پیشینه
آبسه پریآنال (آبسه اطراف مقعدی (perianal abscess)) تجمع چرک (Pus) در زیر پوست اطراف مقعد (anus) است. این عارضه معمولا به دلیل عفونت یکی از غدد معقدی ایجاد میشود. در انگلستان، بروز سالانه این عارضه 40 مورد به ازای هر 100 هزار نفر از جمعیت بزرگسال بوده و روش درمان استاندارد آن پذیرش در بیمارستان برای بُرش دادن آبسه (incision) و درناژ (تخلیه (drainage)) آن از طریق بیهوشی عمومی است. به دنبال درناژ چرک، به منظور متوقف کردن خونریزی یک بانداژ داخلی (پک (pack)) در داخل حفره ناشی از آبسه قرار داده میشود. اقدام متداول لازمالاجرا از سوی تیمهای پرستاری (community nursing teams) تعویض پک به طور منظم تا زمانی است که حفره التیام پیدا کند. برخی پزشکان در آمریکا و استرالیا نسبت به ایجاد یک برش با چاقو تحت بیهوشی موضعی اقدام کرده و یک کاتتر درون حفره قرار میدهند که محتوای آبسه را به درون یک پانسمان خارجی تخلیه میکند. زمانی که فرآیند تخلیه متوقف میشود، کاتتر از آن محل برداشته میشود. در مناطق دیگری از آمریکا، عملیات ساده درناژ در یک محیط سرپایی و تحت بیهوشی موضعی صورت میگیرد.
اهداف
بررسی اثرات پانسمانهای داخلی در التیام حفرههای زخم ناشی از درناژ آبسههای پریآنال.
روش های جستجو
ما در می 2016 در پایگاه ثبت تخصصی گروه زخم در کاکرین (Cochrane Wounds Specialised Register)؛ پایگاه کارآزماییهای بالینی ثبت شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trials) (کتابخانه کاکرین (The Cochrane Library))؛ Ovid MEDLINE؛ Ovid MEDLINE (In-Process & Other Non-Indexed Citations)؛ Ovid EMBSE و EBSCO CINAHL Plus به جستوجو پرداختیم. ما همچنین برای شناسایی مطالعات منتشر نشده و در حال انجام، پایگاههای ثبت کارآزمایی بالینی و برای شناسایی مطالعات بیشتر، فهرست منابع گزارشهای مرتبط را مورد جستوجو قرار دادیم. ما مطالعات را از نظر زبان انتشار، تاریخ انتشار یا زمینه مطالعه محدود نکردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده (RCT ؛Randomised Controlled Trials) منتشر شده یا منتشر نشدهای که به مقایسه هر نوع پانسمان داخلی (پَکینگ (packing)) مورد استفاده در مدیریت بعد از عمل حفرههای ناشی از آبسه پریآنال با روشهای درمان بدیل یا انواع مختلفی از پانسمان داخلی پرداخته بودند.
گردآوری و تحلیل دادهها
دو نویسنده مطالعه مروری به صورت مستقل به انتخاب مطالعه، بررسی خطر سوگیری و استخراج دادهها پرداختند.
نتایج اصلی
ما 2 مطالعه را با مجموع 64 شرکتکننده تصادفیشده (50 و 14 شرکتکننده) با سن 18 سال و بالاتر، دارای یک آبسه پریآنال وارد مطالعه مروری کردیم. در هر 2 مطالعه، از شرکتکنندگان در اولین روز بعد از عمل ثبتنام بهعمل آمده بود و به صورت تصادفی در یکی از 2 گروه پَکینگ مستمر (continued packing) توسط تیمهای پرستاری (community district nursing teams) یا گروه درمان بدون پَکینگ قرار داده شده بودند. شرکتکنندگان گماشته شده در گروه درمان بدون پکینگ، زخمهای خود را در در محیط غیربیمارستانی مدیریت کرده و از پانسمانهای قابلجذب برای پوشش محل زخم استفاده کردند. پیگیریهای 2 هفته یکبار تا زمان بسته شدن حفره و بازیابی بافت پوششی پوست و التیام کامل صورت گرفتند. برای افرادی که به صورت حضوری مراجعه نمیکردند، از روش پیگیری تلفنی استفاده شد.
هر دو مطالعه به دلیل خطر سوگیری فرسایشی، اجرا و تشخیصی (Attrition, Performance and Detection Bias) دارای خطر بالای سوگیری بودند.
امکان تجمیع پیامد «مدت زمان سپری شده تا حصول بهبودی» مربوط به هر 2 مطالعه وجود نداشت. اینکه آیا پکینگ مستمر بعد از عمل جراحی حفره ناشی از آبسههای پریآنال بر مدت زمان سپری شده تا التیام کامل تاثیرگذار است یا خیر، شفاف نیست. یک مطالعه مدت زمان متوسط 26.8 روزه را تا التیام کامل زخم در گروه تحت درمان به روش پکینگ، (95% فاصله اطمینان (CI): 22.7 تا 30.7) و مدت زمان متوسط 19.5 روزه را تا التیام کامل زخم در گروه درمان بدون پکینگ (95% فاصله اطمینان (CI): 13.6 تا 25.4) گزارش کرده بود (اینکه آیا تمامی شرکتکنندگان در مطالعه التیام یافته بودند یا خیر، شفاف نبود). ما دادهها را مجددا تجزیه و تحلیل کردیم و هیچ اختلاف شفافی در مدت زمانی سپری شده تا التیام زخمها نیافتیم (7.30 روز بیشتر در گروه تحت درمان به روش پکینگ، 95% فاصله اطمینان (CI): 2.24 تا 16.84؛ 14 شرکتکننده). این یافته به لحاظ کیفیت شواهد در سطح بسیار پائین ارزیابی شدند (تنزل یافته به اندازه 3 سطح به دلیل عدم دقت بسیار جدی و وجود خطر سوگیری جدی). مطالعه دوم میانه 24.5 روزه را تا التیام کامل زخم در گروه تحت درمان به روش پکینگ (بین 10 تا 150 روز) و میانه 21 روزه را تا التیام کامل زخم در گروه تحت درمان بدون پکینگ (بین 8 تا 90 روز) گزارش کرده بود. اطلاعات موجود برای بازآفرینی تجزیه و تحلیل ناکافی و برای تجزیه و تحلیل اصیل نامناسب بود (بدون لحاظ کردن سانسورینگ). مطالعه دوم همچنین شواهد با کیفیت بسیار پائینی ارائه کرده بود (تنزل یافته به اندازه 4 سطح به دلیل وجود خطر سوگیری، ابهام / عدم صراحت جدی و عدم دقت بسیار جدی).
شواهد با کیفیت بسیار پائینی (تنزل یافته به دلیل وجود خطر سوگیری، عدم صراحت و عدم دقت) وجود داشت که نشان میداد هیچ اختلافی از لحاظ نمرات درد ناحیه زخم بعد از اولین تعویض پانسمان وجود نداشت. هر دو مطالعه همچنین قضاوت گذشتهنگر بیمار از درد ناحیه زخم بعد از گذشت 2 هفته (مقیاس آنالوگ بصری (VAS)) را گزارش کرده بودند به طوری که میزان درد گزارش شده در گروه درمان بدون پکینگ (2؛ هر 2 مطالعه) در مقایسه با گروه درمان به روش پکینگ (صفر؛ هر 2 مطالعه) کمتر بود (شواهد با کیفیت بسیار پائین)؛ اما به دلیل عدم انتشار دادههای مربوط به واریانس ما نتوانستیم این تجزیه و تحلیلها را مجددا انجام دهیم.
هیچ گونه شواهد شفافی مبنی بر وجود اختلاف به لحاظ تعداد فیستولهای تشخیص داده شده بعد از عمل بین گروه درمان به روش پَکینگ و گروه درمان بدون پکینگ وجود نداشت (خطر نسبی (RR): 2.31؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.56 تا 9.45؛ I2 = 0%) (شواهد با کیفیت بسیار پائین، تنزل یافته به اندازه 3 سطح به دلیل عدم دقت بسیار جدی و وجود خطر سوگیری جدی).
هیچ گونه شواهد شفافی مبنی بر وجود اختلاف به لحاظ تعداد عود آبسه بین گروه درمان به روش پکینگ و روش درمان بدون پکینگ در طول دورههای پیگیری متنوع وجود نداشت (RR: 0.72؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.22 تا 2.37؛ I2 = 0%) (شواهد با کیفیت بسیار پائین، تنزل یافته به اندازه 3 سطح به دلیل وجود خطر سوگیری جدی و عدم دقت بسیار جدی).
هیچ مطالعهای وضعیت سلامت / کیفیت زندگی مرتبط با سلامت شرکتکنندگان، نرخهای ناسازگاری، طول دوره سپری شده تا زمان بازگشت به کار یا کاکرد عادی، استفاده از منابع از منظر تعداد دفعات تعویض پانسمان یا مراجعه به پرستار یا تغییر در اندازه زخم را گزارش نکرده بودند.
نتیجهگیریهای نویسندگان
اینکه آیا استفاده از پانسمانهای داخلی (پکینگ) برای التیام حفرههای ناشی از آبسه پریآنال بر مدت زمان سپری شده تا التیام کامل، زخمدرد، ایجاد فیستول، عود آبسه یا سایر پیامدها تاثیرگذار است یا خیر، شفاف نیست. علیرغم عدم وجود این شواهد، پکینگ حفرات آبسه یک اقدام شایع و متداول است. به دلیل کمبود شواهد با کیفیت بالا، تصمیمات مبنی بر پَکینگ ممکن است بر مبنای شیوههای محلی (local practices) یا ترجیح بیمار اتخاذ شود. برای بررسی اثرات و تجارب بیمار درباره پکینگ به تحقیقات بالینی بیشتری نیاز است.
خلاصه به زبان ساده
پانسمان داخلی برای التیام حفرات آبسه پریآنال
آبسههای پریآنال چه هستند و چگونه درمان میشوند؟
آبسه پریآنال (perianal abscess) تجمعی از چرک در زیر پوست ناحیه اطراف معقد (anus) (مسیر دفع مدفوع (back passage)) است؛ آبسههای پریآنال شایع هستند و معمولا به دلیل عفونت غدد ناحیه معقد ایجاد میشوند. در انگلستان، روش درمان استاندارد انجام عمل جراحی تحت بیهوشی عمومی برای برش دادن پوست و تخلیه چرک است. این روش از انتشار عفونت جلوگیری کرده و درد ناحیه درگیر را بهبود میبخشد. در وهله اول برای متوقف کردن خونریزی، یک پانسمان داخلی (internal dressing) (شناخته شده تحت عنوان پک (pack)) در درون حفره آبسه قرار داده میشود. این پک توسط پرستاران فعال در محیط غیر بیمارستانی (community) به صورت مرتب تا زمان التیام حفره تعویض میشود. گفته میشود که پکینگ (packing) حفره، شانس عود آبسه را کاهش میدهد.
برخی بیماران بعد از رفع آبسه پریآنال دچار عارضه فیستول (fistula) میشوند. فیستول یک راه ارتباطی غیرعادی بین معقد و پوست نزدیک به آن و یک سوراخ کوچک نزدیک به معقد است که به طور متناوب چرک را تخلیه میکند. فیستول میتواند ماههای زیادی باقی مانده و بهبود آن مستلزم انجام اعمال جراحی متعددی باشد. هدف از این مطالعه مروری، ارزیابی اثرات پکها بر التیام حفرات آبسه پریآنال، به ویژه بر دوره زمانی سپری شده تا التیام کامل حفرات و میزان درد تجربه شده از سوی بیمار است.
آنچه ما به دست آوردیم
بعد از جستوجوی گسترده برای شناسایی مطالعات مرتبط، ما فقط 2 کارآزمایی تصادفیسازی و کنترل شده (RCT) به دست آوردیم که برای ورود به این مطالعه مروری واجد شرایط لازم بودند (RCTها نتایج موثق بیشتری نسبت به سایر انواع کارآزماییها به دست میدهند). مطالعات کوچک بودند و در مجموع 64 شرکتکننده تصادفی شده را که تمامی آنها بالای 18 سال سن داشته و دچار آبسه پریآنال بودند شامل میشدند. در مطالعات، شرکتکنندگان از سوی تیمهای پرستار جامعه تحت درمان به روش بستهبندی یا روشی دیگر (غیر بستهبندی) قرار گرفته بودند. شرکتکننگان در گروه درمان بدون پکینگ، زخمهای خود را با استفاده از پانسمانهای قابل جذب برای پوشاندن ناحیه دچار عارضه بدون استفاده از پانسمان داخلی درمان کردند. شرکتکنندگان هر 2 هفته یکبار تا زمان التیام کامل حفره آبسه ویزیت میشدند.
اینکه آیا زمان موردنیاز برای التیام کامل زخم تحت تاثیر پکینگ حفره قرار دارد یا خیر، شفاف نیست (و شواهدی موجود دارای کیفیت بسیار پائینی هستند). شواهد با کیفیت بسیار پائینی وجود داشت مبنی بر اینکه پکینگ هیچ تاثیری بر میزان زخمدرد در زمان اولین تعویض پانسمان ایجاد نمیکرد. شواهد با کیفیت بسیار پائینی وجود داشت مبنی بر اینکه در قضاوت درباره میزان زخم درد بعد از گذشت 2 هفته از تخلیه آبسه، شرکتکنندگان در گروه درمان به روش پَکینگ نسبت به افراد گماشته شده در گروه درمان بدون پَکینگ، درد بیشتری را تجربه کرده بودند.
اینکه آیا پکینگ بر تعداد فیستول ایجاد شده یا عود آبسه بعد از عمل تاثیرگذار است یا خیر، شفاف نیست.
ما هیچ RCTیی که به مقایسه وضعیت سلامت / کیفیت زندگی مرتبط با سلامت شرکتکنندگان، نرخهای ناسازگاری، دوره زمانی سپری شده تا زمان بازگشت به کار و کارکرد عادی، استفاده از منابع از منظر تعداد دفعات تعویض پانسمان یا مراجعه به یک پرستار یا تغییر در اندازه زخم پرداخته باشد، نیافتیم.
هیچ گونه شواهد با کیفیت بالایی در خصوص استفاده از پکینگ برای التیام حفرات آبسه پریآنال وجود ندارد.
شواهد تا 17 می 2016 بهروز هستند.