این بررسی روزآمدشده بررسی قبلی است که در بانک اطلاعاتی مرورهای سیستماتیک کاکرین شماره 1 سال 2013 چاپ شد. موضوع بررسی تحریک الکتریکی عصبی ـ عضلانی برای ضعف عضلانی در بزرگسالان مبتلا به بیماری پیشرفته است.
بیماران مبتلا به بیماری پیشرفته اغلب دچار ضعف عضلانی میشوند، که میتواند بهطور نامطلوبی بر توانایی آنها در مستقل بودن و کیفیت زندگیشان تاثیر بگذارد. در آن دسته از بیماران که قادر یا مایل به انجام فعالیت ورزشی تمام بدن نیستند، تحریک الکتریکی عصبی ـ عضلانی (NMES) ممکن است یک درمان جایگزین برای افزایش قدرت عضلات اندام تحتانی باشد. بهنظر میرسد برنامههای NMES برای بیماران قابل قبول است و منجر به بهبود عملکرد عضلانی، ظرفیت ورزش و کیفیت زندگی آنها شده است. با این حال، تخمینها در مورد اثربخشی NMES بر اساس مطالعات فردی فاقد توان و دقت هستند.
هدف اولیه: ارزیابی اثربخشی NMES بر قدرت عضلات چهار سر ران در بزگسالان مبتلا به بیماری پیشرفته.
اهداف ثانویه: بررسی ایمنی و قابلیت پذیرش NMES و تأثیر آن بر عملکرد عضلات محیطی (قدرت یا استقامت)، توده عضلانی، ظرفیت تمرین، تنگی نفس و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت.
ما مطالعاتی را از جستوجوهای انجام شده در پایگاه مرکزی ثبت کارآزماییهای بالینی کنترل شده کاکرین (CENTRAL)، پایگاه اطلاعتی بررسیهای سیستماتیک کاکرین (CDSR) و پایگاه اطلاعاتی خلاصههای مرور اثرات (DARE) (کتابخانه کاکرین)، MEDLINE (OVID)، Embase OVID))، EBSCO) CINAHL)، و پایگاههای اطلاعاتی PsycinFO (OVID) تا ژانویه 2016، جستوجوهای استنادات، خلاصهمقالات کنفرانس و بررسیهای سیستماتیک قبلی به دست آوردیم.
معیارهای انتخاب ما شامل کارآزماییهای تصادفی و کنترل شده در بزرگسالان مبتلا به بیماری تنفسی مزمن، نارسایی مزمن قلبی، سرطان یا HIV / AIDS بود که یک برنامه NMES را به عنوان مداخله تنها یا ضمیمهای، با گروههای بدون درمان، NMES ساختگی، یا یک کنترل فعال مقایسه کردند. ما هیچ محدودیت زبانی را تحمیل نکردیم.
دو نویسنده مروری بهطور مستقل دادههای مربوط به طراحی مطالعه، شرکتکنندگان، مداخلات و نتایج را استخراج کردند. ما با استفاده از ابزار «خطر سوگیری» کاکرین خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کردیم. ما تفاوتهای میانگین (MD) یا تفاوتهای میانگین استاندارد (SMD) را بین گروه مداخله و گروه کنترل برای نتایج با دادههای کافی محاسبه کردیم؛ برای نتایج دیگر ما یافتههای مطالعات فردی را شرح دادیم. ما شواهد را با استفاده از سیستم GRADE (نظام درجهبندی کیفیت شواهد و قدرت توصیهها) مورد ارزیابی قرار دادیم و جدول «خلاصۀ یافتهها» را ایجاد کردیم.
هجده مطالعه (20 گزارش) که در کل شامل 933 شرکت کننده مبتلا به COPD، بیماریهای مزمن تنفسی، نارسایی مزمن قلب، و/یا سرطان قفسه سینه بودند، معیارهای ورود به این بهروزرسانی را بهدست آوردند، که هفت مطالعه بیشتر از نسخه قبلی وارد این بررسی شدند. همه بهجز یک مطالعه که NMES را با تمرین مقاومتی مقایسه کرده بود، برنامه NMES را با عدم درمان یا NMES ساختگی مقایسه کردند. بیشتر مطالعات در یک مرکز تکی انجام شده و احتمال ایجاد خطر سوگیری ناشی از کمبود شرکتکننده یا ارزیابیکنندۀ کور و اندازه کوچک مطالعه وجود داشت. کیفیت شواهد با استفاده از GRADE در مقایسۀ NMES با گروه کنترل، برای قدرت عضلات چهار سر ران پائین، برای وقوع عوارض جانبی متوسط، و برای تمام نتایج ثانویه دیگر از بسیار پائین تا پائین بود. ما کیفیت درجهبندی شواهد را بهطور عمده بهدلیل ناهماهنگی در میان یافتههای مطالعه و عدم دقت در مورد برآوردهای تاثیرات کاهش دادیم. مطالعات هیچ عوارض جانبی جدی و بروز درد عضلانی را کمی پس از NMES گزارش ندادند.
NMES منجر به بهبود آماری معناداری در قدرت عضله چهار سر ران در مقایسه با کنترل (12 مطالعه؛ 781 شرکت کننده؛ SMD: 0.53؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.19 تا 0.87)، با تفاوت تقریبی معادل 1.1 کیلوگرم است. همچنین افزایش توده عضلانی پس از NMES مشاهده شد، هر چند که اثر قابل توجه بهنظر میرسید وابسته به روش ارزیابی مورد استفاده باشد (هشت مطالعه، 314 شرکتکننده). در سراسر آزمونهای عملکرد ورزشی، میانگین تفاوت در مقایسه با کنترل از لحاظ آماری برای آزمون 6 دقیقهای پیادهروی معنیدار بود (7 مطالعه؛ 317 شرکتکننده؛ 35 متر؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 14 تا 56)، اما نه برای آزمون فزاینده shuttle walk (3 مطالعه؛ 434 شرکتکننده؛ 9 متر؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 35 - تا 52)، آزمون endurance shuttle walk (4 مطالعه؛ 452 شرکتکننده؛ 64 متر؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 18 - تا 146)، یا برای تست ورزش قلبی ـ ریوی با دوچرخه ارگومتری (6 مطالعه؛ 141 شرکت کننده؛ 45 میلیلیتر در دقیقه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 7 - تا 97). برای نتایج ثانویه دیگر دادههای محدودی در دسترس بود و ما نتوانستیم سودمندترین نوع برنامه NMES را مشخص کنیم.
نتایج کلی از آخرین انتشار این بررسی تغییری نکرده، هرچند ما دادههای بیشتر، تحلیلهای جدید و ارزیابی کیفیت شواهد را با استفاده از روش GRADE ارائه دادهایم. NMES ممکن است درمان مؤثری برای ضعف عضلانی در بزرگسالان مبتلا به بیماری پیشروندۀ پیشرفته باشد و توانست به عنوان یک درمان ورزشی برای استفاده در برنامههای توانبخشی مورد توجه قرار گیرد. تحقیقات بیشتر ممکن است تأثیر مهمی در اطمینان ما در برآورد تاثیرات داشته باشد و شاید برآورد را تغییر دهد. برای درک نقش NMES به عنوان یک مولفه سازنده و در ارتباط با، روشهای توانبخشی موجود، ما تحقیقات بیشتری را پیشنهاد میکنیم به عنوان مثال، مطالعات ممکن است بررسی NMES را به عنوان یک درمان کمکی برای بهبود اثر تقویت برنامهها یا حمایت از بیماران مبتلا به ضعف عضلانی که با درگیر شدن با خدمات موجود مشکل دارند، در نظر گرفته شود.