سل ریوی معمولا زمانی تشخیص داده می‌شود که افراد دارای علائم به دنبال مراقبت در مراکز مراقبت‌های سلامت هستند و کارکنان مراقبت‌های سلامت نقش کمتری در ارتقای رفتارهای جست‌وجوکننده سلامت دارند. با این حال، برخی از متخصصین سیاست معتقدند که سیستم مراقبت‌های سلامت می‌توانند در تشخیص سل به منظور افزایش تشخیص بیماری سل فعال‌تر باشند.

ارزیابی اثربخشی استراتژی‌های مختلف برای افزایش شناسایی موارد ابتلا به سل، از طریق بهبود دسترسی (جغرافیایی، مالی، آموزشی) به تشخیص سل در بخش خدمات بهداشتی اولیه یا خدمات اجتماعی.

ما پایگاه های زیر را برای مطالعات مربوطه تا 19 دسامبر 2016 جست‌وجو کردیم: پایگاه ثبت تخصصی گروه بیماری‌های عفونی در کاکرین (Cochrane Infectious Disease Group Specialized Register)؛ پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trials)؛ که در کتابخانه کاکرین (the Cochrane Library)؛ شماره 12،2016 منتشر شده است؛ MEDLINE؛ Embase؛ Science Citation Index Expanded؛ Social Sciences Citation Index؛ BIOSIS Previews؛ وScopus. ما همچنین پلت‌فرم بین‌المللی ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (WHO ICTRP ؛World Health Organization International Clinical Trials Registry Platform)؛ ClinicalTrials.gov و متارجیستری را از کارآزمایی‌های بالینی (mRCT ؛metaRegister of Controlled Trials) برای کارآزمایی‌های در حال انجام جست‌وجو کردیم.

کارآزمایی‌های کنترل شده و تصادفی‌شده و تصادفی نشده برای مقایسه هر گونه مداخله که هدف آن بهبود دسترسی به تشخیص سل، بدون مداخله یا مداخله جایگزین باشد.

دو نویسنده مطالعه مروری، به‌طور مستقل، کارآزمایی‌ها را از نظر واجد شرایط بودن و خطر سوگیری (Bias) ارزیابی و داده‌ها را استخراج کردند. ما مداخلات را با استفاده از خطر نسبی (RR) و 95% فاصله اطمینان (CI) مقایسه کردیم. ما اطمینان شواهد را با استفاده از روش GRADE ارزیابی کردیم.

ما 9 کارآزمایی تصادفی‌شده خوشه‌ای، یک کارآزمایی تصادفی‌شده فردی و 7 مطالعه غیرتصادفی‌سازی و کنترل شده را انتخاب کردیم. 9 مطالعه در کشورهای جنوب صحرای آفریقا (اتیوپی، نیجریه، آفریقای جنوبی، زامبیا و زیمبابوه) انجام شد، 6 مطالعه در آسیا (بنگلادش، کامبوج، هند، نپال و پاکستان) و 2 مطالعه در آمریکای جنوبی (برزیل و کلمبیا) انجام گرفتند که همه مناطق دارای شیوع بالای سل هستند.
غربالگری پیشرفته سل، با استفاده از بازدید خانه به خانه، گاهی اوقات همراه با اطلاعات ثبت شده در درمانگاه، ممکن است تشخیص بیماری سل را افزایش دهد (RR: 1.24؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.86 تا 1.79؛ 4 کارآزمایی؛ 6458591 شرکت‌کننده در 297 خوشه؛ شواهد با کیفیت پائین) و احتمالا تشخیص بیماری را در مناطقی که میزان شیوع آن 5% یا بیشتر است، افزایش می‌دهد (RR: 1.52؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 10.1 تا 2.09؛ 3 کارآزمایی؛ 155918 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط؛ تجزیه و تحلیل طبقه‌بندی‌شده از پیش تعیین شده). این مداخلات ممکن است پیش‌فرض اولیه را پیش از شروع (قبل از شروع درمان) یا در طول درمان کاهش دهند (RR: 0.67؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.47 تا 0.96؛ 3 کارآزمایی؛ 849 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین).
با این حال، ممکن است این مداخله اثری اندک یا بدون تاثیر بر موفقیت درمان داشته باشد (RR: 1.07؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.00 تا 1.15؛ 3 کارآزمایی؛ 849 شرکت‌کننده، شواهد با کیفیت پائین). ما نمی‌دانیم که آیا بر شکست درمان یا مرگ‌ومیر تاثیری دارد یا خیر. یک مطالعه به بررسی شیوع درازمدت در جامعه پرداخته، اما به دلیل عدم تعریف و اختلاف در مراقبت بین دو گروه، این تاثیر چندان واضح نیست (RR: 1.14؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.65 تا 2.00؛ 1 کارآزمایی؛ 556836 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).
چهار مطالعه، فعالیت‌های ارتقای سلامت را برای تشویق مردم به حضور در غربالگری، از جمله استراتژی رسانه‌های جمعی و بیشتر، و برگزاری فعالیت‌های سازمان‌یافته‌تر محلی بررسی کردند. اندکی افزایش وجود داشت؛ اما این افزایش می‌توانست با گرایش‌های موقتی مرتبط باشد، بدون افزایش مرتبط در اخطارهای موردی، و هیچ شواهدی از تاثیر بر شیوع درازمدت سل وجود نداشت. دو مطالعه، اثرات دو تا شش جلسه آموزشی پرستار آموزش دیده را در تشخیص سل مورد بررسی قرار دادند، که هیچ تاثیر مشخصی روی موارد تشخیص داده شده سل مشاهده نشد. یک کارآزمایی، کلینیک‌های متحرک را در هر پنج روز با غربالگری خانه به خانه در هر 6 ماه یکبار مقایسه کرد و در تعداد موارد ابتلا به سل افزایش مشاهده شد.
از سوی دیگر، شواهد کافی برای تعیین اینکه آیا پیشرفت‌های پایدار در تشخیص بیماری بر شیوع درازمدت سل تاثیر دارد یا خیر، وجود ندارد. این تاثیر در یک مطالعه ارزیابی شده بود که پس از چهار سال از ردیابی تماس، فعالیت‌های گسترده ارتقا سلامت، یا هردو، هیچ تاثیری نشان نداد یا تاثیر کمی نشان داد (RR: 1.31؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.75 تا 2.30؛ 1 مطالعه؛ 405788 شرکت‌کننده در 12 خوشه؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).

شواهد موجود نشان می‌دهد که رویکردهای موردیابی فعال، هنگامی که در شرایط مناسب مورد استفاده قرار گیرند، ممکن است در کوتاه‌مدت موجب افزایش تشخیص موارد سل شوند. تأثیر رویکردهای موردیابی فعال بر پیامد درمان باید در مطالعات به اندازه کافی قوی بیشتری مورد ارزیابی قرار گیرد.