درحالی که برنامههای ترک بسیاری برای کمک به افراد سیگاری وجود دارد، تحقیقات نشان میدهد که حمایت شرکای زندگی فرد، اعضای خانواده یا «دوستان» ممکن است افراد را تشویق به ترک کند.
تعیین اینکه آیا مداخله افزایش حمایت شریک زندگی به صورت تک به تک برای افراد سیگاری که سعی در ترک آن دارند، در مقایسه با مداخلات ترک که فاقد مولفه حمایت شریک هستند، پیامدهای ترک سیگار را بهبود میبخشد.
ما جستوجو را به پایگاه ثبت تخصصی گروه اعتیاد به دخانیات در کاکرین که در اپریل 2018 بهروزرسانی شد، محدود کردیم. این شامل نتایج جستوجوهای پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترل شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trails)؛ MEDLINE (via OVID)؛ Embase (via OVID) و PsycINFO (via OVID) بود. اصطلاحات جستوجو عبارت بودند از سیگار کشیدن (پیشگیری، کنترل، درمان)، ترک سیگار و حمایت (خانواده، ازدواج، همسر، شریک، شریک جنسی، دوست، شریک زندگی مشترک و همکار). ما همچنین کتابشناختی تمام مقالات انتخاب شده را برای یافتن کارآزماییهای اضافی مرور کردیم.
ما کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شدهای را انتخاب کردیم که افراد سیگاری را به کار گرفتند. کارآزماییهایی برای ورود مناسب بودند که حداقل یک بازوی درمان داشتند و مداخله ترک سیگار با مولفه حمایت شریک را در مقایسه با یک وضعیت کنترل ارائه دهنده حمایت رفتاری با شدت مشابه، بدون مولفه حمایت شریک انتخاب کردند. کارآزماییها گزارش ترک سیگار را در شش ماه پیگیری یا بیشتر نیز به کار گرفتند.
دو نویسنده مرور بهطور مستقل از هم مطالعات انتخاب شده را از طریق جستوجوی نتایج شناسایی و دادهها را با استفاده از فرم ساختاریافته استخراج کردند. نویسنده سوم مرور به حل اختلافات، مطابق با روشهای استاندارد روششناسی پیشبینی شده توسط کاکرین کمک کرد. پرهیز از سیگار کشیدن، میزان معتبری از نظر بیوشیمیایی در صورت وجود، معیار پیامد اصلی بود و در صورت وجود، در دو دوره پس از درمان استخراج شدند: در 6 تا 9 ماه و در 12 ماه یا بیشتر. ما از یک مدل اثرات تصادفی برای ترکیب خطر نسبی در هر مطالعه استفاده کردیم و اثر خلاصهشده را برآورد کردیم.
جستوجوی بهروزشده ما 465 استناد را شناسایی کرد، که ما آنها را برای ورود ارزیابی کردیم. سه مطالعه جدید معیارهای ورود را به مطالعه داشتند، که در مجموع 14 مطالعه انتخاب شده (3370 = n) وجود داشت. تعریف شریک در میان مطالعات متفاوت بود. ما حمایت شریک را در مقابل مداخلات کنترل کننده در پیگیریهای شش تا نه ماهه و در پیگیری 12 ماهه یا بیشتر مقایسه کردیم. ما همچنین پیامدها را در میان سه گروه زیر بررسی کردیم:
مداخلاتی که بستگان، دوستان یا همکاران را مورد هدف قرار میدهند؛ مداخلاتی که همسران یا شرکای زندگی مشترک را مورد هدف قرار میدهند و مداخلاتی که شرکتکنندگان را در برنامه ترک مورد هدف قرار میدهند. تمام مطالعات نرخ ترک سیگار گزارش شده توسط خود فرد را، با تایید بیوشیمیایی محدود شده درباره پرهیز ارائه کردند. خطر نسبی (RR) تلفیقی برای پرهیز 0.97 (95% فاصله اطمینان (CI): 0.83 تا 1.14؛ 12 مطالعه؛ 2818 شرکتکننده) در 6 تا 9 ماه و 1.04 (95% فاصله اطمینان (CI): 0.88 تا 1.22؛ 7 مطالعه؛ 2573 شرکتکننده) در 12 ماه یا بیشتر پس از درمان بود. از 11 مطالعه که حمایت شریک را در پیگیری اندازهگیری کردند، فقط دو مطالعه افزایش قابلملاحظهای را در حمایت شریک در گروههای مداخله گزارش کردند.
یکی از این مطالعات افزایش قابلملاحظهای را در حمایت شریک در گروه مداخله گزارش کرد، اما گزارشهای افراد سیگاری از دریافت حمایت شریک تفاوت قابلتوجهی نداشت. ما یکی از مطالعات انتخاب شده را در معرض خطر بالای سوگیری (bias) انتخابی قضاوت کردیم، اما تجزیهوتحلیل حساسیت نشان میدهد که این موضوع تاثیری بر نتایج نداشت. همچنین موضوع بالقوه در رابطه با سوگیری تشخیصی به دلیل فقدان اعتبار درباره پرهیز در پنج مورد از 14 مطالعه وجود داشت؛ با این حال، ناهمگونی آماری نتایج در میان مطالعات مشخص نیست.
با استفاده از سیستم GRADE (نظام درجهبندی کیفیت شواهد و قدرت توصیهها) ما کیفیت کلی شواهد مربوط به دو پیامد اولیه را پایین رتبهبندی کردیم. از آنجایی که مطالعات با وزن بالا را در تجزیهوتحلیل در معرض خطر بالای سوگیری تشخیص قضاوت کردیم، ما کیفیت را با توجه به خطر سوگیری کاهش دادیم. علاوه بر این، یک مطالعه در هر دو تجزیهوتحلیل، به اندازه کافی تصادفی شده نبود. ما همچنین کیفیت شواهد را به دلیل غیرمستقیم بودن کاهش دادیم، زیرا تعداد بسیار کمی از مطالعات شواهدی ارائه کردند که نشان دهد مداخلات تست شده در واقع میزان دریافت حمایت شریک را توسط شرکتکنندگان در گروه مداخله مربوطه افزایش میدهد.
مداخلاتی که هدف آنها بالا بردن حمایت شریک هستند به نظر میرسد هیچ تاثیری در افزایش پرهیز از سیگار کشیدن در بلندمدت ندارند. با این حال، اکثر مداخلاتی که حمایت شریک را ارزیابی کردند هیچ مدرکی نیافتند که نشان دهد این مداخلات در واقع به هدف خود دست یافتند و حمایت از شرکای خود را برای ترک سیگار افزایش میدهد. بنابراین تحقیقات آینده باید بر توسعه مداخلات رفتاری تمرکز کنند که در واقع حمایت شریک را افزایش میدهند و قبل از اینکه کارآزماییهای بزرگ تأثیر را بر ترک سیگار ارزیابی کنند، باید این موضوع را در مطالعات با مقیاس کوچک تست کنند.