نسبت افرادی که با سرطان زندگی می‌کنند و زنده می‌مانند، رو به افزایش است. این امر منجر به افزایش آگاهی از اهمیت کیفیت زندگی، از جمله عملکرد جنسی، در افراد مبتلا به سرطان شده است. نقص عملکرد جنسی یک عارضه بالقوه طولانی‐مدت در بسیاری از درمان‌های سرطان است، از جمله درمان‌هایی که تاثیر مستقیم بر ناحیه لگن و اندام تناسلی دارند، و هم‌چنین درمان‌هایی که تاثیر عمومی (سیستمیک) بیشتری بر عملکرد جنسی بر جای می‌گذارند.

این یک نسخه به‌روز شده از یک مطالعه مروری کاکرین است که در شماره 4، سال 2007، در مورد مداخلات اعمال‌شده برای درمان نقص عملکرد جنسی پس از درمان‌های سرطان در مردان و زنان منتشر شد. از زمان انتشار مطالعه در سال 2007، تعداد کارآزمایی‌ها هم برای مردان و هم برای زنان افزایش یافته و این مرور کنونی فقط مرورهای مربوط به زنان را نقد می‌کند. یک مطالعه مروری در انتظار انتشار (in press)، مواردی را برای مردان ارائه می‌دهد.

ارزیابی اثربخشی مداخلات برای درمان نقص عملکرد جنسی در زنان به دنبال درمان سرطان. ارزیابی عوارض جانبی مرتبط با مداخلات.

پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ شماره 9؛ 2015)؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ PsycINFO؛ AMED؛ CINAHL؛ خلاصه‌های پایان‌نامه و پایگاه ثبت پژوهشی NHS را جست‌وجو کردیم. جست‌وجوها ابتدا در ژانویه 2007 انجام شدند، آنها را تا سپتامبر 2015 به‌روز کردیم.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای (randomised controlled trials; RCTs) را وارد کردیم که اثربخشی یک درمان را برای نقص عملکرد جنسی ارزیابی کردند. شرکت‌کنندگان کارآزمایی زنانی بودند که در نتیجه درمان سرطان دچار نقص عملکرد جنسی شده بودند. به دنبال ارزیابی مداخلاتی بودیم که دارویی، مکانیکی، روان‌درمانی، تکمیلی یا شامل فعالیت بدنی بودند.

دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج و کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کردند. انجام متاآنالیز را برای کارآزمایی‌هایی با ویژگی‌های کلیدی قابل مقایسه در نظر گرفتیم.

از زمان انتشار نسخه اصلی این مرور تاکنون 11 مطالعه جدید را با حضور زنان شناسایی کرده‌ایم. یک مطالعه شناسایی‌شده در نسخه قبلی این مرور از این نسخه به‌روز شده کنونی حذف شد، زیرا معیارهای ورود محدود شده ما را نداشت و فقط شامل مداخلاتی برای درمان نقص عملکرد جنسی بود، نه پیشگیری.

در مجموع 1509 شرکت‌کننده زن در 11 کارآزمایی تصادفی‌سازی شدند. همه کارآزمایی‌ها مداخلات پس از درمان سرطان زنان یا پستان را بررسی کردند. هشت کارآزمایی یک مداخله روان‌درمانی یا روانی‐آموزشی را ارزیابی کردند. دو کارآزمایی به ارزیابی یک مداخله دارویی و یک کارآزمایی به ارزیابی تمرینات عضلات کف لگن پرداختند. همگی شامل زنان دگر‐جنس‌گرا (heterosexual) بودند. هشت مطالعه در معرض خطر بالای سوگیری (bias) قرار داشتند چرا که هر بازوی کارآزمایی شامل حجم نمونه‌ای کمتر از 50 شرکت‌کننده بود. کارآزمایی‌ها نه تنها در محتوای مداخله، بلکه در معیارهای پیامد متفاوت بودند، در نتیجه آنالیز ترکیبی را محدود می‌کردند. در کارآزمایی‌هایی که یک مداخله روان‌درمانی را ارزیابی کردند، تاثیر مداخله بر نقص عملکرد جنسی متفاوت بود؛ در سه کارآزمایی مزیتی برای برخی از معیارهای عملکرد جنسی و در پنج کارآزمایی هیچ مزیتی مشاهده نشد. شواهد حاصل از سه کارآزمایی دیگر، دو مورد در مورد استفاده از داروهای مختلف و یکی در مورد ورزش، متفاوت بوده و با حجم نمونه کوچک محدود شدند. تنها کارآزمایی انجام‌شده در مورد یک ژل واژینال با pH متعادل بهبودی قابل‌توجهی را در عملکرد جنسی پیدا کرد. کارآزمایی‌های مداخلات دارویی، میزان آسیب را اندازه‌گیری کردند: هیچ یک گزارشی را ارائه ندادند. فقط یک کارآزمایی از مداخله روان‌شناختی گزارش داد که هیچ آسیبی ناشی از مداخله رخ نداده است؛ کارآزمایی‌های دیگر از حمایت روانی، میزان آسیب را اندازه‌گیری نکردند.

از زمان آخرین نسخه این مرور، مطالعات جدید اطلاعات روشنی را در مورد تاثیر مداخلات بر نقص عملکرد جنسی به دنبال درمان‌های سرطان در زنان ارائه نمی‌دهند. مداخلات نقص عملکرد جنسی در این مرور نشان‌دهنده طیفی از مداخلات در دسترس برای زنان، یا طیفی از سرطان‌هایی نیست که مشخص شده درمان در آنها خطر مشکلات جنسی را افزایش می‌دهد. انجام ارزیابی‌های بیشتری مورد نیاز است.