سیزده RCT (1211 بیمار) از درمان با آزاتیوپرین و 6‐مرکاپتوپورین در بیماران بزرگسال شناسایی شدند: نه مورد مقایسه کننده دارونما و شش مطالعه، مقایسه کننده فعال را وارد کردند. اکثر مطالعات وارد شده، خطر پائین سوگیری داشتند. احتمالا تفاوت نسبتا کمی در میزان بهبودی بالینی بین آزاتیوپرین یا 6‐مرکاپتوپورین و دارونما وجود داشت. 48 درصد (95/197) از بیماران دریافت کننده آنتی‌متابولیت‌ها در مقایسه با 37 درصد (68/183) از بیماران درمان شده با دارونما بهبودی پیدا کردند (5 مطالعه، 380 بیمار؛ RR: 1.23؛ 95% CI؛ 0.97 تا 1.55؛ شواهد با کیفیت متوسط). ممکن است تفاوت نسبتا کمی در میزان پیشرفت بالینی بین آزاتیوپرین یا 6‐مرکاپتوپورین و دارونما وجود داشته باشد. 48 درصد (107/225) از بیماران دریافت کننده آنتی‌متابولیت‌ها در مقایسه با 36% (75/209) از بیماران درمان شده با دارونما پیشرفت بالینی داشتند (8 مطالعه، 434 بیمار؛ RR: 1.26؛ 95% CI؛ 0.98 تا 1.62؛ شواهد با کیفیت متوسط). احتمالا تفاوت نسبتا کمی در کاهش مصرف استروئید (دوز پردنیزون < 10 میلی‌گرم/روز با حفظ بهبودی) بین آزاتیوپرین و دارونما وجود داشت. شصت‌وچهار درصد (47/73) از بیماران گروه آزاتیوپرین، در مقایسه با 46% (70/32) از بیماران گروه دارونما، قادر به کاهش دوز پردنیزون خود به کمتر از 10 میلی‌گرم در روز بودند (RR: 1.34؛ 95% CI؛ 1.02 تا 1.77؛ شواهد با کیفیت متوسط). آنالیزهای GRADE کیفیت کلی شواهد را برای پیامدهای بهبودی بالینی، پیشرفت بالینی و کاهش مصرف استروئید، به دلیل وجود داده‌های اندک، در سطح متوسط ارزیابی کردند.

احتمالا تفاوت متوسطی در خروج از مطالعه بیماران به دلیل عوارض جانبی یا عوارض جانبی جدی بین آنتی‌متابولیت‌ها و دارونما وجود داشت. ده درصد از بیماران گروه آنتی‌متابولیت‌ها در مقایسه با 5% از بیماران درمان شده با دارونما، به دلیل عوارض جانبی از مطالعه خارج شدند (8 مطالعه، 510 بیمار؛ RR: 1.70؛ 95% CI؛ 0.94 تا 3.08؛ شواهد با کیفیت متوسط). عوارض جانبی جدی در 14% از بیماران دریافت کننده آزاتیوپرین در مقایسه با 4% از بیماران گروه دارونما گزارش شد (2 مطالعه، 216 بیمار؛ RR: 2.57؛ 95% CI؛ 0.92 تا 7.13؛ شواهد با کیفیت پائین). عوارض جانبی متداول گزارش شده در مطالعات کنترل شده با دارونما عبارت بودند از: واکنش‌های آلرژیک، لوکوپنی، پانکراتیت و حالت تهوع. آزاتیوپرین احتمالا اثربخشی کمتری از اینفلیکسیماب برای القای بهبودی بالینی داشت که نیازی به استروئید نداشته باشد. سی درصد (51/170) از بیماران دریافت کننده آزاتیوپرین در مقایسه با 44% (75/169) از بیماران درمان شده با اینفلیکسیماب، به بهبودی بدون نیاز به استروئید دست پیدا کردند (1 مطالعه، 339 بیمار؛ RR: 0.68؛ 95% CI؛ 0.51 تا 0.90؛ شواهد با کیفیت متوسط). ترکیبی از آزاتیوپرین و اینفلیکسیماب احتمالا برتر از اینفلیکسیماب به‌تنهایی برای القای بهبودی بالینی بدون نیاز به استروئید بود. شصت درصد (116/194) از بیماران در گروه ترکیبی از آزاتیوپرین و اینفلیکسیماب در مقایسه با 48% (91/189) از بیماران درمان شده با اینفلیکسیماب، به بهبودی بدون نیاز به استروئید دست یافتند (2 مطالعه، 383 بیمار؛ RR: 1.23؛ 95% CI؛ 1.02 تا 1.47؛ شواهد با کیفیت متوسط). درمان با آزاتیوپرین یا 6‐مرکاپتوپورین احتمالا برتر از متوتروکسات (methotrexate) در القای بهبودی بالینی بدون نیاز به استروئید (RR: 1.13؛ 95% CI؛ 0.85 تا 1.49؛ شواهد با کیفیت پائین) بوده و شواهد در مورد مقایسه با 5‐آمینوسالیسیلات یا سولفاسالازین (RR: 1.24؛ 95% CI؛ 0.80 تا 1.91؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) بسیار نامشخص گزارش شدند. برآوردهای مربوط به خروج بیماران از مطالعه ناشی از عوارض جانبی بین داروهای مختلف به شرح زیر بود: آزاتیوپرین یا 6‐مرکاپتوپورین در مقابل متوتروکسات: RR: 0.78؛ 95% CI؛ 0.23 تا 2.71؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین؛ آزاتیوپرین یا 6‐مرکاپتوپورین در مقابل 5‐آمینوسالیسیلات یا سولفاسالازین: RR: 0.98؛ 95% CI؛ 0.38 تا 2.54؛ شواهد با کیفیت پائین؛ آزاتیوپرین در مقابل اینفلیکسیماب: RR: 1.47؛ 95% CI؛ 0.96 تا 2.23؛ شواهد با کیفیت متوسط و ترکیبی از آزاتیوپرین و اینفلیکسیماب در مقابل اینفلیکسیماب: RR: 1.16؛ 95% CI؛ 0.75 تا 1.80؛ شواهد با قطعیت متوسط. عوارض جانبی متداول در کارآزمایی‌هایی که مقایسه کننده فعال داشتند، شامل حالت تهوع، درد شکمی، تب و سردرد بودند.