جلد 2019 -                   جلد 2019 - صفحات 0-0 | برگشت به فهرست نسخه ها

‎ 10.1002/14651858.CD011501.pub2

XML Print

Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Rebecca Bresnahan, Mariangela Panebianco, Anthony G Marson. Brivaracetam add-on therapy for drug-resistant epilepsy. 3 2019; 2019
URL: http://cochrane.ir/article-1-2466-fa.html
نقش درمان کمکی بریواراستام برای صرع مقاوم به دارو
Rebecca Bresnahan* , Mariangela Panebianco , Anthony G Marson
پیشینه
صرع یکی از شایع‌ترین اختلالات نورولوژیکی است. تخمین زده می‌شود که بیش از 30% از بیماران مبتلا به صرع، علیرغم درمان با یک داروی ضد‐صرع، هم‌چنان دچار تشنج‌های صرعی می‌شوند. این بیماران تحت عنوان مقاوم به دارو طبقه‌بندی می‌شوند و نیاز به درمان با ترکیبی از داروهای چند‐گانه ضد‐صرع دارند. بریواراستام (brivaracetam) یکی از داروهای ضد‐صرع نسل سوم است که یک لیگاند با قدرت اتصال بالا برای پروتئین وزیکولی 2A سیناپسی است. این مرور، استفاده از بریواراستام را به‌عنوان درمان کمکی برای صرع بررسی می‌کند.
اهداف
ارزیابی اثربخشی و تحمل‌پذیری بریواراستام هنگامی که به‌صورت درمان کمکی برای افراد مبتلا به صرع مقاوم به دارو استفاده می‌شود.
روش های جستجو
بانک‌های اطلاعاتی زیر را در 9 اکتبر 2018 جست‌وجو کردیم: پایگاه ثبت مطالعات کاکرین (CRS Web)، که شامل ثبت تخصصی گروه صرع در کاکرین و پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌ شده کاکرین (CENTRAL)؛ Medline (Ovid) از 1946 تا 8 اکتبر 2018؛ClinicalTrials.gov;و پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی (ICTRP) سازمان جهانی بهداشت بود. در اصل ما SCOPUS را نیز به‌عنوان جایگزینی برای Embase جست‌وجو کردیم اما این جست‌وجو چندان ضروری نبود، زیرا کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و شبه‌‐تصادفی‌سازی و کنترل شده در Embase در حال حاضر در CENTRAL وارد شده‌اند.
معیارهای انتخاب
ما به دنبال کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده با طراحی گروه‐موازی بودیم، که افراد مبتلا به صرع مقاوم به دارو را در هر سنی به کار گرفتند. مطالعات را با هر سطحی از کورسازی (دوسو‐کور، یک‌سو‐کور یا بدون کورسازی) پذیرفتیم.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
مطابق با روش‌های استاندارد روش‌شناسی مورد انتظار مرکز همکاری‌های کاکرین، دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم، پیش از ارزیابی کیفیت کارآزمایی و استخراج داده‌های مرتبط، به بررسی کارآزمایی‌ها برای ورود پرداختند. پیامد اولیه که باید ارزیابی شده باشد، کاهش 50% یا بیشتر در فراوانی تشنج بود. پیامدهای ثانویه عبارت بودند از: رهایی از تشنج، خروج (انصراف) از درمان به هر علتی، خروج از درمان به علت حوادث جانبی، نسبت شرکت‌کنندگانی که دچار هرگونه حادثه جانبی شدند، و تداخلات دارویی. از جمعیت قصد درمان (intention‐to‐treat; ITT) برای همه تجزیه‌وتحلیل‌های اولیه استفاده کردیم، و نتایج را به صورت خطرات نسبی (RRs) با %95 فواصل اطمینان (CIs) ارائه کردیم.
نتایج اصلی

این مرور، شش کارآزمایی را شامل 2411 شرکت‌کننده وارد کرد. فقط یک مطالعه شامل شرکت‌کنندگان مبتلا به هر دو نوع تشنج کانونی و جنرالیزه ‌بود؛ پنج کارآزمایی دیگر فقط شامل شرکت‌کنندگان مبتلا به تشنج با شروع کانونی بودند. هر شش مطالعه شامل شرکت‌کنندگان بزرگسال بین 16 تا 80 سال، و دوره‌های درمان بین 7 تا 16 هفته بودند. ما دو مطالعه را در معرض خطر پائین سوگیری (bias) و چهار مطالعه را در معرض خطر نامشخص سوگیری قضاوت کردیم. یک مطالعه موفق به ارائه جزئیات در مورد روش مورد استفاده برای پنهان‌سازی تخصیص نشد و یک مطالعه تمام پیامدهای از پیش تعیین شده را در پروتکل کارآزمایی گزارش نکرد. یک مطالعه مشخص نکرد که کورسازی چگونه حفظ شد، و مطالعه دیگر اختلافاتی را در گزارش‌دهی ذکر کرد.

شرکت‌کنندگان دریافت کننده بریواراستام کمکی نسبت به شرکت‌کنندگان دریافت کننده دارونما، به‌طور معنی‌داری بیشتر احتمال داشت که با کاهش 50% یا بیشتر در فراوانی تشنج روبه‌رو شوند (RR: 1.81؛ 95% CI؛ 1.53 تا 2.14؛ 6 مطالعه؛ شواهد با کیفیت متوسط). شرکت‌کنندگان دریافت کننده بریواراستام هم‌چنین به‌طور معنی‌داری بیش‌تر احتمال داشت که دچار تشنج نشوند (RR: 5.89؛ 95% CI؛ 2.30 تا 15.13؛ 6 مطالعه؛ شواهد با کیفیت متوسط). بروز خروج از درمان به هر علتی (RR: 1.27؛ 95% CI؛ 0.94 تا 1.74؛ 6 مطالعه؛ شواهد با کیفیت پائین)، هم‌چنین خطر تجریه یک یا چند حادثه جانبی در شرکت‌کنندگان (RR: 1.08؛ 95% CI؛ 1.00 تا 1.17؛ 5 مطالعه؛ شواهد با کیفیت متوسط)، پس از درمان با بریواراستام در مقایسه با دارونما تفاوت معنی‌داری نداشت. با این حال، به‌نظر می‌رسد که شرکت‌کنندگان دریافت کننده بریواراستام نسبت به شرکت‌کنندگان دریافت کننده دارونما، به‌ویژه به علت حوادث جانبی، بیش‌تر احتمال داشت که از درمان خارج شوند (RR: 1.54؛ 95% CI؛ 1.02 تا 2.33؛ 6 مطالعه؛ شواهد با کیفیت پائین).

نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
بریواراستام، هنگامی که به صورت درمان کمکی برای بیماران مبتلا به صرع مقاوم به دارو استفاده شود، در کاهش فراوانی تشنج موثر است و می‌تواند در دستیابی به رهایی از تشنج، به بیماران کمک کند. با این حال، درمان کمکی بریواراستام در مقایسه با دارونما، به علت حوادث جانبی، با نسبت بالایی از خروج از درمان همراه است. ذکر این نکته مهم است که فقط یکی از مطالعات واجد شرایط، شرکت‌کنندگان مبتلا به صرع جنرالیزه را وارد کرد. هیچ کدام از این مطالعات شرکت‌کنندگان زیر 16 سال را وارد نکرد، و تمام مطالعات کوتاه‌مدت بودند. در نتیجه، این یافته‌ها عمدتا برای بیماران بزرگسال مبتلا به صرع کانونی مقاوم به دارو کاربرد دارند. بنابراین پژوهش آینده باید بر بررسی تحمل‌پذیری و اثربخشی بریواراستام در طول دوره پیگیری طولانی‌مدت تمرکز کنند و هم‌چنین باید اثربخشی و تحمل‌پذیری افزودنی بریواراستام را در مدیریت انواع دیگر تشنج‌ها و استفاده از آن را در سایر گروه‌های سنی ارزیابی کنند.
خلاصه به زبان ساده

نقش درمان کمکی بریواراستام برای صرع مقاوم به دارو

پیشینه

صرع اختلالی است که مشخصه آن تشنج‌های متعدد است. اکثر افراد می‌توانند صرع خود را با یک داروی ضد‐صرع واحد کنترل کنند؛ با این حال، برخی از افراد به داروهای ضد‐صرع متعددی نیاز دارند. گفته می‌شود که این افراد، مبتلا به صرع مقاوم به دارو هستند. بریواراستام (brivaracetam) یک داروی ضد‐صرع است که می‌تواند به‌عنوان درمان کمکی همراه با داروی ضد‐صرع دیگری برای تلاش برای مدیریت صرع مقاوم به دارو تجویز شود.

هدف مطالعه مروری

هدف این مرور، تعیین این موضوع است که بریواراستام هنگامی که از آن به‌عنوان درمان کمکی برای افراد مبتلا به صرع مقاوم به دارو استفاده می‌شود، موثر و قابل تحمل است یا خیر.

نتایج

ما قادر به شناسایی شش مطالعه بودیم که بریواراستام را به‌عنوان درمان کمکی برای صرع مقاوم به دارو مورد بررسی قرار دادند. این مطالعات در مجموع شامل 2411 شرکت‌کننده، با سن 16 تا 80 سال بودند. اکثر شرکت‌کنندگان مبتلا به صرع کانونی بودند (یعنی صرعی که از یک ناحیه از مغز آغاز می‌شود). افراد دریافت کننده بریواراستام همراه با داروی ضد‐صرع معمول خودشان در مقایسه با افراد دریافت کننده دارونما (placebo) (به‌عنوان مثال یک داروی تقلبی، غیر‐فعال که نباید تاثیری بر صرع داشته باشد)، تقریبا دو برابر بیش‌تر احتمال داشت که با کاهش 50% یا بیشتر در فراوانی تشنج‌های خود روبه‌رو شوند. افرادی که بریواراستام دریافت کردند، تقریبا شش برابر بیشتر از افرادی که دارونما دریافت می‌کردند، به رهایی از انواع تشنج‌ها دست یافتند. افرادی که بریواراستام دریافت کردند بیش‌تر احتمال داشت که به علت عوارض جانبی از مطالعات خارج شوند، اما در مقایسه با افرادی که دارونما دریافت کردند، در واقع احتمال زیادی وجود نداشت که دچار عوارض جانبی شوند.

کیفیت شواهد

شواهد حاصل از مطالعاتی که به بررسی اثربخشی بریواراستام پرداختند، دارای کیفیت متوسط بودند. این بدان معنی است که ما می‌توانیم نسبتا مطمئن باشیم که یافته‌های مطالعه که نشان می‌دهند بریواراستام در کاهش فراوانی تشنج‌ها در صرع مقاوم به دارو موثر است، دقیق هستند. هرچند که شواهد مربوط به تحمل‌پذیری بریواراستام، به‌عنوان مثال تعداد افرادی که از این مطالعات خارج شدند و تعداد افرادی که دچار عوارض جانبی شدند، دارای کیفیت پائین بودند. این بدان معنی است که ما نمی‌توانیم مطمئن باشیم که یافته‌های کارآزمایی کاملا دقیق هستند، و پژوهش بیش‌تری لازم است تا تحمل‌پذیری بریواراستام را به‌طور کامل بررسی کنیم. همه شرکت‌کنندگان مطالعه بزرگسال و اکثر آنها مبتلا به صرع کانونی بودند. به‌عنوان نتیجه، این مرور نمی‌تواند اطلاعاتی را در مورد چگونگی اثربخشی بریواراستام در کودکان یا در افراد مبتلا به انواع دیگر صرع، به‌عنوان مثال، صرع جنرالیزه، که در آن صرع کل مغز را در برمی‌گیرد، به ما ارائه دهد.

شواهد تا اکتبر 2018 به‌روز است.


(1321 مشاهده)
متن کامل [PDF 4 kb]   (113 دریافت)    

پذیرش: 1397/7/17 | انتشار: 1398/1/8