جمعه 14 اردیبهشت 1403
جلد 2017 -
جلد 2017 - صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Keith J Barrington, Etienne Fortin-Pellerin, Thomas Pennaforte. Fluid restriction for treatment of preterm infants with chronic lung disease. 3 2017; 2017
URL: http://cochrane.ir/article-1-1438-fa.html
URL: http://cochrane.ir/article-1-1438-fa.html
پیشینه
محدودیت مایعات (Fluid restriction)، اغلب به‌عنوان بخشی از مدیریت نوزادان مبتلا به دیس‌پلازی برونکوپولمونری (BPD) اولیه یا تثبیت‌شده (established) توصیه می‌شود.
اهداف
تعیین اینکه آیا محدودیت مایعات به‌عنوان بخشی از مداخله درمانی برای BPD اولیه یا تثبیت‌شده، پیامدهای بالینی را بهبود می‌بخشد یا خیر.
روش های جستجو
ما برای جست‌وجو در پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین ( CENTRAL، Cochrane Central Register of Controlled Trials؛ شماره 1، 2016)؛ در کتابخانه کاکرین (جست‌وجو در 16 فوریه 2016)، MEDLINE از طریق PubMed (از 1966 تا 16 فوریه 2016)، Embase (از 1980 تا 16 فوریه 2016) و CINAHL 1982) تا 16 فوریه 2016)، از استراتژی جست‌وجوی استاندارد گروه مروری نوزادان در کاکرین استفاده کردیم. ما همچنین پایگاه‌های اطلاعاتی کارآزمایی‌های بالینی، مجموعه مقالات کنفرانس‌ها و فهرست منابع مقالات بازیابی‌شده برای کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده و کارآزمایی‌های شبه‌تصادفی را جست‌وجو کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده آینده‌نگر که دو حجم از محدودیت مایعات را در نوزادان پره‌ترم (preterm) مبتلا به BPD اولیه یا تثبیت‌شده مقایسه کرده بودند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
ما از روش‌های استاندارد نوزادان در کاکرین استفاده کردیم. ما برای کارآزمایی انتخابی، داده‌ها را استخراج و خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کردیم و از روش‌های GRADE (نظام درجه‌بندی کیفیت شواهد و قدرت توصیه‌ها) برای ارزیابی کیفیت شواهد بهره بردیم. پیامدهای در نظر گرفته‌شده در این مرور عبارتند از: اثرات مرگ‌ومیر یا نیاز به اکسیژن در سن جنینی 36 هفتگی (postmenstrual age) (سنجه‌های پیامدی اولیه)، مدت اکسیژن‌درمانی کمکی، نسبت کودکان مرخص شده از بیمارستان با اکسیژن، مدت ونتیلاسیون کمکی، مدت بستری شدن، افزایش وزن، تحمل غذایی، آپنه، انتروکولیت نکروزان (necrotizing enterocolitis)، اختلال کلیوی یا نفروکلسینوز (nephrocalcinosis)، حرکات ریه (lung mechanics) و استفاده از درمان با دیورتیک (diuretic therapy) (سنجه‌های پیامدی ثانویه).
نتایج اصلی
یک کارآزمایی شامل 60 نوزاد پره‌ترم در سن 28 روز با نیاز مداوم به اکسیژن یافت شد. نوزادان به دو فرمول استاندارد 180 mL/kg/day یا فرمول تغلیظ شده (concentrated) 145 mL/kg/day تصادفی سازی شده بودند. این تک مطالعه، داده‌های مربوط به پیامد اولیه ما را ارائه نکرده بود. تأثیری از این مداخله درباره هیچ‌کدام از پیامدهای ثانویه ما مشاهده نشد. کیفیت شواهد این مطالعه، پائین ارزیابی شد.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
هیچ شواهدی برای تأیید عملکرد محدودیت مایعات در نوزادان مبتلا به BPD اولیه یا تثبیت‌شده وجود ندارد.
خلاصه به زبان ساده
محدودیت مایعات به‌عنوان درمانی برای نوزادان نارس مبتلا به بیماری مزمن ریوی
پیشینه
کودکانی که نارس متولد می‌شوند، در معرض خطر ابتلا به نوعی بیماری مزمن ریوی هستند که به‌صورت نیاز مداوم به اکسیژن از زمان رسیدن به سن حاملگی دقیق (corrected) 36 هفته تعریف شده است. از آنجایی که تجمع مایعات در ریه، یکی از فرآیندهای دخیل در مراحل اولیه بیماری مزمن ریوی در کودکان نارس است، دریافت کم مایعات ممکن است پیشرفت این آسیب را متوقف کرده و باعث شود میزان بیماری مزمن ریوی در نوزادان نارس (chronic lung disease of prematurity) پائین‌تر بیاید.
ویژگی‌های مطالعه
جست‌وجوی ما، فقط یک مطالعه را شناسایی کرده بود که در آن مطالعه دو حجم از دریافت مایعات در نوزادان نارس با علائم اولیه بیماری مزمن ریوی مقایسه شده بود. متأسفانه این مطالعه، پیشرفت را به بیماری مزمن ریوی تثبیت‌شده گزارش نکرده بود. از این رو، هیچ نوزادی قادر به انتخاب در این تجزیه‌وتحلیل نبود.
پیامدهای دیگر شامل روزهایی که کودک نیازمند اکسیژن اضافی بوده، نسبت نوزادان مرخص شده از بیمارستان با اکسیژن، روزهای نیاز به ونتیلاسیون کمکی، مدت بستری در بیمارستان، افزایش وزن و آپنه جدی، تحت تأثیر حجم مایعات دریافتی قرار نگرفته بودند (از شواهدی که دارای کیفیت پائین ارزیابی شدند). شواهد تا فوریه 2016 موجود است.
نتایج اصلی
هیچ مطالعه‌ای وجود نداشت که دریافت مایعات کم تا زیاد را در جمعیتی از کودکان نارس مبتلا به علائم اولیه بیماری مزمن تنفسی برای جلوگیری از پیشرفت به بیماری مزمن ریوی پیشرفته یا مرگ مقایسه کرده باشد. سایر پیامدها به‌وسیله محدودیت مایعات بهبود نیافته بودند.
کیفیت شواهد
قابل استفاده نبود (Not applicable).
کودکانی که نارس متولد می‌شوند، در معرض خطر ابتلا به نوعی بیماری مزمن ریوی هستند که به‌صورت نیاز مداوم به اکسیژن از زمان رسیدن به سن حاملگی دقیق (corrected) 36 هفته تعریف شده است. از آنجایی که تجمع مایعات در ریه، یکی از فرآیندهای دخیل در مراحل اولیه بیماری مزمن ریوی در کودکان نارس است، دریافت کم مایعات ممکن است پیشرفت این آسیب را متوقف کرده و باعث شود میزان بیماری مزمن ریوی در نوزادان نارس (chronic lung disease of prematurity) پائین‌تر بیاید.
ویژگی‌های مطالعه
جست‌وجوی ما، فقط یک مطالعه را شناسایی کرده بود که در آن مطالعه دو حجم از دریافت مایعات در نوزادان نارس با علائم اولیه بیماری مزمن ریوی مقایسه شده بود. متأسفانه این مطالعه، پیشرفت را به بیماری مزمن ریوی تثبیت‌شده گزارش نکرده بود. از این رو، هیچ نوزادی قادر به انتخاب در این تجزیه‌وتحلیل نبود.
پیامدهای دیگر شامل روزهایی که کودک نیازمند اکسیژن اضافی بوده، نسبت نوزادان مرخص شده از بیمارستان با اکسیژن، روزهای نیاز به ونتیلاسیون کمکی، مدت بستری در بیمارستان، افزایش وزن و آپنه جدی، تحت تأثیر حجم مایعات دریافتی قرار نگرفته بودند (از شواهدی که دارای کیفیت پائین ارزیابی شدند). شواهد تا فوریه 2016 موجود است.
نتایج اصلی
هیچ مطالعه‌ای وجود نداشت که دریافت مایعات کم تا زیاد را در جمعیتی از کودکان نارس مبتلا به علائم اولیه بیماری مزمن تنفسی برای جلوگیری از پیشرفت به بیماری مزمن ریوی پیشرفته یا مرگ مقایسه کرده باشد. سایر پیامدها به‌وسیله محدودیت مایعات بهبود نیافته بودند.
کیفیت شواهد
قابل استفاده نبود (Not applicable).
- ناشر: Wiley
- گروه ویراستاری: Cochrane Neonatal Group
- پیوند: پیوند به مقاله اصلی
پذیرش: 1394/11/27 | انتشار: 1395/11/20
