چهارشنبه 5 اردیبهشت 1403
جلد 2019 -
جلد 2019 - صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Vinicius Cavalheri, Chris Burtin, Vittoria R Formico, Mika L Nonoyama, Sue Jenkins, Martijn A. Spruit et al . Exercise training undertaken by people within 12 months of lung resection for non-small cell lung cancer. 3 2019; 2019
URL: http://cochrane.ir/article-1-2621-fa.html
URL: http://cochrane.ir/article-1-2621-fa.html
Vinicius Cavalheri* 
, Chris Burtin , Vittoria R Formico , Mika L Nonoyama , Sue Jenkins , Martijn A. Spruit , Kylie Hill
, Chris Burtin , Vittoria R Formico , Mika L Nonoyama , Sue Jenkins , Martijn A. Spruit , Kylie Hill
پیشینه
کاهش ظرفیت ورزش و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت (HRQoL) در افرادی که به دنبال سرطان ریه سلول غیرکوچک (NSCLC) رزکسیون ریه انجام داده‌اند، رایج است. تمرین ورزشی منجر به دستاوردهایی در ظرفیت ورزش و HRQoL برای افرادی با طیف وسیعی از بیماری‌های مزمن، از جمله بیماری‌های مزمن انسدادی ریوی و نارسایی قلبی و همچنین در افراد مبتلا به سرطان پروستات و پستان می‌شود. همچنین داشتن برنامه برای تمرین ورزشی می‌تواند منجر به دستاوردهایی در این پیامدها برای افرادی شود که به دلیل NSCLC رزکسیون ریوی انجام داده‌اند. این مرور سیستماتیک، مرور سال 2013 ما را به‌روز می‌کند.
اهداف
هدف اولیه این مرور تعیین اثرات تمرین ورزشی بر ظرفیت ورزش و عوارض جانبی در افرادی شود که به دلیل NSCLC رزکسیون ریوی (با یا بدون شیمی‌درمانی) انجام داده‌اند. اهداف ثانویه تعیین اثرات تمرین ورزشی بر سایر پیامدها نظیر HRQoL، ظرفیت تولید نیرو در عضلات محیطی، ظرفیت تولید فشار در عضلات تنفسی، دیس‌پنه و خستگی، احساس اضطراب و افسردگی، عملکرد ریوی و مرگ‌و‌میر بودند.
روش های جستجو
ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (RCTs ؛randomised controlled trails) اضافی را در پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trails) (کتابخانه کاکرین 2019، شماره 2 از 12)؛ MEDLINE (via PubMed) (2013 تا فوریه 2019)؛ Embase (via Ovid) (2013 تا فوریه 2019)؛ SciELO (The Scientific Electronic Library Online (2013 تا فوریه 2019) و PEDro (Physiotherapy Evidence Database) (2013 تا فوریه 2019) جست‌وجو کردیم.
معیارهای انتخاب
ما RCT هایی را وارد کردیم که در آن‌ها شرکت‌کنندگان مبتلا به NSCLC که تحت رزکسیون ریوی قرار گرفتند برای دریافت تمرین ورزشی، که شامل ورزش هوازی، ورزش مقاومتی یا ترکیبی از هر دوی آن‌ها بود، یا هیچ تمرین ورزشی، اختصاص داده شدند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
دو نویسنده مرور مطالعات را غربال کردند و آن‌هایی را که واجد شرایط ورود بودند، شناسایی کردند. ما از مقادیر پس از مداخله (با انحراف معیار مربوطه‌شان (SD)) یا میانگین تغییرات (با SD مربوطه‌شان) در متاآنالیزهایی که نتایج را به صورت تفاوت میانگین گزارش کردند، استفاده کردیم. در متاآنالیزهایی که نتایج را به صورت تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD) گزارش کردند، مطالعاتی را قرار دادیم که مقادیر پس از مداخله را گزارش کرده و آن‌هایی که تغییرات میانگین را در زیرگروه‌های جداگانه گزارش کردند. ما قطعیت شواهد را برای هر پیامد با کاهش یا افزایش درجه شواهد مطابق با معیارهای سیستم GRADE (نظام درجه‌بندی کیفیت شواهد و قدرت توصیه‌ها) ارزیابی کردیم.
نتایج اصلی
همراه با 3 RCT وارد شده در نسخه اصلی این مرور (2013)، ما 5 RCT اضافی را در این به‌روزرسانی شناسایی کردیم که در مجموع، 8 RCT با 450 شرکت‌کننده (180 (40%) زن) وارد شدند. خطر سوگیری (bias) انتخاب در مطالعات واردشده پائین بوده و خطر سوگیری عملکرد، بالا. 6 مطالعه اثرات ترکیب تمرینات ایروبیک و مقاومتی را بررسی کردند، یک مطالعه اثرات ترکیب تمرین ایروبیک و عضلات تنفسی و یک مورد نیز اثرات ترکیب تمرین ایروبیک، مقاومتی و عضلات تنفسی، و تمرین تعادل را بررسی کرده بودند. پس از تکمیل دوره مداخله، در مقایسه با گروه کنترل، ظرفیت ورزشی که به صورت میزان اوج جذب اکسیژن (VO2peak) و فاصله راه رفتن در 6 دقیقه (6MWD) تعریف شد، در گروه مداخله بیش‌تر بود (VO2peak؛ mL/kg/min 2.97 :MD؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.09- تا 0.06؛ 4 مطالعه؛ 135 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط، 6MWD ؛ m 57 :MD (متر)؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 34 تا 80 متر؛ 5 مطالعه؛ 182 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بالا). یک مورد عارضه جانبی (شکستگی هیپ) مرتبط با مداخله در یکی از مطالعات واردشده گزارش شد. گروه مداخله همچنین به بهبود بیشتری در جزء فیزیکی HRQoL عمومی (MD: 5.0 نقطه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.3 تا 7.7 نقطه؛ 4 مطالعه؛ 208 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین)، بهبود ظرفیت تولید نیرو در عضله کوادری‌سپس (SMD: 0.75؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.4 تا 1.1؛ 4 مطالعه؛ 133 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط) و دیس‌پنه کم‌تر (SMD: 0.43-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.81- تا 0.05-؛ 3 مطالعه؛ 110 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین) دست یافتند. ما اثرات نامشخصی را بر جزء روانی HRQoL عمومی، HRQoL مختص بیماری، نیروی گرفتن اشیاء با دست، خستگی و عملکرد ریوی مشاهده کردیم. داده‌های ناکافی برای اظهارنظر در مورد تاثیر تمرین ورزش بر حداکثر فشارهای دم و بازدم و احساس اضطراب و افسردگی وجود دارد. میزان مرگ‌و‌میر در مطالعات واردشده گزارش نشد.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
تمرین ورزشی باعث افزایش ظرفیت ورزش و نیروی عضله کوادری‌سپس در افرادی می‌شود که به دلیل NSCLC رزکسیون ریوی شده‌اند. یافته‌های ما همچنین پیشنهاد می‌کنند که بهبودهایی در امتیاز جزء فیزیکی از HRQoL عمومی و کاهش دیس‌پنه دیده می‌شوند. این مرور سیستماتیک بر اهمیت تمرین ورزشی به عنوان بخشی از مدیریت پس از جراحی در افراد مبتلا به NSCLC تاکید می‌کند.
خلاصه به زبان ساده
تمرین ورزشی پس از جراحی ریه برای افراد مبتلا به سرطان ریه سلول غیرکوچک
سوال مطالعه مروری
ما شواهد را در مورد تاثیر تمرین ورزشی پس از جراحی ریه برای سرطان ریه سلول غیرکوچک (NSCLC) بر سطح آمادگی جسمانی؛ عوارض جانبی؛ کیفیت زندگی، قدرت پا، دست و عضلات تنفسی، تنگی نفس، خستگی، احساس اضطراب و افسردگی و عملکرد ریه به‌روز کردیم.
پیشینه
پس از جراحی ریه برای NSCLC، سطح آمادگی جسمانی و کیفیت زندگی افراد کاهش می‌یابد. ما می‌دانیم که تمرین ورزشی باعث بهبود این پیامدها در افراد مبتلا به بیماری‌های مزمن ریوی و در بیماران مبتلا به سرطان پروستات و سرطان پستان می‌شود. در نسخه 2013 این مرور، ما نشان دادیم که تمرین ورزشی سطح آمادگی جسمانی (فاصله طی شده در آزمون پیاده‌روی 6 دقیقه‌ای) را در افراد پس از جراحی ریه برای NSCLC بهبود می‌دهد. به دلیل تعداد محدودی از مطالعات، تاثیر تمرین ورزشی بر کیفیت زندگی و پیامدهای دیگر مشخص نیست.
زمان انجام پژوهش
شواهد تا فوریه 2019 به‌روز هستند.
ویژگی‌های مطالعه
ما سه مطالعه را از مرور سال 2013 و پنج مطالعه جدید دیگر را از مرور حاضر وارد کردیم که در مجموع هشت مطالعه با 450 شرکت‌کننده (180 زن) وارد شدند. تعداد شرکت‌کنندگان در مطالعات واردشده در محدوده 17 و 131 بود؛ میانگین سنی شرکت‌کنندگان بین 63 و 71 سال بود. شش مطالعه اثرات ترکیب ورزش‌های هوازی مقاومتی را بررسی کردند، یک مطالعه اثرات ترکیب تمرینات ایروبیک وعضله تنفسی را مورد بررسی قرار داده و یک مطالعه اثرات ترکیب تمرینات ایروبیک، مقاومتی و عضلات تنفسی و تمرین تعادل را بررسی کردند. طول برنامه‌های ورزشی از 4 تا 20 هفته بود و تمرینات دو بار تا پنج روز در هفته انجام شد.
نتایج اصلی
نتایج ما نشان داد افراد مبتلا به NSCLC که بعد از جراحی ریه ورزش کردند، در مقایسه با آن‌هایی که ورزش نمی‌کردند، سطح آمادگی جسمانی (اندازه‌گیری شده با استفاده از تست دوچرخه‌سواری و آزمون پیاده‌روی 6 دقیقه‌ای) و قدرت در ماهیچه‌های پای بهتری داشتند. ما همچنین شواهدی اولیه‌ای را برای کیفیت بهتر زندگی و تنگی نفس کم‌تر در افرادی که ورزش کردند، نشان دادیم. یک عارضه جانبی (شکستگی لگن) مربوط به مداخله در یک مطالعه گزارش شد. تاثیر تمرین ورزش پس از جراحی ریه بر قدرت گرفتن، خستگی و عملکرد ریه نامشخص بود. ما شواهد کافی را برای بهبود در قدرت عضلات تنفسی یا احساس اضطراب و افسردگی پیدا نکردیم.
کیفیت شواهد
به طور کلی کیفیت (قطعیت) شواهد برای پیامدها متوسط بود، از مقدار بسیار پایین (برای تنگی نفس) و بالا (برای سطح آمادگی جسمانی که از طریق آزمون پیاده‌روی 6 دقیقه‌ای اندازه‌گیری شد).
ما شواهد را در مورد تاثیر تمرین ورزشی پس از جراحی ریه برای سرطان ریه سلول غیرکوچک (NSCLC) بر سطح آمادگی جسمانی؛ عوارض جانبی؛ کیفیت زندگی، قدرت پا، دست و عضلات تنفسی، تنگی نفس، خستگی، احساس اضطراب و افسردگی و عملکرد ریه به‌روز کردیم.
پیشینه
پس از جراحی ریه برای NSCLC، سطح آمادگی جسمانی و کیفیت زندگی افراد کاهش می‌یابد. ما می‌دانیم که تمرین ورزشی باعث بهبود این پیامدها در افراد مبتلا به بیماری‌های مزمن ریوی و در بیماران مبتلا به سرطان پروستات و سرطان پستان می‌شود. در نسخه 2013 این مرور، ما نشان دادیم که تمرین ورزشی سطح آمادگی جسمانی (فاصله طی شده در آزمون پیاده‌روی 6 دقیقه‌ای) را در افراد پس از جراحی ریه برای NSCLC بهبود می‌دهد. به دلیل تعداد محدودی از مطالعات، تاثیر تمرین ورزشی بر کیفیت زندگی و پیامدهای دیگر مشخص نیست.
زمان انجام پژوهش
شواهد تا فوریه 2019 به‌روز هستند.
ویژگی‌های مطالعه
ما سه مطالعه را از مرور سال 2013 و پنج مطالعه جدید دیگر را از مرور حاضر وارد کردیم که در مجموع هشت مطالعه با 450 شرکت‌کننده (180 زن) وارد شدند. تعداد شرکت‌کنندگان در مطالعات واردشده در محدوده 17 و 131 بود؛ میانگین سنی شرکت‌کنندگان بین 63 و 71 سال بود. شش مطالعه اثرات ترکیب ورزش‌های هوازی مقاومتی را بررسی کردند، یک مطالعه اثرات ترکیب تمرینات ایروبیک وعضله تنفسی را مورد بررسی قرار داده و یک مطالعه اثرات ترکیب تمرینات ایروبیک، مقاومتی و عضلات تنفسی و تمرین تعادل را بررسی کردند. طول برنامه‌های ورزشی از 4 تا 20 هفته بود و تمرینات دو بار تا پنج روز در هفته انجام شد.
نتایج اصلی
نتایج ما نشان داد افراد مبتلا به NSCLC که بعد از جراحی ریه ورزش کردند، در مقایسه با آن‌هایی که ورزش نمی‌کردند، سطح آمادگی جسمانی (اندازه‌گیری شده با استفاده از تست دوچرخه‌سواری و آزمون پیاده‌روی 6 دقیقه‌ای) و قدرت در ماهیچه‌های پای بهتری داشتند. ما همچنین شواهدی اولیه‌ای را برای کیفیت بهتر زندگی و تنگی نفس کم‌تر در افرادی که ورزش کردند، نشان دادیم. یک عارضه جانبی (شکستگی لگن) مربوط به مداخله در یک مطالعه گزارش شد. تاثیر تمرین ورزش پس از جراحی ریه بر قدرت گرفتن، خستگی و عملکرد ریه نامشخص بود. ما شواهد کافی را برای بهبود در قدرت عضلات تنفسی یا احساس اضطراب و افسردگی پیدا نکردیم.
کیفیت شواهد
به طور کلی کیفیت (قطعیت) شواهد برای پیامدها متوسط بود، از مقدار بسیار پایین (برای تنگی نفس) و بالا (برای سطح آمادگی جسمانی که از طریق آزمون پیاده‌روی 6 دقیقه‌ای اندازه‌گیری شد).
- ناشر: Wiley
- گروه ویراستاری:
- پیوند: پیوند به مقاله اصلی
پذیرش: 1397/11/12 | انتشار: 1398/3/27
