جمعه 31 فروردین 1403
جلد 2017 -
جلد 2017 - صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Vibhuti S Shah, Arne Ohlsson, Henry L Halliday, Michael Dunn. Early administration of inhaled corticosteroids for preventing chronic lung disease in very low birth weight preterm neonates. 3 2017; 2017
URL: http://cochrane.ir/article-1-1338-fa.html
URL: http://cochrane.ir/article-1-1338-fa.html
پیشینه
بیماری مزمن ریوی (CLD) همچنان یک عارضه رایج در نوزادان نارس باقی مانده‌است. شواهد روزافزونی وجود دارد که التهاب نقش مهمی در پاتوژنز CLD بازی می‌کند. با توجه به خواص ضد التهابی قوی آن‌ها، کورتیکواستروئیدها یک استراتژی جذاب مداخله درمانی هستند. با این حال، نگرانی‌های روزافزونی در مورد تاثیرات کوتاه‌مدت و بلندمدت کورتیکواستروئیدهای سیستمیک وجود دارد. از لحاظ تئوری، تجویز کورتیکواستروئیدهای استنشاقی ممکن است باعث اثرات مفید روی سیستم ریوی با ریسک کمتری از عوارض جانبی سیستمیک نامطلوب باشد.
اهداف
تعیین تأثیر کورتیکواستروئیدهای استنشاقی تجویز شده برای نوزادان نارس با وزن هنگام تولد تا 1500 گرم (VLBW) در دو هفته اول پس از تولد برای پیشگیری از CLD، که با نیاز به اکسیژن اضافی در هفته 36 پس از قاعدگی (PMA) خود را نشان می‌دهند.
روش های جستجو
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و نیمه‌تصادفی که با جست‌وجو در پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL، 2015، شماره 12) در کتابخانه کاکرین (جست‌وجو تا تاریخ 5 ژانویه 2016)، MEDLINE ( از 1966 تا 5 ژانویه 2016)، Embase (از 1980 تا 5 ژانویه 2016)، CINAHL (از 1982 تا 5 ژانویه 2016)، فهرست منابع کارآزمایی‌های منتشر شده و خلاصه‌های چاپ شده در مجله Pediatric Research یا به صورت الکترونیکی در وب‌سایت‌های انجمن‌های دانشگاهی اطفال (1990 تا می 2016) مشخص شدند.
معیارهای انتخاب
ما در این بررسی کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده را از درمان با کورتیکواستروئید استنشاقی که در دو هفته اول زندگی در نوزادان مبتلا به VLBW آغاز شده بود، گنجاندیم.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
ما داده‌ها را با توجه به پیامدهای بالینی، از جمله: CLD در 28 روزگی یا PMA هفته 36، مرگ‌ومیر، تجمیع پیامدهای مرگ‌ومیر یا CLD در 28 روزگی یا در PMA هفته 36، نیاز به کورتیکواستروئیدهای سیستمیک، ناکامی در جداکردن از دستگاه ظرف 14 روز، و عوارض جانبی کورتیکواستروئیدها، ارزیابی کردیم. تمام داده‌ها با استفاده از ریویو منیجر 5 (RevMan) مورد تجزیه‌و تحلیل قرار گرفتند. متاآنالیز‌ها با استفاده از خطر نسبی (RR) و تفاوت خطر (RD) همراه با 95% فاصله اطمینان (CI) انجام شدند. اگر RD معنی‌دار بود، تعداد مورد نیاز برای درمان تا یک نتیجه مفید اضافی (NNTB) محاسبه شد. ما از سیستم GRADE (نظام درجه‌بندی کیفیت شواهد و قدرت توصیه‌ها) برای ارزیابی کیفیت شواهد استفاده کردیم.
نتایج اصلی
براساس GRADE، کیفیت مطالعات متوسط بود. سه کارآزمایی اضافی در این به‌روزرسانی جای گرفتند. بررسی حاضر شامل تجزیه‌وتحلیل داده‌ها بر اساس 10 کارآزمایی واجد شرایط که 1644 نوزاد را در خود جای داده بودند، انجام شد. تفاوت معنی‌داری در میزان شیوع CLD در PMA هفته 36 در مقایسه استروئید استنشاقی با گروه دارونما (5 کارآزمایی، 429 نوزاد) در بین تمام موارد تصادفی، دیده نشد (RR معمولی: 0.97؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.62 تا 1.52؛ RD معمول: 0.0 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.07 - تا 0.06). برای این پیامد عدم تجانس وجود نداشت (RR I² معمولی = 11%؛ RD I² معمولی = 0%). کاهش قابل توجهی در شیوع CLD در PMA هفته 36 در بازماندگان (6 کارآزمایی، 1088 نوزاد) وجود داشت ( RRمعمول: 0.76؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.63 تا 0.93؛ RD معمول: 0.07 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.13 - تا 0.02 -؛ NNTB: 14؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 8 تا 50).
کاهش معنی‌داری در مجموع پیامدهای مرگ‌ومیر و CLD در PMA هفته 36 در میان نوزادان تصادفی شده وجود داشت (6 کارآزمایی؛ 1285 نوزاد) (RR معمولی: 0.86؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.75 تا 0.99؛ RD معمول: 0.06 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI):0.11 - تا 0.00 -)؛ (0.04 = P)؛ NNTB: 17؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 9 تا بی‌نهایت). برای هر یک از این تجزیه‌وتحلیل‌ها هیچ عدم تجانس قابل توجهی وجود نداشت (I² = %0). در گروه استروئیدی استنشاقی در مقایسه با گروه شاهد در یک مطالعه، میزان پائین‌تری از نیاز به لوله‌گذاری مجدد مشاهده شد. اختلاف آماری معنی‌داری در عوارض کوتاه‌مدت بین گروه‌ها وجود نداشت و تفاوتی در عوارض جانبی در پیگیری طولانی‌مدت گزارش نشد. پیگیری طولانی‌مدت نوزادانی که در مطالعه جای گرفته بودند توسط Bassler 2015 در حال انجام است.
کاهش معنی‌داری در مجموع پیامدهای مرگ‌ومیر و CLD در PMA هفته 36 در میان نوزادان تصادفی شده وجود داشت (6 کارآزمایی؛ 1285 نوزاد) (RR معمولی: 0.86؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.75 تا 0.99؛ RD معمول: 0.06 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI):0.11 - تا 0.00 -)؛ (0.04 = P)؛ NNTB: 17؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 9 تا بی‌نهایت). برای هر یک از این تجزیه‌وتحلیل‌ها هیچ عدم تجانس قابل توجهی وجود نداشت (I² = %0). در گروه استروئیدی استنشاقی در مقایسه با گروه شاهد در یک مطالعه، میزان پائین‌تری از نیاز به لوله‌گذاری مجدد مشاهده شد. اختلاف آماری معنی‌داری در عوارض کوتاه‌مدت بین گروه‌ها وجود نداشت و تفاوتی در عوارض جانبی در پیگیری طولانی‌مدت گزارش نشد. پیگیری طولانی‌مدت نوزادانی که در مطالعه جای گرفته بودند توسط Bassler 2015 در حال انجام است.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
بر اساس این بررسی به‌روزشده، شواهد روزافزونی از کارآزمایی‌ها وجود دارد که تجویز زودهنگام استروئیدهای استنشاقی برای نوزادان VLBW در کاهش میزان بروز مرگ یا CLD در PMA هفته 36 هم، در همه نوزادان تصادفی‌سازی شده و هم در بازماندگان، مؤثر است. با وجودی که تفاوت معنی‌دار آماری وجود دارد، ارتباط بالینی هنوز مورد سوال است زیرا حد بالای CI برای پیامد مرگ یا CLD در PMA هفته 36، بی‌نهایت است. نتایج پیگیری طولانی‌مدت مطالعات Bassler 2015 ممکن است بر نتایج این بررسی تأثیر بگذارد. مطالعات بیشتر برای تشخیص نسبت‌های خطر/ سودمندی روش‌های مختلف تجویز و دوزهای تجویز این داروها مورد نیاز است. مطالعات باید هر دو منافع کوتاه‌مدت و بلندمدت و اثرات جانبی استروئیدهای استنشاقی را با توجه خاص به پیآمدهای رشد عصبی گزارش دهند.
خلاصه به زبان ساده
تجویز زودهنگام کورتیکواستروئیدهای استنشاقی برای پیشگیری از بیماری مزمن ریوی در نوزادان نارس با وزن تولد بسیار پائین
سوال مطالعه مروری
آیا آغاز تجویز کورتیکواستروئیدهای استنشاقی برای نوزادان نارس با وزن هنگام تولد تا 1500 گرم در دو هفته اول پس از زایمان از وقوع بیماری مزمن ریوی که با نیاز به اکسیژن اضافی در 36 هفته پس از قاعدگی مشخص می‌شود، جلوگیری می‌کند؟
پیشینه
نوزادان نارس که نیاز به حمایت تنفسی دارند اغلب به سمت بیماری مزمن ریه می‌روند. تصور می‌شود که التهاب در ریه‌ها ممکن است بخشی از علت این امر باشند. داروهای کورتیکواسترویید هنگامی که به صورت خوراکی یا از طریق وریدی تجویز می‌شوند؛ این التهاب را کاهش می‌دهند. با این حال، استفاده از کورتیکواستروئیدها با عوارض جانبی جدی مانند فلج مغزی (مشکلات حرکتی) و تاخیر رشد همراه است. ممکن است فرم استنشاقی استروئیدها، به‌طوری که دارو مستقیم به ریه برسد، عوارض جانبی را کاهش دهند. این مطالعه به بررسی کارآزمایی‌هایی پرداخته که نوزادان نارسی را مقایسه کرده بود که استروئیدها یا دارونما (داروی غیر فعال) را به وسیله استنشاق، در حالی که از حمایت تنفسی برخوردار بودند، دریافت کرده بودند. شواهد قبلی مبنی بر اینکه استفاده زودهنگام از استروئیدهای استنشاقی باعث کاهش بیماری مزمن ریوی می‌شود، وجود نداشت.
ویژگی‌های مطالعه
با جست‌وجوی متون تا تاریخ 5 ژانویه 2016، 10 کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده که شامل 1644 نوزاد می‌شد، در بررسی گنجانده شدند.
منابع تامین مالی مطالعه
ما از هیچ‌گونه حمایت مالی از صنعت برای مطالعات گنجانده شده اطلاع نداریم.
نتایج اصلی
در این به‌روزرسانی مطالعه، میزان بیماری مزمن ریه در هفته 36 پس از قاعدگی کاهش معنی‌داری نداشت. کاهش معنی‌داری در مجموع پیامدهای مرگ‌ومیر یا بیماری مزمن ریه در هفته 36 پس از قاعدگی در میان همه نوزادان تصادفی‌سازی شده و در میان بازماندگان مشاهده شد. اگرچه این نتایج قابل توجه بود، فاصله اطمینان بالایی بی‌نهایت بود (یعنی ما باید همه نوزادان را با استروئید استنشاقی درمان کنیم تا از مرگ یک کودک یا گسترش یک مورد بیماری مزمن ریه در هفته 36 پس از قاعدگی جلوگیری کنیم). این در بالین قابل قبول نیست. میزان کمتری از نیاز مجدد به لوله‌گذاری (نیاز به قرار دادن لوله داخل راه هوایی) در گروه استروئید در مقایسه با گروه شاهد در یک مطالعه بزرگ، ذکر شده بود. اختلاف آماری معنی‌داری در عوارض کوتاه‌مدت و بلندمدت بین گروه‌ها وجود نداشت. نتایج پیگیری طولانی‌مدت یک مطالعه بزرگ هنوز اعلام نشده است.
کیفیت شواهد
در کل، کیفیت مطالعات خوب بود.
آیا آغاز تجویز کورتیکواستروئیدهای استنشاقی برای نوزادان نارس با وزن هنگام تولد تا 1500 گرم در دو هفته اول پس از زایمان از وقوع بیماری مزمن ریوی که با نیاز به اکسیژن اضافی در 36 هفته پس از قاعدگی مشخص می‌شود، جلوگیری می‌کند؟
پیشینه
نوزادان نارس که نیاز به حمایت تنفسی دارند اغلب به سمت بیماری مزمن ریه می‌روند. تصور می‌شود که التهاب در ریه‌ها ممکن است بخشی از علت این امر باشند. داروهای کورتیکواسترویید هنگامی که به صورت خوراکی یا از طریق وریدی تجویز می‌شوند؛ این التهاب را کاهش می‌دهند. با این حال، استفاده از کورتیکواستروئیدها با عوارض جانبی جدی مانند فلج مغزی (مشکلات حرکتی) و تاخیر رشد همراه است. ممکن است فرم استنشاقی استروئیدها، به‌طوری که دارو مستقیم به ریه برسد، عوارض جانبی را کاهش دهند. این مطالعه به بررسی کارآزمایی‌هایی پرداخته که نوزادان نارسی را مقایسه کرده بود که استروئیدها یا دارونما (داروی غیر فعال) را به وسیله استنشاق، در حالی که از حمایت تنفسی برخوردار بودند، دریافت کرده بودند. شواهد قبلی مبنی بر اینکه استفاده زودهنگام از استروئیدهای استنشاقی باعث کاهش بیماری مزمن ریوی می‌شود، وجود نداشت.
ویژگی‌های مطالعه
با جست‌وجوی متون تا تاریخ 5 ژانویه 2016، 10 کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده که شامل 1644 نوزاد می‌شد، در بررسی گنجانده شدند.
منابع تامین مالی مطالعه
ما از هیچ‌گونه حمایت مالی از صنعت برای مطالعات گنجانده شده اطلاع نداریم.
نتایج اصلی
در این به‌روزرسانی مطالعه، میزان بیماری مزمن ریه در هفته 36 پس از قاعدگی کاهش معنی‌داری نداشت. کاهش معنی‌داری در مجموع پیامدهای مرگ‌ومیر یا بیماری مزمن ریه در هفته 36 پس از قاعدگی در میان همه نوزادان تصادفی‌سازی شده و در میان بازماندگان مشاهده شد. اگرچه این نتایج قابل توجه بود، فاصله اطمینان بالایی بی‌نهایت بود (یعنی ما باید همه نوزادان را با استروئید استنشاقی درمان کنیم تا از مرگ یک کودک یا گسترش یک مورد بیماری مزمن ریه در هفته 36 پس از قاعدگی جلوگیری کنیم). این در بالین قابل قبول نیست. میزان کمتری از نیاز مجدد به لوله‌گذاری (نیاز به قرار دادن لوله داخل راه هوایی) در گروه استروئید در مقایسه با گروه شاهد در یک مطالعه بزرگ، ذکر شده بود. اختلاف آماری معنی‌داری در عوارض کوتاه‌مدت و بلندمدت بین گروه‌ها وجود نداشت. نتایج پیگیری طولانی‌مدت یک مطالعه بزرگ هنوز اعلام نشده است.
کیفیت شواهد
در کل، کیفیت مطالعات خوب بود.
- ناشر: Wiley
- گروه ویراستاری: Cochrane Neonatal Group
- پیوند: پیوند به مقاله اصلی
پذیرش: 1394/10/15 | انتشار: 1395/10/15
