پیشینه
درحالی که برنامههای ترک بسیاری برای کمک به افراد سیگاری وجود دارد، تحقیقات نشان میدهد که حمایت شرکای زندگی فرد، اعضای خانواده یا «دوستان» ممکن است افراد را تشویق به ترک کند.
اهداف
تعیین اینکه آیا مداخله افزایش حمایت شریک زندگی به صورت تک به تک برای افراد سیگاری که سعی در ترک آن دارند، در مقایسه با مداخلات ترک که فاقد مولفه حمایت شریک هستند، پیامدهای ترک سیگار را بهبود میبخشد.
روش های جستجو
ما جستوجو را به پایگاه ثبت تخصصی گروه اعتیاد به دخانیات در کاکرین که در اپریل 2018 بهروزرسانی شد، محدود کردیم. این شامل نتایج جستوجوهای پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترل شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trails)؛ MEDLINE (via OVID)؛ Embase (via OVID) و PsycINFO (via OVID) بود. اصطلاحات جستوجو عبارت بودند از سیگار کشیدن (پیشگیری، کنترل، درمان)، ترک سیگار و حمایت (خانواده، ازدواج، همسر، شریک، شریک جنسی، دوست، شریک زندگی مشترک و همکار). ما همچنین کتابشناختی تمام مقالات انتخاب شده را برای یافتن کارآزماییهای اضافی مرور کردیم.
معیارهای انتخاب
ما کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شدهای را انتخاب کردیم که افراد سیگاری را به کار گرفتند. کارآزماییهایی برای ورود مناسب بودند که حداقل یک بازوی درمان داشتند و مداخله ترک سیگار با مولفه حمایت شریک را در مقایسه با یک وضعیت کنترل ارائه دهنده حمایت رفتاری با شدت مشابه، بدون مولفه حمایت شریک انتخاب کردند. کارآزماییها گزارش ترک سیگار را در شش ماه پیگیری یا بیشتر نیز به کار گرفتند.
گردآوری و تحلیل دادهها
دو نویسنده مرور بهطور مستقل از هم مطالعات انتخاب شده را از طریق جستوجوی نتایج شناسایی و دادهها را با استفاده از فرم ساختاریافته استخراج کردند. نویسنده سوم مرور به حل اختلافات، مطابق با روشهای استاندارد روششناسی پیشبینی شده توسط کاکرین کمک کرد. پرهیز از سیگار کشیدن، میزان معتبری از نظر بیوشیمیایی در صورت وجود، معیار پیامد اصلی بود و در صورت وجود، در دو دوره پس از درمان استخراج شدند: در 6 تا 9 ماه و در 12 ماه یا بیشتر. ما از یک مدل اثرات تصادفی برای ترکیب خطر نسبی در هر مطالعه استفاده کردیم و اثر خلاصهشده را برآورد کردیم.
نتایج اصلی
جستوجوی بهروزشده ما 465 استناد را شناسایی کرد، که ما آنها را برای ورود ارزیابی کردیم. سه مطالعه جدید معیارهای ورود را به مطالعه داشتند، که در مجموع 14 مطالعه انتخاب شده (3370 = n) وجود داشت. تعریف شریک در میان مطالعات متفاوت بود. ما حمایت شریک را در مقابل مداخلات کنترل کننده در پیگیریهای شش تا نه ماهه و در پیگیری 12 ماهه یا بیشتر مقایسه کردیم. ما همچنین پیامدها را در میان سه گروه زیر بررسی کردیم:
مداخلاتی که بستگان، دوستان یا همکاران را مورد هدف قرار میدهند؛ مداخلاتی که همسران یا شرکای زندگی مشترک را مورد هدف قرار میدهند و مداخلاتی که شرکتکنندگان را در برنامه ترک مورد هدف قرار میدهند. تمام مطالعات نرخ ترک سیگار گزارش شده توسط خود فرد را، با تایید بیوشیمیایی محدود شده درباره پرهیز ارائه کردند. خطر نسبی (RR) تلفیقی برای پرهیز 0.97 (95% فاصله اطمینان (CI): 0.83 تا 1.14؛ 12 مطالعه؛ 2818 شرکتکننده) در 6 تا 9 ماه و 1.04 (95% فاصله اطمینان (CI): 0.88 تا 1.22؛ 7 مطالعه؛ 2573 شرکتکننده) در 12 ماه یا بیشتر پس از درمان بود. از 11 مطالعه که حمایت شریک را در پیگیری اندازهگیری کردند، فقط دو مطالعه افزایش قابلملاحظهای را در حمایت شریک در گروههای مداخله گزارش کردند.
یکی از این مطالعات افزایش قابلملاحظهای را در حمایت شریک در گروه مداخله گزارش کرد، اما گزارشهای افراد سیگاری از دریافت حمایت شریک تفاوت قابلتوجهی نداشت. ما یکی از مطالعات انتخاب شده را در معرض خطر بالای سوگیری (bias) انتخابی قضاوت کردیم، اما تجزیهوتحلیل حساسیت نشان میدهد که این موضوع تاثیری بر نتایج نداشت. همچنین موضوع بالقوه در رابطه با سوگیری تشخیصی به دلیل فقدان اعتبار درباره پرهیز در پنج مورد از 14 مطالعه وجود داشت؛ با این حال، ناهمگونی آماری نتایج در میان مطالعات مشخص نیست.
با استفاده از سیستم GRADE (نظام درجهبندی کیفیت شواهد و قدرت توصیهها) ما کیفیت کلی شواهد مربوط به دو پیامد اولیه را پایین رتبهبندی کردیم. از آنجایی که مطالعات با وزن بالا را در تجزیهوتحلیل در معرض خطر بالای سوگیری تشخیص قضاوت کردیم، ما کیفیت را با توجه به خطر سوگیری کاهش دادیم. علاوه بر این، یک مطالعه در هر دو تجزیهوتحلیل، به اندازه کافی تصادفی شده نبود. ما همچنین کیفیت شواهد را به دلیل غیرمستقیم بودن کاهش دادیم، زیرا تعداد بسیار کمی از مطالعات شواهدی ارائه کردند که نشان دهد مداخلات تست شده در واقع میزان دریافت حمایت شریک را توسط شرکتکنندگان در گروه مداخله مربوطه افزایش میدهد.
نتیجهگیریهای نویسندگان
مداخلاتی که هدف آنها بالا بردن حمایت شریک هستند به نظر میرسد هیچ تاثیری در افزایش پرهیز از سیگار کشیدن در بلندمدت ندارند. با این حال، اکثر مداخلاتی که حمایت شریک را ارزیابی کردند هیچ مدرکی نیافتند که نشان دهد این مداخلات در واقع به هدف خود دست یافتند و حمایت از شرکای خود را برای ترک سیگار افزایش میدهد. بنابراین تحقیقات آینده باید بر توسعه مداخلات رفتاری تمرکز کنند که در واقع حمایت شریک را افزایش میدهند و قبل از اینکه کارآزماییهای بزرگ تأثیر را بر ترک سیگار ارزیابی کنند، باید این موضوع را در مطالعات با مقیاس کوچک تست کنند.
خلاصه به زبان ساده
آیا مداخلات برای افزایش حمایت یک به یک ارائه شده از طرف شریک زندگی، اعضای خانواده، یا «دوستان» به ترک سیگار افراد سیگاری کمک میکنند؟
پیشینه
افراد سیگاری هنگامی که در دایره اجتماعی افرادی که سیگار را ترک کردهاند قرار میگیرند، احتمال بیشتری دارد که سیگار کشیدن را ترک کنند. آنها همچنین هنگام دریافت حمایت فعال برای ترک، بیشتر احتمال دارد که موفق به ترک سیگار شوند. شریک زندگی، اعضای خانواده، دوستان و دیگران همگی منابع حمایت مناسبی هستند. این مرور به بررسی این موضوع پرداخت که آیا مداخلات طراحی شده برای آموزش یا هدایت افراد برای حمایت از افراد سیگاری در تلاش برای ترک، نسبت به برنامههای ترک سیگار بدون عنصر حمایت شریک به افراد سیگاری بیشتر کمک میکند تا سیگار را ترک کنند یا خیر.
ویژگیهای مطالعه
این یک بهروزرسانی از مرورهای قبلی است. ما به جستوجو برای یافتن مطالعات منتشر شده تا اپریل 2018 پرداختیم و سه مطالعه جدید یافتیم که توانستیم آنها را انتخاب کنیم، در مجموع 14 مطالعه را با 3370 شرکتکننده انتخاب کردیم. مطالعات باید به صورت کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده باشند که افراد سیگاری را که برای ترک سیگار تلاش میکنند به کار گیرند، و شرکتکنندگانی را که حداقل شش ماه پس از شروع مطالعه، سیگار کشیدن را ترک کردند اندازهگیری کنند. این مطالعه باید حداقل شامل یک گروه که جزو بخشی از برنامه ترک سیگار برای افزایش حمایت شریک باشند و حداقل یک گروه که یک برنامه ترک سیگار قابل مقایسه بدون حمایت شریک دریافت کنند، باشد.
بیشتر مطالعات در ایالات متحده انجام شدند. در به کارگیری، میانگین مصرف روزانه شرکتکنندگان بین 13 تا 29 نخ سیگار بود. وضعیت سیگار کشیدن شرکای ارائهدهنده حمایت متنوع بود، اما بیشتر آنها افراد غیرسیگاری بودند. تکنیکهای مداخله دارای شدت پایین تا بالا بودند؛ در بعضی موارد از جزوه خودیاری و در موارد دیگر نیز از مشاوره چهره به چهره کمک میگرفتند. در برخی مطالعات محققان تماس مستقیمی با «شرکا» نداشتند و افراد سیگاری خودشان را تشویق به یافتن یک «دوست» میکردند، اما در مطالعات دیگر هم افراد سیگاری و هم «دوستان» آنها حمایت چهره به چهره دریافت کردند.
نتایج اصلی
ما 12 مطالعه (2818 شرکتکننده) را برای اندازهگیری ترک موفق در پیگیری 6 تا 9 ماهه و 7 مطالعه (2573 شرکتکننده) را برای اندازهگیری ترک در پیگیری 12 ماهه ترکیب کردیم. حمایت شریک، احتمال کنار گذاشتن سیگار را در هر نقطه زمانی افزایش نداد. ما همچنین مطالعات را در هر تجزیهوتحلیل بر اساس نوع حمایت دریافت شده از طرف شریک (خویشاوندان / دوستان / همکاران در مقابل همسران / شرکای زندگی مشترک در مقابل سایر شرکتکنندگان دریافت کننده برنامه ترک) تقسیمبندی کردیم. تفاوتی از نظر نرخ ترک بین گروههای مطالعه، صرفنظر از نوع شریک ارائه دهنده حمایت، وجود نداشت. فقط یک مطالعه نشان داد که حمایت شریک منجر به بهبود بیشتری در گروه دریافت کننده مداخله حمایت شریک نسبت به گروهی شد که در آن مداخله حمایت شریک دریافت نکردند. مطالعه دیگری نشان داد که حمایت شریک منجر به بهبود بیشتری در مداخله حمایتی شدید شریک نسبت به مداخله حمایتی شریک با شدت کمتر شد.
کیفیت شواهد
ما کیفیت کلی شواهد را پایین رتبهبندی کردیم. این به دلیل مشکلاتی بود که در طراحی برخی از مطالعات وجود داشت. تعدادی از مطالعات مهم فقط از معیارهای گزارش شده توسط خود شرکتکنندگان که سیگار کشیدن را ترک کردند استفاده کردند، و این احتمال وجود دارد این گزارشها ممکن است نادرست باشند. همچنین، مطالعات بسیار کمی نشان دادند که این مداخله در واقع سطح حمایت شریک را که شرکتکنندگان دریافت کردند، افزایش داد. بنابراین این مرور نمیتواند به ما بگوید که آیا دریافت حمایت بیشتر از طرف یک شریک میتواند به فرد کمک کند تا سیگار را ترک کند یا خیر.