جلد 2017 -                   جلد 2017 - صفحات 0-0 | برگشت به فهرست نسخه ها


XML Print


Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

Taryn Williams, Coenraad J Hattingh, Catherine M Kariuki, Sean A Tromp, Anton J van Balkom, Jonathan C Ipser et al . Pharmacotherapy for social anxiety disorder (SAnD). 3 2017; 2017
URL: http://cochrane.ir/article-1-1717-fa.html
پیشینه
به‌رسمیت شناختن این موضوع که اختلال اضطراب اجتماعی (SAnD) یک اختلال مزمن و ناتوان کننده است، رو به افزایش است و داده‌های حاصل از کارآزمایی‌های اولیه نشان می‌دهند که دارو ممکن است در درمان آن موثر باشد. این مرور نظام‌مند یک به‌روزرسانی از یک مطالعه مروری قبلی در مورد دارودرمانی اختلال اضطراب اجتماعی است.
اهداف
تعیین اثرات دارودرمانی در درمان اختلال اضطراب اجتماعی در بزرگسالان و شناسایی عواملی (روش‌شناسی یا بالینی) که پاسخ به درمان را پیش‌بینی می‌کنند.
روش های جستجو
ما در 17 آگوست 2015 پایگاه ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده اختلالات شایع روانی در کاکرین CCMDCTR، (مطالعات CCMDCTR و منابع CCMDCTR) را جست‌وجو کردیم. CCMDCTR حاوی گزارش‌هایی از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (RCTs) مرتبط از MEDLINE (1950-) ،Embase (1974-) ،psycINFO (1967-) و CENTRAl (تمام سال‌ها) است. ما فهرست منابع مقالات را برای مطالعات بیشتر اسکن کردیم. ما جست‌وجو را در آگوست 2017 به‌روز کردیم و مطالعات بیشتر را در گروه در حال انتظار طبقه‌بندی کردیم. این موارد در نسخه بعدی این مرور به‌صورت مناسب بازبینی خواهند شد.
معیارهای انتخاب
ما مطالعات را به RCT دارودرمانی در مقایسه با دارونما در درمان SAnD در بزرگسالان محدود کردیم.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده (TW و JI) برای به‌روزرسانی این مرور کارآزمایی‌ها را برای واجد شرایط بودن و گنجاندن، ارزیابی کردند. ما از هر کارآزمایی، اطلاعات توصیفی، روش‌شناسی و پیامد را استخراج کردیم، در صورت لزوم برای دستیابی به داده‌های گم‌شده با محققان تماس گرفتیم. ما خلاصه‌ای از آمار را برای متغیرهای پیوسته و دوحالتی (در صورت ارائه) محاسبه کردیم و تجزیه‌وتحلیل‌های زیر گروه و حساسیت را انجام دادیم.
نتایج اصلی
ما در این مرور 66 کارآزمایی RCT (> 24 هفته؛ 11,597 شرکت‌کننده؛ محدوده سنی 18 تا 70 سال) را وارد کردیم و 63 مورد برای متا آنالیز انتخاب شدند. برای پیامدهای اولیه پاسخ به درمان، ما شواهد بسیار پائینی را از پاسخ به درمان برای مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) در مقایسه با دارونما یافتیم (تعداد مطالعات (K) = 24؛ خطر نسبی (RR): 1.65؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.48 تا 1.85؛ N = 4984). در این پیامد هم‌چنین شواهدی از منفعت برای مهارکننده‌های مونوآمین‌اکسیداز (MAOI) (K = 4؛ RR: 2.36؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.48 تا 3.75؛ N = 235)، مهارکننده‌های برگشت‌پذیر مونوآمین‌اکسیداز A (RIMA) (K = 8؛ RR: 1.83؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.32 تا 2.55؛ N = 1270)، و بنزودیازپین‌ها (K = 2؛ RR: 4.03؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.45 تا 6.65؛ N = 132)، وجود دارد، اگر چه کیفیت شواهد پائین بود. ما هم‌چنین پاسخ بالینی را برای ضد تشنج‌ها با آنالوگ‌های گاما آمینو بوتیریک‌ اسید (GABA) دریافت کردیم (K = 3؛ RR: 1.60؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.16 تا 2.20؛ N = 532؛ کیفیت شواهد متوسط). SSRIها تنها داروی موثر در کاهش عود براساس شواهد با کیفیت متوسط بود. ما تحمل‌پذیری SSRIها و مهارکننده بازجذب نوراپی‌نفرین و سروتونین (SNRI) ونلافاکسین (venlafaxine) را بر اساس ترک درمان ارزیابی کردیم؛ این دارو در مقایسه با دارونما بالاتر بود (K = 24؛ RR: 2.59؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.97 تا 3.39؛ N = 5131؛ کیفیت شواهد پائین؛ ونلافاکسین: K = 4؛ RR: 3.23؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.15 تا 4.86؛ N = 1213؛ کیفیت شواهد متوسط)، اما میزان مطلق انصراف از مطالعه در هر دو کلاس این داروها در مقایسه با دارونما پائین بود. ما شواهدی را از منفعت برای بقیه داروها در مقایسه با دارونما پیدا نکردیم.
برای پیامد ثانویه شدت علائم SAnD ،SSRI، ونلافاکسین SNRI ،MAOT ،RIMA، بنزودیازپین‌ها، آنتی‌سایکوتیک ‌اولانزاپین (antipsychotic olanzapine)، و نورآدرنرژیک (noradrenergic) و داروهای ضد افسردگی خاص سروتونرژیک (NassA ؛serotonergic) آتوموکسیتین (atomoxetine) منفعتی در کاهش علائم SAnD داشتند؛ اما اکثر شواهد با کیفیت بسیار پائین بودند. درمان با SSRI و RIMA نیز با کاهش علائم افسردگی همراه بود. SSRIها تنها کلاس دارویی بودند که شواهدی را از کاهش ناتوانی در تعدادی از حوزه‌ها نشان دادند.
ما شاهد پاسخ به درمان طولانی‌مدت با دارو برای SSRI (کیفیت شواهد پائین)، برای MAOI (کیفیت شواهد بسیار پائین) و برای s (کیفیت شواهد متوسط) بودیم.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
ما شواهدی را از اثر‌بخشی درمان برای SSRIها کشف کردیم. اما آن براساس کیفیت شواهد بسیار پائین تا متوسط نتیجه‌گیری شده است. تحمل‌پذیری SSRIها کمتر از دارونما؛ اما میزان ترک مطلق پائین بود.
در حالی‌که تعداد کمی از کارآزمایی‌ها اثربخشی درمان را برای بنزودیازپین‌ها، ضدانعقادها، MAOI، و RIMA، گزارش دادند، خوانندگان باید این یافته را در زمینه پتانسیل سوءمصرف یا عوارض جانبی نامطلوب در نظر بگیرند.
خلاصه به زبان ساده
دارودرمانی برای اختلال اضطراب اجتماعی (SAnD): مرور شواهد
چرا این مرور مهم است؟
افراد مبتلا به SAnD اغلب دچار ترس‌های شدید، کناره‌گیری و ناراحتی در شرایط اجتماعی می‌شوند. شواهدی وجود دارد که داروها در به حداقل رساندن این علائم مفید هستند.

چه کسانی به این مرور علاقمند خواهند بود؟
- افراد مبتلا به SAnD
- خانواده و دوستان افرادی که از اختلالات اضطرابی رنج می‌برند.
- پزشکان عمومی، روان‌پزشکان، روانشناسان و داروسازان.

هدف این مرور پاسخ به چه پرسش‌هایی است؟
- آیا دارودرمانی برای درمان SAnD در بزرگسالان موثر است؟
- آیا دارو برای افراد از لحاظ عوارض جانبی موثر و قابل تحمل است؟
- کدام یک از عوامل (روش‌شناسی یا بالینی) پاسخ را به دارودرمانی پیش‌بینی می‌کنند؟

کدام مطالعات در این مرور انتخاب شدند؟
ما مطالعاتی را انتخاب کردیم که دارو را برای درمان در بزرگسالان با دارونما مقایسه می‌کرد. ما در این مرور 66 کارآزمایی را با مجموع 11,597 شرکت‌کننده انتخاب کردیم.

شواهد حاصل از این مرور به ما چه می‌گویند؟
شواهدی وجود دارد که مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) از دارونما موثرتر بودند، اگرچه کیفیت شواهد بسیار پائین بود. هم‌چنین شواهدی از منفعت در مورد مهارکننده‌های مونوآمین‌اکسیداز (MAOI)، مهارکننده‌های برگشت‌پذیر مونوآمین‌اکسیداز A (RIMAs) و بنزودیازپین‌ها وجود دارد، اگرچه کیفیت این شواهد نیز پائین بود. گاباپنتین (gabapentin) و پرگابالین (pregabalin) ضد انعقادی نیز یک پاسخ بالینی را با کیفیت شواهد متوسط نشان دادند. ما این تاثیر را برای کلاس‌های دارویی باقی‌مانده مشاهده نکردیم. SSRI تنها داروی موثر در کاهش عود، مبتنی بر کیفیت شواهد متوسط بود. شواهدی با کیفیت پائین وجود دارد که نشان می‌دهد تعداد بیشتری از افراد دریافت‌کننده SSRI و SNRI به علت عوارض جانبی، نسبت به آن‌هایی که دارونما مصرف می‌کردند، از مطالعه انصراف دادند، اما میزان مطلق انصراف پایین بود.
برای پیامد شدت علائم SAnD، شواهدی از منفعت برای SSRI، و مهارکننده بازجذب سروتونین و نوراپی‌نفرین (SNRI) ونلافاکسین، MAOI، RIMA، بنزودیازپین‌ها، آنتی‌سایکوتیک اولانزاپین، و نورآدرنرژیک و داروهای ضد افسردگی خاص سروتونرژیک (NaSSA) آتوموکسیتین وجود دارد؛ اما کیفیت اکثر شواهد بسیار پائین بود. SSRI و RIMA علائم افسردگی را کاهش دادند، و SSRI باعث کاهش ناتوانی عملکردی در تمام حوزه‌ها شدند.
ما هم‌چنین پاسخی به درمان طولانی‌مدت با SSRI (براساس کیفیت شواهد پائین)، MAOI (براساس کیفیت شواهد بسیار پائین)، و RIMA (براساس کیفیت شواهد متوسط) مشاهده کردیم.

در آینده چه اتفاقی می‌افتد؟
اکثر شواهد برای اثربخشی درمان مرتبط به SSRI هستند. با این وجود، کارآزمایی‌های SSRI با کیفیت شواهد بسیار پائین و خطر بالای سوگیری انتشار (bias) ارتباط داشتند. برای مطالعات آینده ارزیابی درمان SAnD در افراد مبتلا به اختلالات همراه (comorbid)، از جمله اختلالات مصرف مواد مفید خواهد بود. انجام کارآزمایی‌هایی که اطلاعات کافی در مورد تصادفی‌سازی و پنهان‌سازی تخصیص فراهم می‌کنند، مورد نیاز هستند.

(3183 مشاهده)
متن کامل [PDF 4 kb]   (51 دریافت)    

پذیرش: 1394/5/26 | انتشار: 1396/7/27