سه شنبه 18 اردیبهشت 1403
جلد 2018 -
جلد 2018 - صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Allison Gates, Michelle Gates, Ben Vandermeer, Cydney Johnson, Lisa Hartling, David W Johnson et al . Glucocorticoids for croup in children. 3 2018; 2018
URL: http://cochrane.ir/article-1-2325-fa.html
URL: http://cochrane.ir/article-1-2325-fa.html
Allison Gates* 
, Michelle Gates , Ben Vandermeer , Cydney Johnson , Lisa Hartling , David W Johnson , Terry P Klassen
, Michelle Gates , Ben Vandermeer , Cydney Johnson , Lisa Hartling , David W Johnson , Terry P Klassen
پیشینه
گلوکوکورتیکوئیدها (glucocorticoids) معمولا برای کروپ یا خروسک (croup) در کودکان تجویز می‌شوند. این یک به‌روزرسانی از مرور کاکرین است که در سال 1999 منتشر شده و پیش از این در سال‌های 2004 و 2011 به‌روز شده است.
اهداف
بررسی اثرات گلوکوکورتیکوئیدها برای درمان کروپ در کودکان 0 تا 18 ساله.
روش های جستجو
ما پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trials) (کتابخانه کاکرین (the Cochrane Library)، شماره 2، 2018)، را که شامل پایگاه ثبت تخصصی گروه عفونت‌های حاد تنفسی در کاکرین (Cochrane Acute Respiratory Infections Group's Specialised Register)، Ovid MEDLINE Epub Ahead of Print، In‐Process & Other Non‐Indexed Citations و Ovid MEDLINE (از 1946 تا 3 اپریل 2018)، و Embase (Ovid) (از 1996 تا 3 اپریل 2018، هفته 14)، و پایگاه ثبت کارآزمایی‌های ClinicalTrials.gov (3 اپریل 2018) و پلت‌فرم بین‌المللی ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (ICTRP ؛World Health Organization International Clinical Trials Registry Platform، 3 اپریل 2018) بودند، جست‌وجو کردیم. ما فهرست منابع مرورهای سیستماتیک مرتبط و مطالعات انتخاب شده را به صورت اجمالی مرور کردیم.
معیارهای انتخاب
ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای (randomised controlled trials: RCTs) را انتخاب کردیم که کودکان 0 تا 18 سال مبتلا به کروپ را بررسی و اثرات گلوکوکورتیکوئیدها را، به تنهایی یا به صورت ترکیبی، در مقایسه با دارونما یا سایر درمان‌های دارویی اندازه‌گیری کردند. این مطالعات باید حداقل یکی از پیامدهای اولیه یا ثانویه ما را گزارش کنند: تغییر در نمره کروپ؛ ویزیت‌های مجدد، پذیرش (مجدد) یا هر دو؛ مدت زمان بستری؛ بهبودی بیمار؛ استفاده از درمان‌های اضافی و عوارض جانبی.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
یک نویسنده داده‌های هر مطالعه را استخراج و نویسنده دیگر داده‌های استخراج شده را تایید کرد. ما داده‌ها را برای متاآنالیز (meta‐analysis) وارد Review Manager 5 کردیم. دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم خطر سوگیری (bias) هر مطالعه را با استفاده از ابزار «خطر سوگیری کاکرین» و قطعیت بدنه شواهد مربوط به پیامدهای اولیه را با استفاده از رویکرد GRADE (نظام درجه‌بندی کیفیت شواهد و قدرت توصیه‌ها) ارزیابی کردند.
نتایج اصلی
ما 5 RCT جدید را با حضور 330 کودک اضافه کردیم. این مرور در حال حاضر شامل 43 RCT با مجموع 4565 کودک است. ما اکثر (98%) مطالعات را در معرض خطر بالا یا نامشخص سوگیری ارزیابی کردیم. در مقایسه با دارونما، گلوکوکورتیکوئیدها علائم کروپ را در دو ساعت بهبود بخشیدند (میانگین تفاوت استاندارد شده (SMD): -0.65؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.13- تا 1.18-؛ 7 RCT؛ 426 کودک؛ شواهد با قطعیت متوسط)، و این اثر حداقل 24 ساعت طول کشید (SMD: 0.86-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.40- تا 0.31-؛ 8 RCT؛ 351 کودک؛ شواهد با قطعیت پایین).
در مقایسه با دارونما، گلوکوکورتیکوئیدها نرخ ویزیت مجدد یا پذیرش (مجدد) یا هر دو را کاهش دادند (خطر نسبی: 0.52؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.36 تا 0.75؛ 10 RCT؛ 1679 کودک؛ شواهد با قطعیت متوسط). درمان گلوکوکورتیکوئید مدت زمان بستری در بیمارستان را در حدود 15 ساعت کاهش داد (میانگین تفاوت: 14.90-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 23.58- تا 6.22-؛ 8 RCT؛ 476 کودک). عوارض جانبی جدی نادر بود. سوگیری انتشار مشهود نبود. در رابطه با نوع مطلوب، دوز و نحوه مصرف گلوکوکورتیکوئیدها برای کاهش علائم کروپ در کودکان عدم قطعیت همچنان وجود دارد.
در مقایسه با دارونما، گلوکوکورتیکوئیدها نرخ ویزیت مجدد یا پذیرش (مجدد) یا هر دو را کاهش دادند (خطر نسبی: 0.52؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.36 تا 0.75؛ 10 RCT؛ 1679 کودک؛ شواهد با قطعیت متوسط). درمان گلوکوکورتیکوئید مدت زمان بستری در بیمارستان را در حدود 15 ساعت کاهش داد (میانگین تفاوت: 14.90-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 23.58- تا 6.22-؛ 8 RCT؛ 476 کودک). عوارض جانبی جدی نادر بود. سوگیری انتشار مشهود نبود. در رابطه با نوع مطلوب، دوز و نحوه مصرف گلوکوکورتیکوئیدها برای کاهش علائم کروپ در کودکان عدم قطعیت همچنان وجود دارد.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
گلوکوکورتیکوئیدها در دو ساعت علائم کروپ را کاهش دادند، مدت بستری را در بیمارستان کوتاه‌تر کردند، و نرخ ویزیت مجدد را برای مراقبت کاهش دادند. از آن‌جایی که نسخه قبلی این مرور گزارش کرد که گلوکوکورتیکوئیدها در عرض 6 ساعت علائم کروپ را کاهش دادند، نتایج ما تغییر کرده‌اند.
خلاصه به زبان ساده
گلوکوکورتیکوئیدها برای کروپ یا خروسک در کودکان
سوال مطالعه مروری
ما اثربخشی گلوکوکورتیکوئیدها را برای کروپ در کودکان ارزیابی کردیم تا مشخص شود که آیا علائم کروپ را کاهش دادند یا خیر؛ تعداد ویزیت مجدد را برای مراقبت کم‌تر کردند یا خیر؛ مدت زمان بستری را کوتاه کردند یا خیر؛ نیاز به درمان‌های اضافی را کاهش دادند یا خیر؛ یا عوارض جانبی داشتند یا خیر.
پیشینه
کروپ منجر به تورم گلو و نای، خس‌خس سینه، سرفه، و تنفس پر سروصدا می‌شود. گلوکوکورتیکوئیدها می‌توانند تورم را کاهش داده و تنفس راحت‌تری را فراهم کنند.
این مرور قبلا در سال 1999 منتشر و در سال‌های 2004 و 2011 به‌روزرسانی شد.
زمان انجام پژوهش
ما به دنبال یافتن مقالات منتشر شده تا 3 اپریل 2018 بودیم.
ویژگی‌های مطالعه
ما 43 مطالعه را با 4565 کودک بالای 18 سال که از سال 1964 تا 2013 منتشر شدند انتخاب کردیم. گلوکوکورتیکوئیدهای بررسی شده عبارتند از: بکلومتازون (beclomethasone)، بتامتازون (betamethasone)، بودزوناید (budesonide)، دگزامتازون (dexamethasone)، فلوتیکازون (fluticasone) و پردنیزولون (prednisolone). اکثر مطالعات (26؛ 60%) به مقایسه هر نوع گلوکوکورتیکوئید با دارونما پرداختند. از این تعداد، 15 (58%) دگزامتازون را در مقایسه با دارونما مورد آزمایش قرار دادند. سه مطالعه به مقایسه دوز 0.6 میلی‌گرم/کیلوگرم دگزامتازون با دوز 0.15 میلی‌گرم/کیلوگرم آن پرداختند، یک سوال بالینی رایج. نیمی از این مطالعات (22؛ 51%) بیماران سرپایی را که در بخش اورژانس یا کلینیک‌های سرپایی پذیرش شدند توصیف کردند، و 18 مطالعه (42%) در آمریکای شمالی، هشت مطالعه (19%) در اروپا، هفت مطالعه (16%) در آسیا، و 10 مطالعه (23%) در استرالیا انجام شدند. 26 مطالعه (60%) گلوکوکورتیکوئیدها را با درمان ساختگی (دارونما) مقایسه کردند؛ 4 مطالعه (10%) گلوکوکورتیکوئیدها را با اپی‌نفرین مقایسه کردند؛ 11 مطالعه (26%) یک گلوکوکورتیکوئید را با یک گلوکوکورتیکوئید دیگر مقایسه کردند؛ 3 مطالعه (7%) یک گلوکوکورتیکوئید را با ترکیبی از گلوکوکورتیکوئیدها مقایسه کردند؛ 5 مطالعه (12%) روش‌های مختلف ارائه گلوکوکورتیکوئیدها را مقایسه کردند؛ و 4 مطالعه (9%) مقادیر مختلف ارائه شده گلوکوکورتیکوئیدها را مقایسه کردند.
منابع مالی مطالعه
منابع مالی عبارت بود از دولتس (12%)، موسسه علمی یا پژوهشی (7%)، صنعت (19%)، یا موسسات خیریه (7%). بیش از نیمی از مطالعات (56%) منابع مالی را گزارش نکردند.
نتایج اصلی
گلوکوکورتیکوئیدها علائم کروپ را در دو ساعت بهبود بخشیدند (شواهد با قطعیت متوسط) و این تاثیر حداقل 24 ساعت ادامه داشت (شواهد با قطعیت پایین). گلوکوکورتیکوئیدها نرخ ویزیت مجدد، پذیرش، و پذیرش مجدد را در بیمارستان کاهش دادند (شواهد با قطعیت متوسط). هنگام درمان با دارونما، 204 کودک از هر 1000 کودک برای مراقبت‌های پزشکی باز خواهند گشت. هنگام درمان با گلوکوکورتیکوئید، 74 تا 153 کودک از هر 1000 کودک برای مراقبت‌های پزشکی باز خواهند گشت. گلوکوکورتیکوئیدها طول مدت بستری را به مدت 15 ساعت کاهش دادند (بین 6 تا 4 ساعت)، اما تفاوتی در نیاز به درمان‌های اضافی ایجاد نکردند.
از مطالعاتی که به مقایسه گلوکوکورتیکوئیدها با دارونما پرداختند، 50% داده‌های مربوط به عوارض جانبی را گردآوری کردند. چهار مطالعه موارد نادری را از عفونت‌های ثانویه (به عنوان مثال پنومونی، عفونت گوش) گزارش کردند. اکثر اثرات جانبی دیگر شدید نبودند (برای مثال دیسترس عاطفی، بیش‌فعالی، استفراغ). ما مطمئن نیستیم که کدام نوع، مقدار و نحوه مصرف گلوکوکورتیکوئیدها (خوراکی، استنشاقی، تزریقی) برای کاهش علائم کروپ در کودکان بهتر است.
کیفیت شواهد
اکثر مطالعات (98%) مشکلاتی در رابطه با روش، گزارش موارد، یا هر دو داشتند.
ما اثربخشی گلوکوکورتیکوئیدها را برای کروپ در کودکان ارزیابی کردیم تا مشخص شود که آیا علائم کروپ را کاهش دادند یا خیر؛ تعداد ویزیت مجدد را برای مراقبت کم‌تر کردند یا خیر؛ مدت زمان بستری را کوتاه کردند یا خیر؛ نیاز به درمان‌های اضافی را کاهش دادند یا خیر؛ یا عوارض جانبی داشتند یا خیر.
پیشینه
کروپ منجر به تورم گلو و نای، خس‌خس سینه، سرفه، و تنفس پر سروصدا می‌شود. گلوکوکورتیکوئیدها می‌توانند تورم را کاهش داده و تنفس راحت‌تری را فراهم کنند.
این مرور قبلا در سال 1999 منتشر و در سال‌های 2004 و 2011 به‌روزرسانی شد.
زمان انجام پژوهش
ما به دنبال یافتن مقالات منتشر شده تا 3 اپریل 2018 بودیم.
ویژگی‌های مطالعه
ما 43 مطالعه را با 4565 کودک بالای 18 سال که از سال 1964 تا 2013 منتشر شدند انتخاب کردیم. گلوکوکورتیکوئیدهای بررسی شده عبارتند از: بکلومتازون (beclomethasone)، بتامتازون (betamethasone)، بودزوناید (budesonide)، دگزامتازون (dexamethasone)، فلوتیکازون (fluticasone) و پردنیزولون (prednisolone). اکثر مطالعات (26؛ 60%) به مقایسه هر نوع گلوکوکورتیکوئید با دارونما پرداختند. از این تعداد، 15 (58%) دگزامتازون را در مقایسه با دارونما مورد آزمایش قرار دادند. سه مطالعه به مقایسه دوز 0.6 میلی‌گرم/کیلوگرم دگزامتازون با دوز 0.15 میلی‌گرم/کیلوگرم آن پرداختند، یک سوال بالینی رایج. نیمی از این مطالعات (22؛ 51%) بیماران سرپایی را که در بخش اورژانس یا کلینیک‌های سرپایی پذیرش شدند توصیف کردند، و 18 مطالعه (42%) در آمریکای شمالی، هشت مطالعه (19%) در اروپا، هفت مطالعه (16%) در آسیا، و 10 مطالعه (23%) در استرالیا انجام شدند. 26 مطالعه (60%) گلوکوکورتیکوئیدها را با درمان ساختگی (دارونما) مقایسه کردند؛ 4 مطالعه (10%) گلوکوکورتیکوئیدها را با اپی‌نفرین مقایسه کردند؛ 11 مطالعه (26%) یک گلوکوکورتیکوئید را با یک گلوکوکورتیکوئید دیگر مقایسه کردند؛ 3 مطالعه (7%) یک گلوکوکورتیکوئید را با ترکیبی از گلوکوکورتیکوئیدها مقایسه کردند؛ 5 مطالعه (12%) روش‌های مختلف ارائه گلوکوکورتیکوئیدها را مقایسه کردند؛ و 4 مطالعه (9%) مقادیر مختلف ارائه شده گلوکوکورتیکوئیدها را مقایسه کردند.
منابع مالی مطالعه
منابع مالی عبارت بود از دولتس (12%)، موسسه علمی یا پژوهشی (7%)، صنعت (19%)، یا موسسات خیریه (7%). بیش از نیمی از مطالعات (56%) منابع مالی را گزارش نکردند.
نتایج اصلی
گلوکوکورتیکوئیدها علائم کروپ را در دو ساعت بهبود بخشیدند (شواهد با قطعیت متوسط) و این تاثیر حداقل 24 ساعت ادامه داشت (شواهد با قطعیت پایین). گلوکوکورتیکوئیدها نرخ ویزیت مجدد، پذیرش، و پذیرش مجدد را در بیمارستان کاهش دادند (شواهد با قطعیت متوسط). هنگام درمان با دارونما، 204 کودک از هر 1000 کودک برای مراقبت‌های پزشکی باز خواهند گشت. هنگام درمان با گلوکوکورتیکوئید، 74 تا 153 کودک از هر 1000 کودک برای مراقبت‌های پزشکی باز خواهند گشت. گلوکوکورتیکوئیدها طول مدت بستری را به مدت 15 ساعت کاهش دادند (بین 6 تا 4 ساعت)، اما تفاوتی در نیاز به درمان‌های اضافی ایجاد نکردند.
از مطالعاتی که به مقایسه گلوکوکورتیکوئیدها با دارونما پرداختند، 50% داده‌های مربوط به عوارض جانبی را گردآوری کردند. چهار مطالعه موارد نادری را از عفونت‌های ثانویه (به عنوان مثال پنومونی، عفونت گوش) گزارش کردند. اکثر اثرات جانبی دیگر شدید نبودند (برای مثال دیسترس عاطفی، بیش‌فعالی، استفراغ). ما مطمئن نیستیم که کدام نوع، مقدار و نحوه مصرف گلوکوکورتیکوئیدها (خوراکی، استنشاقی، تزریقی) برای کاهش علائم کروپ در کودکان بهتر است.
کیفیت شواهد
اکثر مطالعات (98%) مشکلاتی در رابطه با روش، گزارش موارد، یا هر دو داشتند.
- ناشر: Wiley
- گروه ویراستاری: Acute Respiratory Infections Group
- پیوند: پیوند به مقاله اصلی
پذیرش: 1397/1/14 | انتشار: 1397/5/31
