دندان‌های فوقانی جلویی برجسته یک مشکل شایع است که حدود یک‌ چهارم از کودکان 12 ساله را در انگلستان تحت تاثیر قرار می‌دهد. وقتی دندان‌های دائمی جوانه می‌زنند، این وضعیت پیشرفت می‌کند. این دندان‌ها به احتمال زیاد صدمه می‌بینند و ظاهر آنها می‌تواند موجب نگرانی قابل توجهی شود. کودکان برای درمان با بریس‌های (braces) دندانی به متخصص ارتودنسی مراجعه می‌کنند تا برجستگی دندان‌هایشان را کاهش دهد. اگر کودکی در سن پائین مراجعه کند، متخصص ارتودنسی با این مشکل مواجه می‌شود که درمان بیمار را زود شروع کند یا صبر کرده و درمان را در نوجوانی انجام دهد.

تعیین تاثیرات درمان ارتودنسی برای دندان‌های فوقانی جلویی برجسته که در کودکان هفت تا 11 ساله شروع می‌شود («درمان زودهنگام» در دو فاز) در مقایسه با درمان در نوجوانی بین حدودا 12 تا 16 سالگی («درمان دیرهنگام» در یک فاز)؛ تعیین تاثیرات درمان دیرهنگام در مقایسه با عدم درمان و تعیین تاثیرات انواع مختلف بریس‌های ارتودنسی.

متخصص اطلاعات سلامت دهان در کاکرین، بانک‌های اطلاعاتی زیر را جست‌وجو کرد: پایگاه ثبت کارآزمایی‌های سلامت دهان در کاکرین (تا 27 سپتامبر 2017)، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL) (کتابخانه کاکرین 2017، شماره 8)؛ MEDLINE Ovid (از 1946 تا 27 سپتامبر2017) و Emase Ovid (از 1980 تا 27 سپتامبر2017). مرکز ثبت کارآزمایی‌های بالینی در حال انجام موسسات ملی سلامت ایالات متحده (ClinicalTrials.gov) و پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت، برای شناسایی کارآزمایی‌های در حال انجام جست‌وجو شد. هنگام جست‌وجو در بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی، هیچ محدودیتی روی زبان یا تاریخ انتشار گذاشته نشد.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده از درمان‌های ارتودنسی برای اصلاح دندان‌های فوقانی جلویی برجسته (ناهنجاری دندانی کلاس II) در کودکان و نوجوانان. کارآزمایی‌هایی را وارد کردیم که درمان زودهنگام را در کودکان (دوفاز) با هر نوع بریس ارتودنسی (متحرک، ثابت، عملکردی) یا بریس‌های سر در برابر درمان دیرهنگام در نوجوانان (یک فاز) با هر نوع بریس ارتودنسی یا بریس‌های سر مقایسه کردند و کارآزمایی‌هایی که هر نوع بریس ارتودنسی یا بریس‌های سر را در برابر عدم درمان یا نوع دیگری از وسایل یا بریس ارتودنسی مقایسه کردند (جایی که درمان در یک سن مشابه در گروه‌های مداخله شروع شد).

کارآزمایی‌هایی را که شامل شرکت‌کنندگانی بودند که مبتلا به وضعیت لب شکری یا کام شکری، یا دیگر ناهنجاری‌های سر و گردن بودند و کارآزمایی‌هایی که بیمارانی را به کار گرفته بودند که قبلا درمان جراحی را برای ناهنجاری دندانی کلاس II دریافت کرده بودند، از مطالعه خارج کردیم.

نویسندگان مرور نتایج جست‌وجو را غربالگری کرده، داده‌ها را استخراج و خطر سوگیری (bias) را به‌طور مستقل از هم ارزیابی کردند. از نسبت‌های شانس (ORs) و 95% فواصل اطمینان (CIs) برای پیامدهای دو‐حالتی و تفاوت‌های میانگین (MDs) و 95% CIها برای پیامدهای پیوسته استفاده کردیم. از مدل اثر‐ثابت برای متاآنالیزها از جمله دو یا سه مطالعه و مدل اثرات‐تصادفی برای بیش از سه مطالعه استفاده کردیم.

27 RCT را بر اساس داده‌های 1251 شرکت‌کننده وارد کردیم.

سه کارآزمایی، درمان زودهنگام را با استفاده از یک پلاک عملکردی در برابر درمان دیرهنگام برای اورجت (overjet)؛ ANB و ترومای اینسیزال (incisal) (ضربه به دندان‌های پیشین) مقایسه کردند. پس از فاز اول درمان زودهنگام (یعنی پیش از اینکه دیگر گروه‌ها مداخله دریافت کرده باشند)، کاهشی در اورجت و ماده ANB با توجه به درمان با استفاده از پلاک عملکردی وجود داشت؛ با این حال، زمانی که هر دو گروه درمان را به پایان رسانده بودند، تفاوتی بین گروه‌ها در اورجت نهایی وجود نداشت (MD: 0.21؛ 95% CI؛ 0.10‐ تا 0.51؛ P = 0.18؛ 343 شرکت‌کننده) (شواهد با کیفیت پائین) یا ANB (MD: ‐0.02؛ 95% CI؛ 0.47‐ تا 0.43؛ 347 شرکت‌کننده) (شواهد با کیفیت متوسط). درمان زودهنگام با کمک پلاک عملکردی باعث کاهش شیوع ترومای اینسیزال نسبت به درمان دیرهنگام شد (OR: 0.56؛ 95% CI؛ 0.33 تا 0.95؛ 332 شرکت‌کننده) (شواهد با کیفیت متوسط). تفاوت در میزان بروز ترومای اینسیزال با 30% (51/171) از شرکت‌کنندگانی که ترومای جدیدی را در گروه درمان دیرهنگام گزارش کردند، در مقایسه با فقط 19% (31/161) از شرکت‌کنندگانی که درمان زودهنگام را دریافت کرده بودند، از نظر بالینی مهم بود.

دو کارآزمایی درمان زودهنگام را با استفاده از هدگیر (headgear) در برابر درمان دیرهنگام مقایسه کردند. پس از فاز اول درمان زودهنگام، هدگیر باعث کاهش اورجت و ANB شد؛ با این حال، هنگامی که هر دو گروه درمان را تکمیل کردند، شواهدی از تفاوت بین گروه‌های اورجت (MD: ‐0.22؛ 95% CI؛ 0.56‐ تا 0.12؛ 238 شرکت‌کننده) (شواهد با کیفیت پائین) یا ANB (MD: ‐0.27؛ 95% CI؛ 0.80‐ تا 0.26؛ 231 شرکت‌کننده) (شواهد با کیفیت پائین) وجود نداشت. درمان (دو فاز) زودهنگام با هدگیر، بروز ترومای اینسیزال را کاهش داد (OR: 0.45؛ 95% CI؛ 0.25 تا 0.80؛ 237 شرکت‌کننده) (شواهد با کیفیت پائین)، تقریبا نیمی از موارد بروز ترومای جدید اینسیزال؛ (24/117) با گروه درمان دیرهنگام (44/120) مقایسه شدند.

هفت کارآزمایی درمان دیرهنگام را با پلاک عملکردی در برابر عدم درمان مقایسه کرد. در اورجت نهایی کاهشی با هر دو پلاک عملکردی ارتودنسی ثابت (5.46‐:MD میلی‌متر؛ 95% CI؛ 6.63‐ تا 4.28‐؛ 2 کارآزمایی، 61 شرکت‌کننده) و پلاک عملکردی ارتودنسی متحرک (MD: ‐4.62؛ 95% CI؛ 5.33‐ تا 3.92‐؛ 3 کارآزمایی؛ 122 شرکت‌کننده) (شواهد با کیفیت پائین) وجود داشت. هیچ شواهدی مبنی بر تفاوت در ANB نهایی بین پلاک عملکردی ارتودنسی ثابت و عدم درمان وجود نداشت (MD: ‐0.53°؛95% فاصله اطمینان (CI): 1.27‐ تا 0.22‐؛ 3 کارآزمایی؛ 89 شرکت‌کننده) (شواهد با کیفیت پائین)، اما پلاک عملکردی اورتودنسی متحرک به نظر باعث کاهش ANB در مقایسه با عدم درمان شد (MD: ‐2.37؛ 95% CI؛ 3.01‐ تا 1.74‐؛ 2 کارآزمایی، 99 شرکت‌کننده) (شواهد با کیفیت پائین).

شش کارآزمایی، درمان ارتودنسی را برای نوجوانان با Twin Block در برابر سایر وسایل مقایسه کردند و هیچ تفاوتی در اورجت مشاهده نشد (0.08 میلی‌متر؛ 95% CI؛ 0.60‐ تا 0.76؛ 4 کارآزمایی؛ 259 شرکت‌کننده) (شواهد با کیفیت پائین). کاهش در ANB، به نفع درمان با یک Twin Block بود (°0.56‐؛ 95% CI؛ 0.96‐ تا 0.16‐؛ 6 کارآزمایی؛ 320 شرکت‌کننده) (شواهد با کیفیت پائین).

سه کارآزمایی، درمان ارتودنسی را با پلاک عملکردی متحرک در برابر پلاک عملکردی ثابت برای نوجوانان مقایسه کرد و کاهشی را در اورجت به نفع ارتودنسی با پلاک ثابت (0.74؛ 95% CI؛ 0.15 تا 1.33؛ دو کارآزمایی؛ 154 شرکت‌کننده) (شواهد با کیفیت پائین) و کاهشی را در ANB به نفع ارتودنسی با پلاک متحرک مشاهده کرد (°1.04‐؛ 95% CI؛ 1.60‐ تا 0.49‐؛ 3 کارآزمایی؛ 185 شرکت‌کننده) (شواهد با کیفیت پائین).

شواهد با کیفیت پائین تا متوسط نشان می‌دهد که ارائه درمان ارتودنسی زودهنگام برای کودکان با دندان‌های فوقانی جلویی برجسته برای کاهش میزان بروز تروماهای اینسیزال نسبت به انجام یک دوره درمان ارتودنسی در نوجوانی موثرتر است. به نظر می‌رسد هیچ مزیت دیگری از ارائه درمان زودهنگام در مقایسه با درمان دیرهنگام وجود ندارد. شواهد با کیفیت پائین نشان می‌دهد که، در مقایسه با عدم درمان، درمان دیرهنگام در نوجوانان با پلاک عملکردی ارتودنسی، برای کاهش برجستگی دندان‌های فوقانی جلویی موثر است.