چهارشنبه 19 اردیبهشت 1403
جلد 2018 -
جلد 2018 - صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Emma Upchurch, Mark Ragusa, Roberto Cirocchi. Stent placement versus surgical palliation for adults with malignant gastric outlet obstruction. 3 2018; 2018
URL: http://cochrane.ir/article-1-2276-fa.html
URL: http://cochrane.ir/article-1-2276-fa.html
پیشینه
انسداد بدخیم دهانه خروجی معده (malignant gastric outlet obstruction) عارضه بالینی و پاتولوژیک بیماری سرطانی است که منجر به انسداد مکانیکی در تخلیه معده (gastric emptying) می‌شود. این حالت معمولا زمانی که بدخیمی به اوج می‌رسد اتفاق می‌افتد؛ بنابراین، افراد، دارای امید به زندگی محدودی هستند. دریافت مواد غذایی از راه دهان (oral intake) برای بهبود کیفیت زندگی افراد، به گونه‌ای که کم‌ترین خطر بروز عوارض را به دنبال داشته و دارای دوره ریکاوری کوتاه‌مدت باشد، از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردار است.
اهداف
بررسی مزایا و مضرات جاگذاری استنت از راه آندوسکوپی (endoscopic stent placement) در مقابل جراحی تسکینی (surgical palliation) برای افراد مبتلا به انسداد دهانه بدخیم خروجی معده.
روش های جستجو
ما در می 2018 در پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین؛ Ovid MEDLINE؛ Ovid Embase و Ovid CINAHL جست‌وجو کردیم. ما فهرست منابع مطالعات وارد شده به مرور و مقالات مروری را غربال کردیم.
معیارهای انتخاب
ما کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای را وارد مرور کردیم که به مقایسه جاگذاری استنت با جراحی تسکینی برای افراد مبتلا به انسداد دهانه خروجی معده ثانویه نسبت به بیماری بدخیم پرداخته بودند.
گردآوری و تحلیل داده‌ها
2 نویسنده مرور بصورت مستقل از هم نسبت به استخراج داده‌ها اقدام کردند. ما برای پیامدهای دوتایی (binary outcomes)، خطر نسبی (RR ؛risk ratio) با 95% فاصل اطمینان (CI) و برای پیامدهای پیوسته (continuous outcomes)، اختلاف میانگین (MD ؛mean difference) یا اختلاف میانگین استانداردشده (SMD ؛standardised mean difference) را با 95% فاصله اطمینان (CI) و برای پیامدهای زمان سپری شده تا وقوع رویداد (time-to-event outcomes) نسبت خطر (HR ؛hazard ratio) را محاسبه کردیم. ما هر جا که معنی‌دار بود، متاآنالیزها را اجرا کردیم. ما کیفیت شواهد را با استفاده از معیار درجه‌بندی توصیه‌ها، ارزیابی، ارتقا و بررسی (GRADE) بررسی کردیم.
نتایج اصلی
ما 3 کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده را با 84 شرکت‌کننده شناسایی کردیم. 41 شرکت‌کننده تحت جراحی تسکینی و 43 شرکت‌کننده تحت عمل جاگذاری استنت دوازدهه قرار گرفته بودند. ممکن است عدم اختلاف یا اختلاف کوچکی در موفقیت تکنیکال پروسیجر (RR: 0.98؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.88 تا 1.09؛ شواهد با کیفیت پایین)، یا سریع‌تر بودن زمان از سرگیری دریافت خوراکی مواد غذایی در شرکت‌کنندگانی که تحت عمل جاگذاری استنت دوازدهه قرار گرفته بودند (MD: 3.07- روز؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 4.76- تا 1.39-؛ شواهد با کیفیت پایین) وجود داشته باشد.
بر اساس شواهد با کیفیت بسیار پایین، ما درباره اینکه آیا جراحی تسکینی مرگ‌ومیر به هر دلیل (all-cause mortality) و میانه بقای پس از مداخله (median survival postintervention) را بهبود داده یا خیر، مطمئن نبودیم.
زمان سپری شده تا عود علائم انسداد ممکن است به میزان اندکی به دنبال جاگذاری استنت دوازدهه افزایش یافته باشد (RR: 5.08؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.96 تا 26.74؛ شواهد با کیفیت متوسط).
بر اساس شواهد با کیفیت بسیار پایین، ما درباره اینکه آیا جراحی تسکینی رویدادهای جانبی جزئی و جدی را بهبود داده یا خیر، مطمئن نبودیم. ناهمگونی برای رویدادهای جانبی به‌طور نسبی بالا بود (Chi2 = 1.71؛ رویدادهای جانبی جزئی: Chi2 = 3.08)، به طوری که نشان‌دهنده اختلاف در تعاریف مورداستفاده بوده و بنابراین، ممکن است پیامدها را تحت تاثیر قرار داده باشد. نیاز به مداخله مجدد ممکن است به دنبال جاگذاری استنت دوازدهه افزایش یافته باشد (RR: 4.71؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.36 تا 16.30؛ شواهد با کیفیت بسیار پایین).
طول دوره بستری در بیمارستان پس از جاگذاری استنت، ممکن بوده کوتاه‌تر (تقریبا 4 تا 10 روز) بوده باشد (MD: 6.70- روز؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 9.41- تا 3.98-؛ شواهد با کیفیت متوسط).
بر اساس شواهد با کیفیت بسیار پایین، ما درباره اینکه آیا جراحی تسکینی مرگ‌ومیر به هر دلیل (all-cause mortality) و میانه بقای پس از مداخله (median survival postintervention) را بهبود داده یا خیر، مطمئن نبودیم.
زمان سپری شده تا عود علائم انسداد ممکن است به میزان اندکی به دنبال جاگذاری استنت دوازدهه افزایش یافته باشد (RR: 5.08؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.96 تا 26.74؛ شواهد با کیفیت متوسط).
بر اساس شواهد با کیفیت بسیار پایین، ما درباره اینکه آیا جراحی تسکینی رویدادهای جانبی جزئی و جدی را بهبود داده یا خیر، مطمئن نبودیم. ناهمگونی برای رویدادهای جانبی به‌طور نسبی بالا بود (Chi2 = 1.71؛ رویدادهای جانبی جزئی: Chi2 = 3.08)، به طوری که نشان‌دهنده اختلاف در تعاریف مورداستفاده بوده و بنابراین، ممکن است پیامدها را تحت تاثیر قرار داده باشد. نیاز به مداخله مجدد ممکن است به دنبال جاگذاری استنت دوازدهه افزایش یافته باشد (RR: 4.71؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.36 تا 16.30؛ شواهد با کیفیت بسیار پایین).
طول دوره بستری در بیمارستان پس از جاگذاری استنت، ممکن بوده کوتاه‌تر (تقریبا 4 تا 10 روز) بوده باشد (MD: 6.70- روز؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 9.41- تا 3.98-؛ شواهد با کیفیت متوسط).
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
استفاده از روش جاگذاری استنت دوازدهه در انسداد بدخیم دهانه خروجی معده دارای مزایایی از جمله از سرگیری سریع‌تر دریافت مواد غذایی از راه دهان و کاهش طول دوره بستری در بیمارستان است؛ با وجود این، با افزایش در عود علائم و نیاز به مداخله آتی، این موضوع به تعادل رسیده است.
اتخاذ نتیجه‌گیری‌های بیشتر درباره این پیامدها و سایر پیامدهای اندازه‌گیری شده، اولا به دلیل کم بودن تعداد مطالعات واجد شرایط و کم بودن تعداد شرکت‌کنندگان که منجر به تولید شواهد با کیفیت پایین می‌شود، امکان‌پذیر نیست. تحلیل اثر هر مداخله روی کیفیت زندگی این شرکت‌کنندگان امکان‌پذیر نبود.
اتخاذ نتیجه‌گیری‌های بیشتر درباره این پیامدها و سایر پیامدهای اندازه‌گیری شده، اولا به دلیل کم بودن تعداد مطالعات واجد شرایط و کم بودن تعداد شرکت‌کنندگان که منجر به تولید شواهد با کیفیت پایین می‌شود، امکان‌پذیر نیست. تحلیل اثر هر مداخله روی کیفیت زندگی این شرکت‌کنندگان امکان‌پذیر نبود.
خلاصه به زبان ساده
جاگذاری استنت در مقابل جراحی برای کنترل علائم انسداد دهانه خروجی معده ناشی از سرطان غیرقابل جراحی
سوال مرور
آیا جراحی یا استنت آندوسکوپیک برای درمان انسداد دهانه خروجی معده ناشی از سرطان، بهتر است؟
پیشینه
سرطان‌های دستگاه گوارشی فوقانی (معده، روده کوچک، پانکراس) می‌توانند دهانه خروجی معده را مسدود کرده و منجر به استفراغ، درد شکمی و ناتوانی در خوردن و آشامیدن شوند. برای افرادی که بقای آنها بواسطه ابتلا به سرطان پیش‌تر محدود شده، این علائم ناراحت‌کننده بوده و نهایتا امید به زندگی آنها را کوتاه‌تر خواهد کرد. بازگرداندن توانایی خوردن و آشامیدن در این بیماران برای بهبود کیفیت زندگی آنها از اهمیت بالایی برخوردار است.
2 مداخله برای غلبه بر این انسداد در دسترس هستند. پروسیجر جراحی برای اتصال معده به قسمت فوقانی روده کوچک (گاستروژژنوستومی)، که در این صورت انتقال غذا از اطراف ناحیه مسدود شده قابل اجرا خواهد بود. این مداخله می‌تواند از طریق ایجاد برش در ناحیه شکم یا از طریق ایجاد شکاف کوچک سوراخ کلیدی (small keyhole incisions) (لاپاراسکوپی) انجام شود. مداخله جایگزین جاگذاری یک لوله پلاستیکی یا فلزی (استنت) در طول ناحیه باریک یا مسدود شده است که از طریق دهان و مری (oesophagus) (لوله انتقال غذا) جاگذاری می‌شود (آندوسکوپی).
ویژگی‌های مطالعه
3 مطالعه شامل 84 شرکت‌کننده عمل جراحی را با بای‌پس محل مسدودشده با کمک جایگذاری استنت دوازدهه برای عبور از محل انسداد، مقایسه کرده بودند. شواهد تا می 2018 به‌روز هستند.
نتایج اصلی
تمامی مطالعات به این نتیجه رسیده بودند که افراد پس از جاگذاری استنت دوازدهه توانایی خوردن و آشامیدن را سریع‌تر به دست می‌آوردند و متعاقبا سریع‌تر از بیمارستان ترخیص می‌شدند. بازگشت علائم پس از جاگذاری استنت محتمل‌تر بود و افراد برای بازیابی توانایی خوردن و آشامیدن خود به درمان آتی نیاز پیدا می‌کردند.
تعداد مشکلات فوری، شامل زخم و عفونت‌های قفسه سینه در شرکت‌کنندگانی که تحت گاستروژژنوستومی قرار گرفته بودند، بالاتر بود. در برخی از شرکت‌کنندگانی که دارای استنت بودند، انسداد مجدد استنت اتفاق افتاده بود که نیاز به پروسیجر مجدد پیدا کرده بودند.
کیفیت شواهد
مطالعات فقط دربرگیرنده تعداد کمی از شرکت‌کنندگان بودند و تمامی مطالعات به میزان اندکی از روش‌های مختلف استفاده کرده بودند که این امر حصول اطمینان را از نتایج کلیدی دشوار می‌ساخت.
آیا جراحی یا استنت آندوسکوپیک برای درمان انسداد دهانه خروجی معده ناشی از سرطان، بهتر است؟
پیشینه
سرطان‌های دستگاه گوارشی فوقانی (معده، روده کوچک، پانکراس) می‌توانند دهانه خروجی معده را مسدود کرده و منجر به استفراغ، درد شکمی و ناتوانی در خوردن و آشامیدن شوند. برای افرادی که بقای آنها بواسطه ابتلا به سرطان پیش‌تر محدود شده، این علائم ناراحت‌کننده بوده و نهایتا امید به زندگی آنها را کوتاه‌تر خواهد کرد. بازگرداندن توانایی خوردن و آشامیدن در این بیماران برای بهبود کیفیت زندگی آنها از اهمیت بالایی برخوردار است.
2 مداخله برای غلبه بر این انسداد در دسترس هستند. پروسیجر جراحی برای اتصال معده به قسمت فوقانی روده کوچک (گاستروژژنوستومی)، که در این صورت انتقال غذا از اطراف ناحیه مسدود شده قابل اجرا خواهد بود. این مداخله می‌تواند از طریق ایجاد برش در ناحیه شکم یا از طریق ایجاد شکاف کوچک سوراخ کلیدی (small keyhole incisions) (لاپاراسکوپی) انجام شود. مداخله جایگزین جاگذاری یک لوله پلاستیکی یا فلزی (استنت) در طول ناحیه باریک یا مسدود شده است که از طریق دهان و مری (oesophagus) (لوله انتقال غذا) جاگذاری می‌شود (آندوسکوپی).
ویژگی‌های مطالعه
3 مطالعه شامل 84 شرکت‌کننده عمل جراحی را با بای‌پس محل مسدودشده با کمک جایگذاری استنت دوازدهه برای عبور از محل انسداد، مقایسه کرده بودند. شواهد تا می 2018 به‌روز هستند.
نتایج اصلی
تمامی مطالعات به این نتیجه رسیده بودند که افراد پس از جاگذاری استنت دوازدهه توانایی خوردن و آشامیدن را سریع‌تر به دست می‌آوردند و متعاقبا سریع‌تر از بیمارستان ترخیص می‌شدند. بازگشت علائم پس از جاگذاری استنت محتمل‌تر بود و افراد برای بازیابی توانایی خوردن و آشامیدن خود به درمان آتی نیاز پیدا می‌کردند.
تعداد مشکلات فوری، شامل زخم و عفونت‌های قفسه سینه در شرکت‌کنندگانی که تحت گاستروژژنوستومی قرار گرفته بودند، بالاتر بود. در برخی از شرکت‌کنندگانی که دارای استنت بودند، انسداد مجدد استنت اتفاق افتاده بود که نیاز به پروسیجر مجدد پیدا کرده بودند.
کیفیت شواهد
مطالعات فقط دربرگیرنده تعداد کمی از شرکت‌کنندگان بودند و تمامی مطالعات به میزان اندکی از روش‌های مختلف استفاده کرده بودند که این امر حصول اطمینان را از نتایج کلیدی دشوار می‌ساخت.
- ناشر: Wiley
- گروه ویراستاری: Upper GI and Pancreatic Diseases Group
- پیوند: پیوند به مقاله اصلی
پذیرش: 1397/2/11 | انتشار: 1397/3/9
