پنجشنبه 6 اردیبهشت 1403
جلد 2015 -
جلد 2015 - صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Jia Liu, Lu-Ning Wang, Yu-Ping Wang. Topiramate monotherapy for juvenile myoclonic epilepsy. 3 2015; 2015
URL: http://cochrane.ir/article-1-63-fa.html
URL: http://cochrane.ir/article-1-63-fa.html
پیشینه
توپیرامات، یک داروی ضدصرع (AED) وسیع‌الطیف جدیدی است. برخی از مطالعات، منفعت‌های مونوتراپی توپیرامات را در درمان صرع میوکلونیک نوجوانان (JME) نشان داده‌اند. با این‌حال در حال حاضر هیچ مطالعه مروری نظام‌مندی به منظور تعیین اثربخشی و تحمل‌پذیری مونوتراپی توپیرامات در افراد مبتلا به JME وجود ندارد.
اهداف
تعیین اثربخشی و تحمل‌پذیری مونوتراپی توپیرامات در بیماران مبتلا به JME.
روش های جستجو
به منظور انجام مطالعه حاضر، جستجو در مرکز ثبت تخصصی گروه صرع در کاکرین (Cochrane Epilepsy Group Specialized Register) (دو نوامبر 2015)، همچنین پایگاه کارآزمایی‌های بالینی ثبت شده کاکرین (CENTRAL؛ Cochrane Central Register of Controlled Trials) (از طریق مرکز ثبت مطالعات CRSO) (دو نوامبر 2015)، (MEDLINE (OVID (دو نوامبر 2015)، EMBASE (یک جولای 2015) و ClinicalTrials.gov (دو نوامبر 2015) انجام شد. برای تعیین کارآزمایی‌های منتشر شده، منتشر نشده و در حال انجام، جست‌وجو در کارآزمایی های به ثبت رسیده، فهرست منابع و خلاصه مقالات کنفرانس‌های مربوطه انجام و با نویسندگان و شرکت‌های داروسازی تماس گرفته شد.
معیارهای انتخاب
مطالعه مروری حاضر شامل کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (RCT) بود که در آنها روش مونوتراپی توپیرامات در برابر دارونما یا سایر درمان‌های AED، برای افراد مبتلا به JME، مقایسه شده بود و متغیر پیامد در آنها، نسبت پاسخ‌دهندگان به درمان یا کسانی بود که دچار عوارض جانبی (AE) شده بودند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده به طور مستقل از هم، عناوین و چکیده مقالات انتخاب شده را غربالگری کرده و مطالعات را برای ورود به مطالعه انتخاب کردند، داده‌ها را استخراج و به صورت متقاطع، داده‌ها را از نظر صحت بررسی کرده و کیفیت روش مطالعه را ارزیابی کردند. با توجه به داده‌های محدود به دست آمده در این مطالعه، متاآنالیز (meta-anlysis) انجام نشد.
نتایج اصلی
مطالعه حاضر شامل سه مطالعه با 83 شرکت‌کننده بود. نتایج این مطالعه نشان داد که از نظر اثربخشی، نسبت بیشتری از شرکت‌کننده‌ها در گروه توپیرامات، در مقایسه با شرکت‌کننده‌ها در گروه دارونما، کاهش 50 درصدی یا بیشتری در تشنج تونیک کلونیک ژنرالیزه (PGTCS) داشتند. بین مصرف‌کنندگان توپیرامات و والپروات که کاهش 50 درصدی یا بیشتر در تشنج میوکلونیک یا در PGTCS داشتند یا اصلا تشنج نداشتند، از نظر پاسخ به درمان، تفاوت معناداری وجود نداشت. در مورد تحمل‌پذیری، درمان‌های AED مرتبط با توپیرومات از متوسط تا شدید رتبه‌بندی شدند، در حالی که تقریبا 59% از درمان‌های AED مربوط به والپرات در حد شدید (شکایت زیاد بیمار) رتبه‌بندی شدند. علاوه بر این امتیازهای سمیت سیستمیک، در گروه والپرات نسبت به گروه توپیرامات، بالاتر بود. کیفیت نتایج، با توجه به شواهد مطالعات بسیار پایین بود.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
این مطالعه، شواهد کافی را برای حمایت از توپیرامات برای درمان افراد مبتلا به JME نشان نمی‌دهد. براساس داده‌های موجود و محدود فعلی، به نظر می‌رسد توپیرامات بهتر از والپرات عمل می‌کند. اما درمورد اثربخشی توپیرامات در مقایسه با والپرات، منافع بیشتری یافت نشد. در آینده، به RCTهای دوسوکور با طراحی مناسب و با تعداد نمونه زیاد، برای آزمون اثربخشی و تحمل‌پذیری توپیرامات، در افراد مبتلا به JME نیاز است.
خلاصه به زبان ساده
مونوتراپی توپیرامات برای درمان صرع میوکلونیک نوجوانان
پیشینه
صرع میوکلونیک نوجوانان (JME)، پرش غیرارادی (غیر قابل کنترل) عضلات در شانه‌ها و بازوها پس از بیداری است و اغلب در دوران کودکی شروع می‌شود.
ویژگی‌های مطالعه
در این مطالعه، پایگاه‌های اطلاعاتی علمی برای یافتن کارآزمایی‌های بالینی که در آنها داروی ضدصرع توپیرامات با دارونما یا یکی دیگر از داروهای ضدصرع در افراد مبتلا به JME مقایسه شده بود، بررسی شد. هدف از این مطالعه، ارزیابی کارکرد (عملکرد) و عوارض جانبی توپیرامات بود.
نتایج اصلی
داده‌های حاصل از سه کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده (مطالعات بالینی که در آن افراد به طور تصادفی در یکی از دو یا چند گروه درمان قرار می‌گیرند) با 83 نفر شرکت‌کننده (که از بررسی متون انجام شده تا 2 نوامبر 2015 تعیین شده بودند)، تجزیه و تحلیل شد. به نظر می‌رسد تحمل‌پذیری توپیرامات بهتر از والپرات است، اما موثرتر از والپرات نیست. می‌توان نتیجه‌گیری کرد که براساس تعداد کم شرکت‌کننده، توپیرامات بر بهتر از دارونما باشد.
کیفیت شواهد
کیفیت شواهد مطالعات بسیار کم بوده و نتایج باید با احتیاط تفسیر شود. در آینده، به RCTهای دو سوکور که خوب طراحی شده‌اند (که در آنها نه شرکت‌کننده‌ها و نه محقق قبل از گردآوری نتایج نمی‌دانند که کدام درمان استفاده شده است) با تعداد زیادی شرکت‌کننده، برای بررسی اثربخشی و تحمل‌پذیری توپیرامات در بیماران JME مورد نیاز است.
صرع میوکلونیک نوجوانان (JME)، پرش غیرارادی (غیر قابل کنترل) عضلات در شانه‌ها و بازوها پس از بیداری است و اغلب در دوران کودکی شروع می‌شود.
ویژگی‌های مطالعه
در این مطالعه، پایگاه‌های اطلاعاتی علمی برای یافتن کارآزمایی‌های بالینی که در آنها داروی ضدصرع توپیرامات با دارونما یا یکی دیگر از داروهای ضدصرع در افراد مبتلا به JME مقایسه شده بود، بررسی شد. هدف از این مطالعه، ارزیابی کارکرد (عملکرد) و عوارض جانبی توپیرامات بود.
نتایج اصلی
داده‌های حاصل از سه کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده (مطالعات بالینی که در آن افراد به طور تصادفی در یکی از دو یا چند گروه درمان قرار می‌گیرند) با 83 نفر شرکت‌کننده (که از بررسی متون انجام شده تا 2 نوامبر 2015 تعیین شده بودند)، تجزیه و تحلیل شد. به نظر می‌رسد تحمل‌پذیری توپیرامات بهتر از والپرات است، اما موثرتر از والپرات نیست. می‌توان نتیجه‌گیری کرد که براساس تعداد کم شرکت‌کننده، توپیرامات بر بهتر از دارونما باشد.
کیفیت شواهد
کیفیت شواهد مطالعات بسیار کم بوده و نتایج باید با احتیاط تفسیر شود. در آینده، به RCTهای دو سوکور که خوب طراحی شده‌اند (که در آنها نه شرکت‌کننده‌ها و نه محقق قبل از گردآوری نتایج نمی‌دانند که کدام درمان استفاده شده است) با تعداد زیادی شرکت‌کننده، برای بررسی اثربخشی و تحمل‌پذیری توپیرامات در بیماران JME مورد نیاز است.
- ناشر: John Wiley & Sons, Ltd
- گروه ویراستاری: Cochrane Epilepsy Group
- پیوند: پیوند به مقاله اصلی
پذیرش: 1394/8/11 | انتشار: 1394/10/2
