این مرور به‌روزرسانی از یک مرور منتشر شده قبلی در بانک اطلاعاتی مرورهای سیستماتیک کاکرین، شماره 1، سال 2013 در مورد تحریک الکتریکی عصبی‌عضلانی در مدیریت ضعف عضلانی در بزرگسالان مبتلا به بیماری پیشرفته است.

بیماران مبتلا به بیماری پیشرفته پیشرونده اغلب دچار ضعف عضلانی می‌شوند، که می‌تواند تاثیر نامطلوبی بر توانایی آنها در مستقل بودن و کیفیت زندگی‌شان داشته باشد. در آن دسته از بیماران که قادر یا مایل به انجام فعالیت ورزشی تمام‐بدن نیستند، تحریک الکتریکی عصبی‌عضلانی (neuromuscular electrical stimulation; NMES) ممکن است یک درمان جایگزین برای افزایش قدرت عضلات اندام تحتانی باشد. به‌نظر می‌رسد برنامه‌های NMES برای بیماران قابل قبول باشد و منجر به بهبود عملکرد عضلانی، ظرفیت ورزش، و کیفیت زندگی آنها شود. با این حال، برآوردهای مربوط به اثربخشی NMES که براساس مطالعات فردی بنا شدند، فاقد قدرت و دقت هستند.

هدف اصلی: ارزیابی اثربخشی NMES بر قدرت عضله چهار سر ران (کوادری‌سپس (quadriceps)) در بزرگسالان مبتلا به بیماری پیشرفته. اهداف ثانویه: بررسی ایمنی و مقبولیت NMES، و تأثیر آن بر عملکرد عضلات محیطی (قدرت یا استقامت)، توده عضلانی، ظرفیت ورزش، تنگی نفس، و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت.

ما مطالعات را از جست‌وجو در پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌ شده کاکرین (CENTRAL)، بانک اطلاعاتی مرورهای سیستمیک کاکرین (Cochrane Database of Systematic Reviews; CDSR)، و پایگاه اطلاعاتی خلاصه‌های مرور اثرات (Database of Abstracts of Reviews of Effects; DARE) (کتابخانه کاکرین)؛ بانک‌های اطلاعاتی MEDLINE (OVID)؛ Embase (OVID)؛ CINAHL (EBSCO)، و PsycINFO (OVID) تا ژانویه 2016؛ جست‌وجو در استنادات، مجموعه مقالات کنفرانس، و مرورهای سیستماتیک قبلی، به دست آوردیم.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده را با حضور بزرگسالان مبتلا به بیماری مزمن تنفسی پیشرفته، نارسایی مزمن قلب، سرطان، یا HIV/AIDS وارد کردیم که به مقایسه یک برنامه NMES به صورت یک مداخله تنها یا کمکی در مقابل عدم درمان، NMES ساختگی، یا کنترل فعال، پرداختند. ما هیچ‌گونه محدودیتی را از نظر زبان مطالعه اعمال نکردیم.

دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌هایی را در مورد طراحی مطالعه، شرکت‌کنندگان، مداخلات، و پیامدها استخراج کردند. خطر سوگیری (bias) را با ابزار «خطر سوگیری» کاکرین ارزیابی کردیم. تفاوت‌های میانگین (MD) یا تفاوت‌های میانگین استاندارد شده (SMD) را بین گروه‌های مداخله و کنترل برای پیامدهایی محاسبه کردیم که داده‌های کافی داشتند؛ برای پیامدها دیگر، یافته‌های مطالعات مجزا را توصیف کردیم. شواهد، با استفاده از رویکرد درجه‌‏بندی توصیه‏، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) ارزیابی شده و جدول «خلاصه‌ای از یافته‌ها» را ایجاد کردیم.

هجده مطالعه (20 گزارش) که در مجموع شامل 933 شرکت‌کننده مبتلا به COPD، بیماری مزمن تنفسی، نارسایی مزمن قلبی و/یا سرطان توراسیک بودند، معیارهای ورود را به این به‌روزرسانی داشتند، هفت مطالعه دیگر از نسخه قبلی این مرور وارد شدند. همه مطالعات، به جز یکی که به مقایسه NMES با ورزش مقاومتی پرداخت، یک برنامه NMES را با عدم درمان یا NMES ساختگی مقایسه کردند. اکثر مطالعات در یک مرکز واحد انجام شده و با خطر سوگیری ناشی از عدم کورسازی شرکت‌کننده یا ارزیابان و حجم نمونه کوچک مطالعه روبه‌رو بودند. کیفیت شواهد با استفاده از GRADE در مقایسه NMES با کنترل برای قدرت عضله کوادری‌سپس، در سطح پائین، برای وقوع عوارض جانبی، در سطح متوسط و برای سایر پیامدهای ثانویه در سطح بسیار پائین تا پائین بود. رتبه کیفیت شواهد را عمدتا به دلیل ناهمگونی میان یافته‌های مطالعه و عدم دقت پیرامون برآورد تاثیر درمان، کاهش دادیم. مطالعات وارد شده هیچ موردی را از وقوع عوارض جانبی جدی و بروز پائین درد عضلانی به دنبال NMES گزارش نکردند.

NMES منجر به بهبود معنادار آماری در قدرت عضله کوادری‌سپس در مقایسه با کنترل شد (12 مطالعه؛ 781 شرکت‌کننده؛ SMD: 0.53؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.19 تا 0.87)، معادل اختلافی تقریبا 1.1 کیلوگرم. افزایش توده عضلانی نیز به دنبال NMES مشاهده شد، اگرچه تاثیر قابل مشاهده وابسته به روش ارزیابی استفاده شده بود (هشت مطالعه، 314 شرکت‌کننده). در طول تست‌های عملکرد ورزشی، میانگین اختلاف برای تست 6‐دقیقه پیاده‌روی در مقایسه با کنترل، از نظر آماری معنی‌دار بود (هفت مطالعه؛ 317 شرکت‌کننده؛ 35 متر، 95% CI؛ 14 تا 56)، اما برای تست پیاده‌روی شاتل (shuttle walk test) افزایشی (سه مطالعه؛ 434 شرکت‌کننده؛ 9 متر، 95% CI؛ 35‐ تا 52)، تست پیاده‌‌روی شاتل استقامتی (چهار مطالعه؛ 452 شرکت‌کننده؛ 64 متر، 95% CI؛ 18‐ تا 146)، یا برای تست ورزش قلبی‐ریوی با سیکل ارگومتری (cycle ergometry) (شش مطالعه؛ 141 شرکت‌کننده؛ 45 میلی‌لیتر در دقیقه، 95% CI؛ 7‐ تا 97) معنی‌دار نبود. داده‌های محدودی برای پیامدهای ثانویه دیگر در دسترس بود، و ما نتوانستیم مفیدترین نوع برنامه NMES را تعیین کنیم.

نتیجه‌گیری کلی از آخرین انتشار این مرور تغییری نکرده، اگرچه داده‌های بیشتر، آنالیزهای جدید، و ارزیابی کیفیت شواهد را با استفاده از روش GRADE وارد کرده‌ایم. NMES ممکن است یک درمان موثر در مدیریت ضعف عضلانی در بزرگسالان مبتلا به بیماری پیشرونده پیشرفته باشد، و می‌تواند به عنوان یک درمان ورزشی برای استفاده در برنامه‌های توانبخشی در نظر گرفته شود. انجام تحقیقات بیشتر به احتمال زیاد تاثیر مهمی بر اطمینان ما به برآورد تاثیر داشته و احتمالا این تخمین را تغییر می‌دهند. برای درک نقش NMES به عنوان یک جزء، و در ارتباط با، رویکردهای توانبخشی موجود، انجام تحقیقات بیشتری را توصیه می‌کنیم. به عنوان مثال، مطالعات ممکن است بررسی NMES را به عنوان یک درمان کمکی برای افزایش تاثیر تقویتی برنامه‌ها، یا حمایت از بیماران مبتلا به ضعف عضلانی که در تعامل با خدمات موجود مشکل دارند، در نظر بگیرند.