بسیاری از نوزادان پره‌ترم که زنده می‌مانند دیسپلازی برونکوپولمونری (bronchopulmonary dysplasia) در آنها پیشرفت می‌کند، که احتمالا به دلیل التهاب پایدار در ریه‌ها ایجاد می‌شود. کورتیکواستروئیدها دارای اثرات ضدالتهابی قوی هستند و برای درمان افراد مبتلا به دیسپلازی برونکوپولمونری ایجاد شده مورد استفاده قرار گرفته‌اند. با این حال، معلوم نیست که آیا اثرات مفید این داروها بیش از اثرات جانبی آنها باشد.

بررسی منافع و اثرات جانبی نسبی درمان دیرهنگام (> 7 روز) با کورتیکواستروئید سیستمیک پست‌ناتال برای نوزادان پره‌ترم مبتلا به دیسپلازی برونکوپولمونری در حال پیشرفت یا ایجاد شده.

برای به‌روزرسانی 2017، ما از استراتژی جست‌وجوی استاندارد گروه نوزادان در کاکرین برای جست‌وجو در پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trails؛ شماره 1، 2017)؛ MEDLINE با PubMed (از ژانویه 2013 تا 21 فوریه 2017)؛ Embase (از ژانویه 2013 تا 21 فوریه 2017) و (CINAHL) Cumulative Index to Nursing and Allied Health Literature (از ژانویه 2013 تا 21 فوریه 2017) استفاده کردیم. ما همچنین پایگاه‌های اطلاعاتی کارآزمایی‌های بالینی، مجموعه مقالات کنفرانس‌ها و فهرست منابع مقالات بازیابی شده را برای یافتن کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده و کارآزمایی‌های شبه‌تصادفی‌سازی‌شده جست‌وجو کردیم.

در این مرور، ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای (RCTs ؛randomised conteolled trails) را انتخاب کردیم که به مقایسه درمان کورتیکواستروئید سیستمیک پست‌ناتال در مقابل دارونما یا عدم درمان پرداختند که طی 7 روز پس از تولد برای نوزادان پره‌ترم مبتلا به دیسپلازی برونکوپولمونری یا در حال ایجاد آن آغاز شد.

ما از سیستم GRADE (نظام درجه‌بندی کیفیت شواهد و قدرت توصیه‌ها) برای ارزیابی کیفیت شواهد استفاده کردیم.
ما داده‌های مربوط به پیامدهای بالینی را از جمله مرگ‌ومیر، دیسپلازی برونکوپولمونری، مرگ یا دیسپلازی برونکوپولمونری، عدم موفقیت در جداسازی لوله تراشه، عوارض حین بستری اولیه در بیمارستان و پیامدهای سلامت درازمدت، استخراج و تجزیه‌و‌تحلیل کردیم.

21 RCT در مجموع 1424 شرکت‌کننده را که برای ورود به این مرور مناسب بودند، ثبت‌نام کردند. همگی آنها RCT بودند، اما روش‌های استفاده شده برای تخصیص تصادفی‌سازی همیشه واضح نبود. پنهان‌سازی تخصیص، کورسازی مداخله، و کورسازی ارزیابی‌های پیامد اغلب رضایت‌بخش بود. درمان دیرهنگام (در 28 روز) با استروئیدها با کاهش مرگ‌ومیر نوزادان همراه بود، اما مرگ‌ومیر در 36 هفته، در ترخیص، یا در آخرین سن ثبت/گزارش شده کاهش نداشت.
منافع استفاده دیرهنگام از درمان با استروئیدها عبارت بود از کاهش عدم موفقیت در جداسازی لوله تراشه در 3، 7 یا 28 روز؛ دیسپلازی برونکوپولمونری هم در 28 روزه‌گی و هم در سن جنینی 36 هفته؛ نیاز به درمان نجات دیرهنگام با دگزامتازون (dexamethasone)؛ جداسازی از دستگاه اکسیژن‌ساز خانگی و مرگ یا دیسپلازی برونکوپولمونری هم در 28 روز‌گی پس از تولد و هم در سن جنینی 36 هفته. داده‌ها نشان‌دهنده روند رو به افزایش خطر ابتلا به عفونت و خونریزی‌های دستگاه گوارشی بود اما هیچ‌گونه افزایشی در خطر ابتلا به انتروکولیت نکروزان مشاهده نشد.
اثرات جانبی کوتاه‌مدت عبارت بود از: هیپرگلیسمی (hyperglycaemia)، گلیکوزوری (glycosuria) و هیپرتانسیون (hypertension). محققان افزایش رتینوپاتی شدید را در نوزادان زودرس گزارش دادند اما افزایش کورسازی قابل‌توجه نبود. نتایج کارآزمایی روند رو به کاهش خونریزی شدید داخل بطنی را نشان داد، اما فقط 5 مطالعه که 247 نوزاد را وارد مطالعه کردند، این پیامد را گزارش کردند. روند رو به افزایش فلج مغزی یا یافته‌های غیرطبیعی مربوط به معاینه نورولوژیک تا حدی با یک روند در جهت مخالف، که شامل مرگ‌و‌میر پیش از پیگیری طولانی‌مدت بود، دچار انحراف شد.
نرخ ترکیبی مرگ‌و‌میر یا فلج مغزی بین گروه‌های استروئیدی و کنترل تفاوت معنی‌داری نداشت. ناتوانی نوروسنسوری عمده و نرخ ترکیبی مرگ‌و‌میر یا ناتوانی نوروسنسوری عمده بین گروه‌های استروئیدی و کنترل تفاوت معنی‌داری نداشت. از نظر سایر پیامدها از جمله سلامت یا عملکرد تنفسی، فشار خون یا رشد، تفاوت معنی‌داری میان گروه‌ها پس از دوران کودکی وجود نداشت، هرچند شرکت‌کنندگان کم‌تری با کاهش بالینی مهم در حجم خروجی با فشار در ثانیه اول (FEV1 ؛forced expired volume in one second) در تست عملکرد تنفسی در گروه دگزامتازون وجود داشت.
یافته‌های GRADE برای تمام پیامدهای عمده در نظر گرفته شده، بالا بود اما نویسندگان مرور کیفیت شواهد را یک سطح کاهش دادند زیرا ما شواهدی از سوگیری انتشار (publication bias) یافتیم (دیسپلازی برونکوپولمونری در 36 هفتگی).

منافع استفاده دیرهنگام از کورتیکواستروئید درمانی ممکن است اثرات جانبی واقعی یا بالقوه بیش از حدی نداشته باشد. این مرور در مورد درمان کورتیکواستروئید سیستمیک پست‌ناتال برای دیسپلازی برونکوپولمونری آغاز شده پس از هفت روز نشان می‌دهد که درمان دیرهنگام ممکن است مرگ‌ومیر نوزادان را کاهش دهد بدون اینکه خطر پیامدهای جانبی درازمدت مربوط به تکامل سیستم عصبی را افزایش دهد. با این حال، کیفیت روش‌شناسی مطالعاتی که پیامدهای بلندمدت را تعیین می‌کنند در بعضی موارد محدود است (بعضی از مطالعات بقای کودکان را فقط قبل از سن مدرسه ارزیابی کردند، گاهی برخی از پیامدهای مهم نورولوژیک را نمی‌توان با قطعیت مشخص کرد) و هیچ مطالعه‌ای برای تشخیص نرخ افزایش پیامدهای مهم درازمدت عصبی نوروسنسوری دارای توان آزمون کافی نبود. شواهد نشان‌دهنده منافع و آسیب‌های درمان بوده و محدودیت‌های شواهد موجود پیشنهاد می‌دهد که استفاده دیرهنگام از کورتیکواستروئیدها برای نوزادانی که نمی‌توانند از دستگاه ونتیلاسیون مکانیکی جدا شوند و به حداقل رساندن دوز و طول دوره هر درمان، ممکن است احتیاط‌آمیز باشد.