شنبه 1 اردیبهشت 1403
جلد 2018 -
جلد 2018 - صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Hayfaa A Wahabi, Amel A Fayed, Samia A Esmaeil, Khawater Hassan Bahkali. Progestogen for treating threatened miscarriage. 3 2018; 2018
URL: http://cochrane.ir/article-1-2291-fa.html
URL: http://cochrane.ir/article-1-2291-fa.html
پیشینه
سقط جنین یکی از عوارض رایج در دوران بارداری است. این وضعیت به صورت از دست رفتن خودبه‌خودی بارداری قبل از هفته 20 بارداری تعریف می‌شود. نقش فیزیولوژیکی پروژسترون، آماده‌سازی رحم برای کاشت جنین، تقویت سطح رحمی و سرکوب انقباضات رحمی است در نتیجه ممکن است در جلوگیری از پس زده شدن جنین نیز نقش داشته باشد. ترشح ناکافی پروژسترون در اوایل بارداری با اتیولوژی سقط مرتبط دانسته شده و استفاده از مکمل‌های پروژسترون در دوران بارداری به عنوان یک درمان در رابطه با سقط‌جنین خودبه‌خودی مورد استفاده قرار گرفته‌است. این بهروزرسانی یک مرور کاکرین است که برای اولین بار در سال 2007 منتشر شد، و قبلا در سال 2011 به‌روز شده و به دنبال شواهد برای این عمل بالینی بوده است.
اهداف
تعیین میزان اثربخشی و ایمنی پروژستوژن‌ها در درمان تهدید به سقط‌جنین
روش های جستجو
ما پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بارداری و زایمان کاکرین؛ ClinicalTrials.gov؛ پلت‌فرم بین‌المللی ثبت کارآزمایی‌های بالینی (ICTRP) (8 آگوست 2017) و فهرست منابع کارآزمایی‌های وارد شده را جست‌وجو کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی، شبه - تصادفی‌سازی یا خوشه‌ای - تصادفی‌سازی و کنترل‌شده را انتخاب کردیم که به مقایسه پروژستوژن با دارونما، عدم درمان یا هر درمان دیگری برای درمان موارد تهدید به سقط در زنان باردار تک‌قلویی پرداخته بودند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
حداقل دو نویسنده مرور، کارآزمایی‌های را برای گنجاندن در مرور بررسی کردند، کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کرده و داده‌ها را استخراج و بدنه شواهد را سطح‌بندی کردند.
نتایج اصلی
ما هفت کارآزمایی (شامل 696 شرکت‌کننده) را در این بهروزرسانی مرور وارد کردیم. کارآزمایی‌های وارد شده در کشورهای مختلف انجام شده بودند، که طیف کاملی از طبقه‌بندی اقتصادی بانک جهانی پوشش می‌داد و قابلیت کاربرد شواهد به دست آمده را از این مرور افزایش می‌دهد. دو کارآزمایی در آلمان و ایتالیا که کشورهای با درآمد بالا هستند انجام شد؛ در حالی که چهار کارآزمایی در کشورهای با درآمد متوسط انجام شد؛ دو کارآزمایی در ایران، یکی در مالزی و چهارمی در ترکیه انجام شد و کارآزمایی هفتم در اردن که یک کشور با درآمد متوسط پایین‌تر است، انجام شد. در هر شش کارآزمایی تمام شرکت‌کنندگان معیارهای ورود را داشتند و از کارآزمایی هفتم، ما فقط زیرگروهی را از شرکت‌کنندگان در متاآنالیز وارد کردیم که معیارهای ورود را برآورده کردند. ما بدنه شواهد را برای نتایج اصلی با استفاده از سیستم GRADE (نظام درجه‌بندی کیفیت شواهد و قدرت توصیه‌ها) ارزیابی کردیم و کیفیت شواهد در محدوده بسیار پایین تا متوسط قرار گرفت. کاهش سطح شواهد مبتنی بر خطر بالای سوگیری در شش کارآزمایی از 7 کارآزمایی و تعداد کم رویدادها و فواصل اطمینان گسترده برای برخی پیامدها بود.
درمان سقط با پروژستوژن در مقایسه با دارونما یا عدم درمان احتمالا خطر سقط را کاهش می‌دهد (خطر نسبی (RR): 0.64؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.47 تا 0.87؛ 7 کارآزمایی؛ 696 زن؛ کیفیت شواهد متوسط). درمان با پروژستوژن خوراکی در مقایسه با عدم درمان نیز احتمالا نرخ سقط را کاهش می‌دهد (RR: 0.57؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.38 تا 0.85؛ 3 کارآزمایی؛ 408 زن؛ کیفیت شواهد متوسط). با این حال، درمان با پروژسترون واژینال در مقایسه با دارونما، تاثیر اندک یا بدون تاثیر بر نرخ سقط خواهد بود (RR: 0.75؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.47 تا 1.21؛ 4 کارآزمایی؛ 288 زن؛ کیفیت شواهد متوسط). تست تداخل زیرگروه، تفاوتی را براساس راه مصرف بین زیرگروه‌های خوراکی و واژینال پروژسترون نشان نداد.
درمان سقط با استفاده از پروژستوژن‌ها در مقایسه با دارونما یا عدم درمان ممکن است تاثیر اندک یا بدون تاثیر در کاهش نرخ زایمان پره‌ترم داشته باشد (RR: 0.86؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.52 تا 1.44؛ 5 کارآزمایی؛ 588 زن؛ شواهد با کیفیت پائین).
ما مطمئن نیستیم که آیا درمان موارد تهدید به سقط با پروژستوژن‌ها در مقایسه با دارونما یا عدم درمان تاثیری بر نرخ ابنورمالیتی‌های مادرزادی داشته باشد، زیرا کیفیت شواهد بسیار پائین بود (RR: 0.70؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.10 تا 4.82؛ 337 نوزاد؛ 2 کارآزمایی؛ کیفیت شواهد بسیار پائین).
درمان سقط با پروژستوژن در مقایسه با دارونما یا عدم درمان احتمالا خطر سقط را کاهش می‌دهد (خطر نسبی (RR): 0.64؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.47 تا 0.87؛ 7 کارآزمایی؛ 696 زن؛ کیفیت شواهد متوسط). درمان با پروژستوژن خوراکی در مقایسه با عدم درمان نیز احتمالا نرخ سقط را کاهش می‌دهد (RR: 0.57؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.38 تا 0.85؛ 3 کارآزمایی؛ 408 زن؛ کیفیت شواهد متوسط). با این حال، درمان با پروژسترون واژینال در مقایسه با دارونما، تاثیر اندک یا بدون تاثیر بر نرخ سقط خواهد بود (RR: 0.75؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.47 تا 1.21؛ 4 کارآزمایی؛ 288 زن؛ کیفیت شواهد متوسط). تست تداخل زیرگروه، تفاوتی را براساس راه مصرف بین زیرگروه‌های خوراکی و واژینال پروژسترون نشان نداد.
درمان سقط با استفاده از پروژستوژن‌ها در مقایسه با دارونما یا عدم درمان ممکن است تاثیر اندک یا بدون تاثیر در کاهش نرخ زایمان پره‌ترم داشته باشد (RR: 0.86؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.52 تا 1.44؛ 5 کارآزمایی؛ 588 زن؛ شواهد با کیفیت پائین).
ما مطمئن نیستیم که آیا درمان موارد تهدید به سقط با پروژستوژن‌ها در مقایسه با دارونما یا عدم درمان تاثیری بر نرخ ابنورمالیتی‌های مادرزادی داشته باشد، زیرا کیفیت شواهد بسیار پائین بود (RR: 0.70؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.10 تا 4.82؛ 337 نوزاد؛ 2 کارآزمایی؛ کیفیت شواهد بسیار پائین).
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
نتایج این مرور کاکرین نشان می‌دهد که پروژستوژن‌ها احتمالا در درمان موارد تهدید به سقط موثر هستند، اما ممکن است هیچ تاثیری یا تاثیر اندکی بر نرخ تولد پره‌ترم داشته باشند. شواهد مربوط به ناهنجاری‌های مادرزادی، نامشخص است، زیرا کیفیت شواهد برای این پیامد براساس فقط دو کارآزمایی کوچک با رویدادهای بسیار اندک بوده و از کیفیت بسیار پایین برخوردار بوده‌است.
خلاصه به زبان ساده
پروژستوژن برای درمان موارد تهدید به سقط‌جنین
موضوع چیست؟
سقط‌جنین خودبه‌خودی در حدود 15 تا 20 درصد از بارداری‌ها را درگیر می‌کند. تهدید به سقط‌جنین وقتی اتفاق می‌افتد که یک مادر ممکن است کودکش را در سن کم‌تر از هفته 20 بارداری از دست بدهد. علائم موارد تهدید به سقط عبارتند از خونریزی واژینال یا بدون درد شکمی، در حالی که دهانه رحمی بسته است و کودک درون رحم زنده. پروژسترون هورمونی است که برای آماده کردن رحم برای کاشت تخم بارور شده و ساپرس کردن انقباضات رحمی تا زمان زایمان شناخته می‌شود. داروهایی که اثر پروژسترون را تقلید می‌کنند به عنوان پروژستوژن‌ها شناخته می‌شوند. درمان با پروژستوژن‌ها ممکن است در کاهش نرخ سقط‌جنین در زنانی موثر باشد که در معرض تهدید به سقط قرار دارند. این مرور کاکرین بررسی می‌کند که آیا پروژستوژن‌ها می‌تواند سقط‌جنین را برای زنان در معرض تهدید به سقط کاهش دهد یا نه، و همچنین به ایمنی این داروها برای مادر و کودک بپردازد.
چرا این موضوع مهم است؟
ما علاقمند به بررسی این موضوع هستیم که آیا پروژستوژن‌ها در درمان موارد تهدید به سقط‌جنین ایمن و موثر هستند که ممکن است شانس زن را برای داشتن یک بارداری موفقیت‌آمیز و تولد زنده افزایش دهد.
ما چه شواهدی را پیدا کردیم؟
در این مرور منابع، تا آگوست 20017، ما هفت کارآزمایی تصادفی‌سازی شده را شامل 696 زن شناسایی کردیم که استفاده از پروژستوژن‌ها را در درمان موارد تهدید به سقط‌جنین با دارونما یا عدم درمان مقایسه کردند. ما دریافتیم که استفاده از پروژستوژن‌ها احتمالا نرخ سقط‌جنین خودبه‌خودی را کاهش می‌دهد و این یافته به وسیله شواهد با کیفیت متوسط پشتیبانی می‌شود. پنج کارآزمایی، شامل 588 زن، در مورد اثربخشی پروژستوژن‌های تجویز شده برای موارد تهدید به سقط‌جنین در کاهش میزان زایمان پره‌ترم گزارش داده و با شواهدی با کیفیت پایین تاثیر اندک یا هیچ تاثیری را نشان نداده‌اند. دو کارآزمایی با حضور 337 زن، در مورد تاثیر درمان با پروژستوژن‌های تجویز شده برای موارد تهدید به سقط‌جنین بر نرخ وقوع ناهنجاری‌های مادرزادی در نوزادان گزارش ارائه داده‌اند. شواهد مربوط به ناهنجاری‌های مادرزادی، نامشخص است، زیرا کیفیت شواهد برای این پیامد براساس فقط دو کارآزمایی کوچک با رویدادهای بسیار اندک بوده و از کیفیت بسیار پایین برخوردار بوده است.
این به چه معنی است؟
شواهد نشان می‌دهند که پروژسترون، احتمالا نرخ سقط‌جنین خودبه‌خودی را کاهش می‌دهد، اما ممکن است تفاوت اندکی یا عدم تفاوت بر تعداد زایمان‌های پره‌ترم داشته باشد. شواهد مربوط به ناهنجاری‌های مادرزادی، نامشخص است زیرا کیفیت شواهد برای این پیامد براساس فقط دو کارآزمایی کوچک با رویدادهای بسیار اندک بوده و از کیفیت بسیار پایین برخوردار بوده‌است.
سقط‌جنین خودبه‌خودی در حدود 15 تا 20 درصد از بارداری‌ها را درگیر می‌کند. تهدید به سقط‌جنین وقتی اتفاق می‌افتد که یک مادر ممکن است کودکش را در سن کم‌تر از هفته 20 بارداری از دست بدهد. علائم موارد تهدید به سقط عبارتند از خونریزی واژینال یا بدون درد شکمی، در حالی که دهانه رحمی بسته است و کودک درون رحم زنده. پروژسترون هورمونی است که برای آماده کردن رحم برای کاشت تخم بارور شده و ساپرس کردن انقباضات رحمی تا زمان زایمان شناخته می‌شود. داروهایی که اثر پروژسترون را تقلید می‌کنند به عنوان پروژستوژن‌ها شناخته می‌شوند. درمان با پروژستوژن‌ها ممکن است در کاهش نرخ سقط‌جنین در زنانی موثر باشد که در معرض تهدید به سقط قرار دارند. این مرور کاکرین بررسی می‌کند که آیا پروژستوژن‌ها می‌تواند سقط‌جنین را برای زنان در معرض تهدید به سقط کاهش دهد یا نه، و همچنین به ایمنی این داروها برای مادر و کودک بپردازد.
چرا این موضوع مهم است؟
ما علاقمند به بررسی این موضوع هستیم که آیا پروژستوژن‌ها در درمان موارد تهدید به سقط‌جنین ایمن و موثر هستند که ممکن است شانس زن را برای داشتن یک بارداری موفقیت‌آمیز و تولد زنده افزایش دهد.
ما چه شواهدی را پیدا کردیم؟
در این مرور منابع، تا آگوست 20017، ما هفت کارآزمایی تصادفی‌سازی شده را شامل 696 زن شناسایی کردیم که استفاده از پروژستوژن‌ها را در درمان موارد تهدید به سقط‌جنین با دارونما یا عدم درمان مقایسه کردند. ما دریافتیم که استفاده از پروژستوژن‌ها احتمالا نرخ سقط‌جنین خودبه‌خودی را کاهش می‌دهد و این یافته به وسیله شواهد با کیفیت متوسط پشتیبانی می‌شود. پنج کارآزمایی، شامل 588 زن، در مورد اثربخشی پروژستوژن‌های تجویز شده برای موارد تهدید به سقط‌جنین در کاهش میزان زایمان پره‌ترم گزارش داده و با شواهدی با کیفیت پایین تاثیر اندک یا هیچ تاثیری را نشان نداده‌اند. دو کارآزمایی با حضور 337 زن، در مورد تاثیر درمان با پروژستوژن‌های تجویز شده برای موارد تهدید به سقط‌جنین بر نرخ وقوع ناهنجاری‌های مادرزادی در نوزادان گزارش ارائه داده‌اند. شواهد مربوط به ناهنجاری‌های مادرزادی، نامشخص است، زیرا کیفیت شواهد برای این پیامد براساس فقط دو کارآزمایی کوچک با رویدادهای بسیار اندک بوده و از کیفیت بسیار پایین برخوردار بوده است.
این به چه معنی است؟
شواهد نشان می‌دهند که پروژسترون، احتمالا نرخ سقط‌جنین خودبه‌خودی را کاهش می‌دهد، اما ممکن است تفاوت اندکی یا عدم تفاوت بر تعداد زایمان‌های پره‌ترم داشته باشد. شواهد مربوط به ناهنجاری‌های مادرزادی، نامشخص است زیرا کیفیت شواهد برای این پیامد براساس فقط دو کارآزمایی کوچک با رویدادهای بسیار اندک بوده و از کیفیت بسیار پایین برخوردار بوده‌است.
- ناشر: Wiley
- گروه ویراستاری: Pregnancy and Childbirth Group
- پیوند: پیوند به مقاله اصلی
پذیرش: 1396/5/17 | انتشار: 1397/5/15
