ما 13 مطالعه را وارد کردیم که شامل 920 شرکت‌کننده تصادفی‌سازی شده بودند. ناهمگونی قابل‌توجهی میان طراحی‌های مطالعه، از جمله بازوهای مقایسه‌کننده (دارونما، اوپیوئید، NSAID دیگر، یا رژیم متفاوتی از کتورولاک)، رژیم‌های دوزبندی دارو (روش‌ها و زمان‌بندی تجویز، دوز تکی در برابر دوز چندگانه)، روش‌های ارزیابی پیامد، و انواع جراحی وجود داشت. میانگین سنی شرکت‌کنندگان مطالعه از 356 روز تا 13.9 سال متغیر بود. اغلب مطالعات دوز 0.5 میلی‌گرم/کیلوگرم (به صورت رژیم دوز تکی یا دوز چندگانه) یا 1 میلی‌گرم/کیلوگرم (دوز تکی و 0.5 میلی‌گرم/کیلوگرم برای دوزهای بعدی) را انتخاب کردند. یک مطالعه مداخلات را حین جراحی انجام داد؛ و بقیه مطالعات مداخلات را پس از جراحی، اغلب پس از گزارش شرکت‌کننده از بروز درد متوسط تا شدید، اعمال کردند.

داده‌های کافی برای انجام متاآنالیز برای هر یک از پیامدهای اولیه ما وجود نداشت: شرکت‌کنندگان با حداقل 50% تسکین درد؛ یا میانگین شدت درد پس از جراحی. چهار مطالعه به‌صورت جداگانه، با مقایسه کتورولاک و دارونما، کاهش شدت درد را که از نظر آماری قابل توجه بود، نشان دادند، اما این مطالعات حجم نمونه کوچکی داشته و خطرات مختلف سوگیری (bias) داشتند، که عمدتا به دلیل داده‌های ناقص پیامد و حجم نمونه‌های کوچک آنها بود.

ما داده‌های محدودی را برای پیامدهای ثانویه در شرکت‌کنندگانی که نیاز به داروی نجات و مصرف اوپیوئید داشتند، پیدا کردیم. پیش از این، تفاوت روشنی را بین کتورولاک و دارونما ندیدیم؛ 74 نفر از 135 (55%) شرکت‌کننده دریافت‌کننده کتورولاک در برابر 81 نفر از 127 (64%) شرکت‌کننده دریافت‌کننده دارونما به ضددرد نجات در واحد مراقبت پس از بیهوشی (PACU) نیاز پیدا کردند (نسبت خطر (RR): 0.85؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.71 تا 1.00؛ P = 0.05؛ 4 مطالعه، 262 شرکت‌کننده). برای مصرف اوپیوئید در PACU، تفاوت روشنی را بین کتورولاک و دارونما مشاهده نکردیم (P = 0.61). برای دوره زمانی صفر تا 4 ساعت پس از تجویز مداخلات، شرکت‌کنندگان دریافت‌کننده کتورولاک نسبت به دریافت‌کنندگان دارونما، 1.58 میلی‌گرم کمتر از معادل‌های مورفین داخل وریدی دریافت کردند (95% CI؛ 2.58‐ میلی‌گرم تا 0.57‐ میلی‌گرم؛ P = 0.002؛ 2 مطالعه، 129 شرکت‌کننده). با این حال، ما در مورد تاثیر مهم کتورولاک بر مصرف اوپیوئید مطمئن نیستیم، زیرا داده‌ها پراکنده و نتایج ناسازگار و متناقض بودند. فقط یک مطالعه داده‌های مربوط به مصرف اوپیوئید را در مقایسه میان کتورولاک و اوپیوئید گزارش کرد. در هر نقطه زمانی، تفاوت روشنی بین کتورولاک و گروه اوپیوئید دیده نشد. هیچ داده‌ای برای ارزیابی این پیامد برای مقایسه کتورولاک با یک NSAID دیگر وجود نداشت.

داده‌های کافی وجود نداشتند تا به ما اجازه دهند تجزیه‌وتحلیل میزان کلی حوادث جانبی یا حوادث جانبی جدی را انجام دهیم. اگرچه اکثر حوادث جانبی جدی در کسانی که کتورولاک دریافت کردند، خونریزی بود، تعداد وقوع حوادث بسیار پایین‌تر از آن بود که بتوان در مورد افزایش خطر خونریزی در افرادی که کتورولاک را حین جراحی دریافت می‌کنند، نتیجه‌گیری کرد. در مقایسه کتورولاک و دارونما، افزایشی در میزان رویدادها برای هر حادثه جانبی خاص، چه در تجزیه‌و‌تحلیل تجمعی چه در مطالعات واحد، وجود نداشت که دارای اهمیت آماری باشد. در مقایسه کتورولاک با اوپیوئیدها یا سایر NSAIDها، داده‌های بسیار کمی برای نتیجه‌گیری در مورد میزان عوارض به دست آمد. در نهایت، خروج از مطالعه به دلیل حوادث جانبی در همه گروه‌ها نادر بود، که نشان‌دهنده ماهیت حاد چنین مطالعاتی است.

ما کیفیت شواهد را برای همه پیامدها برای هر مقایسه (دارونما یا فعال)، به دلیل مسائل مربوط به خطر سوگیری در مطالعات مجزا، عدم دقت، ناهمگونی میان مطالعات، و تعداد کلی بسیار اندک شرکت‌کنندگان و عوارض، در سطح بسیار پائین ارزیابی کردیم.