شنبه 1 اردیبهشت 1403
جلد 2017 -
جلد 2017 - صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Claudia Bollig, Lisa K Schell, Gerta Rücker, Roman Allert, Edith Motschall, Charlotte M Niemeyer, et al . Deferasirox for managing iron overload in people with thalassaemia. 3 2017; 2017
URL: http://cochrane.ir/article-1-1768-fa.html
URL: http://cochrane.ir/article-1-1768-fa.html
Claudia Bollig* 
, Lisa K Schell , Gerta Rücker , Roman Allert , Edith Motschall , Charlotte M Niemeyer , Dirk Bassler , Joerg J Meerpohl
, Lisa K Schell , Gerta Rücker , Roman Allert , Edith Motschall , Charlotte M Niemeyer , Dirk Bassler , Joerg J Meerpohl
پیشینه
تالاسمی یک کم‌خونی ارثی ناشی از خون‌سازی ناکارآمد است. به‌طور خاص، افراد مبتلا به تالاسمی ماژور، با اضافه بار ثانویه آهن در نتیجه انتقال گلبول‌های قرمز خون روبه‌رو هستند. برای پیشگیری از بروز عوارض طولانی‌مدت استفاده از درمان شلاته‌کننده آهن ضروری است.
هر دو داروی دفروکسامین (deferoxamine) و دفریپرون (deferiprone) موثر هستند؛ با این حال، یک مطالعه مروری برای اثربخشی و ایمنی دفراسیروکس شلاتر جدید خوراکی در افراد مبتلا به تالاسمی مورد نیاز است.
هر دو داروی دفروکسامین (deferoxamine) و دفریپرون (deferiprone) موثر هستند؛ با این حال، یک مطالعه مروری برای اثربخشی و ایمنی دفراسیروکس شلاتر جدید خوراکی در افراد مبتلا به تالاسمی مورد نیاز است.
اهداف
ارزیابی اثربخشی و ایمنی دفراسیروکس خوراکی در افراد مبتلا به تالاسمی و اضافه‌بار آهن.
روش های جستجو
ما پایگاه ثبت کارآزمایی‌های هموگلوبینوپاتی‌های گروه اختلالات فیبروز کیستیک و اختلالات ژنتیکی را در 12 آگوست 2016 جست‌وجو کردیم.
ما همچنین MEDLINE ،Embase، کتابخانه کاکرین، Previews Biosis ،Web Core Collection و سه پایگاه ثبت کارآزمایی‌ها را جست‌وجو کردیم: ClinicalTrials.gov، پلت‌فرم بین‌المللی ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت، و پورتال داخلی ثبت کارآزمایی‌های بالینی آلمان، 6 و 7 آگوست 2015.
ما همچنین MEDLINE ،Embase، کتابخانه کاکرین، Previews Biosis ،Web Core Collection و سه پایگاه ثبت کارآزمایی‌ها را جست‌وجو کردیم: ClinicalTrials.gov، پلت‌فرم بین‌المللی ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت، و پورتال داخلی ثبت کارآزمایی‌های بالینی آلمان، 6 و 7 آگوست 2015.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده که به مقایسه دفراسیروکس با عدم درمان یا دارونما یا با یک شلاته کننده دیگر آهن بپردازند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده به‌طور مستقل ریسک سوگیری را ارزیابی و داده‌ها را استخراج کردند. ما برای دریافت اطلاعات بیشتر با نویسندگان مطالعه تماس گرفتیم.
نتایج اصلی
شانزده مطالعه شامل1807 شرکت‌کننده اختصاص داده شده به‌طور تصادفی (با دامنه 23 تا 586 شرکت‌کننده) گنجانده شدند. دوازده مطالعه دو بازویی، دفراسیروکس را با دارونما (دو مطالعه) یا دفرکسامین (هفت مطالعه) یا دفریپرون (یک مطالعه) یا ترکیب دفراسیروکس و دفرکسامین با دفرکسامین به تنهایی (یک مطالعه) مقایسه کرده بودند. در یک مطالعه، ترکیب دفراسیروکس و دفریپرون با ترکیب دفریپرون در ترکیب با دفرکسیامین مقایسه شده بود. سه مطالعه سه بازویی، دفراسیروکس را با دفرکسامین و دفریپرون (دو مطالعه) یا ترکیب دفراسیروکس و دفریپرون با دفریپرون و دفراسیروکس به‌تنهایی مقایسه کرده بود. یک مطالعه چهار بازویی، دو دوز مختلف را از دفراسیروکس برای تطبیق با گروه‌های دارونما مقایسه کرده بود.
دو مطالعه (یک مطالعه فارماکوکینتیک و یک مطالعه با افزایش دوز) دفراسیروکس را با دارونما (n = 47) در افراد تالاسمیک وابسته به انتقال مقایسه کرده، و نشان دادند که دفراسیروکس منجر به دفع دقیق آهن می‌شود. در این مطالعات، ایمنی قابل قبول بود و انجام مطالعات بیشتر در فاز II و فاز III ضروری است.
نه مطالعه (1251 شرکت‌کننده) اطلاعاتی را برای مقایسه دفراسیروکس با درمان استاندارد با دفرکسامین ارائه داده بودند. داده‌ها نشانگر این بود که میزان تاثیر مشابهی با توجه به نسبت دوزهای مقایسه شده دفراسیروکس و دفراکسامین، قابل دسترسی است. در مطالعۀ فاز III، اثربخشی مشابه یا برتر برای نشانگرهای متوسط فریتین و غلظت آهن کبدی (LIC) فقط در زیرگروه با اضافه بار بسیار زیاد آهن با میانگین نسبت1 میلی‌گرم دفراسیروکس به 1.8 میلی‌گرم دفروکسامین با میانگین دوز 28.2 میلی گرم در روز و 51.6 میلی گرم در روز ممکن بود. تاثیرات تجمیعی در نسبت‌های مختلف دوز، عبارتند از: فریتین سرم، میانگین تفاوت (MD): 454.42 نانوگرم در میلی‌لیتر (95% فاصله اطمینان (CI): 337.13 تا 571.71) (شواهد با کیفیت متوسط)؛ LIC ارزیابی‌شده با بیوپسی یا SQUID؛ MD: 2.37 میلی‌گرم آهن بر گرم وزن خشک؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.68 تا 3.07) (شواهد با کیفیت متوسط) و تجزیه‌و‌تحلیل پاسخ دهنده، LIC 1 تا < 7 میلی‌گرم آهن بر گرم وزن خشک، خطر نسبی (RR): 0.80 (95% فاصله اطمینان (CI): 0.69 تا 0.92) (شواهد با کیفیت متوسط).
ناهمگونی قابل ملاحظه مشاهده‌شده می‌تواند با نسبت‌های مختلف دوزها توضیح داده شود. داده‌های مربوط به مرگ‌ومیر (شواهد با کیفیت پائین) و در مورد ایمنی در دوزهای احتمالی مورد نیاز برای درمان موثر شلاته کردن محدود است. رضایت‌مندی بیماران با دفراسیروکس در مقایسه با افرادی که قبلا درمان دفراکسامین دریافت کرده بودند، بهتر بود، RR: 2.20 (95% فاصله اطمینان (CI): 1.89 تا 2.57) (شواهد با کیفیت متوسط). میزان قطع مصرف برای هر دو دارو مشابه بود (شواهد با کیفیت پائین)
برای مقایسه‌های باقی‌مانده در افراد مبتلا به تالاسمی وابسته به انتقال خون، کیفیت شواهد برای پیامدهای ارزیابی‌شده پائین و بسیار پائین بود، که عمدتا به دلیل تعداد بسیار کم شرکت‌کنندگان بود. چهار مطالعه (205 شرکت‌کننده) دفراسیروکس را با دفریپرون مقایسه کرده بودند. یکی از آن‌ها (41 شرکت‌کننده) گزارش کرد که تعداد بیشتری از شرکت‌کنندگان در گروه دفریپرون دچار آرترالژی شدند؛ اما با توجه به تعداد زیاد انواع مختلف عوارض جانبی گزارش شده و مقایسه این نتیجه‌گیری غیر قطعی است. یک مطالعه (96 شرکت‌کننده)، دفراسیروکس را همراه با دفرپیرین با دفریپرون با دفرکسامین مقایسه کرده بود. شرکت‌کنندگان دریافت‌کننده شلاته‌کننده‌های آهن خوراکی ترکیبی نسبت به افرادی که تحت درمان با دفریپرون و دفرکسامین قرار داشتند، بهبود بیشتری داشتند؛ اما هیچ‌یک از شرکت‌کنندگان مطالعه را ترک نکردند. در مقایسه دفراسیروکس با ترکیب دفراسیروکس و دفریپرون و دفریپرون در مقایسه با ترکیب دفراسیروکس و دفریپرون (یک مطالعه 40 شرکت‌کننده) و دفراسیروکس و دفروکسامین در مقایسه با دفروکسامین به تنهایی (1 مطالعه؛ 94 شرکت‌کننده)، فقط چند پیامد مرتبط با بیمار گزارش شد و تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد.
یک مطالعه (166 شرکت‌کننده) شامل افراد مبتلا به تالاسمی غیر وابسته به انتقال خون، دو دوز مختلف را از دفراسیروکس با دارونما مقایسه کرده بود. درمان دفراسیروکس موجب کاهش سطح سرمی فریتین، MD: 306.74 - نانوگرم در میلی لیتر (95% فاصله اطمینان (CI): 398.23 - تا 215.94 - ) (شواهد با کیفیت متوسط) و LIC؛ MD: 3.27 - میلی‌گرم به آهن وزن خشک (95% فاصله اطمینان (CI): 4.44 - تا 2.09 - ) (شواهد با کیفیت متوسط) شد، در حالی‌که تعداد شرکت‌کنندگانی که دچار عوارض جانبی شدند و میزان قطع مصرف (شواهد با کیفیت پائین) در هر دو گروه مشابه بود. هیچ شرکت‌کننده‌ای فوت نکرده بود، اما اطلاعات مربوط به مرگ‌ومیر به دلیل دوره پیگیری فقط یک ساله (شواهد با کیفیت متوسط) محدود بود.
دو مطالعه (یک مطالعه فارماکوکینتیک و یک مطالعه با افزایش دوز) دفراسیروکس را با دارونما (n = 47) در افراد تالاسمیک وابسته به انتقال مقایسه کرده، و نشان دادند که دفراسیروکس منجر به دفع دقیق آهن می‌شود. در این مطالعات، ایمنی قابل قبول بود و انجام مطالعات بیشتر در فاز II و فاز III ضروری است.
نه مطالعه (1251 شرکت‌کننده) اطلاعاتی را برای مقایسه دفراسیروکس با درمان استاندارد با دفرکسامین ارائه داده بودند. داده‌ها نشانگر این بود که میزان تاثیر مشابهی با توجه به نسبت دوزهای مقایسه شده دفراسیروکس و دفراکسامین، قابل دسترسی است. در مطالعۀ فاز III، اثربخشی مشابه یا برتر برای نشانگرهای متوسط فریتین و غلظت آهن کبدی (LIC) فقط در زیرگروه با اضافه بار بسیار زیاد آهن با میانگین نسبت1 میلی‌گرم دفراسیروکس به 1.8 میلی‌گرم دفروکسامین با میانگین دوز 28.2 میلی گرم در روز و 51.6 میلی گرم در روز ممکن بود. تاثیرات تجمیعی در نسبت‌های مختلف دوز، عبارتند از: فریتین سرم، میانگین تفاوت (MD): 454.42 نانوگرم در میلی‌لیتر (95% فاصله اطمینان (CI): 337.13 تا 571.71) (شواهد با کیفیت متوسط)؛ LIC ارزیابی‌شده با بیوپسی یا SQUID؛ MD: 2.37 میلی‌گرم آهن بر گرم وزن خشک؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.68 تا 3.07) (شواهد با کیفیت متوسط) و تجزیه‌و‌تحلیل پاسخ دهنده، LIC 1 تا < 7 میلی‌گرم آهن بر گرم وزن خشک، خطر نسبی (RR): 0.80 (95% فاصله اطمینان (CI): 0.69 تا 0.92) (شواهد با کیفیت متوسط).
ناهمگونی قابل ملاحظه مشاهده‌شده می‌تواند با نسبت‌های مختلف دوزها توضیح داده شود. داده‌های مربوط به مرگ‌ومیر (شواهد با کیفیت پائین) و در مورد ایمنی در دوزهای احتمالی مورد نیاز برای درمان موثر شلاته کردن محدود است. رضایت‌مندی بیماران با دفراسیروکس در مقایسه با افرادی که قبلا درمان دفراکسامین دریافت کرده بودند، بهتر بود، RR: 2.20 (95% فاصله اطمینان (CI): 1.89 تا 2.57) (شواهد با کیفیت متوسط). میزان قطع مصرف برای هر دو دارو مشابه بود (شواهد با کیفیت پائین)
برای مقایسه‌های باقی‌مانده در افراد مبتلا به تالاسمی وابسته به انتقال خون، کیفیت شواهد برای پیامدهای ارزیابی‌شده پائین و بسیار پائین بود، که عمدتا به دلیل تعداد بسیار کم شرکت‌کنندگان بود. چهار مطالعه (205 شرکت‌کننده) دفراسیروکس را با دفریپرون مقایسه کرده بودند. یکی از آن‌ها (41 شرکت‌کننده) گزارش کرد که تعداد بیشتری از شرکت‌کنندگان در گروه دفریپرون دچار آرترالژی شدند؛ اما با توجه به تعداد زیاد انواع مختلف عوارض جانبی گزارش شده و مقایسه این نتیجه‌گیری غیر قطعی است. یک مطالعه (96 شرکت‌کننده)، دفراسیروکس را همراه با دفرپیرین با دفریپرون با دفرکسامین مقایسه کرده بود. شرکت‌کنندگان دریافت‌کننده شلاته‌کننده‌های آهن خوراکی ترکیبی نسبت به افرادی که تحت درمان با دفریپرون و دفرکسامین قرار داشتند، بهبود بیشتری داشتند؛ اما هیچ‌یک از شرکت‌کنندگان مطالعه را ترک نکردند. در مقایسه دفراسیروکس با ترکیب دفراسیروکس و دفریپرون و دفریپرون در مقایسه با ترکیب دفراسیروکس و دفریپرون (یک مطالعه 40 شرکت‌کننده) و دفراسیروکس و دفروکسامین در مقایسه با دفروکسامین به تنهایی (1 مطالعه؛ 94 شرکت‌کننده)، فقط چند پیامد مرتبط با بیمار گزارش شد و تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد.
یک مطالعه (166 شرکت‌کننده) شامل افراد مبتلا به تالاسمی غیر وابسته به انتقال خون، دو دوز مختلف را از دفراسیروکس با دارونما مقایسه کرده بود. درمان دفراسیروکس موجب کاهش سطح سرمی فریتین، MD: 306.74 - نانوگرم در میلی لیتر (95% فاصله اطمینان (CI): 398.23 - تا 215.94 - ) (شواهد با کیفیت متوسط) و LIC؛ MD: 3.27 - میلی‌گرم به آهن وزن خشک (95% فاصله اطمینان (CI): 4.44 - تا 2.09 - ) (شواهد با کیفیت متوسط) شد، در حالی‌که تعداد شرکت‌کنندگانی که دچار عوارض جانبی شدند و میزان قطع مصرف (شواهد با کیفیت پائین) در هر دو گروه مشابه بود. هیچ شرکت‌کننده‌ای فوت نکرده بود، اما اطلاعات مربوط به مرگ‌ومیر به دلیل دوره پیگیری فقط یک ساله (شواهد با کیفیت متوسط) محدود بود.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
دفراسیروکس یک گزینه مهم درمان برای افرادی است که دارای تالاسمی و اضافه‌بار اضافی آهن هستند. براساس داده‌های موجود، به‌نظر نمی‌رسد دفراسیروکس نسبت به دفرکسامین در نسبت دوز معمول تجویز 1 میلی‌گرم دفراسیروکس به 2 میلی‌گرم دفروکسامین، ارجحیتی داشته باشد. با این حال، به‌نظر می‌رسد کارایی مشابه با توجه به دوز و نسبت دفراسیروکس به دفرکسامین قابل دسترسی است. این که آیا این به معنای کارآیی مشابه خواهد بود و به معنای مزایای مشابه در بلندمدت ترجمه خواهد شد، همان‌طور که برای دفرکسامین نشان داده شده؛ نیاز به تایید دارد. داده‌های حاصل از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده روی مسمومیت‌های نادر و ایمنی درازمدت هنوز محدود هستند. با این حال، پس از مباحث مفصل در مورد مزایا و خطرات بالقوه دفراسیروکس می‌تواند به‌عنوان خط اول درمان برای افرادی که اولویت قوی‌تری برای دفراسیروکس نشان می‌دهند، ارائه شود و ممکن است یک روش درمان مناسب باشد برای افرادی که عدم تحمل یا بهبود خفیف با دفروکسامین نشان می‌دهند.
خلاصه به زبان ساده
دفراسیروکس برای مدیریت اضافه‌بار آهن در افراد مبتلا به تالاسمی
پیشینه
تالاسمی یک کم‌خونی ارثی ناشی از نقص تولید هموگلوبین است. انتقال منظم خون ضروری است، به‌خصوص برای فرم شدید بیماری، تالاسمی ماژور. این مسئله باعث اضافه‌بار آهن می‌شود. از آن‌جایی که بدن انسان شیوه فعالی برای رهایی از آهن اضافی ندارد، درمان دارویی (داروهای شلاته‌کننده آهن) مورد نیاز است. چند سال پیش یک شلاته‌کننده خوراکی جدید آهن، دفراسیروکس، معرفی شد.
سوال مطالعه مرور
آیا با توجه به اثربخشی و ایمنی، دفراسیروکس در مقایسه با دارونما یا سایر شلاته‌کننده‌های آهن، دفرکسامین یا دفرپیرون، در افراد مبتلا به تالاسمی دارای مزایایی است؟
ویژگی‌های مطالعه
شواهد موجود تا تاریخ 12 آگوست 2016 به‌روز است. این مرور به‌روزشده شامل 16 مطالعه تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (1807 شرکت‌کننده) حاوی 20 مقایسه دفراسیروکس با یک درمان دیگر است.
در افراد مبتلا به تالاسمی وابسته به انتقال خون، دو مطالعه، دفراسیروکس با دارونما و نه مطالعه (1251 شرکت‌کننده) دفراسیروکس را با درمان استاندارد دفروکسامین مقایسه کرده بودند. چهار مطالعه (205 شرکت‌کننده) دفراسیروکس را با دفریپرون مقایسه کرده بودند. تک‌مطالعه‌های جداگانه، دفراسیروکس و دفریپرون را به‌ترتیب با ترکیب دفراسیروکس و دفریپرون (40 شرکت‌کننده)، ترکیب دفراسیروکس و دفروکسامین با دفروکسامین به‌تنهایی (94 شرکت‌کننده) و ترکیب دفراسیروکس و دفریپرون با ترکیب دفریپرون و دفروکسامین(96 شرکت‌کننده) مقایسه کرده بودند.
در افراد مبتلا به تالاسمی غیر وابسته به انتقال خون (افرادی که نیازی به انتقال خون به‌طور منظم ندارند)، یک مطالعه (166 شرکت‌کننده) دفراسیروکس را با دارونما مقایسه کرده بود. مدت مطالعات از 12 روز تا 2 سال متغیر بود.
نتایج اصلی
دو مطالعه، که دفراسیروکس را با دارونما در گروه افراد مبتلا به تالاسمی وابسته به انتقال خون مقایسه کرده بود، نشان دادند دفراسیروکس در حذف آهن موثر است. در 9 مطالعه دیگر، دفراسیروکس با درمان استاندارد دفروکسامین مقایسه شد. اثربخشی مشابه، بسته به دوزهای مقایسه‌ای دو دارو، به‌نظر ممکن می‌رسد. این موضوع نیاز به تأیید دارد که آیا این امر در بلندمدت به بهبود مشابه در پیامدهای مهم برای بیمار منجر می‌شود. ایمنی دفراسیروکس قابل قبول بود؛ با این حال، به دلیل تعداد محدود شرکت‌کنندگان و مدت زمان نسبتا کوتاه این مطالعات، عوارض جانبی نادر یا عوارض طولانی‌مدت نمی‌توانند به اندازه کافی مورد بررسی قرار بگیرند. رضایت‌مندی بیماران با دفراسیروکس در میان افرادی که قبلا تحت درمان با دفرکسامین قرار گرفته بودند، بهتر بود. میزان قطع مصرف برای هر دو دارو مشابه بود. دفراسیروکس ممکن است یک جایگزین برای افرادی باشد که عدم تحمل نسبت به دفروکسامین یا بهبود ضعیف با آن دارند. در افرادی که تمایل به دفراسیروکس دارند، باید مزایا و خطرات بالقوه را مورد بحث قرار داد.
یک مطالعه (41 شرکت‌کننده) گزارش کرد که در میان مبتلایان به تالاسمی وابسته به انتقال خون، در هنگام درمان با دفریپرون نسبت به دفراسیروکس، تعداد بیشتری دچار درد مفصلی می‌شوند، اما با توجه به تعداد زیاد انواع مختلف عوارض جانبی گزارش شده و مقایسه شده، این نتیجه ممکن است شانسی باشد. یک مطالعه نشان داد که پایبندی به درمان در زمان درمان با شلاتورهای خوراکی دفراسیروکس و دفریپرون نسبت به ترکیب دفریپرون و دفروکسامین، بیشتر است، اما هیچ شرکت‌کننده‌ای این مطالعه را ترک نکرد. ما هیچ مدرکی مبنی بر وجود تفاوت در مقایسه داروهای دفراسیروکس یا دفریپرون به تنهایی با ترکیب داروهای دفراسیروکس و دفریپرون یاترکیب دفراسیروکس و دفروکسامین و دفروکسامین به تنهایی نیافتیم، اما تعداد افراد حاضر در مطالعات کم و داده‌های موجود بسیار محدود بودند.
یک مطالعه در افراد مبتلا به تالاسمی غیر وابسته به انتقال خون نشان داد دفراسیروکس در کاهش فریتین سرم و غلظت آهن کبدی در مقایسه با دارونما بهتر بود. با این حال، شواهدی در مورد تاثیر بر پیامدهای مهم برای بیمار یا داده‌های ایمنی طولانی‌مدت در این جمعیت وجود ندارد.
کیفیت شواهد
کیفیت مطالعات گنجانده‌شده که به مقایسه دفراسیروکس با دفرکسامین در افراد مبتلا به تالاسمی وابسته به انتقال خون می‌پرداختند، متوسط تا پائین بود که عمدتا ناشی از این بود که محققان و شرکت‌کنندگان می‌دانستند کدام مداخلات اختصاص به کدام شرکت‌کنندگان دارد، تعداد اندک شرکت‌کنندگان در مطالعات و استفاده از نشانگرهای جایگزین (اندازه‌گیری‌های استفاده شده به جای یک نقطه پایانی بالینی مهم) به جای پیامدهای مهم برای بیمار، بود. براساس نتایج فقط یک مطالعه کوچک، برای مقایسه دفراسیروکس با دارونما در افراد مبتلا به تالاسمی غیر وابسته به انتقال خون، کیفیت شواهد متوسط تا بسیار پائین بود. برای مقایسه‌های دیگر، کیفیت شواهد پائین تا بسیار پائین بود، که عمدتا به دلیل تعداد حتی کمتر شرکت‌کنندگان بود. به‌طور ایده‌آل، مطالعات تصادفی‌سازی شده بیشتر با توجه پیامدهای مهم برای بیمار، و درازمدت و عوارض جانبی معدود باید انجام شود.
تالاسمی یک کم‌خونی ارثی ناشی از نقص تولید هموگلوبین است. انتقال منظم خون ضروری است، به‌خصوص برای فرم شدید بیماری، تالاسمی ماژور. این مسئله باعث اضافه‌بار آهن می‌شود. از آن‌جایی که بدن انسان شیوه فعالی برای رهایی از آهن اضافی ندارد، درمان دارویی (داروهای شلاته‌کننده آهن) مورد نیاز است. چند سال پیش یک شلاته‌کننده خوراکی جدید آهن، دفراسیروکس، معرفی شد.
سوال مطالعه مرور
آیا با توجه به اثربخشی و ایمنی، دفراسیروکس در مقایسه با دارونما یا سایر شلاته‌کننده‌های آهن، دفرکسامین یا دفرپیرون، در افراد مبتلا به تالاسمی دارای مزایایی است؟
ویژگی‌های مطالعه
شواهد موجود تا تاریخ 12 آگوست 2016 به‌روز است. این مرور به‌روزشده شامل 16 مطالعه تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (1807 شرکت‌کننده) حاوی 20 مقایسه دفراسیروکس با یک درمان دیگر است.
در افراد مبتلا به تالاسمی وابسته به انتقال خون، دو مطالعه، دفراسیروکس با دارونما و نه مطالعه (1251 شرکت‌کننده) دفراسیروکس را با درمان استاندارد دفروکسامین مقایسه کرده بودند. چهار مطالعه (205 شرکت‌کننده) دفراسیروکس را با دفریپرون مقایسه کرده بودند. تک‌مطالعه‌های جداگانه، دفراسیروکس و دفریپرون را به‌ترتیب با ترکیب دفراسیروکس و دفریپرون (40 شرکت‌کننده)، ترکیب دفراسیروکس و دفروکسامین با دفروکسامین به‌تنهایی (94 شرکت‌کننده) و ترکیب دفراسیروکس و دفریپرون با ترکیب دفریپرون و دفروکسامین(96 شرکت‌کننده) مقایسه کرده بودند.
در افراد مبتلا به تالاسمی غیر وابسته به انتقال خون (افرادی که نیازی به انتقال خون به‌طور منظم ندارند)، یک مطالعه (166 شرکت‌کننده) دفراسیروکس را با دارونما مقایسه کرده بود. مدت مطالعات از 12 روز تا 2 سال متغیر بود.
نتایج اصلی
دو مطالعه، که دفراسیروکس را با دارونما در گروه افراد مبتلا به تالاسمی وابسته به انتقال خون مقایسه کرده بود، نشان دادند دفراسیروکس در حذف آهن موثر است. در 9 مطالعه دیگر، دفراسیروکس با درمان استاندارد دفروکسامین مقایسه شد. اثربخشی مشابه، بسته به دوزهای مقایسه‌ای دو دارو، به‌نظر ممکن می‌رسد. این موضوع نیاز به تأیید دارد که آیا این امر در بلندمدت به بهبود مشابه در پیامدهای مهم برای بیمار منجر می‌شود. ایمنی دفراسیروکس قابل قبول بود؛ با این حال، به دلیل تعداد محدود شرکت‌کنندگان و مدت زمان نسبتا کوتاه این مطالعات، عوارض جانبی نادر یا عوارض طولانی‌مدت نمی‌توانند به اندازه کافی مورد بررسی قرار بگیرند. رضایت‌مندی بیماران با دفراسیروکس در میان افرادی که قبلا تحت درمان با دفرکسامین قرار گرفته بودند، بهتر بود. میزان قطع مصرف برای هر دو دارو مشابه بود. دفراسیروکس ممکن است یک جایگزین برای افرادی باشد که عدم تحمل نسبت به دفروکسامین یا بهبود ضعیف با آن دارند. در افرادی که تمایل به دفراسیروکس دارند، باید مزایا و خطرات بالقوه را مورد بحث قرار داد.
یک مطالعه (41 شرکت‌کننده) گزارش کرد که در میان مبتلایان به تالاسمی وابسته به انتقال خون، در هنگام درمان با دفریپرون نسبت به دفراسیروکس، تعداد بیشتری دچار درد مفصلی می‌شوند، اما با توجه به تعداد زیاد انواع مختلف عوارض جانبی گزارش شده و مقایسه شده، این نتیجه ممکن است شانسی باشد. یک مطالعه نشان داد که پایبندی به درمان در زمان درمان با شلاتورهای خوراکی دفراسیروکس و دفریپرون نسبت به ترکیب دفریپرون و دفروکسامین، بیشتر است، اما هیچ شرکت‌کننده‌ای این مطالعه را ترک نکرد. ما هیچ مدرکی مبنی بر وجود تفاوت در مقایسه داروهای دفراسیروکس یا دفریپرون به تنهایی با ترکیب داروهای دفراسیروکس و دفریپرون یاترکیب دفراسیروکس و دفروکسامین و دفروکسامین به تنهایی نیافتیم، اما تعداد افراد حاضر در مطالعات کم و داده‌های موجود بسیار محدود بودند.
یک مطالعه در افراد مبتلا به تالاسمی غیر وابسته به انتقال خون نشان داد دفراسیروکس در کاهش فریتین سرم و غلظت آهن کبدی در مقایسه با دارونما بهتر بود. با این حال، شواهدی در مورد تاثیر بر پیامدهای مهم برای بیمار یا داده‌های ایمنی طولانی‌مدت در این جمعیت وجود ندارد.
کیفیت شواهد
کیفیت مطالعات گنجانده‌شده که به مقایسه دفراسیروکس با دفرکسامین در افراد مبتلا به تالاسمی وابسته به انتقال خون می‌پرداختند، متوسط تا پائین بود که عمدتا ناشی از این بود که محققان و شرکت‌کنندگان می‌دانستند کدام مداخلات اختصاص به کدام شرکت‌کنندگان دارد، تعداد اندک شرکت‌کنندگان در مطالعات و استفاده از نشانگرهای جایگزین (اندازه‌گیری‌های استفاده شده به جای یک نقطه پایانی بالینی مهم) به جای پیامدهای مهم برای بیمار، بود. براساس نتایج فقط یک مطالعه کوچک، برای مقایسه دفراسیروکس با دارونما در افراد مبتلا به تالاسمی غیر وابسته به انتقال خون، کیفیت شواهد متوسط تا بسیار پائین بود. برای مقایسه‌های دیگر، کیفیت شواهد پائین تا بسیار پائین بود، که عمدتا به دلیل تعداد حتی کمتر شرکت‌کنندگان بود. به‌طور ایده‌آل، مطالعات تصادفی‌سازی شده بیشتر با توجه پیامدهای مهم برای بیمار، و درازمدت و عوارض جانبی معدود باید انجام شود.
- ناشر: Wiley
- گروه ویراستاری: Cochrane Cystic Fibrosis and Genetic Disorders Group
- پیوند: پیوند به مقاله اصلی
پذیرش: 1395/5/22 | انتشار: 1396/5/24
