انجام درمان‌های مختلف توانبخشی ممکن است به دنبال جراحی سندرم کارپال تانل (CTS) پیشنهاد شوند. اثربخشی این مداخلات نامشخص هستند. این مطالعه، نخستین به‌روزرسانی از نخستین مطالعه مروری منتشر شده در سال 2013 است.

مرور اثربخشی و ایمنی مداخلات توانبخشی پس از جراحی CTS و مقایسه آن ها با عدم درمان، پلاسبو یا دیگر مداخلات.

در 29 سپتامبر 2015، ما ثبت تخصصی شده عصبی‌عضلانی کاکرین، پایگاه کارآزمایی‌های بالینی ثبت شده کاکرین (CENTRAL)، MEDLINE، EMBASE، CINAHL Plus، AMED، LILACS، و PsycINFO را جست‌وجو کردیم. ما همچنین PEDro (3 دسامبر 2015) و ثبت کارآزمایی‌های بالینی (3 دسامبر 2015) را مرور کردیم.

کارآزمایی‌های بالینی تصادفی شده یا شبه‌تصادفی شده که به مقایسه هر نوعی از مداخلات توانبخشی پس از جراحی با موارد زیر پرداخته بودند: عدم مداخله، پلاسبو یا هر نوع دیگری از مداخله توانبخشی پس از جراحی در افرادی که تحت جراحی CTS قرار می‌گیرند.

دو نویسنده این مطالعه مروری به‌طور جداگانه کارآزمایی‌ها را از نظر معیارهای ورود انتخاب کردند، داده‌ها را استخراج کردند، خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کردند، و کیفیت بدنه شواهد را برای پیامدهای اولیه با استفاده از رویکرد درجه‌بندی توصیه‌ها، ارزیابی، ارتقا و بررسی (GRADE)، طبق متودولوژی استاندارد کاکرین ارزیابی کردند.

در این مطالعه مروری، ما 22 کارآزمایی را با مجموع 1521 شرکت کننده وارد کردیم. دو مورد از این کارآزمایی‌ها در این به‌روزرسانی به تازگی شناسایی شدند. ما درمان‌های مختلف توانبخشی را مطالعه کردیم که شامل ایموبیلیزاسیون با استفاده از اورتوز مچ، پانسمان، ورزش، سرمادرمانی کنترل شده، یخ‌درمانی، توانبخشی چند منظوره دست، لیزردرمانی، مدالیتی‌های الکتریکی، کاهش حساسیت زخم، و آرنیکا (arnica) می‌شدند. سه کارآزمایی درمان توانبخشی را با پلاسبو، چهار مطالعه توانبخشی را با هیچ درمانی، 3 مطالعه توانبخشی را با مراقبت‌های استاندارد و 15 مطالعه نیز درمان‌های مختلف توانبخشی را با یک مورد دیگر مقایسه کرده بودند.
در مجموع، مطالعات وارد شده کیفیت بسیار پائینی داشتند. 13 مطالعه به صراحت چگونگی ایجاد توالی تصادفی را توضیح داده بودند. از این تعداد، 5 مطالعه به اندازه کافی تخصیص را پوشانده بودند. چهار مطالعه هم شرکت‌کنندگان و هم ارزیابان پیامدها را کورسازی کرده بودند. 5 مطالعه به دلیل عدم کامل شدن داده‌های پیامدها در یک دوره زمانی یا بیشتر در معرض خطر بالای سوگیری قرار داشتند و 8 مطالعه نیز در معرض خطر بالای سوگیری گزارش انتخابی قرار داشتند.
این مطالعات از نظر درمان‌های ارایه شده، طول مدت مداخلات، طبیعت و زمان اندازه‌گیری پیامدها و مشخصات هتروژن بودند. بنابراین، ما نتوانستیم نتایج را از همه مطالعات گردآوری کنیم.
چهار مطالعه پیامدهای اولیه، یعنی تغییر در توانایی عملکردی طی 3 ماه یا بیشتر که خود بیمار گزارش کرده باشد، را گزارش کردند. از این تعداد، سه مطالعه داده‌های کافی پیامد را برای وارد شدن در این مطالعه مروری فراهم آورده بودند. یک مطالعه کوچک و با کیفیت بالا برنامه حساسیت‌زدایی را با درمان استاندارد مقایسه کرده و دریافت که براساس پرسشنامه کارپال تانل بوستون (BCTQ) هیچ اختلاف معنی‌داری در سودمندی عملکردی بین این دو روش وجود ندارد (میانگین تفاوت (MD): 0.03 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.39 - تا 0.33). یک کارآزمایی با کیفیت پائین شرکت کنندگان را به مدت 6 ماه پس از جراجی با استفاده از پرسشنامه ناتوانی‌های بازو، شانه و دست (DASH) ارزیابی کرده و هیچ اختلاف معنی‌داری را میان گروه بدون درمان رسمی و گروهی که درمان چندمنظوره را با طول دوره دو هفته‌ای طی 5 تا 7 روز پس از جراحی دریافت کرده بودند، نیافت (MD: 1.00؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.44 - تا 6.44). یک کارآزمایی شبه‌تصادفی سازی با کیفیت بسیار پائین هیچ اختلاف معنی‌داری را از نظر آماری در عملکرد بیماران براساس BCTQ طی سه ماه پس از جراحی با ایموبیلیزاسیون زودهنگام (اورتوز پلاستر مچ که تا زمان برداشتن سوچور پوشیده می‌شود)، در مقایسه با یک اسپلینت و ایموبیلیزاسیون دیرهنگام نیافت (MD: 0.39؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.45 - تا 1.23).
تفاوت‌ها میان درمان‌ها برای اندازه‌گیری پیامدهای ثانویه (تغییر در اندازه‌های توانایی عملکردی گزارش شده بوسیله خود بیمار در مدت کمتر از 3 ماه، وجود علایم ایاتروژنیک ناشی از جراحی، بازگشت به کار یا شغل، و تغییر در پارامترهای نوروفیزیولوژیکال) عموما کوچک بوده و از نظر آماری معنی‌دار نبودند. مطالعات اندکی عوارض جانبی را گزارش کردند.

شواهد محدود و در مجموع، با کیفیت پائینی برای سودمندی مداخلات مرور شده وجود دارد. باید به بیمارانی که تحت جراحی CTS قرار می‌گیرند، در مورد شواهد محدود اثربخشی مداخلات توانبخشی پس از جراحی اطلاع داد. تا زمانی که محققان نتایجی را از کارآزمایی‌های با کیفیت بالاتر در زمینه ارزیابی اثربخشی و ایمنی درمان‌های مختلف توانبخشی فراهم آورند، تصمیم‌گیری در مورد انتخاب مداخله توانبخشی پس از جراحی CTS باید براساس تخصص پزشک، ترجیح بیمار و زمینه محیط توانبخشی صورت گیرد. برای محققان، شناسایی بیمارانی که به یک درمان خاص پاسخ می‌دهند و کسانی که پاسخ درمانی نمی‌دهند، و انجام مطالعات با کیفیت بالا که به ارزیابی شدت علایم ایاتروژنیک ناشی از جراحی بپردازند، میزان عملکرد و بازگشت به کار را اندازه‌گیری کنند و متغیرهای مخدوش‌کننده را کنترل نمایند، اهمیت زیادی دارد.