آرتریت روماتوئید (rheumatoid arthritis) یک پلی‌آرتریت التهابی است که اغلب روی دست‌ها و مچ دست‌ها تاثیر می‌گذارد. ورزش دست برای بهبود حرکت و قدرت و در نتیجه عملکرد دست تجویز می‌شود.

تعیین منافع و آسیب‌های ورزش دست در بزرگسالان مبتلا به آرتریت روماتوئید.

ما تا جولای 2017 به جست‌وجو در پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Registre of Controlled Trails) (کتابخانه کاکرین؛ the Cochrane Library)؛ MEDLINE؛ Embase؛ (CINAHL) Cumulative Index to Nursing and Allied Health Litreture؛ AMED؛ (PEDro) Physiotherapy Evidence Database؛ Otseeker؛ Web of Science؛ ClinicalTrials.gov و پلت‌فرم بین‌المللی ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (WHO ICTRP) پرداختیم.

ما تمام کارآزمایی‌های کنترل شده و تصادفی‌سازی و شبه‌تصادفی‌سازی شده‌ای را مورد بررسی قرار دادیم که به مقایسه ورزش دست با هر درمان غیرورزشی پرداختند.

ما از روش‌های استاندارد روش‌شناسی استفاده کردیم که توسط گروه عضلانی‌اسکلتی در کاکرین توصیه شد.

در این مرور ما 7 مطالعه را شامل 841 فرد (20 تا 94 ساله) انتخاب کردیم. اکثر مطالعات از معیار‌های تشخیصی معتبر استفاده کردند و شامل برنامه‌های خانگی بودند.
شواهد با کیفیت بسیار پایین (به علت خطر سوگیری (bias) و عدم دقت) به دست آمده از یک مطالعه نشان دهنده عدم قطعیت در مورد این موضوع بود که آیا ورزش، عملکرد دست را در کوتاه‌مدت (> 3 ماه) بهبود می‌بخشد. در تست 0 تا 80 نقطه‌ای عملکرد دست (نمرات بالاتر به معنای عملکرد بهتر)، بیماران گروه ورزش (11 = N) 76.1 امتیاز و بیماران گروه کنترل (13 = N) 75 امتیاز کسب کردند.
شواهد با کیفیت متوسط (به دلیل خطر سوگیری) به دست آمده از یک مطالعه نشان داد که ورزش در مقایسه با مراقبت معمول ممکن است ‌عملکرد دست را (میانگین تفاوت (MD): 4.5؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.58 تا 7.42؛ 449 = N) در میان‌مدت (3 تا 11 ماه) و در طولانی‌مدت (12 ماه یا بیشتر) اندکی بهبود ببخشد. تغییر مطلق در مقیاس 0 تا 100 عملکرد دست (نمرات بالاتر به معنای عملکرد بهتر) و تعداد مورد نیاز درمان برای یک پیامد سودمند اضافی (NNTB) به ترتیب؛ 5% (95% فاصله اطمینان (CI): %2 تا %7)؛ 8 (95% فاصله اطمینان (CI): 5 تا 20) و 4% (95% فاصله اطمینان (CI): %1 تا %8)؛ 9 (95% فاصله اطمینان (CI): 6 تا 27) بود. بهبودی A 4% تا 5% نشان دهنده کمترین منفعت بالینی است.
شواهد با کیفیت بسیار پایین (به دلیل خطر سوگیری و عدم دقت) به دست آمده از دو مطالعه نشان دهنده عدم قطعیت در مورد این موضوع بود که آیا ورزش در مقایسه با عدم درمان درد (MD: 27.98-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 48.93- تا 7.03-؛ 124 = n) را در کوتاه‌مدت بهبود بخشید. تغییر مطلق در مقیاس 0 تا 100 میلی‌متری (نمرات بالاتر به معنای درد بیش‌تر) 28-% (95% فاصله اطمینان (CI): %-49 تا %7)؛ و NNTB برابر با 2 بود (95% فاصله اطمینان (CI): 2 تا 11).
شواهد با کیفیت متوسط (به دلیل خطر سوگیری) به دست آمده از یک مطالعه نشان داد که احتمالا تفاوت اندکی بین تاثیر ورزش و مراقبت معمول بر درد در میان‌مدت (MD: 2.8-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 6.96- تا 1.36؛ 445 = n) و در طولانی‌مدت (MD: 3.7-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 8.1- تا 0.7؛ 437 = n) وجود دارد یا تفاوتی وجود ندارد. در مقیاس 0 تا 100، تغییرات مطلق به ترتیب 3-% (95% فاصله اطمینان (CI): %-7 تا %2)؛ و 4-% (95% فاصله اطمینان (CI): %-8 تا %1) بود.
شواهد با کیفیت بسیار پایین (به دلیل خطر سوگیری و عدم دقت) به دست آمده از سه مطالعه (141 = n) نشان دهنده عدم قطعیت در مورد این موضوع است که آیا ورزش در مقایسه با عدم درمان قدرت محکم گرفتن اشیا را در کوتاه‌مدت بهبود می‌بخشد. میانگین تفاوت استاندارد شده برای دست چپ 0.44 بود (95% فاصله اطمینان (CI): 0.11 تا 0.78)، مجددا به صورت 3.5 کیلوگرم بیان شد (95% فاصله اطمینان (CI): 0.87 تا 6.1)؛ و برای دست راست 0.46 بود (95% فاصله اطمینان (CI): 0.13 تا 0.8)، مجددا به صورت 4 کیلوگرم بیان شد (95% فاصله اطمینان (CI): 1.13 تا 7).
شواهد با کیفیت بالای به دست آمده از یک مطالعه نشان داد که ورزش در مقایسه با مراقبت معمول منفعت اندکی در میانگین قدرت چنگ انداختن/محکم گرفتن (بر حسب کیلوگرم) هر دو دست در میان‌مدت (MD: 1.4؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.27- تا 3.07؛ 400 = n)، تغییر نسبی 11% (95% فاصله اطمینان (CI): %-2 تا %13)؛ و در طولانی‌مدت (MD: 1.2؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.62- تا 3.02؛ 355 = n)، تغییر نسبی 9% (95% فاصله اطمینان (CI): %-5 تا %23) داشت یا منفعتی نداشت.
شواهد با کیفیت بسیار پایین (به دلیل خطر سوگیری و عدم دقت) به دست آمده از دو مطالعه (120 = n) نشان دهنده عدم قطعیت در مورد این موضوع است که آیا ورزش در مقایسه با عدم درمان قدرت نیشگون گرفتن (برحسب کیلوگرم) را در کوتاه‌مدت بهبود می‌بخشد. MD و تغییر نسبی برای دست‌های چپ و راست 0.51 (95% فاصله اطمینان (CI): 0.13 تا 0.9) و 44% (95% فاصله اطمینان (CI): %11 تا %78) و 0.82 (95% فاصله اطمینان (CI): 0.43 تا 1.21) و 68% (95% فاصله اطمینان (CI): %36 تا 101%) بود.
شواهد با کیفیت بالای به دست آمده از یک مطالعه نشان داد که ورزش در مقایسه با مراقبت معمول منفعت اندکی در میانگین قدرت نیشگون گرفتن هر دو دست در میان‌مدت (MD: 0.3؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.14- تا 0.74؛ 396 = n) و در طولانی‌مدت (MD: 0.4؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.08- تا 0.88؛ 351 = n) دارد یا منفعتی ندارد. تغییرات نسبی 8% (95% فاصله اطمینان (CI): %-4 تا تا 19%) و 10% (95% فاصله اطمینان (CI): %-2 تا 22%) بود.
هیچ مطالعه‌ای معیار 50 کالج روماتولوژی آمریکا (American College of Rheumatology 50 criteria) را ارزیابی نکرد.
شواهد با کیفیت متوسط (به دلیل خطر سوگیری) به دست آمده از یک مطالعه نشان داد افرادی که ورزش را همراه با استراتژی‌هایی برای پایبندی به درمان دریافت کردند، احتمالا بیش‌تر از کسانی که در میان‌مدت فقط مراقبت معمول دریافت کردند، به درمان پایبند بودند (خطر نسبی: 1.31؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.15 تا 1.48؛ 438 = n) و NNTB: 6 (%95 فاصله اطمینان (CI): 4 تا 10). در بلندمدت، خطر نسبی 1.09 بود (95% فاصله اطمینان (CI): 0.93 تا 1.28؛ 422 = n).
شواهد با کیفیت متوسط (به دلیل خطر سوگیری) به دست آمده از یک مطالعه (246 = n) هیچ عارضه جانبی را با ورزش نشان ندادند. شش مطالعه دیگر عوارض جانبی را گزارش نکردند.

مشخص نیست که آیا ورزش در کوتاه‌مدت باعث بهبود عملکرد دست یا درد می‌شود. ورزش احتمالا ‌عملکرد را اندکی بهبود می‌بخشد، اما از نظر درد تفاوت اندکی در میان‌مدت و درازمدت وجود دارد یا تفاوتی وجود ندارد. مشخص نیست که آیا ورزش در کوتاه‌مدت چنگ گرفتن و نیشگون گرفتن را بهبود می‌بخشد و احتمالا تفاوت اندکی در میان‌مدت و بلندمدت دارد یا تفاوتی ندارد. پاسخ ACR50 نامشخص است. افرادی که همراه با ورزش استراتژی‌های پایبندی به ورزش را دریافت کردند، احتمالا در میان‌مدت پایبندتر از افرادی بودند که ورزش دریافت نکردند اما در درازمدت، تفاوت اندکی داشت یا تفاوتی نداشت. ورزش دست احتمالا منجر به عوارض جانبی نمی‌شود. تحقیقات آینده باید عملکرد دست و مچ دست را به عنوان پیامد اولیه در نظر بگیرند، ورزش را بر اساس دستورالعمل TIDieR توصیف کرده و استراتژی‌های رفتاری را ارزیابی کنند.