پیشینه
ترمور اساسی یکی از شایعترین اختلالات حرکتی است. درمان این بیماری عمدتا فارماکولوژیکال است. پریمیدون و پروپرانولول درمانهای به خوبی تثبیتشده در بالین بیمار هستند، با اینحال ممکن است در 25 تا 55 درصد بیماران موثر نباشند و باعث عوارض جانبی جدی در درصد زیادی از بیماران شوند. برای این دلایل، بررسی آلترناتیوهای دیگر درمانی برای ترمور اساسی ارزشمند است. برخی از متخصصین، پرگابولین را بهعنوان یک داروی بالقوه مفید پیشنهاد میکنند؛ اما درباره اثربخشی و ایمنی این دارو قطعیتی وجود ندارد.
اهداف
ارزیابی اثرات پرگابولین درمقایسه با پلاسبو یا درمانهای دیگر برای ترمور اساسی در بالغین.
روش های جستجو
ما یک جستوجوی سیستماتیک بدون محدودیت زبانی را برای شناسایی همه کارآزماییهای مربوط تا دسامبر 2015 انجام دادیم. ما این پایگاهها را جستوجو کردیم: پایگاه کارآزماییهای بالینی ثبت شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trials)؛ MEDLINE؛ Embase؛ NICE؛ ClinicalTrials.gov و پلتفرم بینالمللی ثبت کارآزماییهای بالینی سازمان جهانی بهداشت (ICTRP ؛World Health Organization International Clinical Trials Registry Platform). ما بهطوردستی منابع خاکستری را جستوجو و فهرست منابع مطالعات و مرورهای شناساییشده را بررسی کردیم.
معیارهای انتخاب
ما همه کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده (RCT ؛Randomised Controlled Trials) را درباره مقایسه پرگابولین با پلاسبو یا هر درمان دیگری انتخاب کردیم. ما مطالعاتی را انتخاب کردیم که در آنها تشخیص ترمور اساسی برطبق معیارهای تشخیصی معتبر و پذیرفتهشده صورت گرفته بود. و مطالعاتی را کنار گذاشتیم که در آنها بیماران، اشکال ثانویه ترمور را داشتند، یا فقط پارامترهای نوروفیزیولوژیکال را برای ارزیابی پیامدها گزارش کرده بودند.
گردآوری و تحلیل دادهها
دو نویسنده مطالعه مروری مستقل از یکدیگر با استفاده از فرم گردآوری دادهها، دادهها را گردآوری و استخراج کردند. ما خطر سوگیری (Bias) بدنه شواهد را ارزیابی کردیم. همچنین از روشهای واریانس معکوس برای تجزیه و تحلیل پیامدهای پیوسته و مقیاسهای اندازهگیری استفاده کردیم. ما میانگین تفاوت میان گروههای درمانی را مقایسه کرده و نتایج را برای پیامدهای دوتایی با استفاده از روشهای Mantel-Haenszel و خطر تفاوتها (risk differences) ترکیب کردیم. ما از «نرمافزار مدیر مروری» (Review Manager software) برای مدیریت و تجزیه و تحلیل دادهها استفاده کردیم.
نتایج اصلی
ما فقط یک مطالعه را پیدا کردیم که شرایط ورود را به این بررسی در برداشت (22 شرکتکننده). خطر سوگیری برای اکثر حوزهها نامشخص بود. کیفیت کلی شواهد بسیار پائین بود. در بیماران درمان شده با پرگابولین در مقایسه با پلاسبو هیچ بهبود معناداری از اعمال حرکتی براساس زیرمقیاس 36 امتیازی
«مقیاس رتبهبندی ترمور Fahn-Tolosa-Marin»؛ (TRS؛ Tremor Rating Scale)؛ (MD؛ 2.15 - نقطه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 9.16 تا 4.86) یا براساس زیرمقیاس تواناییهای فانکشنال 32 امتیازی TRS مشاهده نشد (MD: 0.66 - نقطه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.90 - تا 1.58). براساس شواهد محدودی که وجود دارد هیچ تفاوتی در قطع مطالعه (study withdrawal)؛ (RD برای Mantel-Haenszel؛ 0.09 - ؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.48 - تا 0.30) و وجود عوارض جانبی بین پرگابولین و پلاسبو دیده نشد (RD برای Mantel-Haenszel؛ 0.18؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.13 - تا 0.50).
نتیجهگیریهای نویسندگان
تاثیرات پرگابولین برای درمان ترمور اساسی غیرقطعی است، چون کیفیت شواهد بسیار پائین است. فقط یک مطالعه کوچک انجام شده و در این مطالعه نیز هیچ اثری از این درمان برجسته نیست. با اینحال خطر بالای سوگیری و فقدان مطالعات دیگر روی این موضوع، نتیجهگیریهای بیشتر را محدود کرده است.
خلاصه به زبان ساده
استفاده از پرگابولین برای درمان ترمور اساسی
سوال مطالعه مروری
نویسندگان این مطالعه مروری تلاش کردند تا اثربخشی و ایمنی پرگابولین را درافراد مبتلا به ترمور اساسی ارزیابی کنند.
پیشینه
ترمور اساسی شایعترین اختلال حرکتی است. تاثیر این بیماری بر امید به زندگی خوشخیم است، با اینحال یک بیماری پیشرونده و بالقوه ناتوانکننده است. درمان بهطور اولیه فارماکولوژیکال است (پروپرانولول و پریمیدون بهمثابه خط اول درمان). این درمان دارویی در 25 تا 55 درصد بیماران موثر نیست. برخی از متخصصین، پرگابولین را بهعنوان یک داروی بالقوه مفید برای درمان این بیماری پیشنهاد میکنند.
ویژگیهای مطالعه
ما فقط یک مطالعه را پیدا کردیم که پرگابولین را با پلاسبو مقایسه کرده بود. این مطالعه شامل 22 شرکتکننده تصادفیشده با ترمور اساسی بود.
نتایج اصلی
تاثیر پرگابولین بر تواناییهای فانکشنال و عوارض جانبی غیر قطعی بود. چون کیفیت شواهد بسیار پائین بود.
کیفیت شواهد
فقدان مطالعات و محدودیتهای قابل توجه در یک کارآزمایی انتخابشده، مانع نتیجهگیریهای محکم و استوار درباره خطر و منفعت این درمان میشود.