پیشینه
انجام درمانهای مختلف توانبخشی ممکن است به دنبال جراحی سندرم کارپال تانل (CTS) پیشنهاد شوند. اثربخشی این مداخلات نامشخص هستند. این مطالعه، نخستین بهروزرسانی از نخستین مطالعه مروری منتشر شده در سال 2013 است.
اهداف
مرور اثربخشی و ایمنی مداخلات توانبخشی پس از جراحی CTS و مقایسه آن ها با عدم درمان، پلاسبو یا دیگر مداخلات.
روش های جستجو
در 29 سپتامبر 2015، ما ثبت تخصصی شده عصبیعضلانی کاکرین، پایگاه کارآزماییهای بالینی ثبت شده کاکرین (CENTRAL)، MEDLINE، EMBASE، CINAHL Plus، AMED، LILACS، و PsycINFO را جستوجو کردیم. ما همچنین PEDro (3 دسامبر 2015) و ثبت کارآزماییهای بالینی (3 دسامبر 2015) را مرور کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای بالینی تصادفی شده یا شبهتصادفی شده که به مقایسه هر نوعی از مداخلات توانبخشی پس از جراحی با موارد زیر پرداخته بودند: عدم مداخله، پلاسبو یا هر نوع دیگری از مداخله توانبخشی پس از جراحی در افرادی که تحت جراحی CTS قرار میگیرند.
گردآوری و تحلیل دادهها
دو نویسنده این مطالعه مروری بهطور جداگانه کارآزماییها را از نظر معیارهای ورود انتخاب کردند، دادهها را استخراج کردند، خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کردند، و کیفیت بدنه شواهد را برای پیامدهای اولیه با استفاده از رویکرد درجهبندی توصیهها، ارزیابی، ارتقا و بررسی (GRADE)، طبق متودولوژی استاندارد کاکرین ارزیابی کردند.
نتایج اصلی
در این مطالعه مروری، ما 22 کارآزمایی را با مجموع 1521 شرکت کننده وارد کردیم. دو مورد از این کارآزماییها در این بهروزرسانی به تازگی شناسایی شدند. ما درمانهای مختلف توانبخشی را مطالعه کردیم که شامل ایموبیلیزاسیون با استفاده از اورتوز مچ، پانسمان، ورزش، سرمادرمانی کنترل شده، یخدرمانی، توانبخشی چند منظوره دست، لیزردرمانی، مدالیتیهای الکتریکی، کاهش حساسیت زخم، و آرنیکا (arnica) میشدند. سه کارآزمایی درمان توانبخشی را با پلاسبو، چهار مطالعه توانبخشی را با هیچ درمانی، 3 مطالعه توانبخشی را با مراقبتهای استاندارد و 15 مطالعه نیز درمانهای مختلف توانبخشی را با یک مورد دیگر مقایسه کرده بودند.
در مجموع، مطالعات وارد شده کیفیت بسیار پائینی داشتند. 13 مطالعه به صراحت چگونگی ایجاد توالی تصادفی را توضیح داده بودند. از این تعداد، 5 مطالعه به اندازه کافی تخصیص را پوشانده بودند. چهار مطالعه هم شرکتکنندگان و هم ارزیابان پیامدها را کورسازی کرده بودند. 5 مطالعه به دلیل عدم کامل شدن دادههای پیامدها در یک دوره زمانی یا بیشتر در معرض خطر بالای سوگیری قرار داشتند و 8 مطالعه نیز در معرض خطر بالای سوگیری گزارش انتخابی قرار داشتند.
این مطالعات از نظر درمانهای ارایه شده، طول مدت مداخلات، طبیعت و زمان اندازهگیری پیامدها و مشخصات هتروژن بودند. بنابراین، ما نتوانستیم نتایج را از همه مطالعات گردآوری کنیم.
چهار مطالعه پیامدهای اولیه، یعنی تغییر در توانایی عملکردی طی 3 ماه یا بیشتر که خود بیمار گزارش کرده باشد، را گزارش کردند. از این تعداد، سه مطالعه دادههای کافی پیامد را برای وارد شدن در این مطالعه مروری فراهم آورده بودند. یک مطالعه کوچک و با کیفیت بالا برنامه حساسیتزدایی را با درمان استاندارد مقایسه کرده و دریافت که براساس پرسشنامه کارپال تانل بوستون (BCTQ) هیچ اختلاف معنیداری در سودمندی عملکردی بین این دو روش وجود ندارد (میانگین تفاوت (MD): 0.03 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.39 - تا 0.33). یک کارآزمایی با کیفیت پائین شرکت کنندگان را به مدت 6 ماه پس از جراجی با استفاده از پرسشنامه ناتوانیهای بازو، شانه و دست (DASH) ارزیابی کرده و هیچ اختلاف معنیداری را میان گروه بدون درمان رسمی و گروهی که درمان چندمنظوره را با طول دوره دو هفتهای طی 5 تا 7 روز پس از جراحی دریافت کرده بودند، نیافت (MD: 1.00؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.44 - تا 6.44). یک کارآزمایی شبهتصادفی سازی با کیفیت بسیار پائین هیچ اختلاف معنیداری را از نظر آماری در عملکرد بیماران براساس BCTQ طی سه ماه پس از جراحی با ایموبیلیزاسیون زودهنگام (اورتوز پلاستر مچ که تا زمان برداشتن سوچور پوشیده میشود)، در مقایسه با یک اسپلینت و ایموبیلیزاسیون دیرهنگام نیافت (MD: 0.39؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.45 - تا 1.23).
تفاوتها میان درمانها برای اندازهگیری پیامدهای ثانویه (تغییر در اندازههای توانایی عملکردی گزارش شده بوسیله خود بیمار در مدت کمتر از 3 ماه، وجود علایم ایاتروژنیک ناشی از جراحی، بازگشت به کار یا شغل، و تغییر در پارامترهای نوروفیزیولوژیکال) عموما کوچک بوده و از نظر آماری معنیدار نبودند. مطالعات اندکی عوارض جانبی را گزارش کردند.
نتیجهگیریهای نویسندگان
شواهد محدود و در مجموع، با کیفیت پائینی برای سودمندی مداخلات مرور شده وجود دارد. باید به بیمارانی که تحت جراحی CTS قرار میگیرند، در مورد شواهد محدود اثربخشی مداخلات توانبخشی پس از جراحی اطلاع داد. تا زمانی که محققان نتایجی را از کارآزماییهای با کیفیت بالاتر در زمینه ارزیابی اثربخشی و ایمنی درمانهای مختلف توانبخشی فراهم آورند، تصمیمگیری در مورد انتخاب مداخله توانبخشی پس از جراحی CTS باید براساس تخصص پزشک، ترجیح بیمار و زمینه محیط توانبخشی صورت گیرد. برای محققان، شناسایی بیمارانی که به یک درمان خاص پاسخ میدهند و کسانی که پاسخ درمانی نمیدهند، و انجام مطالعات با کیفیت بالا که به ارزیابی شدت علایم ایاتروژنیک ناشی از جراحی بپردازند، میزان عملکرد و بازگشت به کار را اندازهگیری کنند و متغیرهای مخدوشکننده را کنترل نمایند، اهمیت زیادی دارد.
خلاصه به زبان ساده
توانبخشی به دنبال آزادسازی کارپال تانل
سوال مطالعه مروری
آیا مداخلات توانبخشی پس از جراحی سندرم کارپال تانل اثربخش و ایمن است؟
پیشینه
سندرم کارپال تانل (CTS) یک وضعیتی است که در آن، عصبی که از درون یک تونل استخوانی و فیبروس در مچ دست عبور میکند، تحت فشار قرار میگیرد. این وضعیت منجر میشود به درد، بیحسی و سوزنسوزن شدن در دست، که گاهی اوقات به ساعد هم کشیده میشود. در مراحل پیشرفته، بعضی بیماران مبتلا به CTS دچار ضعف و تحلیل عضلانی در دست میشوند. CTS در زنان و افرادی که عوامل خطر خاصی را دنبال خود میکشند، مانند دیابت، چاقی، آرتریت، سن بالا، اشتغال در مشاغل خاص و شکستگی قبلی مچ، بیشتر دیده میشود. بسیاری از این بیماران برای کاهش فشار روی عصب، کاهش درد و بهبود حس و عملکرد دست، تحت جراحی قرار میگیرند. گاهی اوقات، این بیماران پس از جراحی CTS باید خدمات توانبخشی هم دریافت کنند. درمانهای توانبخشی به نظر میرسد دوره نقاهت و مدیریت درد یا علایمی را که از خود جراحی ناشی شده، سرعت میبخشد. این مطالعه، نخستین بهروزرسانی از مطالعه مروری است که در سال 2013 منتشر شد.
ویژگیهای مطالعه
در 29 سپتامبر 2015، ما همه کارآزماییهای بالینی مرتبط را که در آن یک درمان توانبخشی با یک درمان توانبخشی دیگر، هیچ درمانی یا پلاسبو (درمان ساختگی) مقایسه شده بودند، جستوجو کردیم. ما 22 کارآزمایی را با مجموع 1521 شرکت کننده یافتیم که مزایا و مضرات درمانهای مختلف توانبخشی را به دنبال جراحی CTS مقایسه کرده بودند. دو مورد از این کارآزماییها در این بهروزرسانی جدید شناسایی شدند.
نتایج کلیدی و کیفیت شواهد
براساس این مطالعات، ما دریافتیم که شواهد برای تعیین مزایای درمانهای مرور شده، مانند ایموبیلیزاسیون با یک اورتوز مچ (اسپلینت)، استفاده از پانسمان پس از جراحی، ورزش، سرمادرمانی و یخدرمانی، انواع مختلف توانبخشی دست که در ترکیب با هم استفاده شدهاند، لیزردرمانی، درمانهای الکتریکال، حساسیتزدایی زخم و آرنیکا، محدود و با کیفیت پائین هستند. مطالعات کمی ایمنی این درمانها را گزارش کردهاند.
باید تحقیقات بیشتری انجام شود تا اثربخشی و ایمنی انواع مختلف درمان توانبخشی موجود برای بیماران به دنبال جراحی CTS تعیین شود.
این شواهد تا سپتامبر 2015 بهروزشده هستند.