هیپرپلازی خوش‌خیم پروستات (BPH) به بزرگ شدن غیربدخیم غده پروستات گفته می‌شود که ممکن است منجر به بروز علائم دستگاه ادراری تحتانی (LUTS) ناراحت‌کننده شود. مسدودکننده‌های آلفا (ABs) و مهارکننده‌های 5- آلفا ردوکتاز (5-ARIs) درمان‌های پزشکی اصلی هستند. اخیرا، مهارکننده‌های فسفودی‌استراز (PDEIs) که تاکنون عمدتا برای درمان اختلال نعوظ (erectile dysfunction) استفاده می‌شده، برای درمان LUTS در مردان معرفی شده‌اند.

بررسی اثرات PDEI ها در مقایسه با دارونما و سایر داروهای مربوط به درمان استاندارد (Abs و 5-ARIs) در مردان مبتلا به LUTS سازگار با BPH.

ما به طور جامع در پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL ؛Cochrane Central Register of Controlled Trails)؛ MEDLINE؛ Embase؛ Web of Science؛ پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (WHO) و مؤسسه ملی سلامت ایالات متحده (NIH ؛National Institutes of Health) جست‌وجو کردیم (به‌روز شده تا 2 آگوست 2018). ما استنادها را بررسی و چکیده‌ها و مجموعه مقالات کنفرانس‌ها را به صورت دستی جست‌وجو کردیم. ما هم‌چنین برای کسب اطلاعات بیش‌تر، با نویسندگان مطالعات تماس گرفتیم.

ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای (RCTs ؛randomised controlled trails) را برای ورود به این مرور سیستماتیک انتخاب کردیم که به مقایسه PDEI ها در مقابل دارونما، AB ها، یا 5-ARI ها برای حداقل 4 هفته در مردان مبتلا به BPH-LUTS پرداخته بودند.

3 نویسنده مرور به صورت مستقل به غربالگری منابع علمی و استخراج داده‌ها پرداختند. پیامدهای اولیه عبارت بودند از اثرات روی علائم ادراری ارزیابی‌شده بر اساس نمره بین‌المللی علامت پروستات (International Prostate Symptom Score) (IPSS-total؛ طیف تغییر نمره از 0 تا 35، نمرات بالاتر به معنای علائم بیش‌تر است)، سختی در ادرار کردن ارزیابی‌شده بر اساس اندکس اثر هیپرپلازی خوش‌خیم پروستات (Benign Prostatic Hyperplasia Impact Index) (BPHII؛ دامنه تغییر نمره از 0 تا 13، نمرات بالاتر به معنای سختی بیشتر است)، و رویدادهای جانبی (AEs). ما از درجه‌بندی توصیه‌ها، ارزیابی، ارتقا و بررسی (GRADE) برای ارزیابی کیفیت شواهد استفاده کردیم. ما نتایج کوتاه‌مدت (تا 12 هفته) و بلندمدت (12 هفته یا بیشتر) را به طور جداگانه بررسی کردیم.

ما در مجموع 16 کارآزمایی تصادفی‌سازی شده را وارد این مرور کردیم. نتایج برای پیامدهای اولیه به قرار زیر هستند:
PDEI در مقابل دارونما: PEDI در مقایسه با دارونما، ممکن است منجر به بهبودی کوچکی در نمره IPSS-total شود (اختلاف میانگین (MD): 1.89 پایین‌تر؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.27 پایین‌تر تا 1.50 پایین‌تر؛ n = 4293؛ شواهد با کیفیت پایین)، و ممکن است به میزان اندکی نمره BPHII را کاهش دهد (MD: 0.52 پایین‌تر؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.71 پایین‌تر تا 0.33 پایین‌تر؛ n = 3646؛ شواهد با کیفیت پایین). نرخ‌های AE ها ممکن است افزایش پیدا کنند (خطر نسبی) (RR: 1.42؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.21 تا 1.67؛ n = 4386؛ شواهد با کیفیت پایین). این به معنای 95 مورد AE بیش‌تر به ازای 1000 شرکت‌کننده است (95% فاصله اطمینان (CI): 47 مورد بیش‌تر تا 151 مورد بیش‌تر به ازای 1000 شرکت‌کننده). نتایج مطالعه محدود به دوره درمان 6 تا 12 هفته‌ای بودند. 
PDEI در مقابل AB: PDEI ها و AB احتمالا بهبودی مشابهی در نمره IPSS-total ایجاد کرده (MD: 0.22 بالاتر؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.49 پایین‌تر تا 0.93 بالاتر؛ n = 933؛ شواهد با کیفیت متوسط) و ممکن است اثر مشابهی روی نمره BPHII (MD: 0.03 بالاتر؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.10 پایین‌تر تا 1.16 بالاتر؛ n = 550؛ شواهد با کیفیت پایین) و AEها (RR: 1.35؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.80 تا 2.30؛ n = 936؛ شواهد با کیفیت پایین) داشته باشند. این به معنای 71 مورد AE بیش‌تر به ازای 1000 شرکت‌کننده است (95% فاصله اطمینان (CI): 0.41 مورد کم‌تر تا 264 مورد بیش‌تر به ازای 1000 شرکت‌کننده). نتایج مطالعه محدود به دوره درمان 6 تا 12 هفته‌ای بودند.
PDEI و AB در مقابل AB به‌تنهایی: ترکیب PDEI و AB در مقایسه با AB به تنهایی ممکن است بهبودی کوچکی در نمره IPSS-total ایجاد کند (MD: 2.56 پایین‌تر؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 3.92 پایین‌تر تا 1.19 پایین‌تر؛ n = 193؛ شواهد با کیفیت پایین). ما هیچ شواهدی را درباره نمره BPHII به دست نیاوردیم. AE ها ممکن است افزایش پیدا کنند (RR: 2.81؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.53 تا 5.17؛ n = 194؛ شواهد با کیفیت متوسط). این به معنای 235 مورد AE بیش‌تر به ازای 1000 شرکت‌کننده است (95% فاصله اطمینان (CI): 69 مورد بیش‌تر تا 542 مورد بیش‌تر به ازای 1000 شرکت‌کننده). نتایج مطالعه محدود به دوره درمان 4 تا 12 هفته‌ای بودند.
PDEI و AB در مقابل PDEI به‌تنهایی: ترکیب PDEI و AB در مقایسه با PDEI به تنهایی ممکن است بهبودی کوچکی را ایجاد کند (MD: 2.4 پایین‌تر؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 6.47 پایین‌تر تا 1.67 بالاتر؛ n = 40؛ شواهد با کیفیت پایین). ما هیچ داده‌ای را درباره BPHII یا AE ها نیافتیم. نتایج مطالعه محدود به دوره درمان 4 هفته‌ای بودند.
BPHII و 5-ARI در مقابل 5-ARI به‌تنهایی: ترکیب BPHII و 5-ARI در مقایسه با 5-ARI به تنهایی در کوتاه‌مدت (تا 12 هفته)، احتمالا منجر به بهبودی کوچکی در نمره IPSS-total می‌شود (MD: 1.40 پایین‌تر؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.24 پایین‌تر تا 0.56 پایین‌تر؛ n = 695؛ شواهد با کیفیت متوسط). ما هیچ شواهدی را درباره نمرات BPHII یا AE ها نیافتیم. ترکیب BPHII و 5-ARI در مقایسه با 5-ARI به تنهایی در بلندمدت (13 تا 26 هفته)، احتمالا منجر به کاهش کوچکی در نمره IPSS-total score می‌شود (MD: 1.00 کم‌تر؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.83 پایین‌تر تا 0.17 پایین‌تر؛ n = 695؛ شواهد با کیفیت متوسط). ما هیچ شواهدی را درباره اثرات این عوامل روی نمرات BPHII نیافتیم. ممکن است هیچ اختلافی در نرخ‌های AEها وجود نداشته باشد (RR: 1.07؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.84 تا 1.36؛ n = 695؛ شواهد با کیفیت پایین). این به معنای 19 مورد AE بیشتر به ازای 1000 شرکت‌کننده است (95% فاصله اطمینان (CI): 43 مورد AE کم‌تر تا 98 مورد AE بیش‌تر به ازای 1000 شرکت‌کننده).
ما هیچ کارآزمایی را نیافتیم که به مقایسه سایر ترکیب‌های درمانی یا مقایسه عوامل مختلفی از PDEI پرداخته باشند.

PDEI در مقایسه با دارونما احتمالا منجر به کاهش کوچکی در نمرات IPSS-total و BPHII می‌شود، در حالی که امکان افزایش در AEها وجود دارد. ممکن است هیچ تفاوتی بین PDEI و AB از نظر بهبود IPSS-total، BPHII و وقوع AE ها وجود نداشته باشد. به نظر می‌رسد ترکیب PDEI با AB در مقایسه با PDEI یا AB به تنهایی یا PDEI با 5-ARI در مقایسه با 5-ARI به تنهایی از نظر علائم ادراری هیچ ارزش افزوده‌ای نداشته باشد. اکثر شواهد به دوره درمان کوتاه‌مدت حداکثر 12 هفته‌ای محدود بوده و قطعیت آن‌ها متوسط یا پایین بود.