شنبه 1 اردیبهشت 1403
جلد 2019 -
جلد 2019 - صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Lise M Verhoef, Bart JF van den Bemt, Aatke van der Maas, Johanna E Vriezekolk, Marlies E Hulscher, Frank HJ van den Hoogen, et al . Down-titration and discontinuation strategies of tumour necrosis factor-blocking agents for rheumatoid arthritis in patients with low disease activity. 3 2019; 2019
URL: http://cochrane.ir/article-1-2581-fa.html
URL: http://cochrane.ir/article-1-2581-fa.html
Lise M Verhoef* 
, Bart JF van den Bemt , Aatke van der Maas , Johanna E Vriezekolk , Marlies E Hulscher , Frank HJ van den Hoogen , Wilco CH Jacobs , Noortje van Herwaarden , Alfons A den Broeder
, Bart JF van den Bemt , Aatke van der Maas , Johanna E Vriezekolk , Marlies E Hulscher , Frank HJ van den Hoogen , Wilco CH Jacobs , Noortje van Herwaarden , Alfons A den Broeder
پیشینه
اهداف
ارزیابی منافع و مضرات کاهش تیتراسیون (کاهش دوز، قطع مصرف یا کاهش تدریجی میزان دوز دارو با توجه به فعالیت بیماری) داروهای anti‐TNF بر فعالیت بیماری، عملکرد، هزینه‌ها، ایمنی و آسیب رادیوگرافیکی در مقایسه با مراقبت معمول در افراد مبتلا به RA و فعالیت پایین بیماری.
روش های جستجو
ما MEDLINE؛ Embase؛ Web of Science ؛ CENTRAL (29 مارچ 2018) و چهار مرکز ثبت کارآزمایی (11 اپریل 2018)، را همراه با کنترل منابع، جست‌وجوی استنادی جست‌وجو کردیم و با نویسندگان مطالعه برای شناسایی مطالعات بیشتر تماس گرفتیم. ما مجموعه مقالات کنفرانس (کالج روماتولوژی آمریکا و لیگ اروپایی علیه روماتیسم 2005-2017) را غربالگری کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (RCTs ؛randomised controlled trails) و کارآزمایی‌های بالینی و کنترل‌شده (CCT) که به مقایسه کاهش تیتراسیون (کاهش دوز، قطع مصرف، کاهش تدریجی دوز دارو بر اساس فعالیت بیماری) داروهای آنتی-TNF (ادالیموماب (adalimumab)، سرتولیزوماب پگول (certolizumab pegol)، اتانرسپت (etanercept)، گولیموماب (golimumab)، اینفلیکسیماب (infliximab)) با مراقبت معمول / بدون کاهش تیتراسیون در افراد مبتلا به RA و فعالیت پایین بیماری پرداختند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
ما از روش‌شناسی استاندارد کاکرین استفاده کردیم.
نتایج اصلی
یکی از کارآزمایی‌هایی که قبلا واردشده بود، در این به‌روزرسانی به‌طور گذشته‌نگر خارج شد، زیرا RCT / CCT نبود. ما 8 کارآزمایی اضافی را وارد کردیم، برای مجموعه‌ای از 14 مطالعه (13 RCT و 1 CCT؛ 3315 شرکت‌کننده در مجموع) که به گزارش کاهش تیتراسیون آنتی-TNF پرداختند. 6 مطالعه (1148 شرکت‌کننده) کاهش دوز آنتی-TNF را در مقایسه با ادامه مصرف آنتی-TNF گزارش کردند. 8 مطالعه (2111 شرکت‌کننده) قطع مصرف آنتی-TNF را در مقایسه با ادامه مصرف آنتی-TNF گزارش کردند (3 مطالعه هم قطع مصرف آنتی-TNF و هم کاهش دوز را ارزیابی کردند) و 3 مطالعه، کاهش تدریجی دوز آنتی-TNF را براساس فعالیت بیماری ارزیابی کردند (365 شرکت‌کننده).
این مطالعات، داده‌های مربوط به تمام داروهای آنتی-TNF، عمدتا ادالیموماب و اتانرسپت، را وارد کردند. 13 مطالعه به‌صورت متن کامل، و یک مطالعه به‌صورت چکیده در دسترس بودند. ما مطالعات واردشده را به‌طور کلی در معرض خطر پایین تا متوسط سوگیری (bias) ارزیابی کردیم؛ نگرانی اصلی ما سوگیری به دلیل درمان برچسب - باز (open‐label) و ارزیابی پیامد کورسازی‌نشده بود. ناهمگونی بالینی بین کارآزمایی‌ها بالا بود. مطالعات واردشده در مراکز بالینی در سراسر جهان انجام شده و شامل افراد مبتلا به RA زودهنگام و تاییدشده بودند که اکثریت آنها را زنانی با میانگین سنی 47 و 60 سال تشکیل می‌دادند. طول مدت مطالعات از 6 ماه تا 3.5 سال متغیر بود.
ما دریافتیم که کاهش دوز آنتی-TNF منجر به تفاوت اندک یا عدم تفاوت در میانگین نمره فعالیت بیماری (DAS28) بعد از 26 تا 52 هفته (شواهد با قطعیت بالا، میانگین تفاوت (MD): 0.06؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.11- تا 0.24؛ خطر تفاوت مطلق (ARD): %1) در مقایسه با ادامه مصرف آن شد. هم‌چنین، کاهش دوز آنتی-TNF پس از 26 تا 52 هفته، منجر به بدتر شدن قابل‌ملاحظه‌ای در عملکرد بیماری نمی‌شود (شاخص ناتوانی پرسشنامه سنجش سلامت (HAQ-DI)) (شواهد با قطعیت بالا؛ MD: 0.09؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.00 تا 0.19؛ ARD: 3%). در کنار این، کاهش دوز آنتی-TNF ممکن است نسبت شرکت‌کنندگانی را که وارد گروه دیگری از داروهای بیولوژیکی شدند، اندکی کاهش دهد (شواهد با قطعیت پایین)، اما احتمالا نسبت شرکت‌کنندگان را با حداقل پیشرفت رادیوگرافیکی پس از 52 هفته افزایش می‌دهد (شواهد با قطعیت متوسط، خطر نسبی (RR): 1.22؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.76 تا 1.95؛ ARD: 2% بالاتر). کاهش دوز آنتی-TNF ممکن است منجر به تفاوت اندک یا عدم تفاوت در عوارض جانبی جدی، خروج از مطالعه به علت عوارض جانبی و نسبت شرکت‌کنندگان با بهبودی پایدار شود (شواهد با قطعیت پایین).
نتایج نشان می‌دهند که قطع مصرف آنتی-TNF احتمالا میانگین نمره فعالیت بیماری را بعد از 28 تا 52 هفته، اندکی افزایش می‌دهد (شواهد با قطعیت متوسط؛ MD: 0.96؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.67 تا 1.25؛ ARD: 14%) و RR برای بهبودی پایدار بین 0.16 و 0.77 قرار داشت. قطع مصرف آنتی-TNF نسبت شرکت‌کنندگان را با حداقل پیشرفت رادیوگرافیک پس از 52 هفته افزایش می‌دهد (شواهد با قطعیت بالا؛ RR: 1.69؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.10 تا 2.59؛ ARD: 7%) و ممکن است منجر به وخامت جزئی عملکرد شود (HAQ‐DI) (شواهد با قطعیت پایین). در مورد اینکه آیا قطع مصرف آنتی-TNF تاثیری بر تعداد عوارض جانبی جدی دارد یا خیر (به دلیل شواهد با قطعیت بسیار پایین) و اینکه تعداد خروج از مطالعه به دلیل عوارض جانبی بعد از 28 تا 52 هفته احتمالا اندکی افزایش یابد، قطعیتی وجود ندارد (شواهد با قطعیت متوسط؛ RR: 1.46؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.75 تا 2.84؛ ARD: 1% بالاتر).
کاهش تدریجی دوز آنتی-TNF با هدایت فعالیت بیماری بعد از 72 تا 78 هفته، منجر به تفاوت اندک یا عدم تفاوت در میانگین نمره فعالیت بیماری (DAS28) شد (شواهد با قطعیت پایین). علاوه‌براین، کاهش تدریجی دوز آنتی-TNF با هدایت فعالیت بیماری منجر به تفاوت اندک یا عدم تفاوت در نسبت شرکت‌کنندگان با بهبودی پایدار پس از 18 ماه می‌شود (شواهد با قطعیت بالا؛ RR: 0.89؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.75 تا 1.06؛ ARD: 9-% )، و ممکن است منجر به تفاوت اندک یا عدم تفاوت در انتقال به یک داروی بیولوژیک دیگر شود (شواهد با قطعیت پایین). کاهش تدریجی دوز آنتی-TNF با هدایت فعالیت بیماری ممکن است نسبت شرکت‌کنندگان را با حداقل پیشرفت رادیوگرافیکی اندکی افزایش دهد (شواهد با قطعیت پایین) و احتمالا موجب وخامت جزئی عملکرد پس از 18 ماه شود (شواهد با قطعیت متوسط؛ MD: 0.2 بالاتر؛ 0.02 پایین‌تر تا 0.42 بالاتر؛ ARD: 7% بالاتر)، به دلیل قطعیت بسیار پایین شواهد، مشخص نیست که آیا کاهش تدریجی دوز آنتی-TNF با هدایت فعالیت بیماری تاثیری بر تعداد عوارض جانبی جدی دارد یا خیر.
این مطالعات، داده‌های مربوط به تمام داروهای آنتی-TNF، عمدتا ادالیموماب و اتانرسپت، را وارد کردند. 13 مطالعه به‌صورت متن کامل، و یک مطالعه به‌صورت چکیده در دسترس بودند. ما مطالعات واردشده را به‌طور کلی در معرض خطر پایین تا متوسط سوگیری (bias) ارزیابی کردیم؛ نگرانی اصلی ما سوگیری به دلیل درمان برچسب - باز (open‐label) و ارزیابی پیامد کورسازی‌نشده بود. ناهمگونی بالینی بین کارآزمایی‌ها بالا بود. مطالعات واردشده در مراکز بالینی در سراسر جهان انجام شده و شامل افراد مبتلا به RA زودهنگام و تاییدشده بودند که اکثریت آنها را زنانی با میانگین سنی 47 و 60 سال تشکیل می‌دادند. طول مدت مطالعات از 6 ماه تا 3.5 سال متغیر بود.
ما دریافتیم که کاهش دوز آنتی-TNF منجر به تفاوت اندک یا عدم تفاوت در میانگین نمره فعالیت بیماری (DAS28) بعد از 26 تا 52 هفته (شواهد با قطعیت بالا، میانگین تفاوت (MD): 0.06؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.11- تا 0.24؛ خطر تفاوت مطلق (ARD): %1) در مقایسه با ادامه مصرف آن شد. هم‌چنین، کاهش دوز آنتی-TNF پس از 26 تا 52 هفته، منجر به بدتر شدن قابل‌ملاحظه‌ای در عملکرد بیماری نمی‌شود (شاخص ناتوانی پرسشنامه سنجش سلامت (HAQ-DI)) (شواهد با قطعیت بالا؛ MD: 0.09؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.00 تا 0.19؛ ARD: 3%). در کنار این، کاهش دوز آنتی-TNF ممکن است نسبت شرکت‌کنندگانی را که وارد گروه دیگری از داروهای بیولوژیکی شدند، اندکی کاهش دهد (شواهد با قطعیت پایین)، اما احتمالا نسبت شرکت‌کنندگان را با حداقل پیشرفت رادیوگرافیکی پس از 52 هفته افزایش می‌دهد (شواهد با قطعیت متوسط، خطر نسبی (RR): 1.22؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.76 تا 1.95؛ ARD: 2% بالاتر). کاهش دوز آنتی-TNF ممکن است منجر به تفاوت اندک یا عدم تفاوت در عوارض جانبی جدی، خروج از مطالعه به علت عوارض جانبی و نسبت شرکت‌کنندگان با بهبودی پایدار شود (شواهد با قطعیت پایین).
نتایج نشان می‌دهند که قطع مصرف آنتی-TNF احتمالا میانگین نمره فعالیت بیماری را بعد از 28 تا 52 هفته، اندکی افزایش می‌دهد (شواهد با قطعیت متوسط؛ MD: 0.96؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.67 تا 1.25؛ ARD: 14%) و RR برای بهبودی پایدار بین 0.16 و 0.77 قرار داشت. قطع مصرف آنتی-TNF نسبت شرکت‌کنندگان را با حداقل پیشرفت رادیوگرافیک پس از 52 هفته افزایش می‌دهد (شواهد با قطعیت بالا؛ RR: 1.69؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.10 تا 2.59؛ ARD: 7%) و ممکن است منجر به وخامت جزئی عملکرد شود (HAQ‐DI) (شواهد با قطعیت پایین). در مورد اینکه آیا قطع مصرف آنتی-TNF تاثیری بر تعداد عوارض جانبی جدی دارد یا خیر (به دلیل شواهد با قطعیت بسیار پایین) و اینکه تعداد خروج از مطالعه به دلیل عوارض جانبی بعد از 28 تا 52 هفته احتمالا اندکی افزایش یابد، قطعیتی وجود ندارد (شواهد با قطعیت متوسط؛ RR: 1.46؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.75 تا 2.84؛ ARD: 1% بالاتر).
کاهش تدریجی دوز آنتی-TNF با هدایت فعالیت بیماری بعد از 72 تا 78 هفته، منجر به تفاوت اندک یا عدم تفاوت در میانگین نمره فعالیت بیماری (DAS28) شد (شواهد با قطعیت پایین). علاوه‌براین، کاهش تدریجی دوز آنتی-TNF با هدایت فعالیت بیماری منجر به تفاوت اندک یا عدم تفاوت در نسبت شرکت‌کنندگان با بهبودی پایدار پس از 18 ماه می‌شود (شواهد با قطعیت بالا؛ RR: 0.89؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.75 تا 1.06؛ ARD: 9-% )، و ممکن است منجر به تفاوت اندک یا عدم تفاوت در انتقال به یک داروی بیولوژیک دیگر شود (شواهد با قطعیت پایین). کاهش تدریجی دوز آنتی-TNF با هدایت فعالیت بیماری ممکن است نسبت شرکت‌کنندگان را با حداقل پیشرفت رادیوگرافیکی اندکی افزایش دهد (شواهد با قطعیت پایین) و احتمالا موجب وخامت جزئی عملکرد پس از 18 ماه شود (شواهد با قطعیت متوسط؛ MD: 0.2 بالاتر؛ 0.02 پایین‌تر تا 0.42 بالاتر؛ ARD: 7% بالاتر)، به دلیل قطعیت بسیار پایین شواهد، مشخص نیست که آیا کاهش تدریجی دوز آنتی-TNF با هدایت فعالیت بیماری تاثیری بر تعداد عوارض جانبی جدی دارد یا خیر.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
ما دریافتیم که کاهش دوز ثابت آنتی- TNFپس از حداقل 3 تا 12 ماه فعالیت پایین بیماری، با ادامه مصرف دوز استاندارد با توجه به فعالیت و عملکرد بیماری، قابل مقایسه است و ممکن است با توجه به نسبت شرکت‌کنندگان با بهبودی پایدار قابل مقایسه باشد. قطع مصرف داروی (هم‌چنین بدون انطباق با هدایت فعالیت بیماری) آنتی-TNF احتمالا پایین‌تر از ادامه درمان با توجه به فعالیت بیماری، نسبت شرکت‌کنندگان با بهبودی پایدار، عملکرد و حداقل آسیب رادیوگرافیکی است. کاهش تدریجی دوز آنتی-TNF با هدایت فعالیت بیماری با توجه به نسبت شرکت‌کنندگان با بهبودی پایدار، با ادامه درمان قابل مقایسه است و ممکن است با توجه به فعالیت بیماری قابل مقایسه باشد.
هشدار این مرور مربوط به داده‌های موجود هستند که عمدتا محدود به اتانرسپت و ادالیموماب بوده، ناهمگونی بین مطالعات و استفاده از طرح‌های برتری به جای طرح‌های بدون برتری (non‐inferiority)، محدود شدند.
تحقیقات آینده باید روی داروهای آنتی-TNF ادالیموماب و گولیموماب، ارزیابی فعالیت بیماری، عملکرد و پیامدهای رادیوگرافیکی پس از پیگیری طولانی‌تر؛ و ارزیابی ایمنی در بلندمدت، هزینه - اثربخشی، و پیش‌بینی‌کننده‌ها برای کاهش تیتراسیون موفقیت‌آمیز تمرکز کنند. هم‌چنین استفاده از معیار فلیر (flare) معتبر، طرح‌های بدون برتری و کاهش مرتبط با فعالیت بیماری به جای کاهش یا قطع دوز ثابت، به محققین اجازه تفسیر بهتر یافته‌های مطالعه و تعمیم را به عمل بالینی خواهد داد.
هشدار این مرور مربوط به داده‌های موجود هستند که عمدتا محدود به اتانرسپت و ادالیموماب بوده، ناهمگونی بین مطالعات و استفاده از طرح‌های برتری به جای طرح‌های بدون برتری (non‐inferiority)، محدود شدند.
تحقیقات آینده باید روی داروهای آنتی-TNF ادالیموماب و گولیموماب، ارزیابی فعالیت بیماری، عملکرد و پیامدهای رادیوگرافیکی پس از پیگیری طولانی‌تر؛ و ارزیابی ایمنی در بلندمدت، هزینه - اثربخشی، و پیش‌بینی‌کننده‌ها برای کاهش تیتراسیون موفقیت‌آمیز تمرکز کنند. هم‌چنین استفاده از معیار فلیر (flare) معتبر، طرح‌های بدون برتری و کاهش مرتبط با فعالیت بیماری به جای کاهش یا قطع دوز ثابت، به محققین اجازه تفسیر بهتر یافته‌های مطالعه و تعمیم را به عمل بالینی خواهد داد.
خلاصه به زبان ساده
کاهش دوز یا توقف مصرف داروهای ضد عامل نکروز دهنده تومور در افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید که حالشان بهتر می‌شود (فعالیت پایین بیماری)
ما یک مرور به‌روز‌شده را در مورد مطالعاتی انجام دادیم که در آنها درمان با داروهای ضد عامل نکروز دهنده تومور (آنتی-TNF) (ادالیموماب، سرتولیزوماب پگول، اتانرسپت، گولیموماب و اینفلیکسیماب) در افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید (RA) که از داروهای آنتی-TNF استفاده کردند و حالشان خوب است (فعالیت پایین بیماری)، کاهش یافت یا متوقف شد. جست‌وجوی سیستماتیک ما 14 مطالعه را تا مارچ 2018 شناسایی کرد (3315 شرکت‌کننده). مطالعات واردشده در مراکز بالینی در سراسر جهان انجام شدند و افراد مبتلا به RA زودهنگام و تاییدشده را وارد کردند، اکثریت آنها زنان با میانگین سنی 47 تا 60 سال بودند. مدت مطالعه از 6 ماه تا 3.5 سال متغیر بود.
آرتریت روماتوئید چیست؟ توقف یا کاهش دوز داروهای آنتی-TNF چیست؟
هنگامی که شما مبتلا به RA هستید، سیستم ایمنی بدن شما، که معمولا با عفونت مبارزه می‌کند، به لایه پوششی مفاصل شما حمله می‌کند. این امر باعث می‌شود که مفاصل شما متورم، سفت، و دردناک شود. هیچ درمانی برای RA وجود ندارد، بنابراین هدف درمان‌ها، کاهش درد و سفتی، بهبود توانایی حرکتی و جلوگیری از آسیب به مفاصل است.
داروهای آنتی-TNF، داروهای بیولوژیکی برای RA هستند. این داروها با کاهش التهاب در مفاصل، شکایت‌ها را کمتر می‌کنند و منجر به کاهش آسیب رادیوگرافیکی مفصل می‌شوند. کاهش یا توقف درمان آنتی-TNF، هنگام فعالیت پایین بیماری، ممکن است عوارض جانبی وابسته به دوز (عمدتا عفونت) و هزینه‌ها را کاهش دهد.
نتایج اصلی
داده‌های مربوط به تمام داروهای آنتی-TNF در دسترس بودند، اما اکثر داده‌ها مربوط به ادالیموماب و اتانرسپت بودند.
فعالیت بیماری
- افرادی که دوز آنتی-TNF را کاهش دادند، افزایش اندک یا عدم افزایش را در فعالیت بیماری در مقایسه با افرادی که آنتی-TNF را ادامه دادند، نشان دادند (شواهد با قطعیت بالا).
افرادی که آنتی-TNF را متوقف کردند، 0.96 واحد افزایش در فعالیت‌های بیماری در یک مقیاس 0.9 تا 8 واحدی، در مقایسه با افرادی که آنتی-TNF را ادامه دادند، داشتند (تفاوت مطلق: 14%، شواهد با قطعیت متوسط).
- افرادی که به تدریج دوز آنتی-TNF را کاهش دادند، افزایش اندک یا عدم افزایش را در فعالیت بیماری، در مقایسه با افرادی که آنتی-TNF را ادامه دادند، نشان دادند (شواهد با قطعیت بالا).
بهبودی پایدار
- تفاوت اندک یا عدم تفاوت در تعداد افرادی که بهبودی پایدار داشتند، بین افرادی که دوز آنتی-TNF را کاهش دادند در مقایسه با افرادی که آنتی-TNF را ادامه دادند، وجود داشت (شواهد با قطعیت پایین).
- داده‌های مربوط به اینکه چگونه توقف مصرف آنتی-TNF، بهبودی پایدار را تحت تاثیر قرار می‌دهد، ترکیب نشدند زیرا نتایج در سراسر مطالعات مشابه نبودند (شواهد با قطعیت پایین). تفاوت مطلق بین 15% تا 68% کمتر در افرادی که با توقف مصرف آنتی-TNF در مقایسه با ادامه مصرف آنتی-TNF در بهبودی باقی ماندند، متغیر بود.
- تفاوت اندک یا عدم تفاوت در تعداد افرادی که بهبودی پایدار داشتند، بین افرادی که دوز آنتی-TNF را به تدریج کاهش دادند در مقایسه با افرادی که آنتی-TNF را ادامه دادند، وجود داشت (شواهد با قطعیت بالا).
پیشرفت اشعه ایکس
- 24 نفر بیشتر به ازای هر 1000 نفر، بیشتر از 0.5 نقطه پیشرفت آسیب مفصلی پس از یک سال کاهش دوز آنتی-TNF داشتند (مقیاس 0 تا 448) (تفاوت مطلق: 2%؛ شواهد با قطعیت متوسط).
- 73 نفر بیشتر به ازای هر 1000 نفری که مصرف آنتی-TNF را قطع کردند، بیشتر از 0.5 نقطه پیشرفت آسیب مفصلی پس از یک سال نسبت به افرادی داشتند که آنتی-TNF را ادامه دادند (تفاوت مطلق: 7%؛ شواهد با قطعیت بالا).
- 110 نفر بیشتر به ازای هر 1000 نفر، بیشتر از 0.5 نقطه یا بیشتر از 1.0 نقطه پیشرفت آسیب مفصلی پس از یک سال و نیم کاهش تدریجی دوز آنتی-TNF داشتند (شواهد با قطعیت پایین).
عملکرد
- افرادی که دوز آنتی-TNF را کاهش دادند، در مقایسه با افرادی که آنتی-TNF را ادامه دادند، 0.09 واحد بدتر شدن عملکرد را داشتند (تفاوت مطلق: 3%؛ شواهد با قطعیت بالا).
- افرادی که مصرف آنتی-TNF را متوقف کردند، در مقایسه با افرادی که مصرف آنتی-TNF را ادامه دادند، 0.18 واحد بدتر شدن عملکرد را داشتند (تفاوت مطلق: 6%؛ شواهد با قطعیت پایین).
- افرادی که دوز آنتی-TNF را به تدریج کاهش دادند، در مقایسه با افرادی که مصرف آنتی-TNF را ادامه دادند، 0.2 واحد بدتر شدن عملکرد را داشتند (تفاوت مطلق: 7%؛ شواهد با قطعیت متوسط).
عوارض جانبی
- تفاوت اندک یا عدم تفاوت در تعداد عوارض جانبی جدی در افرادی که دوز آنتی-TNF را کاهش دادند در مقایسه با افرادی که آنتی-TNF را ادامه دادند، وجود داشت (شواهد با قطعیت پایین).
- مشخص نیست که آیا کاهش تدریجی دوز یا توقف مصرف آنتی-TNF، تعداد عوارض جانبی جدی را تحت تاثیر قرار می‌دهد (شواهد با قطعیت بسیار پایین).
آرتریت روماتوئید چیست؟ توقف یا کاهش دوز داروهای آنتی-TNF چیست؟
هنگامی که شما مبتلا به RA هستید، سیستم ایمنی بدن شما، که معمولا با عفونت مبارزه می‌کند، به لایه پوششی مفاصل شما حمله می‌کند. این امر باعث می‌شود که مفاصل شما متورم، سفت، و دردناک شود. هیچ درمانی برای RA وجود ندارد، بنابراین هدف درمان‌ها، کاهش درد و سفتی، بهبود توانایی حرکتی و جلوگیری از آسیب به مفاصل است.
داروهای آنتی-TNF، داروهای بیولوژیکی برای RA هستند. این داروها با کاهش التهاب در مفاصل، شکایت‌ها را کمتر می‌کنند و منجر به کاهش آسیب رادیوگرافیکی مفصل می‌شوند. کاهش یا توقف درمان آنتی-TNF، هنگام فعالیت پایین بیماری، ممکن است عوارض جانبی وابسته به دوز (عمدتا عفونت) و هزینه‌ها را کاهش دهد.
نتایج اصلی
داده‌های مربوط به تمام داروهای آنتی-TNF در دسترس بودند، اما اکثر داده‌ها مربوط به ادالیموماب و اتانرسپت بودند.
فعالیت بیماری
- افرادی که دوز آنتی-TNF را کاهش دادند، افزایش اندک یا عدم افزایش را در فعالیت بیماری در مقایسه با افرادی که آنتی-TNF را ادامه دادند، نشان دادند (شواهد با قطعیت بالا).
افرادی که آنتی-TNF را متوقف کردند، 0.96 واحد افزایش در فعالیت‌های بیماری در یک مقیاس 0.9 تا 8 واحدی، در مقایسه با افرادی که آنتی-TNF را ادامه دادند، داشتند (تفاوت مطلق: 14%، شواهد با قطعیت متوسط).
- افرادی که به تدریج دوز آنتی-TNF را کاهش دادند، افزایش اندک یا عدم افزایش را در فعالیت بیماری، در مقایسه با افرادی که آنتی-TNF را ادامه دادند، نشان دادند (شواهد با قطعیت بالا).
بهبودی پایدار
- تفاوت اندک یا عدم تفاوت در تعداد افرادی که بهبودی پایدار داشتند، بین افرادی که دوز آنتی-TNF را کاهش دادند در مقایسه با افرادی که آنتی-TNF را ادامه دادند، وجود داشت (شواهد با قطعیت پایین).
- داده‌های مربوط به اینکه چگونه توقف مصرف آنتی-TNF، بهبودی پایدار را تحت تاثیر قرار می‌دهد، ترکیب نشدند زیرا نتایج در سراسر مطالعات مشابه نبودند (شواهد با قطعیت پایین). تفاوت مطلق بین 15% تا 68% کمتر در افرادی که با توقف مصرف آنتی-TNF در مقایسه با ادامه مصرف آنتی-TNF در بهبودی باقی ماندند، متغیر بود.
- تفاوت اندک یا عدم تفاوت در تعداد افرادی که بهبودی پایدار داشتند، بین افرادی که دوز آنتی-TNF را به تدریج کاهش دادند در مقایسه با افرادی که آنتی-TNF را ادامه دادند، وجود داشت (شواهد با قطعیت بالا).
پیشرفت اشعه ایکس
- 24 نفر بیشتر به ازای هر 1000 نفر، بیشتر از 0.5 نقطه پیشرفت آسیب مفصلی پس از یک سال کاهش دوز آنتی-TNF داشتند (مقیاس 0 تا 448) (تفاوت مطلق: 2%؛ شواهد با قطعیت متوسط).
- 73 نفر بیشتر به ازای هر 1000 نفری که مصرف آنتی-TNF را قطع کردند، بیشتر از 0.5 نقطه پیشرفت آسیب مفصلی پس از یک سال نسبت به افرادی داشتند که آنتی-TNF را ادامه دادند (تفاوت مطلق: 7%؛ شواهد با قطعیت بالا).
- 110 نفر بیشتر به ازای هر 1000 نفر، بیشتر از 0.5 نقطه یا بیشتر از 1.0 نقطه پیشرفت آسیب مفصلی پس از یک سال و نیم کاهش تدریجی دوز آنتی-TNF داشتند (شواهد با قطعیت پایین).
عملکرد
- افرادی که دوز آنتی-TNF را کاهش دادند، در مقایسه با افرادی که آنتی-TNF را ادامه دادند، 0.09 واحد بدتر شدن عملکرد را داشتند (تفاوت مطلق: 3%؛ شواهد با قطعیت بالا).
- افرادی که مصرف آنتی-TNF را متوقف کردند، در مقایسه با افرادی که مصرف آنتی-TNF را ادامه دادند، 0.18 واحد بدتر شدن عملکرد را داشتند (تفاوت مطلق: 6%؛ شواهد با قطعیت پایین).
- افرادی که دوز آنتی-TNF را به تدریج کاهش دادند، در مقایسه با افرادی که مصرف آنتی-TNF را ادامه دادند، 0.2 واحد بدتر شدن عملکرد را داشتند (تفاوت مطلق: 7%؛ شواهد با قطعیت متوسط).
عوارض جانبی
- تفاوت اندک یا عدم تفاوت در تعداد عوارض جانبی جدی در افرادی که دوز آنتی-TNF را کاهش دادند در مقایسه با افرادی که آنتی-TNF را ادامه دادند، وجود داشت (شواهد با قطعیت پایین).
- مشخص نیست که آیا کاهش تدریجی دوز یا توقف مصرف آنتی-TNF، تعداد عوارض جانبی جدی را تحت تاثیر قرار می‌دهد (شواهد با قطعیت بسیار پایین).
- ناشر: Wiley
- گروه ویراستاری:
- پیوند: پیوند به مقاله اصلی
پذیرش: 1397/1/9 | انتشار: 1398/3/3
