بررسی‌های منتشر شده نشان دادند که خراشیدگی‌های قرنیه (corneal abrasions)، از شکایت‌های شایع چشمی هستند. علی‌رغم نبود شواهد برای استفاده از چشم‌بندها (eye patch)، اغلب برای درمان خراشیدگی‌های قرنیه توصیه می‌شوند. این مطالعه مروری سیستماتیک انجام شد تا تاثیرات بستن چشم را در مدیریت درمانی خراشیدگی‌های قرنیه مشخص کند.

هدف این مطالعه مروری، ارزیابی تاثیرات بستن چشم در مدیریت بالینی خراشیدگی‌های قرنیه بر بهبودی و تسکین درد بود.

در CENTRAL (شامل پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه چشم و بینایی در کاکرین است) (شماره 4؛ 2016)؛ Ovid MEDLINE؛ Ovid MEDLINE In‐Process and Other Non‐Indexed Citations؛ Ovid MEDLINE Daily؛ Ovid OLDMEDLINE (ژانویه 1946 تا می 2016)، EMBASE (ژانویه 1980 تا می 2016)، پایگاه اطلاعاتی منابع علمی سلامت آمریکای لاتین و کارائیب (LILACS) (ژانویه 1982 تا می 2016)، سیستم اطلاعاتی منابع خاکستری در اروپا (OpenGrey) (ژانویه 1995 تا می 2016)، پایگاه ثبت ISRCTN؛ ( www.isrctn.com/editAdvancedSearch )؛ ClinicalTrials.gov ( www.clinicaltrials.gov ) و پلتفرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی (ICTRP) سازمان جهانی بهداشت ( www.who.int/ictrp/search/en ) جست‌وجو کردیم. از هیچ محدودیت زمانی یا زبانی در جست‌وجوهای الکترونیکی برای یافتن کارآزمایی‌ها استفاده نکردیم. بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی را آخرین بار در 9 می 2016 جست‌وجو کردیم. هم‌چنین فهرست منابع مطالعات وارد شده، منابع علمی «خاکستری» منتشر نشده و مجموعه مقالات کنفرانس‌ها را جست‌وجو کرده و با شرکت‌های داروسازی برای دریافت جزئیات کارآزمایی‌های منتشر نشده تماس گرفتیم.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و شبه‌‐تصادفی‌سازی و کنترل شده را مربوط به مقایسه بستن چشم با باز گذاشتن آن به منظور درمان خراشیدگی‌های ساده قرنیه، وارد کردیم.

دو نویسنده مطالعه مروری به‌طور مستقل از هم خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کرده و داده‌ها را استخراج کردند. برای دریافت اطلاعات بیشتر درباره کیفیت کارآزمایی‌ها، با محققان تماس گرفته شد. پیامد اولیه، بهبودی در 24، 48 و 72 ساعت بود، در حالی که پیامدهای ثانویه شامل مقادیر درد، کیفیت زندگی و عوارض جانبی بودند. با به‌کارگیری روش درجه‌بندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (Grading of Recommendations Assessment, Development and Evaluation; GRADE)، میزان قطعیت شواهد را ارزیابی کردیم.

تعداد 12 کارآزمایی را که در مجموع 1080 شرکت‌کننده را تصادفی‌سازی کردند، در این مطالعه مروری وارد کردیم. چهار کارآزمایی در انگلستان، چهار کارآزمایی دیگر در ایالات متحده آمریکا، دو کارآزمایی در کانادا، یکی در برزیل و یکی در سوئیس انجام شدند. هفت کارآزمایی دارای خطر بالای سوگیری در یک یا چند زمینه بوده و یک کارآزمایی با خطر سوگیری پائین در همه زمینه‌ها ارزیابی شد. مابقی، با ترکیبی از خطر پائین یا نامشخص روبه‌رو بودند.

احتمال بهبود یافتن خراش قرنیه پس از 24 ساعت در افرادی که چشم‌بند دریافت کردند، نسبت به کسانی که چشم‌بند نگذاشتند، ممکن است کمتر باشد (خطر نسبی (RR): 0.89؛ 95% CI؛ 0.79 تا 1.00؛ 7 کارآزمایی؛ 531 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین). تعداد مشابهی از افراد در گروه‌های بستن و باز گذاشتن چشم، طی 48 ساعت (RR: 0.97؛ 95% CI؛ 0.91 تا 1.02؛ 6 کارآزمایی؛ 497 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط) و 72 ساعت (RR: 1.01؛ 95% CI؛ 0.97 تا 1.05؛ 4 کارآزمایی؛ 430 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط) بهبود یافتند. شرکت‌کنندگانی که چشم‌بند دریافت کردند، اندکی دیرتر درمان شدند، اما این تفاوت کوچک و تقریبا بی‌اهمیت بود (تفاوت میانگین (MD): 0.14 روز دیرتر؛ 95% CI؛ 0 تا 0.27 روز طولانی‌تر؛ 6 کارآزمایی؛ 642 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط).

نمرات درد در ده کارآزمایی گزارش شد. اکثر مطالعات درد را بر مبنای مقیاس آنالوگ بصری (VAS) گزارش کردند. ترکیب داده‌ها امکان‌پذیر نبود، زیرا دارای چولگی (skewed) بودند. در مجموع، مقادیر مشابهی از درد میان گروه‌های بستن و باز گذاشتن چشم مشاهده شد. داده‌های دو کارآزمایی که وجود یا نبود درد را طی 24 ساعت گزارش کردند، قطعی نبودند. خطر گزارش درد در گروه بستن چشم بالاتر بود، اما فاصله‌های اطمینان گسترده، سازگار با خطر بیشتر یا کمتر درد بود (RR: 1.51؛ 95% CI؛ 0.86 تا 2.65؛ 2 کارآزمایی؛ 193 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین). پنج کارآزمایی، استفاده از مسکّن را میان دو گروه بستن و باز گذاشتن چشم مقایسه کردند. داده‌های سه مورد از کارآزمایی‌ها، قابل ترکیب بوده و نشان دهنده استفاده یکسان از مسکّن در این دو گروه بودند، اما با کمی عدم قطعیت (RR: 0.95؛ 95% CI؛ 0.69 تا 1.32؛ 256 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین). بیشترین نشانه‌های گزارش شده شامل فوتوفوبی (photophobia)، اشک‌ریزش، احساس جسم خارجی و تاری دید بودند، ولی شواهد اندکی حاکی از وجود هرگونه تفاوت در این نشانه‌ها بین افراد فاقد یا دارای چشم‌بند، به دست آمد.

فعالیت‌های روزمره زندگی (ADL) در یک مطالعه شامل کودکان ارزیابی شدند. تفاوت کمی در ADL وجود داشت، به استثنای راه رفتن که در بیماران دارای چشم‌بند، دشوارتر گزارش شد: VAS؛ 1.7 سانتی‌متر (SD: 2.1) در مقابل 0.3 سانتی‌متر (SD: 0.7).

نرخ عوارض در این مطالعات پائین بوده و عدم قطعیت درباره تاثیرات نسبی بستن یا باز گذاشتن چشم وجود داشت (RR: 3.24؛ 95% CI؛ 0.87 تا 12.05؛ 8 کارآزمایی؛ 660 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین). سه کارآزمایی که نرخ عوارض درمان را گزارش کردند، دریافتند که 22% از شرکت‌کنندگان در طول پیگیری چشم‌بند‌های خود را استفاده نکردند. به‌طور کلی، بیماران در گروه باز گذاشتن چشم، درمان‌های ادجوانت بیشتری را با آنتی‌بیوتیک‌ها یا سیکلوپلژیک‌ها، یا هر دو، نسبت به گروه بستن چشم دریافت کردند. داده‌ها در مورد تاثیر بستن چشم بر خراشیدگی‌های بزرگ‌تر از 10 میلی‌متر ² محدود بودند.

کارآزمایی‌های وارد شده در این مطالعه مروری نشان دادند که درمان خراشیدگی‌های ساده قرنیه با چشم‌بند، ممکن است التیام را بهبود نبخشیده یا درد را کم نکنند. باید ذکر کرد که، در این کارآزمایی‌ها، شرکت‌کنندگانی که چشم‌بند نگرفتند، تمایل بیشتری به دریافت درمان کمکی، برای مثال آنتی‌بیوتیک‌ها، داشتند. در مجموع، سطح قطعیت شواهد را متوسط تا پائین ارزیابی کردیم. انجام تحقیقات بیشتر باید بر طراحی و اجرای کارآزمایی‌هایی با کیفیت بهتر متمرکز شوند و اثربخشی بستن چشم را برای خراش‌های بزرگ بسنجند.