15 کارآزمایی با مجموع 17,674 زن وارد مرور شدند. با استفاده از روش GRADE، کیفیت شواهد کارآزمایی برای همه پیامدهای اولیه (یعنی بی‌حسی ناحیه‌ای (نخاعی/اپیدورال)، زایمان سزارین، زایمان واژینال با کمک ابزار (فورسپس/وکیوم)، زایمان واژینال خودبه‌خودی، سالم ماندن پرینه و زایمان زودرس (پیش از هفته 37 بارداری)، و از دست دادن جنین پیش و پس از هفته 24 جنینی به همراه مرگ‌ومیر نئوناتال را ارزیابی کردیم: کیفیت شواهد مربوط به تمام پیامدهای اولیه در سطح بالا بود. در مورد پیامدهای اولیه، زنان تحت مراقبت مداوم به سرپرستی ماما، گزارش کمتری از بی‌حسی ناحیه‌ای (میانگین خطر نسبی (RR): 0.85؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.78 تا 0.92؛ 17,674 شرکت‌کننده؛ 14 مطالعه؛ کیفیت بالا )، زایمان واژینال با کمک ابزار (میانگین RR: 0.90؛ 95% CI؛ 0.83 تا 0.97؛ 17,501 شرک‌کننده؛ 13 مطالعه؛ کیفیت بالا )، زایمان زودرس پیش از 37 هفته (میانگین RR: 0.76؛ 95% CI؛ 0.64 تا 0.91؛ 13,238 شرکت‌کننده؛ هشت مطالعه؛ کیفیت بالا ) و مجموع مرگ‌ومیرهای نوزادی و جنینی پیش و پس از هفته 24 بارداری داشتند (میانگین RR: 0.84؛ 95% CI؛ 0.71 تا 0.99؛ 17,561 شرکت‌کننده؛ 13 مطالعه؛ شواهد با کیفیت بالا ). زنان تحت مراقبت مداوم به سرپرستی ماما، گزارش بیشتری از زایمان واژینال خود‌به‌خودی داشتند (میانگین RR: 1.05؛ 95% CI؛ 1.03 تا 1.07؛ 16,687 شرکت‌کننده؛ 12 مطالعه؛ کیفیت بالا). در مورد پیامدهای زایمان با انجام سزارین یا سالم ماندن پرینه، بین شرکت‌کنندگان گروه‌ها تفاوتی وجود نداشت. برای پیامدهای ثانویه، زنان تحت مراقبت مداوم به سرپرستی ماما، گزارش کمتری از آمنیوتومی (amniotomy) (میانگین RR: 0.80؛ 95% CI؛ 0.66 تا 0.98؛ 3253 شرکت‌کننده؛ چهار مطالعه)، اپیزیوتومی (episiotomy) (میانگین RR: 0.84؛ 95% CI؛ 0.77 تا 0.92؛ 17,674 شرکت‌کننده؛ 14 مطالعه) و از دست دادن نوزاد پیش از هفته 24 و مرگ‌ومیر جنین (میانگین RR: 0.81؛ 95% CI؛ 0.67 تا 0.98؛ 15,645 شرکت‌کننده؛ 11 مطالعه) داشتند. زنان تحت مراقبت مداوم به سرپرستی ماما، گزارش بیشتری از استفاده از بی‌حسی‌/بی‌هوشی زایمانی (میانگین RR: 1.21؛ 95% CI؛ 1.06 تا 1.37؛ 10499 شرکت‌کننده؛ هفت مطالعه) و مدت طولانی‌تر زایمان (به ساعت) (تفاوت میانگین (MD): 0.50؛ 95% CI؛ 0.27 تا 0.74؛ 3328 شرکت‌کننده؛ سه مطلعه) داشتند و احتمال بیشتری داشت که یک مامای مشخص بر زایمان آنها حاضر باشد (میانگین RR: 7.04؛ 95% CI؛ 4.48 تا 11.08؛ 6917 شرکت‌کننده؛ هفت مطالعه). در مورد این پیامدها تفاوتی بین شرکت‌کنندگان گروه‌ها وجود نداشت: مرگ‌ومیر نوزادی و جنینی در هفته 24 یا بعد از آن، القای زایمان، بستری شدن پیش از زایمان، خونریزی پیش از زایمان، استفاده از اکسی‌توسین کمکی حین زایمان، استفاده از اوپیوم، پارگی پرینه با نیاز به بخیه، خونریزی بعد از زایمان، شروع شیردهی مادر، تولد شیرخوار کم‌ وزن، امتیاز پنج دقیقه‌ای آپگار مساوی یا کمتر از هفت، تشنج نوزادی، انتقال شیرخوار برای مراقبت‌ بیشتر یا به واحد مراقبت‌های ویژه نوزادی یا در میانگین مدت زمان بستری نوزاد در بیمارستان (به روز). به دلیل بی‌ثباتی در سنجش رضایت‌مندی مادران و هزینه ارائه مدل‌های مختلف مراقبت به مادران، این پیامدها به صورت نقل قول (narrative) گزارش شدند. در عمده مطالعات وارد شده، نرخ رضایت مادران در مدل مراقبت مداوم به سرپرستی ماما بالاتر بود. به طور مشابهی، ‌چنین مطالعه روند تغییر هزینه‌ها در گذر از مدل‌های مختلف نشان می‌داد که استفاده از مدل کنترل مداوم به سرپرستی ماما، موجب صرفه‌جویی در هزینه‌ها می‌شود.

این مرور نشان می‌دهد زنان بارداری که از مدل کنترل مداوم به سرپرستی ماما بهره می‌بردند، تحت مداخلات کمتری قرار گرفتند و از مراقبت ارائه شده برای خود و فرزندشان، خصوصا در زمینه پیامدهای جانبی احتمالی، در مقایسه با شرکت‌کنندگان سایر مدل‌های مراقبت از مادر باردار، رضایت‌مندی بیشتری داشتند. برای یافتن راهکارهای رسیدن به کاهش بیشتر زایمان‌های زودرس و مرگ‌ومیرهای جنینی پیش از هفته 24 بارداری و همه مرگ‌ومیرهای نوزادی/جنینی مرتبط با مدل مراقبت مداوم به سرپرستی ماما، پژوهش بیشتری لازم است.