پیشینه
بیماران با تعداد پلاکت پایین (ترومبوسیتوپنی)، اغلب نیاز به قرار دادن کاتتر ورید مرکزی (CVC) دارند. کاتترهای ورید مرکزی دارای چندین کاربرد هستند. تعدادی از این کاربردها عبارتند از: انجام شیمیدرمانی، نظارت یا مانیتورینگ شدید و درمان بیماران به شدت بیمار، مدیریت تغذیه کامل وریدی و دسترسی وریدی متناوب بلندمدت در بیماران نیازمند به درمان مکرر. در حال حاضر، عمل متداول در بسیاری از کشورها، اصلاح ترومبوسیتوپنی با استفاده از تزریق پلاکت قبل از قرار دادن کاتتر ورید مرکزی، به منظور کاهش خطر خونریزی جدی مربوط به این روش است. با این حال، میتوان گفت که آستانه تعداد پلاکت قبل از قرار دادن کاتتر ورید مرکزی، به طور قابل ملاحظهای از کشوری به کشور دیگر متفاوت است. این موضوع نشان میدهد که عدم قطعیت قابلتوجهی در میان پزشکان، در مدیریت صحیح برای درمان این بیماران وجود دارد. به نظر میرسد اگر از یک روش سونوگرافی هدایتکننده استفاده شود، خطر خونریزی پس از کارگذاری کاتتر ورید مرکزی کم میشود. در نتیجه ممکن است بیماران در معرض خطرات ناشی از تزریق پلاکت قرار بگیرند، بدون آن که هیچ نفع بالینی آشکاری ببرند.
اهداف
این مطالعه به منظور بررسی اثرات آستانههای مختلف تزریق پلاکت قبل از کارگذاری کاتتر ورید مرکزی در بیماران مبتلا به ترومبوسیتوپنی انجام گرفته است.
روش های جستجو
به منظور یافتن کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده (RCT)، جستوجو در CENTRAL (کتابخانه کاکرین (Cochrane Library)) (شماره 2، 2015)، MEDLINE (از سال 1946)، EMBASE (از سال 1974)، کتابخانه شواهد تزریق خون (Transfusion Evidence Library) (از سال 1950) و پایگاههای اطلاعاتی مربوط به کارآزماییهای بالینی در حال انجام، تا 23 فوریه 2015 انجام شد.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای بالینی تصادفیسازی و کنترل شده که در آنها تزریق کنسانترههای پلاکت که از واحدهای خون کامل افراد سالم یا به وسیله آفرزیس (apheresis) یا هر دو تهیه شده، به منظور جلوگیری از خونریزی در بیماران مبتلا ترومبوسیتوپنی نیازمند کارگذاری کاتتر ورید مرکزی و بدون محدودیت سنی، در این مطالعه در نظر گرفته شد.
گردآوری و تحلیل دادهها
در این مطالعه از روشهای استاندارد مورد انتظار پنیاد همکاری کاکرین استفاده شده است.
نتایج اصلی
در این مطالعه مروری، یک کارآزمایی بالینی تصادفیسازی و کنترل شده شناسایی شد که در آن آستانههای مختلف تزریق پلاکت خون قبل از وارد کردن کاتتر ورید مرکزی در افراد مبتلا به بیماریهای مزمن کبدی، با یکدیگر مقایسه شدند. این مطالعه، همچنان شرکتکننده میپذیرد (تعداد بیماران مورد انتظار: تا حدود 165 شرکتکننده) و در دسامبر 2017 کامل میشود. هیچ مطالعه تکمیلشدهای، در این زمینه وجود ندارد. مطالعهای که در آن عدم تزریق پلاکت با آستانه تزریق پلاکت خون مقایسه شده باشد، وجود نداشت.
نتیجهگیریهای نویسندگان
در حال حاضر هیچ شواهدی بر اساس کارآزماییهای بالینی تصادفیسازی و کنترل شده برای تعیین این که آیا تزریق پلاکت قبل از قرار دادن کاتتر ورید مرکزی در بیماران مبتلا به ترومبوسیتوپنی مورد نیاز است، و اگر تزریق پلاکت مورد نیاز است، چه آستانهای از تزریق پلاکت مورد نیاز است، وجود ندارد. کارآزماییهای تصادفیسازی شده بیشتری با روششناسی قوی، برای توسعه استراتژی تزریق بهینه برای این بیماران مورد نیاز است. یک کارآزمایی در حال انجام شامل افراد مبتلا به سیروز قادر نخواهد بود به سوالات مطالعه مروری حاضر پاسخ دهد، چرا که یک مطالعه کوچک است که تنها یک گروه از بیماران را ارزیابی میکند و تمام مقایسههای مورد نظر را در بررسی حاضر انجام نمیدهد. برای تشخیص افزایش در نسبت شرکتکنندههایی که خونریزی شدید از 1 در 100 تا 2 در 100 دارند، نیاز به یک مطالعه شامل حداقل 4634 شرکتکننده است (توان 80% و سطح معنیداری 5%) .
خلاصه به زبان ساده
مقایسه آستانه های مختلف تزریق پلاکت خون قبل از کارگذاری کاتتر ورید مرکزی در افراد با شمارش پلاکت پایین
سوال مطالعه مروری در این مطالعه، شواهد مربوط به این که آیا افراد با تعداد پلاکت کم قبل از قرار دادن کاتتر ورید مرکزی (CVC)، نیاز به تزریق پلاکت دارند یا خیر، و این که در چه سطحی از پلاکت، تزریق پلاکت مورد نیاز است، ارزیابی شد.
پیشینه بیماران دارای تعداد پلاکت پایین، اغلب نیاز به کارگذاری خطوط کاتتر ورید مرکزی دارند. این خطوط مرکزی، کاتترهایی هستند که نوک آنها معمولا در یکی از دو رگ اصلی خون در مسیر بازگشت به قلب قرار میگیرد. تعدادی از کاربردهای آنها عبارتند از: استفاده در انجام شیمیدرمانی، نظارت شدید و درمان بیماران به شدت بیمار، رساندن غذا به سیاهرگ (زمانی که بیمار نمیتواند غذا بخورد) و هنگامی که بیماران نیاز به درمان طولانیمدت و مکرر وریدی دارند. در حال حاضر در بسیاری از کشورها، برای جلوگیری از خونریزی جدی، تعداد پلاکتها با استفاده از تزریق پلاکت، به بیش از سطح از پیش تعیین شده افزایش داده میشود. با اینحال این امر نشان میدهد که سطح پلاکت، قبل از قرار دادن کاتتر ورید مرکزی به طور قابلتوجهی از کشوری به کشور دیگر متفاوت است. این امر بدان معنی است که نظر پزشکان در مورد نیاز به تزریق پلاکت یا سطح درست تعداد پلاکت در صورت نیاز به تزریق آن، نامشخص است. به نظر میرسد اگر پزشکان با استفاده از سونوگرافی این خط وریدی را هدایت کنند، خطر خونریزی بعد از قرار دادن کاتتر ورید مرکزی کم یا پایین باشد. بنابراین ممکن است بیماران، بدون بردن هیچگونه نفع بالینی، در معرض خطرات ناشی از تزریق پلاکت قرار بگیرند.
ویژگیهای مطالعه شواهد موجود تا فوریه سال 2015، بهروز هستند. در این بررسی، یک کارآزمایی تصادفیسازی و کنترل شده شناسایی شد که در آن تزریق پلاکت با تعداد پلاکت پایین (25 x 109/l) در مقابل تزریق پلاکت با تعداد پلاکت بالاتر (50 x 109/l) قبل از وارد کردن کاتتر ورید مرکزی برای جلوگیری از خونریزی با هم مقایسه شدند. این آزمایش هنوز در حال به کارگیری و کامل کردن تعداد شرکتکنندگان تا دسامبر 2017 ادامه دارد. هیچ کارآزمایی که عدم تزریق پلاکت را با تزریق پلاکت با تعداد مشخص مقایسه کند، وجود نداشت.
نتایج اصلی
هیچ نتیجهای از تنها مطالعه مناسب شناسایی شده به دست نیامد. به دلیل آن که همچنان در حال پذیرش شرکتکننده است. این مطالعه در حال انجام (که انتظار میرود 165 شرکت کننده داشته باشد) قادر به ارائه دادههای کافی برای پیامدهای اولیه و اصلی این مطالعه نخواهد بود. به این دلیل که خونریزی شدید و مرگ و میر چندان شایع نیستند. برای این که بتوان افزایش تعداد افرادی را که خونریزی شدید از 1 در 100 به 2 در 100 داشتند، شناسایی کرد، نیاز به طراحی یک مطالعه با حداقل 4634 شرکت کننده وجود دارد.
کیفیت شواهد
هیچ شواهدی از کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترل شده برای پاسخ به سوالات این مطالعه وجود ندارد.