جلد 2019 -                   جلد 2019 - صفحات 0-0 | برگشت به فهرست نسخه ها

‎ 10.1002/14651858.CD010008.pub4

XML Print

Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Jia Liu, Lu‐Ning Wang, Yu‐Ping Wang. Topiramate for juvenile myoclonic epilepsy. 3 2019; 2019
URL: http://cochrane.ir/article-1-2467-fa.html
مونوتراپی توپیرامات در مدیریت درمانی صرع میوکلونیک در نوجوانان
Jia Liu* , Lu‐Ning Wang , Yu‐Ping Wang
پیشینه
توپیرامات (topiramate) داروی ضد‐صرع (antiepileptic drug; AED) وسیع‌الطیف جدیدتری است. برخی از مطالعات مزایای مونوتراپی توپیرامات را در درمان صرع میوکلونیک نوجوانان (juvenile myoclonic epilepsy; JME) نشان داده‌اند. با این‌ حال، در حال حاضر هیچ مرور سیستماتیکی برای تعیین اثربخشی و تحمل‌پذیری مونوتراپی توپیرامات در افراد مبتلا به JME وجود ندارد. این یک به‌روزرسانی از مرور کاکرین است که اولین بار در سال 2015 منتشر، و آخرین بار در سال 2017 به‌روز شد.
اهداف
تعیین اثربخشی و تحمل‌پذیری مونوتراپی توپیرامات در درمان بیماران مبتلا به JME.
روش های جستجو
برای آخرین به‌روزرسانی، در 10 جولای 2018 به جست‌وجو در پایگاه ثبت مطالعات کاکرین (CRS Web) پرداختیم، که شامل پایگاه ثبت تخصصی گروه صرع در کاکرین و پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌ شده کاکرین (CENTRAL)، MEDLINE ( Ovid از 1946)، و ⁧⁩ClinicalTrials.gov⁧⁩ بود. هم‌چنین پایگاه‌های ثبت کارآزمایی‌های در حال انجام، فهرست منابع و خلاصه‌ مقالات کنفرانس‌های مرتبط را جست‌وجو کرده، و با نویسندگان مطالعات و کمپانی‌های داروسازی تماس گرفتیم.
معیارهای انتخاب
مرور حاضر شامل کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) بود که در آن‌ها روش مونوتراپی توپیرامات در برابر دارونما یا سایر درمان‌های AED برای افراد مبتلا به JME مقایسه شد، و پیامدها عبارت بودند از نسبتی از پاسخ‌دهندگان به درمان و نسبتی از شرکت‏‌کنندگان که دچار عوارض جانبی (adverse events; AEs) شدند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم عناوین و چکیده مقالات انتخاب شده را غربالگری کرده و مطالعات را برای ورود به مطالعه انتخاب کردند، داده‌ها را استخراج کرده، و به صورت متقاطع، داده‌ها را از نظر دقت بررسی کرده و کیفیت روش مطالعه را ارزیابی کردند. با توجه به داده‌های محدود در دسترس، متاآنالیزی انجام نشد.
نتایج اصلی

مرور حاضر شامل سه مطالعه با مجموع 83 شرکت‌کننده بود. از نظر اثربخشی، نسبت بیش‌تری از شرکت ‌کنندگان در گروه توپیرامات در مقایسه با شرکت‌کنندگان در گروه دارونما، با کاهش 50% یا بیش‌تر در تشنج‌های تونیک‐کلونیک جنرالیزه اولیه (primarily generalized tonic‐clonic seizures; PGTCS) روبه‌رو شدند. تفاوت معناداری بین مصرف‌کنندگان توپیرامات و والپروات از نظر کاهش 50% یا بیش‌تر در تشنج‌های میوکلونیک یا در PGTCS، یا رسیدن به وضعیت بدون تشنج، دیده نشد. از نظر تحمل‌پذیری، شدت AEهای مرتبط با توپیرامات از متوسط تا شدید رتبه‌بندی شدند، در حالی‌که 59% از موارد AEهای مرتبط با والپروات شدید بودند. علاوه بر این، نمرات سمیّت سیستمیک در گروه والپروات نسبت به گروه توپیرامات بالاتر بود.

به‌طور کلی، هر سه مطالعه را در معرض خطر بالای سوگیری ریزش نمونه (attrition bias) و خطر نامشخص سوگیری گزارش‌دهی قضاوت کردیم. هر سه مطالعه را در حوزه‌های باقی‌مانده خطر سوگیری (توالی تصادفی، تخصیص، کورسازی)، در معرض خطر پائین تا نامشخص سوگیری رتبه‌بندی کردیم. با توجه به شواهد مطالعات، کیفیت نتایج بسیار پائین بود.

نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
از زمان آخرین نسخه این مرور که در سال 2017 منتشر شد، مطالعه جدیدی را نیافتیم. این مرور، شواهد کافی را برای حمایت از تجویز توپیرامات در درمان افراد مبتلا به JME ارائه نمی‌کند. براساس داده‌های موجود و محدود فعلی، به نظر می‌رسد توپیرامات بهتر از والپروات تحمل می‌شود، اما در مورد اثربخشی آن در مقایسه با والپروات، مزیت بیشتری به دست نیامد. برای بررسی اثربخشی و تحمل‌پذیری توپیرامات در افراد مبتلا به JME، انجام RCTهایی با طراحی خوب، دوسو‐کور و با حجم نمونه بزرگ مورد نیاز است.
خلاصه به زبان ساده

مونوتراپی توپیرامات در مدیریت درمانی صرع میوکلونیک در نوجوانان

⁩پیشینه⁧⁩

صرع میوکلونیک نوجوانان (juvenile myoclonic epilepsy; JME)، پرش غیر‐ارادی (غیر‐قابل کنترل) عضلات در شانه‌ها و بازوها پس از بیداری است، و اغلب از دوران کودکی آغاز می‌شود.

⁧⁩ویژگی‌های مطالعه⁧⁩

بانک‌های اطلاعاتی علمی برای یافتن کارآزمایی‌های بالینی جست‌وجو شدند که در آن‌ها داروی ضد‐صرع توپیرامات (topiramate) با دارونما (placebo) (یک درمان ساختگی) یا داروی ضد‐صرع دیگر در افراد مبتلا به JME مقایسه شدند. هدف از این مطالعه، ارزیابی عملکرد و عوارض جانبی توپیرامات بود. شواهد تا جولای 2018 به‌روز است.

⁧⁩نتایج کلیدی⁩

داده‌های حاصل از سه کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده (مطالعات بالینی که در آن‌ها افراد به‌طور تصادفی در یکی از دو یا چند گروه درمانی قرار می‌گیرند) با 83 شرکت‌کننده تجزیه‌و‌تحلیل شدند. بر اساس یافته‌های این کارآزمایی‌ها، به نظر می‌رسد تحمل‌پذیری توپیرامات بهتر از والپروات باشد، اما موثرتر از والپروات نیست. به نظر می‌رسید توپیرامات بهتر از دارونما عمل کند، اما این نتیجه براساس تعداد اندکی از شرکت‌کنندگان است.

⁧⁩کیفیت شواهد⁧⁩

کیفیت شواهد مطالعات بسیار پائین بوده و نتایج باید با احتیاط تفسیر شوند. به انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده بیشتری با تعداد زیادی شرکت‌کننده نیاز است تا بررسی شود توپیرامات در افراد مبتلا به JME تا چه اندازه اثربخش است و تا چه میزان تحمل می‌شود. کارآزمایی‌های آینده باید طراحی خوبی داشته و دوسو‐کور باشند (که در آن‌ها نه شرکت‌کنندگان و نه محقق پیش از گردآوری نتایج نمی‌دانند کدام درمان برای هر فرد استفاده شده است).

⁧⁩نتیجه‌گیری‌ها⁧⁩
این مرور، شواهد کافی را برای حمایت از تجویز توپیرامات در درمان افراد مبتلا به JME ارائه نمی‌کند.


(1088 مشاهده)
متن کامل [PDF 4 kb]   (122 دریافت)    

پذیرش: 1397/4/19 | انتشار: 1397/11/8