این به‌روزرسانی شامل یک کارآزمایی اضافی است (MRC‐TMH 1985). شانزده کارآزمایی (26795 = N) در بزرگسالان سرپایی سالم 60 ساله یا بالاتر (میانگین سنی 73.4 سال) از کشورهای صنعتی غربی که مبتلا به هیپرتانسیون سیستولیک و/یا دیاستولیک با شدت متوسط تا شدید (به طور متوسط 182/95 میلی‌متر جیوه) بودند، واجد معیارهای ورود بودند. اکثر این کارآزمایی‌ها به ارزیابی درمان خط اول با دیورتیک تیازیدی با میانگین دوره درمان 3.8 سال پرداختند.

درمان با داروهای ضدپرفشاری خون منجر به کاهش مورتالیتی به هر علتی (شواهد با قطعیت بالا؛ 11% با کنترل در برابر 10.0% با درمان؛ خطر نسبی (RR): 0.91؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.85 تا 0.97؛ موربیدیتی و مورتالیتی قلبی‌عروقی (شواهد با قطعیت متوسط؛ 13.6% با کنترل در برابر 9.8% با درمان؛ RR: 0.72؛ 95% CI؛ 0.68 تا 0.77)؛ موربیدیتی و مورتالیتی سربروواسکولار (شواهد با قطعیت متوسط؛ 5.2% با کنترل در برابر 3.4% با درمان؛ RR: 0.66؛ 95% CI؛ 0.59 تا 0.74)؛ و موربیدیتی و مورتالیتی بیماری عروق کرونر قلبی (شواهد با قطعیت متوسط؛ 4.8% با کنترل در برابر 3.7% با درمان؛ RR: 0.78؛ 95% CI؛ 0.69 تا 0.88) می‌شود. خروج از درمان به دلیل ابتلا به عوارض جانبی با درمان افزایش یافت (شواهد با قطعیت پائین؛ 5.4% با کنترل در برابر 15.7% با درمان؛ RR: 2.91؛ 95% CI؛ 2.56 تا 3.30). مزایای گزارش شده در سه کارآزمایی که محدود به افراد مبتلا به هیپرتانسیون ایزوله سیستولیک (isolated systolic hypertension) بودند، مشابه هم گزارش شد.

این مرور سیستماتیک جامع شواهد بیشتری را ارائه می‌دهد که کاهش مورتالیتی مشاهده شده عمدتا به دلیل کاهش در زیرگروه بیماران 60 تا 79 سال است (شواهد با قطعیت بالا؛ RR: 0.86؛ 95% CI؛ 0.79 تا 0.95). اگرچه مورتالیتی و موربیدیتی قلبی‌عروقی در هر دو زیرگروه 60 تا 79 سال (شواهد با قطعیت متوسط؛ RR: 0.71؛ 95% CI؛ 0.65 تا 0.77) و 80 سال یا بالاتر (شواهد با قطعیت متوسط؛ RR: 0.75؛ 95% CI؛ 0.65 تا 0.87) کاهش معنی‌داری داشت، بزرگی کاهش خطر مطلق احتمالا میان بیماران 60 تا 79 سال بالاتر بود (3.8% در برابر 2.9%). کاهش مورتالیتی و موربیدیتی قلبی‌عروقی در درجه اول به علت کاهش در موربیدیتی و مورتالیتی سربروواسکولار رخ داد.