌سازی شده، یک کارآزمایی‌ کنترل‌شده و تصادفی‌‌سازی شده فردی، و هفت مطالعه کنترل‌شده و غیر‐تصادفی‌سازی را وارد کردیم. نه مطالعه در کشورهای جنوب صحرای آفریقا (اتیوپی، نیجریه، آفریقای جنوبی، زامبیا، و زیمبابوه)، شش مطالعه در آسیا (بنگلادش، کامبوج، هند، نپال و پاکستان)، و دو مطالعه در آمریکای جنوبی (برزیل و کلمبیا) انجام شدند؛ که همه این مناطق دارای شیوع بالای سل هستند.

غربالگری پیشرفته سل، با استفاده از بازدید خانه‐به‐خانه، گاهی اوقات همراه با ارائه اطلاعات برای مراجعه به درمانگاه، ممکن است تشخیص بیماری سل را افزایش داده (RR: 1.24؛ 95% CI؛ 0.86 تا 1.79؛ 4 کارآزمایی؛ 6,458,591 شرکت‌کننده در 297 خوشه؛ شواهد با قطعیت پائین )؛ و احتمالا موارد تشخیص بیماری را در مناطقی که میزان شیوع آن 5% یا بیشتر است، افزایش می‌دهد (RR: 1.52؛ 95% CI؛ 1.10 تا 2.09؛ 3 کارآزمایی؛ 155,918 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط ؛ تجزیه‌و‌تحلیل طبقه‌بندی‌شده و از پیش تعیین شده). این مداخلات ممکن است پیش‌فرض اولیه (پیش از شروع درمان) یا پیش‌فرض را در طول دوره درمان کاهش دهند (RR: 0.67؛ 95% CI؛ 0.47 تا 0.96؛ 3 کارآزمایی؛ 849 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین ). با این حال، این مداخله ممکن است تاثیری اندک یا عدم تاثیر بر موفقیت درمان داشته باشد (RR: 1.07؛ 95% CI؛ 1.00 تا 1.15؛ 3 کارآزمایی؛ 849 شرکت‌کننده، شواهد با قطعیت پائین )، و نمی‌دانیم که بر شکست درمان یا مرگ‌ومیر نیز تاثیری دارد یا خیر. یک مطالعه به بررسی شیوع درازمدت این بیماری در جامعه پرداخته، اما به دلیل عدم‐دقت و تفاوت‌های موجود در مراقبت ارائه شده میان دو گروه، این تاثیر واضح نیست (RR: 1.14؛ 95% CI؛ 0.65 تا 2.00؛ 1 کارآزمایی؛ 556,836 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین ).

چهار مطالعه، فعالیت‌های ارتقای سلامت را برای تشویق افراد به حضور در برنامه‌های غربالگری، از جمله استراتژی رسانه‌های جمعی و برگزاری فعالیت‌های سازمان‌یافته‌تر محلی، بررسی کردند. با این نوع مداخلات، اندکی افزایش در فعالیت‌های مورد نظر دیده شد، اما می‌توانست با گرایش‌های موقتی مرتبط باشد، بدون افزایش مرتبط در اخطارهای موردی، و هیچ شواهدی از تاثیر بر شیوع طولانی‐مدت سل. دو مطالعه، اثرات دو تا شش جلسه آموزشی را برای پرستار آموزش‌دیده در تشخیص سل مورد بررسی قرار دادند، که هیچ تاثیر مشخصی روی موارد تشخیص داده شده سل مشاهده نشد. یک کارآزمایی، کلینیک‌های متحرک را هر پنج روز یک‌بار با غربالگری خانه‐به‐خانه هر شش ماه یک‌بار مقایسه کرد، و افزایش در تعداد موارد ابتلا به سل مشاهده شد.

از سوی دیگر، شواهد کافی برای تعیین اینکه پیشرفت‌های پایدار در تشخیص بیماری بر شیوع طولانی‐مدت سل تاثیری دارند یا خیر، به دست نیامد؛ این تاثیر در یک مطالعه ارزیابی شد، که پس از چهار سال ردیابی تماس، انجام فعالیت‌های گسترده ارتقا سلامت، یا هر دو، تاثیری اندک یا عدم تاثیر را نشان دادند (RR: 1.31؛ 95% CI؛ 0.75 تا 2.30؛ 1 مطالعه؛ 405,788 شرکت‌کننده در 12 خوشه؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین).

شواهد موجود نشان می‌دهد که اتخاذ رویکردهای مورد‐یابی فعال، هنگامی که در شرایط مناسب مورد استفاده قرار گیرند، ممکن است در کوتاه‌‐مدت موجب افزایش تشخیص موارد سل شوند. تاثیر رویکردهای مورد‐یابی فعال بر پیامد درمان باید در مطالعاتی با قدرت آماری کافی مورد ارزیابی بیشتر قرار گیرد.