این مرور یک به‌روزرسانی از مرور منتشر شده قبلی در پایگاه اطلاعاتی مرورهای سیستماتیک کاکرین (شماره 7، 2014) در مورد «فلبامات (felbamate) به عنوان یک درمان اضافی برای صرع مقاوم» است. صرع یک اختلال عصبی مزمن و ناتوان‌کننده است که حدود 1% از جمعیت را تحت تاثیر قرار می‌دهد. تا 30% از افراد مبتلا به صرع دارای تشنج‌هایی هستند که مقاوم به داروهای موجود هستند. فلبامات یکی از داروهای ضدصرع نسل دوم است و اثرات آن به عنوان درمان افزودنی به داروهای استاندارد در این مرور ارزیابی شده است.

ارزیابی اثربخشی و تحمل‌پذیری فلبامات در برابر دارونما در صورت استفاده به عنوان درمان افزودنی برای افرادی که مبتلا به حمله صرع پارشیال مقاوم هستند.

برای آخرین به‌روزرسانی، ما تا تاریخ 20 اکتبر 2016 پایگاه ثبت تخصصی صرع در کاکرین؛ CENTRAL؛ MEDLINE؛ ClinicalTrials.gov و WHO International Trials Registry را جست‌وجو کردیم. محدودیت‌های زبانی و زمانی وجود نداشت. فهرست منابع مطالعات بازیابی شده را برای جست‌وجوی گزارش‌های بیش‌تر از مطالعات مربوطه مورد بررسی قرار دادیم. ما هم‌چنین با تولیدکنندگان فلبامات و کارشناسان در این زمینه برای اطلاعات در مورد هر مطالعه‌ منتشر نشده یا در حال انجام تماس گرفتیم.

مطالعات افزودنی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده با دارونما با حضور افراد با هر سنی که مبتلا به حملات صرع پارشیال مقاوم باشند. مطالعات می‌توانستند دو سو کور، یک‌سو کور یا بدون کورسازی بوده و می‌توانستند طراحی مواری یا متقاطع داشته باشند.

دو نویسنده مرو مستقل از هم مطالعات را برای گنجاندن و استخراج اطلاعات انتخاب کردند. ما اختلافات را با بحث حل کردیم. اگر اختلاف‌نظرها همچنان ادامه داشت، نویسنده سوم مرور تصمیم گرفت. ما پیامدهای زیر را ارزیابی کردیم: کاهش 50% یا بیشتر در فراوانی تشنج؛ کاهش مطلق یا درصد آن در فراوانی تشنج؛ خروج از درمان؛ اثرات نامطلوب؛ کیفیت زندگی.

ما 4 کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده را با مجموع 236 شرکت‌کننده وارد کردیم. دو کارآزمایی طراحی موازی، کارآزمایی سوم طراحی متقاطع دو دوره‌ای و مطالعه چهارم طراحی متقاطع سه دوره‌ای داشتند. خطر سوگیری (bias) در دو مطالعه برای تولید توالی تصادفی و پنهان‌سازی تخصیص نامشخص بودند. این دو مطالعه هیچ توضیحی را در مورد روش انجام کار به منظور ارزیابی پیامدها و کورسازی عملکرد (مثلا، شرکت‌کنندگان یا پزشکان) ارایه نکرده بودند. دو مطالعه در معرض خطر بالای سوگیری برای داده‌های ناکامل پیامدها قرار داشتند. به دلیل ناهمگنی قابل توجه در روش‌شناسی مطالعات، ناهمگنی بالینی و تفاوت‌ها در پیامدها اندازه‌گیری شدند و انجام متا آنالیز نتایج امکان‌پذیر نبود. فقط یک مطالعه کاهش 50% یا بیش‌تر را در فراوانی تشنج اعلام کردند. یک مطالعه کاهش مطلق و درصد آن را در فراوانی تشنج در مقایسه با دارونما گزارش کرد، P values به ترتیب عبارت بودند از 0.046 و 0.018. یک مطالعه درصد کاهش را در فراوانی تشنج در مقایسه با دارونما گزارش کرد اما P values ارایه نشده بودند. میزان عوارض جانبی در طول دوره فلبامان در مقایسه با دوره پلاسبو بیشتر بود، خصوصا سردرد، تهوع و سرگیجه.

با توجه به کمبودهای روش‌شناختی، تعداد محدود مطالعات فردی و تفاوت در اندازه‌گیری پیامدها، ما هیچ شواهد معتبری را برای حمایت از استفاده از فلبامات به عنوان یک درمان اضافی در افرادی که مبتلا به حمله صرع پارشیال مقاوم هستند پیدا نکردیم. انجام یک کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده با اندازه بزرگ در طول دوره طولانی برای اطلاع از عمل بالینی ضروری است.