بروز عفونت‌های قارچی مهاجم در سطح جهان در نتیجه چندین عامل افزایش یافته است. آمفوتریسین B معمولی (سدیم دئوکسی کولات) به عنوان درمان استاندارد برای درمان عفونت‌های قارچی مهاجم استفاده می‌شود. با این حال، با واکنش‌های ناخواسته دارویی، از جمله آسیب حاد کلیوی (AKI) همراه است. فرمولاسیون جدیدی از آمفوتریسین B با هدف بهبود ایمنی از فرمولاسیون معمولی به دست آمده است.

هدف این مطالعه مروری، بررسی اثرات دئوکسی کولات آمفوتریسین B در مقایسه با آمفوتریسین B لیپوزومال بر عملکرد کلیوی است.

ما ثبت تخصصی گروه کلیه و پیوند در کاکرین (Cochrane Kidney and Transplant's Specialised Register) را تا 10 مارچ 2015 از طریق تماس با هماهنگ کننده جست‌وجوی کارآزمایی‌ها با استفاده از عبارات جست‌وجو ی مرتبط با این مطالعه مروری، جست‌وجو کردیم.

ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (RCTs ؛Randomised Controlled Trials) را که دئوکسی کولات آمفوتریسین B و آمفوتریسین Bلیپوزومال را مقایسه می‌کردند، انتخاب کردیم.

دو نویسنده به طور مستقل مطالعات را از نظر واجد شرایط بودن ارزیابی و خطر سوگیری (Bias) در آن‌ها برآورد کردند.

ما 12 مطالعه (2298 شرکت‌کننده) را در این مطالعه مروری وارد کردیم. از این تعداد، 10 مورد متاآنالیز (meta-analysis)؛ (2172 شرکت‌کننده) بودند. آمفوتریسین B لیپوزومال از نظر افزایش کراتینین سرم به‌طور قابل‌توجهی از آمفوتریسین B معمولی ایمن‌تر بود (خطر نسبی (RR)؛ 0.49؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.40 تا 0.59). کاهش قابل‌توجهی در همه انواع واکنش‌های مرتبط با تزریق در گروه لیپوزومال در مقایسه با گروه معمولی وجود داشت: تب: (4 مطالعه؛ 1092 شرکت‌کننده؛ RR: 0.39؛ 95% فاصله اطمینان (CI)؛ 0.28 تا 0.55؛ 32% = I²)؛ لرز: (5 مطالعه؛ 1081 شرکت‌کننده؛ RR: 0.27؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.15 تا 0.48؛ I² = %75)؛ تب و / یا لرز: (2 مطالعه؛ 720 شرکت‌کننده؛ RR: 0.68؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.52 تا 0.90؛ I² = %58)؛ تهوع: (6 مطالعه؛ 1187 شرکت‌کننده؛ RR: 0.50؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.35 تا 0.72؛ I² = %0) و استفراغ: (3 مطالعه؛ 1019 شرکت‌کننده؛ RR: 0.51؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.27 تا .950؛ I² = %61). به طور کلی، خطر سوگیری در مطالعات وارد شده به این مطالعه مروری در بسیاری از ابعاد پائین یا نامشخص بود. با این حال، کورسازی شرکت‌کنندگان و پرسنل، کورسازی ارزیابی‌کننده پیامدها و دیگر منابع، در معرض خطر بالای سوگیری بودند. انجام تجزیه و تحلیل حساسیت، میزان تفاوت را به نفع فرمولاسیون لیپوزومی تغییر نداد. ارزیابی سوگیری انتشار نشان داد که نتایج حاصل از مطالعه مروری محکم بودند.

شواهد موجود نشان می‌دهد که آمفوتریسین B لیپوزومال نفروتوکسیسیتی کمتری نسبت به آمفوتریسین B معمولی دارد (هنگامی که این تاثیر بر عملکرد کلیه با افزایش بزرگتر یا مساوی دو برابر سطح کراتینین سرم از سطح پایه اندازه‌گیری می‌شود). همچنین دریافتیم که واکنش‌های مرتبط با تزریق کمتری با فرمولاسیون لیپوزومال همراه است.