دستورالعمل‌های بالینی، مراقبت سرپایی را برای اکثریت افراد مبتلا به اختلال خوردن توصیه می‌کنند. استفاده بهینه از درمان بستری یا ترکیبی از مراقبت بستری و بیمارستانی نسبی، مورد اختلاف است و عمل بالینی به طور گسترده‌ای متفاوت است.

ارزیابی تاثیرات شرایط درمان (بستری، بستری شدن نسبی یا سرپایی) در کاهش نشانه‌ها و افزایش نرخ بهبودی در افراد مبتلا به:

1. آنورکسی نرووزا و آنورکسی نرووزا آتیپیکال

2. بولیمیا نرووزا و دیگر اختلالات خوردن.

ما Ovid MEDLINE (1950 ‐ )؛ Embase(1974 ‐ )؛ PsycINFO (1967 ‐ ) و پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌ شده کاکرین (CENTRAL) را تا 2 جولای 2018 جست‌وجو کردیم. یک جست‌وجوی اولیه در این بانک‌های اطلاعاتی از طریق پایگاه ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده اختلالات شایع روانی در کاکرین (CCMD‐CTR) (همه سال‌ها تا 20 نوامبر 2015) انجام شد. هم‌چنین پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت و ClinicalTrials.gov (6 جولای 2018) را جست‌وجو کردیم. یک جست‌جوی استنادی روبه‌جلو را در Web of Science برای شناسایی گزارش‌های اضافی استناد شده به هر یک از مطالعات وارد شده انجام دادیم و فهرست منابع را برای مطالعات وارد شده و مرورهای مرتبطی که در جست‌وجوی ما شناسایی شدند، غربال کردیم.

کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای را وارد کردیم که اثربخشی شرایط بستری، سرپایی یا بیمارستانی نسبی را برای درمان اختلال خوردن در بزرگسالان، نوجوانان و کودکان تست کردند، که تشخیص آنها طبق DSM‐5 یا سایر معیارهای تشخیصی پذیرفته شده بین‌المللی تعیین شد. کارآزمایی‌هایی را که شرایط درمانی را برای عوارض پزشکی یا روانی یا بیماری‌های همراه (به عنوان مثال هیپوکالمی، افسردگی) اختلال تغذیه ارائه داده بودند، از مرور خارج کردیم.

از پروسیجرهای استاندارد کاکرین برای انتخاب مطالعات، استخراج و تجزیه‌وتحلیل داده‌ها، و تفسیر و ارائه نتایج پیروی کردیم. داده‌ها را با توجه به معیارهای DSM‐5 استخراج کردیم. از ابزار کاکرین برای ارزیابی خطر سوگیری (bias) استفاده کردیم. از تفاوت میانگین (MD) یا تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD) برای پیامدهای داده‌های پیوسته و خطر نسبی (RR) برای پیامدهای باینری استفاده کردیم. ما 95% فاصله اطمینان (CI) را با هر نتیجه وارد کردیم. کیفیت شواهد و تخمین تاثیر را برای وزن یا شاخص توده بدنی (BMI) و مقبولیت (تعداد افرادی که درمان را تکمیل کردند)، در یک جدول «خلاصه یافته‌ها» برای مقایسه مواردی که داده‌های کافی برای انجام یک متاآنالیز داشتیم، ارائه کردیم.

ما پنج کارآزمایی را در مرور خودمان وارد کردیم. چهار کارآزمایی در مجموع شامل 511 شرکت‌کننده مبتلا به آنورکسی نرووزا بودند و یک کارآزمایی 55 شرکت‌کننده مبتلا به بولیمیا نرووزا داشت. سه کارآزمایی در انتظار طبقه‌بندی هستند و ممکن است در نسخه‌های بعدی این مرور گنجانده شوند. خطر سوگیری ناشی از فقدان کورسازی شرکت‌کنندگان و درمانگران را در همه کارآزمایی‌ها، و خطر نامشخص برای پنهان‌سازی تخصیص و تصادفی‌سازی را در یک مطالعه ارزیابی کردیم.

برای چهار مقایسه برنامه‌ریزی کردیم و داده‌هایی را برای انجام متاآنالیزها داشتیم. برای آنورکسی نرووزا، ممکن است تفاوتی اندک یا عدم تفاوت بین مراقبت بستری متخصص و سرپایی فعال یا خلاصه ترکیب شده از مراقبت بیمارستانی و سرپایی در افزایش وزن در 12 ماه پس از آغاز درمان وجود داشته باشد (تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): 0.22‐؛ 95% CI؛ 0.49‐ تا 0.05؛ 2 کارآزمایی؛ 232 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین). زمانی که افراد برای شرایط مراقبت سرپایی تصادفی‌سازی شدند، ممکن است به احتمال بیش‌تری درمان را کامل کنند اما این یافته بسیار نامطمئن است (خطر نسبی (RR): 0.75؛ 95% CI؛ 0.64 تا 0.88؛ 3 کارآزمایی؛ 319 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). کیفیت شواهد را برای این پیامدها به دلیل خطر سوگیری، تعداد کم شرکت‌کنندگان و حوادث و سطح متفاوت تجربه متخصص و شدت درمان کاهش دادیم.

ما هیچ داده یا داده‌های حاصل از یک کارآزمایی برای پیامدهای اولیه برای هر یک از سه مقایسه دیگر نداشتیم.

هیچ کارآزمایی وزن یا پذیرش درمان را برای آنورکسی نرووزا، زمانی که ارائه مراقبت بستری توسط خدمات یک متخصص اختلالات خوردن و متخصصان سلامت و یک لیست انتظار، عدم درمان فعال، یا درمان به صورت معمول مقایسه شد، اندازه‌گیری نکردند.

تفاوت واضحی در افزایش وزن بین شرایط وجود نداشت، و فقط اندکی پذیرش بیشتر برای شرایط بیمارستانی نسبی نسبت به مراقبت بستری متخصص برای احیای مجدد وزن در آنورکسی نرووزا وجود داشت.

تفاوت آشکاری در افزایش وزن یا مقبولیت درمان بین مراقبت بستری متخصص و مراقبت‌های بیمارستانی نسبی برای بولیمیا نرووزا و دیگر اختلالات تغذیه‌ای پرخوری وجود نداشت.

شواهد کافی برای این نتیجه‌گیری وجود نداشت که کدام یک از شرایط درمانی برای درمان افراد مبتلا به آنورکسی نرووزا به‌طور متوسط شدید (یا کم‌تر) یا دیگر اختلالات خوردن بهتر است.

پژوهش بیش‌تری برای تمام مقایسه‌های مربوط به مراقبت بستری در برابر مراقبت جایگزین مورد نیاز است.