در این مرور، در کل، 50 مطالعه و 1916 شرکت‌کننده را وارد کردیم. در این نسخه به‌روز، 10 مطالعه را همراه با 627 شرکت‌کننده اضافه کردیم. در کل، 39 درمان مختلف را برای خارش در چهار گروه مختلف بیماران وارد کردیم.

پروفایل خطر کلی سوگیری ناهمگون بود و از سطح خطر بالا تا پائین متغیر بود. هر چند در 48 مطالعه (96%)، خطر سوگیری بالایی به دلیل حجم کوچک نمونه (یعنی کمتر از 50 شرکت‌کننده در هر بازوی درمان) مشاهده شد. با استفاده از معیار GRADE، ما قضاوت‌مان را در مورد کیفیت شواهد به سطح متوسط در هفت مقایسه و پائین در سه مقایسه برای پیامد اولیه (خارش)، عمدتا در نتیجه عدم‐دقت و خطر سوگیری (bias) کاهش دادیم.

در مراقبت تسکینی شرکت‌کنندگان مبتلا به خارش‌هایی با انواع مختلف، درمان با داروی پاروکستین (paroxetine)، یک مهار کننده انتخابی بازجذب سروتونین (selective serotonin reuptake inhibitor)، که خارش را تا 0.78 کاهش می‌دهد (مقیاس آنالوگ عددی از 0 تا 10؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.19‐ تا 0.37‐؛ یک RCT؛ N = 48؛ کیفیت شواهد: متوسط) با دارونما (placebo) مقایسه شد.

برای شرکت‌کنندگانی که مبتلا به خارش اورمیک (uraemic pruritus; UP) بودند، گاباپنتین (gabapentin) از دارونما موثرتر بود (مقیاس آنالوگ بصری (VAS): 0 تا 10)، تفاوت میانگین (MD): 5.91‐؛ 95% CI؛ 6.87‐ تا 4.96‐؛ دو RCT؛ N = 118؛ کیفیت شواهد: متوسط). آگونیست گیرنده κ‐اوپیوئید نالفورافین (κ‐opioid receptor agonist nalfurafine) بهبودی UP را نشان داد (VAS از 0 تا 10؛ MD: ‐0.95؛ 95% CI؛ 1.32‐ تا 0.58‐؛ سه RCT؛ 422 = N؛ کیفیت شواهد: متوسط)، فقط حوادث جانبی کمی رخ داد. علاوه بر این، کرومولین سدیم (cromolyn sodium)، خارش‌های اورمیک شرکت‌کنندگان را تا 2.94 نقطه در VAS (0 تا 10) در مقایسه با دارونما از بین می‌برد (95% CI؛ 4.04‐ تا 1.83‐؛ دو RCT؛ N = 100؛ کیفیت شواهد: متوسط).

در شرکت‌کنندگان مبتلا به خارش کلاستاتیک (cholestatic pruritus; CP)، داده‌ها به نفع ریفامپین (rifampin) (VAS: 0 تا 100؛ MD: ‐24.64؛ 95% CI؛ 31.08‐ تا 18.21‐؛ دو RCT؛ 42 = N؛ کیفیت شواهد: پائین) و فلومیکینول (flumecinol) (RR > 1 به نفع گروه درمان؛ RR: 1.89؛ 95% CI؛ 1.05 تا 3.39؛ دو RCT؛ N = 69؛ کیفیت شواهد: پائین)، حوادث جانبی در مقایسه با دارونما شیوع کمتری داشت. آنتاگونیست اوپیوئید نالترکسون در مقایسه با دارونما، خارش را در شرکت‌کنندگان مبتلا به CP کاهش داد (VAS: 0 تا 10؛ MD: ‐2.26؛ 95% CI؛ 3.19‐ تا 1.33‐؛ دو RCT؛ N = 52؛ کیفیت شواهد: متوسط). با این حال، تاثیرات در شرکت‌کنندگان مبتلا به UP غیر‐قطعی بود (درصد تفاوت: 12.30‐%؛ 95% CI؛ 25.82‐% تا 1.22%؛ یک RCT؛ N = 32). علاوه بر این، دوزهای زیاد آنتاگونیست‌های اوپیوئیدی (مثل نالترکسون) ممکن است در مراقبت تسکینی بیماران به دلیل خطر کاهش بی‌دردی، مناسب ‌نباشد.

برای شرکت‌کنندگان مبتلا به خارش مرتبط با HIV، اینکه درمان دارویی با هیدروکسی‌زین هیدروکلراید (hydroxyzine hydrochloride)، پنتوکسیفیلین (pentoxifylline)، تریامسینولون (triamcinolone) یا ایندومتاسین (indomethacin)، خارش پوست را کاهش می‌دهد یا خیر، نامطمئن است زیرا شواهد دارای کیفیت بسیار پائین بود (مانند حجم نمونه کوچک، فقدان کورسازی).