پیشینه
دارودرمانی مؤثر برای کمک به افرادی که میکوشند سیگار کشیدن را ترک کنند، در دسترس است. با وجود این، ترک سیگار میتواند کار دشواری باشد و ارائه سطوح بالاتر پشتیبانی رفتاری ممکن است میزان موفقیت را بیشتر کند.
اهداف
بررسی تأثیر افزایش شدت پشتیبانی رفتاری برای کسانی که از داروهای ترک سیگار استفاده میکنند و ارزیابی اینکه آیا نوع دارودرمانی یا میزان پشتیبانی در هر شرایطی باعث ایجاد تأثیرات متفاوتی خواهد شد یا خیر.
روش های جستجو
ما در ماه می 2015، ثبت تخصصی گروه اعتیاد به دخانیات در کاکرین (Cochrane Tobacco Addiction Group Specialised Register) را جستوجو کردیم. این جستوجو سوابق ثبتشدهای را در بر میگرفت که در آنها به دارودرمانی مانند هر نوع درمان جایگزین نیکوتین (NRT)، بوپروپیون، نورتریپتیلین یا وارنیکلین اشاره شده بود و علاوه بر این، در آنها به ارزیابی پشتیبانی بیشتر فردی یا مقایسه دو یا چند شدت پشتیبانی رفتاری پرداخته شده بود.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای تصادفیسازی شده یا شبهتصادفی و کنترلشدهای که در آنها تمام شرکتکنندگان برای ترک سیگار درمان دارویی دریافت کردند و میزان پشتیبانی رفتاری که دریافت میکردند، آنها را از هم متمایز میکرد. شرایط مداخله میبایست شامل تماس فرد با فرد میشد. شرکتکننده درشرایط کنترل میتوانست تماس فردی کمتر یا صرفا اطلاعات نوشتاری دریافت کند. ما مطالعاتی را که در آنها از کنترل تماس همسان (contact-matched control) برای ارزیابی تفاوتهای بین انواع یا اجزای پشتیبانی استفاده شده بود، در نظر نگرفتیم. ما کارآزماییهایی را که در آنها فقط به زنان باردار یا فقط به نوجوانان پرداخته شده بود یا کارآزماییهایی که مدتزمان پیگیری آنها کمتر از شش ماه بود را از مطالعه مروری حذف کردیم.
گردآوری و تحلیل دادهها
یک نویسنده به بررسی نتایج تحقیق پرداخت و دو نویسنده نیز وظیفه گنجاندن یا حذف کارآزماییهای بالقوه مرتبط با موضوع را برعهده گرفتند. یکی از نویسندگان به استخراج دادهها و دیگری به بررسی آنها پرداخت.
معیار پیامد اصلی عبارت بود از پرهیز از سیگار کشیدن بعد از حداقل شش ماه پیگیری. ما برای هرکدام از کارآزماییها دقیقترین تعریف از پرهیز و میزان معتبری از نظر بیوشیمیایی در صورت وجود به کار بردیم. ما خطر نسبی (RR) و 95% فاصله اطمینان (CI) را برای هر مطالعه محاسبه کردیم. هر جا که اقتضا میکرد، با استفاده از مدل Mantel-Haenszel fixed-effect روش متاآنالیز (meta-analysis) را اجرا کردیم.
نتایج اصلی
در 47 مطالعه معیارهای ورود به موضوع مورد نظر با حضور بیش از 18000 شرکتکننده در گروههای مربوطه برآورده شد. شواهد ناچیزی از ناهمگونی آماری وجود داشت (18% = I2)، بنابراین ما تمام مطالعات را در تجزیه و تحلیل اصلی ادغام کردیم. در خصوص ترک سیگار طی طولانیترین زمان پیگیری، شواهدی از فایده کوچک اما به لحاظ آماری معنادار از پشتیبانی فشردهتر دیده شد (خطر نسبی (RR): 1.17؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.11 تا 1.24). همه مطالعات به جز چهار مطالعه، شامل چهار یا چند جلسه برای پشتیبانی از گروه مداخله بودند. بیشتر کارآزماییها ازNRT استفاده کرده بودند. ما تأثیرات قابلتوجهی را برای مطالعاتی که در آنها درمان با داروهای نورتریپتیلین (دو کارآزمایی) یا وارنیکلین (یک کارآزمایی) انجام میشد، تشخیص ندادیم، علت این امر فقدان شواهد بود.
در تجزیه و تحلیل زیرگروهها، برآورد شد مطالعاتی که در آنها برگزاری حداقل چهار جلسه تماس فردی برای مداخله و هیچ تماس فردی برای کنترل در نظر گرفته شده بود، تا اندازهای تاثیرات تخمین بیشتری (larger estimated effects) داشتند. (RR: 1.25؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.08 تا 1.45؛ 6 کارآزمایی؛ 3762 شرکتکننده)، هرچند آزمایش رسمی برای تفاوتهای زیرگروهها معنادار نبود. در مطالعاتی که در آنها همه مشاورهها از نوع مداخله از طریق تلفن بود (RR: 1.28؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.17 تا 1.41؛ 6 کارآزمایی؛ 5311 شرکتکننده) نیز، تأثیرات اندکی بیشتر بوده و آزمون برای تفاوتهای زیرگروهها معنادار بود، اما این تجزیه و تحلیل زیرگروه مشخص نشد. در این بهروزرسانی، مزیت ارائه پشتیبانیهای رفتاری بیشتر، برای زیرگروه کارآزماییهایی که در آنها همه شرکتکنندگان، مانند گروههای کنترل، شامل حداقل به مدت 30 دقیقه تماس فردی میشدند، یکسان بود (RR: 1.18؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.06 تا 1.32؛ 12 کارآزمایی؛ 5166 شرکتکننده)؛ پیش از این، شواهد مربوط به وجود مزیت در این زیرگروه ضعیفتر بود. این زیرگروه مشخص نشد و یک آزمون برای تفاوتهای زیرگروه معنادار نبود. ما با استفاده از روش GRADE کیفیت شواهد را در سطح بالا ارزیابی کردیم. همچنین خطر سوگیری (Bias) شمار ناچیزی از کارآزماییها را در یک یا چند حوزه بالا دانستیم، اما یافتهها در برابر حذف آنها حساس نبودند.
نتیجهگیریهای نویسندگان
ارائه پشتیبانی رفتاری به صورت فردی یا از طریق تلفن برای کسانی که با استفاده از دارودرمانی در صدد ترک سیگار هستند، تأثیری کوچک اما مهم در پی دارد. افزایش میزان پشتیبانی رفتاری بر اساس برآورد ترکیبی از 47 کارآزمایی به احتمال زیاد موجب افزایش شانس موفقیت در حدود 10% تا 25% میشود. تجزیه و تحلیل زیرگروه نشان میدهد که مزیت افزایشی ناشی از پشتیبانی بیشتر با طیفی از سطوح پشتیبانی در خط مبنا مشابه است.
خلاصه به زبان ساده
آیا حمایت بیشتر، میزان موفقیت را در میان افرادی که به منظور ترک سیگار دارو مصرف میکنند، افزایش میدهد؟
پیشینه
نشان داده شده که داروها (شامل همه انواع درمانهای جایگزین نیکوتین، بوپروپیون و وارنیسلین varenicline) برای ترک سیگار کمک کننده هستند و به افرادی که در جستوجوی کمک برای ترک سیگار هستند، مرتبا مصرف آنها (دارودرمانی) توصیه میشود. حمایت رفتاری نیز به افراد کمک میکنند تا سیگار را ترک کنند. حمایت رفتاری ممکن است شامل توصیههای مختصر یا مشاورههای جدیتر باشد و میتواند بهصورت رو در رو، به صورت جداگانه یا در گروه، یا بهوسیله تلفن، شامل quitlines ارائه شود. مشخص نیست این حمایتهای بیشتر تا چه اندازه مزایای اضافیتر به همراه دارند یا حمایتهای جدیتر را برای افرادی که از دارو برای ترک استفاده میکنند، فراهم میآورند.
ویژگیهای مطالعه
ما به دنبال کارآزماییهایی بودیم که افراد سیگاری را وارد مطالعه کرده باشد، برای همهی آنها درمان دارویی فراهم کند و سپس آنها را بهطور تصادفی بر حسب دریافت مقادیر متفاوت حمایت رفتاری تقسیم کند. افراد در گروه کنترل میتوانستند فقط اطلاعات کتبی یا بعضی حمایتهای شخصی دریافت کنند. کارآزماییها باید تاثیر افزودن حمایتهای جدیتر، از جمله تماس اضافی رو در رو، تماس تلفنی یا جلسات طولانیتر را بررسی کرده باشند. برای ارزیابی این که آیا مداخلات به ترک سیگار افراد سیگاری کمک کردهاند یا خیر، تعداد افرادی که پس از حداقل 6 ماه سیگار نمیکشیدند، محاسبه شد. ما مطالعاتی را که فقط زنان باردار، یا نوجوانان را وارد کرده بودند، کنار گذاشتیم.
نتایج کلیدی
ما در می 2015 گزارشهای کارآزماییها را جستوجو کردیم. 47 کارآزمایی واجد شرایط بودند که بیش از 18 هزار نفر شرکت کننده داشتند. شرکت کنندگان اغلب میخواستند که دست از تلاش بردارند، هرچند تعداد کمی از مطالعات حمایتها را به افرادی پیشنهاد دادند که نشان نمیدادند سعی در ترک سیگار دارند. ترکیب نتایج از 47 کارآزمایی پیشنهاد میکنند که افزایش مقدار حمایت رفتاری برای افرادی که از داروهای ترک سیگار استفاده میکنند، شانس باقی ماندن آنها را در شرایط ترک سیگار در طول زمانهای طولانیتر، تا حدود 10 الی 25 درصد افزایش میدهد. فراهم آوردن بعضی حمایتها از طریق تماس شخصی رو در رو یا بهوسیله تلفن، اثربخش هستند و افرادی که دست از تلاش برمیدارند، اگر دسترسی به حمایت رفتاری هم داشته باشند، با استفاده از داروها میتوانند شانس موفقیت خود را در ترک سیگار افزایش دهند.
کیفیت شواهد
ما کیفیت همه شواهد را بالا در نظر گرفتیم، و تحقیقات بیشتر بعید است که نتایج را تغییر دهند.
نتیجهگیریهای نویسندگان
کاربردهای عملی
فراهم آوردن حمایت رفتاری برای سیگاریها با استفاده از داروهای مقرر برای ترک سیگار، نسبت موفقیت تلاشها را افزایش میدهند. حمایتهای رفتاری جدیتر احتمالا مزایای اضافی بیشتری را ایجاد میکند. این اثر ممکن است در شرایط مطلق کوچک باشد، اما با توجه به مزایای سلامت قابل توجهی که از توقف سیگار کشیدن ایجاد میشود، ارزشمند است.
کاربردهای تحقیقاتی
شناسایی میزان مطلوب حمایت رفتاری برای استفاده در کنار دارودرمانی همچنان یک چالش است. مطالعات باید برای بررسی اثرات کوچک درمان طراحی قوی داشته باشند و مداخلاتی را آزمایش کنند را که برای سیگاری ها قابل قبول و قابل دسترس بوده، و برای ارائه به آنها مقرونبهصرفه باشند.