پیشینه
کودکانی که نارس متولد میشوند، در معرض خطر ابتلا به نوعی بیماری مزمن ریوی هستند که به صورت نیاز مداوم به اکسیژن از زمان رسیدن به سن بارداری اصلاح شده 36 هفته تعریف شده است. از آنجایی که تجمع مایعات در ریه، یکی از فرآیندهای دخیل در مراحل اولیه بیماری مزمن ریوی در کودکان نارس است، دریافت کم مایعات ممکن است پیشرفت این آسیب را متوقف کرده و باعث شود نرخ بیماری مزمن ریوی در نوزادان پرهترم پائینتر بیاید.
ویژگیهای مطالعه
جستوجوی ما، فقط یک مطالعه را شناسایی کرده بود که در آن مطالعه دو حجم از دریافت مایعات در نوزادان پرهترم با علائم اولیه بیماری مزمن ریوی مقایسه شده بود. متاسفانه این مطالعه، پیشرفت به سمت بیماری مزمن ریوی تثبیت شده را گزارش نکرده بود. از این رو، هیچ نوزادی قادر به ورود به این تجزیهوتحلیل نبود.
پیامدهای دیگر شامل روزهایی که کودک نیازمند اکسیژن اضافی بوده، نسبت نوزادان مرخص شده از بیمارستان با اکسیژن، روزهای نیاز به ونتیلاسیون کمکی، مدت بستری در بیمارستان، وزنگیری و آپنه جدی، تحت تاثیر حجم مایعات دریافتی قرار نگرفته بودند (از شواهدی که دارای کیفیت پائین ارزیابی شدند). شواهد تا فوریه 2016 بهروز است.
نتایج کلیدی
هیچ مطالعهای وجود نداشت که دریافت مایعات کم تا زیاد را در جمعیتی از کودکان نارس مبتلا به علائم اولیه بیماری مزمن تنفسی برای پیشگیری از پیشرفت به سمت بیماری مزمن ریوی پیشرفته یا مرگومیر مقایسه کرده باشد. سایر پیامدها به وسیله محدودیت مایعات بهبود نیافته بودند.
کیفیت شواهد
قابل استفاده نبود.