دندانهای فوقانی جلویی برجسته یک مشکل رایج است که حدود یک چهارم از کودکان 12 ساله را در انگلستان تحت تاثیر قرار میدهد. وقتی دندانهای دائمی جوانه میزنند، این وضعیت پیشرفت میکند. این دندانها به احتمال زیاد صدمه میبینند و ظاهر آنها میتواند موجب نگرانی قابلتوجهی شود. کودکان برای درمان با بریسهای دندانی به متخصص ارتودنسی مراجعه میکنند تا برجستگی دندانهایشان را کاهش دهد. اگر کودکی در سن پایین مراجعه کند، متخصص ارتودنسی با این مشکل مواجه میشود که آیا درمان بیمار را زود شروع کند یا صبر کرده و درمان را در نوجوانی انجام دهد.
تعیین اثرات درمان ارتودنسی برای دندانهای فوقانی جلویی برجسته که در کودکان هفت تا 11 ساله شروع میشود («درمان زودهنگام» در دو فاز) در مقایسه با درمان در نوجوانی بین حدودا 12 تا 16 سالگی («درمان دیرهنگام» در یک فاز)؛ تعیین اثرات درمان دیرهنگام در مقایسه با عدم درمان و تعیین اثرات انواع مختلف بریسهای ارتودنسی.
متخصص اطلاعات سلامت دهان درکاکرین، پایگاههای اطلاعات زیر را جستوجو کرد: پایگاه ثبت کارآزماییهای سلامت دهان در کاکرین (تا 27 سپتامبر 2017)، پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترلشده کاکرین(CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trails) (کتابخانه کاکرین 2017، شماره8 )؛ MEDLINE Ovid (1946 تا 27 سپتامبر2017) و Emase Ovid (1980 تا 27 سپتامبر2017). مرکز ثبت کارآزماییهای بالینی در حال انجام موسسات ملی سلامت ایالات متحده (ClinicalTrials.gov) و پلتفرم بینالمللی ثبت کارآزماییهای بالینی سازمان جهانی بهداشت، برای کارآزماییهای در حال انجام جستوجو شدند. هنگام جستوجو در پایگاههای اطلاعات الکترونیکی، هیچ محدودیتی روی زبان یا تاریخ انتشار گذاشته نشد.
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده از درمانهای ارتودنسی برای اصلاح دندانهای فوقانی جلویی برجسته (ناهنجاری دندانی کلاس II) در کودکان و نوجوانان. ما کارآزماییهایی را انتخاب کردیم که درمان زودهنگام را در کودکان (دوفاز) با هر نوع بریس ارتودنسی (متحرک، ثابت،عملکردی) یا بریسهای سر، با درمان دیرهنگام در نوجوانان (یک فاز) با هر نوع بریس ارتودنسی یا بریسهای سر مقایسه کردند و کارآزماییهایی که هر نوع بریس ارتودنسی یا بریسهای سر را با عدم درمان یا نوع دیگری از وسایل یا بریس ارتودنسی مقایسه کردند (جایی که درمان در یک سن مشابه در گروههای مداخله شروع شد).
ما کارآزماییهایی را از مطالعه خارج کردیم که شامل شرکتکنندگانی بودند که مبتلا به وضعیت لب شکری یا کام شکری، یا دیگر ناهنجاریهای سر و گردن بودند و کارآزماییهایی که بیمارانی را به کار گرفته بودند که قبلا درمان جراحی برای ناهنجاری دندانی کلاس II را دریافت کرده بودند.
نویسندگان مطالعه مروری نتایج جستوجو را غربالگری کرده، دادهها را استخراج و خطر سوگیری (bias) را به طور مستقل ارزیابی کردند. ما از نسبتهای شانس (ORs) و 95% فاصله اطمینان (CI) برای پیامدهای دوبخشی و میانگین تفاوت (MDs) و 95% فاصله اطمینان (CI) برای پیامدهای پیوسته استفاده کردیم. ما از مدل اثر ثابت برای متاآنالیزها از جمله دو یا سه مطالعه و مدل اثرات تصادفی برای بیش از سه مطالعه استفاده کردیم.
ما 27 RCT را بر اساس دادههای 1251 شرکتکننده انتخاب کردیم.
سه کارآزمایی، درمان زودهنگام را با استفاده از یک پلاک عملکردی با درمان دیرهنگام برای اورجت (overjet)؛ ANB و ترومای incisal (ضربه به دندانهای پیش) مقایسه کردند. پس از فاز اول درمان زودهنگام (یعنی قبل از اینکه دیگر گروهها مداخله دریافت کرده بودند)، کاهشی در اورجت و ماده ANB با توجه به درمان با استفاده از پلاک عملکردی وجود داشت؛ با این حال، زمانی که هر دو گروه درمان را به پایان رسانده بودند، اختلافی بین گروهها در اورجت نهایی وجود نداشت (MD: 0.21؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.10- تا 0.51؛ P = 0.18؛ 343 شرکتکننده) (کیفیت شواهد پایین) یا ANB (MD: 0.02-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.47- تا 0.43؛ 347 شرکتکننده) (کیفیت شواهد متوسط). درمان زودهنگام با کمک پلاک عملکردی باعث کاهش شیوع ترومای انسیزال نسبت به درمان دیرهنگام (OR: 0.56؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.33 تا 0.95؛ 332 شرکتکننده) (کیفیت شواهدمتوسط) شد. تفاوت در میزان بروز ترومای انسیزال با 30% (51/171) از شرکتکنندگان که ترومای جدیدی را در گروه درمان دیرهنگام گزارش کردند، در مقایسه با فقط 19% (31/161) از شرکتکنندگانی که درمان زودهنگام را دریافت کرده بودند، از نظر بالینی مهم بود.
دو کارآزمایی درمان زود را با استفاده از هدگیر با درمان دیرهنگام مقایسه کرد. پس از فاز اول درمان زودهنگام، هدگیر اورجت و ANB را کاهش داد؛ با این حال، هنگامی که هر دو گروه درمان را تکمیل کردند، شواهدی از تفاوت بین گروههای اورجت (MD: 0.22-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.56- تا 0.12؛ 238 شرکتکننده) (کیفیت شواهد پایین) یا ANB (MD: 0.27-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.80- تا 0.26؛ 231 شرکتکننده) (کیفیت شواهد پایین) وجود نداشت. درمان (دو فاز) زود با هدگیر، بروز ترومای انسیزال را کاهش داد (OR: 0.45؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.25 تا 0.80؛ 237 شرکتکننده) (کیفیت شواهد پایین)، تقریبا نیمی از موارد بروز ترومای جدید انسیزال (24/117) با گروه درمان دیرهنگام (44/120) مقایسه شدند.
هفت کارآزمایی درمان دیرهنگام را با پلاک عملکردی با بدون درمان مقایسه کرد. در اورجت نهایی کاهشی با هر دو پلاک عملکردی ارتودنسی ثابت (mm - 5.46 :MD؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 6.63- تا 4.28-؛ 2 کارآزمایی، 61 شرکتکننده) و پلاک عملکردی ارتودنسی متحرک (MD: 4.62-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 5.33- تا 3.92-؛ 3 کارآزمایی؛ 122 شرکتکننده) (کیفیت شواهد پایین) وجود داشت. هیچ شواهدی مبنی بر تفاوت در ANB نهایی بین پلاک عملکردی ارتودنسی ثابت و بدون درمان وجود نداشت (MD: °0.53-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.27- تا 0.22-؛ 3 کارآزمایی؛ 89 شرکتکننده) (کیفیت شواهد پایین)، اما پلاک عملکردی اورتودنسی متحرک به نظر باعث کاهش ANB در مقایسه با بدون درمان شد (MD: 2.37-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 3.01- تا 1.74-؛ 2 کارآزمایی، 99 شرکتکننده) (کیفیت شواهد پایین).
شش کارآزمایی، درمان ارتودنسی را برای نوجوانان با Twin Block با سایر وسایل مقایسه کردند و هیچ تفاوتی در اورجت مشاهده نشد(0.08 mm؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.60- تا 0.76؛ 4 کارآزمایی؛ 259 شرکتکننده) (کیفیت شواهد پایین). کاهش در ANB، درمان با یک Twin Block (°0.56 -؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.96- تا 0.16-؛ 6 کارآزمایی؛ 320 شرکتکننده) (کیفیت شواهد پایین) را ترجیح داد.
سه کارآزمایی، درمان ارتودنسی را با پلاک عملکردی متحرک با پلاک عملکردی ثابت برای نوجوانان مقایسه کرد و کاهشی را در اورجت به نفع ارتودنسی با پلاک ثابت (0.74؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.15 تا 1.33؛ دو کارآزمایی؛ 154 شرکتکننده) (کیفیت شواهد پایین) و کاهشی را در ANB به نفع ارتودنسی با پلاک متحرک مشاهده کرد (1.04-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.60- تا 0.49-؛ 3 کارآزمایی؛ 185 شرکتکننده) (کیفیت شواهد پایین).
کیفیت شواهد پایین تا متوسط نشان میدهد که ارائه درمان ارتودنسی زودهنگام برای کودکان با دندانهای فوقانی جلویی برجسته برای کاهش میزان بروز تروماهای انسیزال نسبت به انجام یک دوره درمان ارتودنسی در نوجوانی موثرتر است. به نظر میرسد هیچ مزیت دیگری از ارائه درمان زودهنگام در مقایسه با درمان دیرهنگام وجود ندارد. شواهد با کیفیت پایین نشان میدهد که، در مقایسه با عدم درمان، درمان دیرهنگام در نوجوانان با پلاک عملکردی ارتودنسی، برای کاهش برجستگی دندانهای فوقانی جلویی موثر است.