تعداد 15 RCT گروه موازی (parallel‐group) (1289 زن) را وارد کردیم. مداخلات جراحی شامل هیسترکتومی و رزکسیون یا ابلیشن اندومتر بودند. مداخلات دارویی شامل داروی خوراکی و دستگاه داخل رحمی آزاد کننده لوونورژسترل (LNG‐IUS) شدند. کیفیت کلی شواهد برای مقایسه‌های مختلف از بسیار پائین تا متوسط متغیر بود. محدودیت‌های اصلی عبارت بودند از عدم کورسازی (blinding)، ریزش نمونه (attrition) و عدم دقت. علاوه بر این، تفسیر یافته‌های طولانی‌مدت مطالعه دشوار بود زیرا بسیاری از زنان تصادفی‌سازی شده برای دریافت درمان طبی، متعاقبا تحت جراحی قرار گرفتند.

جراحی در مقابل داروی خوراکی

جراحی (رزکسیون اندومتر) در کنترل خونریزی در چهار ماه (RR: 2.66؛ 95% CI؛ 1.94 تا 3.64، یک RCT؛ 186 زن، شواهد با کیفیت متوسط) و هم‌چنین در دو سال (RR: 1.29؛ 95% CI؛ 1.06 تا 1.57، یک RCT؛ 173 زن، شواهد با کیفیت پائین) موثرتر بود. شواهدی مبنی بر وجود تفاوت میان گروه‌ها در پنج سال وجود نداشت (RR: 1.14؛ 95% CI؛ 0.97 تا 1.34؛ یک RCT؛ 140 زن؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).

رضایت از درمان در گروه جراحی در دو سال بالاتر بود (RR: 1.40؛ 95% CI؛ 1.13 تا 1.74، یک RCT؛ 173 زن، شواهد با کیفیت متوسط)، اما هیچ شواهدی مبنی بر وجود تفاوت میان گروه‌ها در پنج سال به دست نیامد (RR: 1.13؛ 95% CI؛ 0.94 تا 1.37، یک RCT؛ 114 زن، شواهد با کیفیت بسیار پائین). عوارض جانبی کمتری در گروه جراحی در چهار ماه وجود داشت (RR: 0.26؛ 95% CI؛ 0.15 تا 0.46، یک RCT؛ 186 زن). این یافته‌ها نیاز به تفسیر محتاطانه دارند، زیرا 59% از زنانی که به‌طور تصادفی در گروه داروهای خوراکی انتخاب شدند، طی دو سال و 77% طی پنج سال جراحی شدند.

جراحی در مقابل LNG‐IUS

هنگامی که هیسترکتومی با LNG‐IUS مقایسه شد، گروه هیسترکتومی احتمال بیشتری برای کنترل عینی خونریزی در یک سال داشتند (RR: 1.11؛ 95% CI؛ 1.05 تا 1.19، یک RCT؛ 223 زن، شواهد با کیفیت متوسط). هیچ شواهدی دال بر وجود تفاوت در کیفیت زندگی بین گروه‌ها در پنج یا 10 سال وجود نداشت، اما تا 10 سال، 46% از زنانی که در ابتدا به LNG‐IUS اختصاص یافتند، تحت هیسترکتومی قرار گرفتند. عوارض جانبی مرتبط با هیسترکتومی شامل عوارض جراحی مانند سوراخ شدن مثانه یا روده و تشکیل فیستول وزیکوواژینال (vesicovaginal fistula) بود. عوارض جانبی مرتبط با LNG‐IUS عبارت بودند از خونریزی مداوم و نشانه‌های هورمونی.

هنگامی که جراحی محافظه‌کارانه با LNG‐IUS مقایسه شد، در یک سال گروه جراحی به احتمال زیاد به کنترل ذهنی خونریزی دست یافتند (RR: 1.19؛ 95% CI؛ 1.07 تا 1.32، پنج RCT؛ 281 زن، شواهد با کیفیت پائین، I ² = 15%). نرخ رضایت از درمان در گروه جراحی در یک سال بیشتر بود (RR: 1.16؛ 95% CI؛ 1.04، تا 1.28، شش RCT؛ 442 زن، I ² = 27%)، اما این یافته نسبت به انتخاب مدل آماری حساس بود و استفاده از مدل اثرات تصادفی (random‐effects model) شواهد قطعی را از وجود تفاوت میان گروه‌ها نشان نداد. هیچ شواهدی مبنی بر وجود تفاوت میان گروه‌ها در نرخ رضایت از درمان در دو سال وجود نداشت (RR: 0.93؛ 95% CI؛ 0.81 تا 1.08، دو RCT؛ 117 زن، I ² = 1%).

در یک سال عوارض جانبی کمتری (مانند خونریزی و لکه‌بینی) در گروه جراحی مشاهده شد (RR: 0.36؛ 95% CI؛ 0.15 تا 0.82، سه RCT؛ شواهد با کیفیت متوسط). مشخص نیست چه نسبتی از زنانی که به LNG‐IUS اختصاص یافتند، در طول پیگیری طولانی‌مدت تحت عمل جراحی قرار گرفتند، زیرا اطلاعات کمی برای بیش از یک سال وجود داشت.