هم ارائه حمایت رفتاری (شامل توصیه و مشاوره مختصر) و هم دارو درمانی (از جمله درمان جایگزینی نیکوتین (nicotine replacement therapy; NRT)، وارنیکلین (varenicline) و بوپروپیون (bupropion)) در کمک به افراد برای ترک سیگار موثر هستند. ترکیب هر دو روش درمانی در صورت امکان توصیه می‌شود، اما اندازه تاثیر درمان با ترکیبات مختلف و در ‌شرایط و جمعیت‌های مختلف نامشخص است.

ارزیابی تاثیر ترکیب حمایت رفتاری و دارو درمانی برای کمک به ترک سیگار، در مقایسه با یک مداخله حداقلی یا مراقبت معمول، و شناسایی اینکه بسته به ویژگی‌های شرایط درمان، مداخله، جمعیت تحت درمان، یا مصرف دارو، تاثیرات متفاوتی دیده می‌شود یا خیر.

در جولای 2015، پایگاه ثبت تخصصی گروه اعتیاد به دخانیات در کاکرین را برای یافتن رکوردها با ذکر هر گونه دارو درمانی، از جمله هر نوعی از NRT، بوپروپیون، نورتریپتیلین (nortriptyline) یا وارنیکلین جست‌وجو کردیم.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده یا شبه‐‌تصادفی‌سازی شده و کنترل شده‌ای که ترکیب‌های دارو درمانی و حمایت رفتاری را برای ترک سیگار، در مقایسه با کنترل مراقبت‌های معمول یا ارائه توصیه‌های مختصر یا حمایت رفتاری کمتر فشرده، مقایسه کردند. کارآزمایی‌هایی را که فقط زنان باردار را وارد ‌کردند، کارآزمایی‌هایی را که فقط نوجوانان را ثبت‌نام ‌کردند، و کارآزمایی‌هایی را با دوره پیگیری کمتر از شش ماه، حذف کردیم.

نتایج جست‌وجو توسط یک نویسنده غربالگری شده و موافقت برای گنجاندن یا حذف کارآزمایی‌های بالقوه مرتبط توسط دو نویسنده انجام شد. داده‌ها توسط یک نویسنده استخراج و توسط نویسنده دیگر بررسی شد.

معیار پیامد اصلی، پرهیز از سیگار کشیدن پس از حداقل شش ماه پیگیری بود. از دقیق‌ترین تعریف پرهیز از سیگار کشیدن برای هر کارآزمایی، و موارد تائید شده از نظر بیوشیمیایی، در صورت وجود، استفاده کردیم. خطر نسبی (RR) و 95% فاصله اطمینان (CI) را برای هر مطالعه محاسبه کردیم. هر جا که اقتضا می‌کرد، با استفاده از مدل اثر ثابت منتل‐هنزل (Mantel‐Haenszel fixed‐effect)، متاآنالیز را اجرا کردیم.

پنجاه و سه مطالعه با مجموع بیش از 25,000 شرکت‌‌کننده معیارهای ورود را داشتند. بخش بزرگی از مطالعات افرادی را از مراکز مراقبت سلامت یا با نیازهای خاص سلامت به کار گرفتند. اکثر مطالعات NRT را ارائه کردند. حمایت رفتاری عموما توسط متخصصان در زمینه مشاوره برای ترک سیگار ارائه شد، که بین چهار و هشت جلسه حضوری طول ‌کشید. حداکثر مدت زمان تماس برنامه‌ریزی شده معمولا بیش از 30 دقیقه اما کمتر از 300 دقیقه بود. به‌طور کلی، مطالعات در معرض خطر پائین یا نامشخص سوگیری (bias) قرار داشتند، و یافته‌ها نسبت به حذف هیچ یک از شش مطالعه با خطر بالای سوگیری در یک حوزه، حساس نبودند. یک مطالعه بزرگ (Lung Health Study) به دلیل تاثیر درمانی بسیار بزرگتر نسبت به مطالعات دیگر (RR: 3.88؛ 95% CI؛ 3.35 تا 4.50) به ناهمگونی کمک کرد. از آنجایی که این مطالعه از یک مداخله ویژه فشرده استفاده کرد که شامل دسترسی طولانی‌مدت به آدامس نیکوتینی، جلسات متعدد گروهی و تماس‌های طولانی‌مدت نگهداری و بازیافت بود، نتایج ممکن است با مداخلات مورد استفاده در مطالعات دیگر قابل مقایسه نباشد و از این رو در تحلیل‌های دیگر ادغام نشدند. بر اساس نتایج 52 مطالعه باقی‌مانده (19,488 شرکت‌کننده)، شواهدی با کیفیت بالا (با استفاده از رویکرد درجه‌بندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (Grading of Recommendations Assessment, Development and Evaluation; GRADE)) برای فواید ترکیب دارو درمانی و درمان رفتاری در مقایسه با مراقبت‌های معمول، ارائه توصیه‌های مختصر یا حمایت رفتاری کمتر فشرده (RR: 1.83؛ 95% CI؛ 1.68 تا 1.98) با ناهمگونی آماری متوسط (I² = 36%) به دست آمد.

برآورد تجمعی برای 43 کارآزمایی که شرکت‌کنندگان را از مراکز مراقبت سلامت وارد کردند (RR: 1.97؛ 95% CI؛ 1.79 تا 2.18) بالاتر از هشت کارآزمایی بود که افراد را از سطح جامعه انتخاب کردند (RR: 1.53؛ 95% CI؛ 1.33 تا 1.76). در مقایسه با نسخه اول مرور، شواهد ضعیف قبلی مبنی بر وجود تفاوت‌ها در تحلیل‌های زیر گروه دیگر ناپدید شدند. تفاوت‌هایی را بین زیر گروه‌هایی که بر اساس انگیزه ترک سیگار، ارائه دهنده درمان، تعداد یا مدت جلسات حمایتی، یا دریافت درمان تعریف ‌شدند، شناسایی نکردیم.

مداخلاتی که ترکیبی از دارو درمانی و حمایت رفتاری هستند، در مقایسه با حداقل مداخله یا مراقبت معمول، موفقیت ترک سیگار را افزایش می‌دهند. به‌روزرسانی این مرور با 12 مطالعه بیشتر (5,000 شرکت‌‌کننده) تخمین اثرگذاری مداخله را تغییری اساسی نداد. اگرچه کارآزمایی‌ها در جزئیات جمعیت و مداخلات‌شان متفاوت بودند، هیچ عاملی را شناسایی نکردیم که تاثیرات درمان را تغییر دادند، جدا از محیط ورود افراد. شواهدی را از مقایسه‌های غیر مستقیم پیدا نکردیم که ارائه حمایت رفتاری شدیدتر با تاثیرات درمانی بزرگ‌تر مرتبط بود.