تشنج‌ها، در آسفیکسی یا خفگی پری‌ناتال (perinatal asphyxia) شایع هستند و ممکن است آسیب ثانویه نورونی را تشدید کنند. باربیتورات‌درمانی (barbiturate) برای نوزادان مبتلا به آسفیکسی پری‌ناتال به منظور پیشگیری از وقوع تشنج استفاده می‌شود. با ‌این حال، باربیتورات‌درمانی ممکن است بر تکامل سیستم عصبی تاثیر منفی بگذارد که منجر به نگرانی در مورد استفاده تهاجمی در نوزادان می‌شود.

تعیین تاثیر استفاده پروفیلاکتیک از باربیتورات بر مرگ‌ومیر یا ناتوانی در تکامل سیستم عصبی در نوزادان ترم و پره‌ترم دیرهنگام پس از آسفیکسی پری‌ناتال

ما از استراتژی جست‌وجوی استاندارد گروه مرور نوزادان در کاکرین برای جست‌وجو در پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ شماره 11؛ 2015)؛ MEDLINE via PubMed (از 1966 تا 30 نوامبر 2015)؛ EMBASE (از 1980 تا 30 نوامبر 2015) و CINAHL (از 1982 تا 30 نوامبر 2015) استفاده کردیم. هم‌چنین بانک‌های اطلاعاتی کارآزمایی‌های بالینی، خلاصه مقالات کنفرانس‌ها، و فهرست منابع مقالات بازیابی شده در مورد کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (RCT) و شبه‐RCTها را جست‌وجو کردیم.

تمام RCTها یا شبه‐RCTهای مربوط به باربیتورات‌درمانی پروفیلاکتیک در نوزادان ترم و پره‌ترم دیرهنگام بدون شواهد بالینی یا الکتروانسفالوگرافی مربوط به تشنج‌ها، برای مقایسه با کنترل‌های پس از آسفیکسی پری‌ناتال را وارد مرور کردیم.

سه نویسنده مرور، به طور مستقل از هم به انتخاب مطالعات، ارزیابی کیفیت و استخراج داده‌ها از مطالعات وارد شده پرداختند. کیفیت روش‌شناسی و اعتبار مطالعات را بدون در نظر گرفتن نتایج، ارزیابی کردیم. نویسندگان مرور به طور مستقل از هم، داده‌ها را استخراج کردند و متاآنالیزها (meta‐analysis) را برای داده‌های دو‐حالتی با استفاده از خطرات نسبی (RR) و تفاوت‌های خطر (RD) و برای داده‌های پیوسته با استفاده از تفاوت میانگین (MD) با 95% فواصل اطمینان (CI) انجام دادند. برای نتایج قابل توجه، ما تعداد افراد مورد نیاز جهت درمان تا حصول یک پیامد مثبت بیشتر (number needed to treat for an additional beneficial outcome; NNTB) یا تا حصول یک پیامد مضر بیشتر (NNTH) محاسبه کردیم.

در این مرور به‌روز شده، ما نه RCT را درباره باربیتورات‌درمانی در نوزادان ترم و پره‌ترم دیرهنگام با سن کمتر از سه روز، و مبتلا به آسفیکسی پری‌ناتال بدون وجود شواهدی از تشنج شناسایی کردیم. هشت مورد از این مطالعات، باربیتورات‌درمانی پروفیلاکتیک را با درمان معمول (439 نوزاد ثبت شدند) و یک مطالعه، باربیتورات‌درمانی را با درمان با فنی‌توئین (phenytoin)، (17 نوزاد ثبت شد) مقایسه کردند.

باربیتورات‌درمانی پروفیلاکتیک در برابر درمان معمول: یک کارآزمایی کوچک، کاهش خطر مرگ‌ومیر یا ناتوانی شدید تکامل سیستم عصبی با باربیتورات‌درمانی (فنوباربیتال (phenobarbital)) را در برابر درمان معمول (RR: 0.33؛ 95% CI؛ 0.14 تا 0.78؛ RD: ‐0.55؛ 95% CI؛ 0.84‐ تا 0.25‐؛ NNTB: 2؛ 95% CI؛ 1 تا 4؛ 1 مطالعه؛ 31 نوزاد) گزارش کرد (شواهد با کیفیت بسیار پائین).

هشت کارآزمایی، در مقایسه باربیتورات‌درمانی پروفیلاکتیک با درمان معمول پس از آسفیکسی پری‌ناتال، تاثیر معنی‌داری را درباره خطر مرگ‌ومیر (RR معمولی: 0.88؛ 95% CI؛ 0.55 تا 1.42؛ RD معمولی: 0.02‐؛ 95% CI؛ 0.08‐ تا 0.05؛ 8 کارآزمایی؛ 429 نوزاد) (شواهد با کیفیت پائین) نشان ندادند و یک کارآزمایی کوچک که در بالا ذکر شد، کاهش قابل توجهی را در خطر ابتلا به ناتوانی شدید تکامل سیستم عصبی گزارش کرد (RR: 0.24؛ 95% CI؛ 0.06 تا 0.92؛ RD: ‐0.43؛ 95% CI؛ 0.73‐ تا 0.13‐؛ NNTB: 2؛ 95% CI؛ 1 تا 8؛ 1 مطالعه؛ 31 نوزاد) (شواهد با کیفیت بسیار پائین).

یک متاآنالیز از شش کارآزمایی درباره تشنج در دوران نوزادی، کاهشی با اهمیت آماری در تشنج در گروه باربیتورات پروفیلاکتیک در برابر درمان معمول گزارش‌ کرد (RR معمولی: 0.62؛ 95% CI؛ 0.48 تا 0.81؛ RD معمولی: 0.18‐؛ 95% CI؛ 0.27‐ تا 0.09‐؛ NNTB: 5؛ 95% CI؛ 4 تا 11؛ 6 مطالعه؛ 319 نوزاد) (شواهد با کیفیت پائین). نتایج مشابهی در تجزیه‌وتحلیل‌های زیر‐گروه درباره نوع نمره باربیتورات و سارنات (Sarnat) وجود داشت.

باربیتورات‌درمانی پروفیلاکتیک در برابر تشنج‌درمانی پروفیلاکتیک دیگر: یک مطالعه، باربیتورات پروفیلاکتیک را در برابر فنی‌توئین (phenytoin) پروفیلاکتیک گزارش کرد. تفاوت معنی‌داری در فعالیت تشنج در دوران نوزادی بین دو گروه مطالعه وجود نداشت (RR: 0.89؛ 95% CI؛ 0.07 تا 12.00؛ 1 کارآزمایی؛ 17 نوزاد).

ما فقط شواهد با کیفیت پائین یا بسیار پائین یافتیم که استفاده پروفیلاکتیک از باربیتورات را در نوزادان مبتلا به آسفیکسی پری‌ناتال نشان داد. اگرچه اجرای باربیتورات‌درمانی پروفیلاکتیک در نوزادان دارای آسفیکسی پری‌ناتال، خطر تشنج را کاهش داد، هیچ کاهشی در مورتالیتی دیده نشد و داده‌های کمی درباره پیامدهای طولانی‌مدت وجود داشت. استفاده از باربیتورات‌درمانی پروفیلاکتیک برای نوزادان ترم و پره‌ترم دیرهنگام در دوران پس از آسفیکسی پری‌ناتال، نمی‌تواند برای استفاده در عمل بالینی روتین توصیه شود. اگر در همه موارد استفاده شود، باربیتورات‌ها برای درمان تشنج باید محفوظ باشد. نتایج حاصل از مرور فعلی، از استفاده از باربیتورات‌درمانی پروفیلاکتیک به عنوان نقطه امید پژوهشی حمایت می‌کند. مطالعات آینده باید از حجم و مدت زمان کافی برای تشخیص کاهش مهم بالینی در مورتالیتی و ناتوانی شدید تکامل سیستم عصبی برخوردار باشد و باید مطالعاتی در زمینه مراقبت استاندارد فعلی، از جمله استفاده از هیپوترمی درمانی (therapeutic hypothermia) نیز انجام شود.