نرخ بقای کلی (overall survival; OS) برای زنان مبتلا به سرطان پستان با پیش‌آگهی ضعیف اولیه ناامید کننده است. پیوند اتولوگ مغز استخوان یا سلول‌های بنیادی محیطی (که در آن یک زن هم اهدا کننده است و هم گیرنده) یک روش امیدوار کننده به حساب می‌آید زیرا اجازه می‌دهد از دوزهای بسیار بالاتر شیمی‌درمانی استفاده شود.

مقایسه اثربخشی و بی‌خطری (safety) شیمی‌درمانی با دوز بالا و اتوگرافت (پیوند مغز استخوان اتولوگ یا پیوند سلول‌های بنیادی) با شیمی‌درمانی متداول در زنان مبتلا به سرطان پستان با پیش‌آگهی ضعیف اولیه.

پایگاه ثبت تخصصی گروه سرطان پستان در کاکرین، MEDLINE (1966 تا اکتبر 2015)؛ EMBASE (1980 تا اکتبر 2015)، پلتفرم جست‌وجوی پایگاه ثبت بین‌المللی کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت و ClinicalTrials.gov را در 21 اکتبر 2015 جست‌وجو کردیم.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) که شیمی‌درمانی با دوز بالا و اتوگرافت (پیوند مغز استخوان یا نجات سلول‌های بنیادی) را در برابر شیمی‌درمانی بدون اتوگرافت برای زنان مبتلا به سرطان پستان با پیش‌آگهی ضعیف اولیه مقایسه کردند.

دو نویسنده مرور RCTها را انتخاب کرده، به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج و خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کردند. برای محاسبه خطرات نسبی (RRs) تجمعی و 95% فواصل اطمینان (CIs)، داده‌ها را با استفاده از مدل اثر ثابت (fixed‐effect model) منتل‐هنزل (Mantel‐Haenszel) ترکیب کردیم. کیفیت شواهد را با استفاده از روش‌های درجه‌بندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (Grading of Recommendations Assessment, Development and Evaluation; GRADE) ارزیابی کردیم. پیامدها عبارت بودند از نرخ بقا، سمیّت و کیفیت زندگی.

تعداد 14 RCT را با 5600 زن وارد این مرور کردیم که زنان را برای دریافت شیمی‌درمانی با دوز بالا و اتوگرافت (پیوند مغز استخوان یا نجات سلول‌های بنیادی) در برابر شیمی‌درمانی بدون اتوگرافت در زنان مبتلا به سرطان پستان با پیش‌آگهی ضعیف اولیه، تصادفی‌سازی کردند. مطالعات در بیشتر حوزه‌ها در معرض خطر پائین سوگیری قرار داشتند. شواهدی با کیفیت بالا وجود دارد که نشان می‌دهد شیمی‌درمانی با دوز بالا، احتمال بقای کلی را در هیچ مرحله‌ای از پیگیری افزایش نمی‌دهد (در سه سال: RR: 1.02؛ 95% CI؛ 0.95 تا 1.10؛ 3 RCT؛ 795 زن، I² = 56%؛ در پنج سال: RR: 1.00؛ 95% CI؛ 0.96 تا 1.04؛ 9 RCT؛ 3948 زن، I² = 0%؛ در شش سال: RR: 0.94؛ 95% CI؛ 0.81 تا 1.08؛ 1 RCT؛ 511 زن؛ در هشت سال: RR: 1.17؛ 95% CI؛ 0.95 تا 1.43؛ 1 RCT؛ 344 زن؛ در 12 سال: RR: 1.18؛ 95% CI؛ 0.99 تا 1.42؛ 1 RCT؛ 382 زن). شواهدی با کیفیت بالا وجود دارد که شیمی‌درمانی با دوز بالا احتمال بقای بدون رویداد را در سه سال بهبود می‌بخشد (RR: 1.19؛ 95% CI؛ 1.06 تا 1.34؛ 3 RCT؛ 795 زن، I² = 56%)، اما این تاثیر در پیگیری طولانی‌مدت‌تر مشاهده نشد (در پنج سال: RR: 1.04؛ 95% CI؛ 0.99 تا 1.09؛ 9 RCT؛ 3948 زن، I² = 14%؛ در شش سال: RR: 1.04؛ 95% CI؛ 0.87 تا 1.24؛ 1 RCT؛ 511 زن؛ در هشت سال: RR: 1.27؛ 95% CI؛ 0.99 تا 1.64؛ 1 RCT؛ 344 زن؛ در 12 سال: RR: 1.18؛ 95% CI؛ 0.95 تا 1.45؛ 1 RCT؛ 382 زن). مرگ‌ومیرهای مرتبط با درمان در بازوی با دوز بالا، بسیار بیشتر گزارش شدند (RR: 7.97؛ 95% CI؛ 3.99 تا 15.92؛ 14 RCT؛ 5600 زن، I² = 12%، شواهد با کیفیت بالا)، موربیدیتی غیر کشنده نیز در گروه با دوز بالا شایع‌تر و شدیدتر بود. تفاوتی اندک یا عدم تفاوت میان گروه‌ها از نظر بروز سرطان‌های دوم در میانه (median) دوره پیگیری چهار تا نه سال وجود داشت (RR: 1.25؛ 95% CI؛ 0.90 تا 1.73؛ 7 RCT؛ 3423 زن، I² = 0%، شواهد با کیفیت بالا). زنان در گروه با دوز بالا، بلافاصله پس از درمان، نمرات کیفیت زندگی را به‌‌طور قابل‌توجهی بدتر گزارش کردند، اما تفاوتی اندک میان گروه‌ها تا یک سال وجود داشت که دارای اهمیت آماری بود. مطالعات اولیه در بیشتر حوزه‌ها در معرض خطر پائین سوگیری قرار داشتند و شواهد با استفاده از روش‌های GRADE ارزیابی و برای همه مقایسه‌ها، با کیفیت بالا رتبه‌بندی شدند.

شواهدی با کیفیت بالا مبنی بر افزایش مورتالیتی مرتبط با درمان و افزایشی اندک یا عدم افزایش در بقا (survival) با استفاده از شیمی‌درمانی با دوز بالا همراه با اتوگرافت برای زنان مبتلا به سرطان پستان با پیش‌آگهی ضعیف اولیه وجود دارد.