آبسه پریآنال (آبسه اطراف مقعدی (perianal abscess)) تجمع چرک (Pus) در زیر پوست اطراف مقعد (anus) است. این عارضه معمولا به دلیل عفونت یکی از غدد معقدی ایجاد میشود. در انگلستان، بروز سالانه این عارضه 40 مورد به ازای هر 100 هزار نفر از جمعیت بزرگسال بوده و روش درمان استاندارد آن پذیرش در بیمارستان برای بُرش دادن آبسه (incision) و درناژ (تخلیه (drainage)) آن از طریق بیهوشی عمومی است. به دنبال درناژ چرک، به منظور متوقف کردن خونریزی یک بانداژ داخلی (پک (pack)) در داخل حفره ناشی از آبسه قرار داده میشود. اقدام متداول لازمالاجرا از سوی تیمهای پرستاری (community nursing teams) تعویض پک به طور منظم تا زمانی است که حفره التیام پیدا کند. برخی پزشکان در آمریکا و استرالیا نسبت به ایجاد یک برش با چاقو تحت بیهوشی موضعی اقدام کرده و یک کاتتر درون حفره قرار میدهند که محتوای آبسه را به درون یک پانسمان خارجی تخلیه میکند. زمانی که فرآیند تخلیه متوقف میشود، کاتتر از آن محل برداشته میشود. در مناطق دیگری از آمریکا، عملیات ساده درناژ در یک محیط سرپایی و تحت بیهوشی موضعی صورت میگیرد.
بررسی اثرات پانسمانهای داخلی در التیام حفرههای زخم ناشی از درناژ آبسههای پریآنال.
ما در می 2016 در پایگاه ثبت تخصصی گروه زخم در کاکرین (Cochrane Wounds Specialised Register)؛ پایگاه کارآزماییهای بالینی ثبت شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trials) (کتابخانه کاکرین (The Cochrane Library))؛ Ovid MEDLINE؛ Ovid MEDLINE (In-Process & Other Non-Indexed Citations)؛ Ovid EMBSE و EBSCO CINAHL Plus به جستوجو پرداختیم. ما همچنین برای شناسایی مطالعات منتشر نشده و در حال انجام، پایگاههای ثبت کارآزمایی بالینی و برای شناسایی مطالعات بیشتر، فهرست منابع گزارشهای مرتبط را مورد جستوجو قرار دادیم. ما مطالعات را از نظر زبان انتشار، تاریخ انتشار یا زمینه مطالعه محدود نکردیم.
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده (RCT ؛Randomised Controlled Trials) منتشر شده یا منتشر نشدهای که به مقایسه هر نوع پانسمان داخلی (پَکینگ (packing)) مورد استفاده در مدیریت بعد از عمل حفرههای ناشی از آبسه پریآنال با روشهای درمان بدیل یا انواع مختلفی از پانسمان داخلی پرداخته بودند.
دو نویسنده مطالعه مروری به صورت مستقل به انتخاب مطالعه، بررسی خطر سوگیری و استخراج دادهها پرداختند.
ما 2 مطالعه را با مجموع 64 شرکتکننده تصادفیشده (50 و 14 شرکتکننده) با سن 18 سال و بالاتر، دارای یک آبسه پریآنال وارد مطالعه مروری کردیم. در هر 2 مطالعه، از شرکتکنندگان در اولین روز بعد از عمل ثبتنام بهعمل آمده بود و به صورت تصادفی در یکی از 2 گروه پَکینگ مستمر (continued packing) توسط تیمهای پرستاری (community district nursing teams) یا گروه درمان بدون پَکینگ قرار داده شده بودند. شرکتکنندگان گماشته شده در گروه درمان بدون پکینگ، زخمهای خود را در در محیط غیربیمارستانی مدیریت کرده و از پانسمانهای قابلجذب برای پوشش محل زخم استفاده کردند. پیگیریهای 2 هفته یکبار تا زمان بسته شدن حفره و بازیابی بافت پوششی پوست و التیام کامل صورت گرفتند. برای افرادی که به صورت حضوری مراجعه نمیکردند، از روش پیگیری تلفنی استفاده شد.
هر دو مطالعه به دلیل خطر سوگیری فرسایشی، اجرا و تشخیصی (Attrition, Performance and Detection Bias) دارای خطر بالای سوگیری بودند.
امکان تجمیع پیامد «مدت زمان سپری شده تا حصول بهبودی» مربوط به هر 2 مطالعه وجود نداشت. اینکه آیا پکینگ مستمر بعد از عمل جراحی حفره ناشی از آبسههای پریآنال بر مدت زمان سپری شده تا التیام کامل تاثیرگذار است یا خیر، شفاف نیست. یک مطالعه مدت زمان متوسط 26.8 روزه را تا التیام کامل زخم در گروه تحت درمان به روش پکینگ، (95% فاصله اطمینان (CI): 22.7 تا 30.7) و مدت زمان متوسط 19.5 روزه را تا التیام کامل زخم در گروه درمان بدون پکینگ (95% فاصله اطمینان (CI): 13.6 تا 25.4) گزارش کرده بود (اینکه آیا تمامی شرکتکنندگان در مطالعه التیام یافته بودند یا خیر، شفاف نبود). ما دادهها را مجددا تجزیه و تحلیل کردیم و هیچ اختلاف شفافی در مدت زمانی سپری شده تا التیام زخمها نیافتیم (7.30 روز بیشتر در گروه تحت درمان به روش پکینگ، 95% فاصله اطمینان (CI): 2.24 تا 16.84؛ 14 شرکتکننده). این یافته به لحاظ کیفیت شواهد در سطح بسیار پائین ارزیابی شدند (تنزل یافته به اندازه 3 سطح به دلیل عدم دقت بسیار جدی و وجود خطر سوگیری جدی). مطالعه دوم میانه 24.5 روزه را تا التیام کامل زخم در گروه تحت درمان به روش پکینگ (بین 10 تا 150 روز) و میانه 21 روزه را تا التیام کامل زخم در گروه تحت درمان بدون پکینگ (بین 8 تا 90 روز) گزارش کرده بود. اطلاعات موجود برای بازآفرینی تجزیه و تحلیل ناکافی و برای تجزیه و تحلیل اصیل نامناسب بود (بدون لحاظ کردن سانسورینگ). مطالعه دوم همچنین شواهد با کیفیت بسیار پائینی ارائه کرده بود (تنزل یافته به اندازه 4 سطح به دلیل وجود خطر سوگیری، ابهام / عدم صراحت جدی و عدم دقت بسیار جدی).
شواهد با کیفیت بسیار پائینی (تنزل یافته به دلیل وجود خطر سوگیری، عدم صراحت و عدم دقت) وجود داشت که نشان میداد هیچ اختلافی از لحاظ نمرات درد ناحیه زخم بعد از اولین تعویض پانسمان وجود نداشت. هر دو مطالعه همچنین قضاوت گذشتهنگر بیمار از درد ناحیه زخم بعد از گذشت 2 هفته (مقیاس آنالوگ بصری (VAS)) را گزارش کرده بودند به طوری که میزان درد گزارش شده در گروه درمان بدون پکینگ (2؛ هر 2 مطالعه) در مقایسه با گروه درمان به روش پکینگ (صفر؛ هر 2 مطالعه) کمتر بود (شواهد با کیفیت بسیار پائین)؛ اما به دلیل عدم انتشار دادههای مربوط به واریانس ما نتوانستیم این تجزیه و تحلیلها را مجددا انجام دهیم.
هیچ گونه شواهد شفافی مبنی بر وجود اختلاف به لحاظ تعداد فیستولهای تشخیص داده شده بعد از عمل بین گروه درمان به روش پَکینگ و گروه درمان بدون پکینگ وجود نداشت (خطر نسبی (RR): 2.31؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.56 تا 9.45؛ I2 = 0%) (شواهد با کیفیت بسیار پائین، تنزل یافته به اندازه 3 سطح به دلیل عدم دقت بسیار جدی و وجود خطر سوگیری جدی).
هیچ گونه شواهد شفافی مبنی بر وجود اختلاف به لحاظ تعداد عود آبسه بین گروه درمان به روش پکینگ و روش درمان بدون پکینگ در طول دورههای پیگیری متنوع وجود نداشت (RR: 0.72؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.22 تا 2.37؛ I2 = 0%) (شواهد با کیفیت بسیار پائین، تنزل یافته به اندازه 3 سطح به دلیل وجود خطر سوگیری جدی و عدم دقت بسیار جدی).
هیچ مطالعهای وضعیت سلامت / کیفیت زندگی مرتبط با سلامت شرکتکنندگان، نرخهای ناسازگاری، طول دوره سپری شده تا زمان بازگشت به کار یا کاکرد عادی، استفاده از منابع از منظر تعداد دفعات تعویض پانسمان یا مراجعه به پرستار یا تغییر در اندازه زخم را گزارش نکرده بودند.
اینکه آیا استفاده از پانسمانهای داخلی (پکینگ) برای التیام حفرههای ناشی از آبسه پریآنال بر مدت زمان سپری شده تا التیام کامل، زخمدرد، ایجاد فیستول، عود آبسه یا سایر پیامدها تاثیرگذار است یا خیر، شفاف نیست. علیرغم عدم وجود این شواهد، پکینگ حفرات آبسه یک اقدام شایع و متداول است. به دلیل کمبود شواهد با کیفیت بالا، تصمیمات مبنی بر پَکینگ ممکن است بر مبنای شیوههای محلی (local practices) یا ترجیح بیمار اتخاذ شود. برای بررسی اثرات و تجارب بیمار درباره پکینگ به تحقیقات بالینی بیشتری نیاز است.